Blog Barbara Barend: Jordy blijf!

Hij is de grootste Italiaanse schaatser ooit, werd een keer Europees kampioen allround en zeven keer tweede op een WK. En hij won in 2006 drie olympische medailles, waarvan twee gouden, op de Spelen van Turijn. Toch is Enrico Fabris (36) geen nationale held. Helden zocht de in 2011 gestopte schaatser op in zijn geboortedorp Roana. Als de snelweg ophoudt, beginnen de haarspeld­ bochten. Met elke bocht wordt het uitzicht spectaculairder. Uitgestrekte groene weides waar je in het voorjaar het gerinkel van koebellen verwacht, kleine witte kerkjes met de voor deze streek zo typische losstaande torens en beneden in de verte de stad Vicenza. De huizen met de grote houten balkons, dakkapellen en puntdaken doen eerder Oostenrijks dan Italiaans aan. Dit Italië is ver van de drukte en stress, van het alles omvattende voetbal. Dit is schaatsend Italië. In Roana is het verlaten, iedereen zit aan de pasta. Enrico Fabris staat in de deuropening te wachten. Hij is met zijn 1,88 meter boomlang voor een Italiaan. “Koffie?” Enrico viel niet alleen op door zijn lengte, maar ook omdat hij voor langebaanschaatsen koos, terwijl veel van zijn leeftijdgenoten er als kind van droomde om voetballer te worden. Of wielrenner. “Italië is zeker geen schaatsland,” vertelt Enrico, “maar hier in de Italiaanse Alpen is schaatsen een traditie. Het komt uit de tijd dat er alleen nog op natuurijs werd geschaatst. In Nederland wordt op grachten geschaatst, hier op de Alpenmeren. Hier in Roana is ook een meertje en dus is er een ijsclub. In Asiago, iets verderop, is ook een kleine ijsbaan. Daar heb ik mijn eerste shorttrackwedstrijden geschaatst. Langebaanschaatsen is in Italië een kleine, geïsoleerde sport. Hier zijn zo’n honderdvijftig langebaanschaatsers, dus het heeft weinig zin om de vergelijking met Nederland te maken, waar schaatsen een nationale sport is.” De caffettiera sist. De koffie is klaar. “Suiker?” Enrico is officieel politieman en krijgt een maandelijks overheidssalaris. Eigenlijk is hij, net als bijna alle andere Italiaanse olympische sporters, een soort staatsamateur. Hij is door de overheid vrijgesteld van politiewerk en kon zijn tijd besteden aan sporten of, zoals nu, aan het coachen van de Italiaanse schaatsploeg. “Ik word wel betaald voor wat ik doe, hoor,” zegt Enrico een beetje gepikeerd. GIANNI ROMME Enrico begon op zijn zevende met schaatsen. Eerst als shorttracker, vanaf zijn twaalfde kwam daar langebaanschaatsen bij. “Ik heb altijd meer van de langebaan gehouden, ik houd van de confrontatie met mezelf, zonder elementen die dat kunnen verstoren. Langebaanschaatsen is misschien wat saaier dan het shorttrack, maar het is wel veel eerlijker. Je bent zelf verantwoor­delijk voor je prestatie, kunt niet door de fout van een ander uitgeschakeld worden.” De liefde voor het langebaanschaatsen werd aangewakkerd door zijn grote held, die andere grote Italiaanse schaatser Roberto Sighel, en door Gianni Romme. “In 1998 zag ik Gianni de vijf en tien kilometer winnen in Nagano en dacht: dat wil ik ook. Ook al was de tien kilometer niet mijn afstand, ik vond het fantastisch.” Op zijn zeventiende legde Enrico zich definitief toe op het langebaanschaatsen, ondanks de handicap van zijn afkomst. “Van alle schaats­ talenten gaan er veel verloren. Vaak stoppen ze er al snel weer mee, want zeg zelf: waar kan je hier nou schaatsen? Ik ging na schooltijd een uur in een busje naar Baselga di Pinè, trainen en dan weer een uur terug. Dat was zwaar. Degenen die overblijven, hebben echt een passie voor schaat­sen. Daarom zijn we met weinig, maar de schaatsers die we hebben, zijn wel heel goed.” TUTTO, TUTTO Dat die paar Italianen goed kunnen schaatsen, daar kwam de wereld achter in 2006, tijdens de Winterspelen in Turijn. Op 11 februari was de 5000 meter voor mannen de allereerste afstand van het olympische schaatstoernooi. Fabris reed in de laatste rit tegen de Noor Eskil Ervik. De Amerikaan Chad Hedrick stond op goud, Sven Kramer op zilver en Carl Verheijen op brons. Dat Fabris een goede vijf kilometer in de benen had, wisten de kenners, maar de 6.14,68 van Hedrick leek te veel van het goede. De Olympic Oval van Turijn was oranje gekleurd, er zat hooguit een handjevol Italianen in het gloednieuwe ijsstadion. De hoempamuziek galmde over de ijsvloer. Fabris trok nog even zijn pak recht en deed zijn zonnebril op. Het startschot. Enrico ging langzaam van start. Te langzaam. Lang had hij de achtste tussentijd en het lukte hem niet om los te komen van Ervik. De strijd om de medailles leek beslist. Pas vier rondes voor het einde versnelde Enrico. Zijn rondetijden doken eindelijk onder de dertig seconden. De afstand met Ervik werd groter, die met Verheijens derde tijd kleiner. De bel voor de laatste ronde. Coach Maurizio Marchetto schreeuwde de longen uit zijn lijf. “Tutto! Tutto!” Alles moest Fabris geven. Enrico, door zijn vrienden Il Toccolo genoemd, dook zeshonderd­ste onder de tijd van Carl Verheijen. Enrico balde zijn vuist en gooide zijn haar los. Brons. “Het was mijn belangrijkste race in Turijn, met die bronzen medaille waren de Spelen voor mij geslaagd. De druk was van de ketel, ik had mijn doel gehaald. Daarna ging het eigenlijk als van­ zelf.” Vijf dagen later was de ploegenachtervolging. Enrico was natuurlijk de motor van de ploeg, maar zijn ploeggenoten konden meer doordat ze wilden schitteren in eigen land. Ze waren een hecht team. In de halve finale moest Italië het opnemen tegen favoriet Nederland, dat met Sven Kramer, Carl Verheijen en Erben Wennemars aan de start verscheen, waar Enrico hulp kreeg van Matteo Anesi en Ippolito Sanfratello. Vanaf de start nam Nederland de leiding, maar halverwege brachten de Italianen de achterstand beetje bij beetje terug. De wedstrijd naderde de spannende ontknoping. Maar toen stapte Kramer op een blokje, viel en nam Verheijen in zijn val mee. Italië bereikte de finale en daarin was Canada de tegenstander. Al in de eerste ronde gingen de Canadezen in de fout, toen Arne Dankers met zijn hand het ijs aanraakte en kostbare tijd verloor. De Italianen namen een ruime voor­sprong. De Canadezen kwamen nog terug, toen ze de Italianen bijna voorbijstaken, versnelden de Italianen. Uitzinnig van vreugde was Enrico, hij was ‘zomaar’ olympisch kampioen. ‘Salt Lake City was de generale repetitie voor de perfecte storm, vier jaar later. In Turijn viel alles op z'n plek' En dan stond de favoriete afstand van Enrico nog op het programma: de 1500 meter. Enrico nam het op tegen Simon Kuipers. Ze kwamen samen de bocht uit na de eerste volle ronde, Enrico reed in de binnenbocht en moest Kuipers voor laten gaan bij de wissel. “Op tv leek het alsof ik in moest houden, maar dat was niet zo. Ik wisselde iets later van baan. Hij ging harder dan ik en ik kon zo mooi in zijn slipstream duiken. Ik ben trots op die wissel. Het gaf blijk van m’n ervaring, concentratie en zelfvertrouwen. Die twee medailles op de ploegenachtervolging en 5000 meter zijn cruciaal geweest voor de winst op de 1500 meter. Als ik de 1500 meter als eerste had moeten rijden, dan zou het veel moeilijker zijn geweest.” Enrico won de 1500 meter in 1.45,97 op de voor hem typische manier: een langzame start, gevolgd door drie rondjes met heel weinig verval. Er zat net een seconde tussen de eerste en laatste volle ronde. “Het is een afstand waarin zowel sprinters uit de voeten kunnen, die snel starten en dan instorten, en stayers zoals ik, die proberen de drie rondjes vlak te rijden. Ik ben geen sprinter, dus was het voor mij moeilijk om sneller te starten dan dat ik toen al deed.” Met zijn drie medailles werd Enrico de Italiaan met de meeste medailles op één Olympische Spelen. “Voor die 1500 meter gingen er bussen vol met fans vanuit Roana en omstreken naar Turijn.” VOLKSHELD Schaatsen was voor even een volkssport en Enrico was ineens een volksheld. Voor even. “Na de Spelen van 2006 waren er ineens enorm veel jongeren die wilden gaan schaatsen, maar er waren geen ijsbanen. Al die enthousiastelingen wisten niet waar ze heen moesten!” Enrico kan er nog boos om worden, roert hoofdschuddend in zijn koffie. “Wat zeg ik tegen een jongen uit Rome die wil gaan schaatsen? Je moet zevenhonderd kilometer verderop naar Trentino verhuizen, omdat daar de enige baan ligt die we hebben? Dat is het grote probleem, er zijn geen ijsbanen. De enige mogelijkheid was de Olympic Oval openhouden en daar een mooie schaatsbroedplaats creëren.” Inmiddels is de Oval Lingotto een evenementenhal en rijdt Fabris met de Italiaanse schaatsploeg naar Duitsland om op een indoorbaan te kunnen trainen. Vanuit Roana is Inzell even ver weg als Turijn. Ondanks het succes in 2006 is schaatsen in Italië een sport voor noordelijke bergbewoners gebleven. “Op Sicilië ligt geen ijs, hè,” constateert Enrico droogjes. Torino 2006 was voor Fabris zijn tweede Spelen. In Salt Lake City, vier jaar eerder, schaatste hij met zijn grote voorbeeld, Roberto Sighel, die in 2002 zijn carrière afsloot. “Dat was mijn eerste jaar als senior. Wat ik van hem leerde, was vooral: niets aan het toeval overlaten. Zowel op het ijs, tijdens trainingen en wedstrijden, als daarbuiten. Op details letten, regelmatig en goed eten, op tijd rusten en je niet verliezen in kletspraat tijdens trainingen.” Onnodig kletsen leek sowieso niet aan hem besteed, Enrico is altijd een man van weinig woorden geweest. “Salt Lake City was vooral de generale repetitie voor de Perfect Storm, vier jaar later. In Turijn viel alles op z’n plek. Het was een thuiswedstrijd, de sfeer in het team was perfect en ik voelde me sterk.” SVEN KRAMER Enrico kreeg in Turijn voor het eerst te maken met Sven Kramer, het toptalent dat in aanloop naar die Spelen een wereldrecord had geschaatst op de vijf kilometer. “Sven is de beste schaatser aller tijden, hij wint al elf jaar lang alles. In 2006 was hij nog niet op zijn top, maar hij had al podiumplaatsen behaald bij de junioren, dus wij wisten wel wie hij was en hoe goed hij al was.” Enrico pakte in 2006 ook de Europese titel allround. Daarna streed hij alleen nog om plek twee bij de internationale allroundtoernooien. De eerste plek was vergeven aan Kramer. “Het was moeilijk om tegen Sven te rijden, want als er iets op het spel stond, dan was hij er. Altijd. Dus dan moest ik er nog meer proberen te staan dan hij. Toen ik in november 2007 in Salt Lake City een wereldrecord reed op de vijf kilometer was hij furieus. Hij heeft me sportief de hand geschud na mijn 6.07,40 en me gefeliciteerd, maar ik merkte aan alles dat hij op wraak zon.” Enrico lacht: “Dat wereldrecord op de vijf kilometer... Ik denk dat hij minder boos zou zijn geweest als ik zijn vriendin had afgepakt!” 'Dat wereldrecord op de 5 kilometer... Ik denk dat Kramer minder boos zou zijn geweest als ik zijn vriendin had afgepakt!' Die recordrace was Kramers eerste nederlaag op de vijf kilometer in anderhalf jaar. Een week later op de Olympic Oval in Calgary nam hij wraak door meteen het wereldrecord terug te pakken. Dat record – 6.03,32 – bleef tot 11 december 2017 staan, toen Ted-Jan Bloemen het in Salt Lake City en bij absentie van Kramer aanscherpte tot 6.01,86. “Ik heb hem op scherp gezet, als ik hem dat record niet had afgepakt, had Sven een week later niet die 6.03 gereden. Dat record heeft hij puur op woede gereden. Toen baalde ik, ik had dat record natuurlijk liever zelf gehouden, maar ik had verwacht dat hij me terug zou pakken gezien zijn wraakgevoelens. Maar ik ben trots dat ik een wereldrecord heb gereden en dat ik de laatste ben die hem in een directe confrontatie verslagen heeft op de vijf kilometer.” Tien maanden eerder stonden ze ook al tegenover elkaar, op de 1500 meter bij het EK van 2007. Het was in Collalbo, een thuiswedstrijd voor Enrico. Duizenden Italianen waren de Dolomieten ingereden om hun olympisch kampioen van een jaar eerder aan het werk te zien. “Dat is voor mij een van de mooiste wedstrijden die ik ooit heb gereden. En volgens mij voor Sven ook. Er was strijd, een directe confrontatie. Het verschil in het algemeen klassement was op dat moment heel klein. Ik was tweede en hij eerste. Ik had het beter gedaan op de 500 meter en hij op de vijf kilometer. Het was een sleutelwedstrijd. Ik won in een nieuw wereldrecord voor buitenbanen, 1.44,72, en hij zat er vlak achter. We gingen zo hard. We sloegen een gat met de rest, puur door de onderlinge strijd.” Maar ja, toen moest de tien kilometer nog komen en daarop maakte Enrico geen schijn van kans tegen Kramer. TROTS Vier jaar na die heroïsche wedstrijd op de buitenbaan in de Dolomieten, kondigde Enrico aan dat hij stopte met schaatsen. Door blessures kon hij zijn oude niveau niet meer halen. “Het schaatswereldje is mijn wereld niet meer,” zei hij in een interview. Enrico is dan pas dertig jaar. “Ik ben niet iemand die iets voor tachtig procent doet. Ik had geen zin om genoegen te nemen met een twintigste plek.” Gianni Romme, op dat moment zijn coach bij de Italiaanse nationale ploeg, noemde de schaatser bij zijn afscheid een exceptioneel talent. Hoewel geen groot prater, valt Fabris voor het eerst deze middag echt stil. “Niet slecht voor een Italiaan,” mompelt hij en slaat zijn ogen neer. Fabris voelt zich ongemakkelijk bij zulke complimenten, helemaal als die afkomstig zijn van iemand die hij bewondert. “Wij houden er niet van om op te scheppen over onze prestaties. Ik ben zeker trots op wat ik bereikt heb, maar ik heb het er niet zo graag over.” Hij is even stil, zegt dan: “Wil je water? Ik krijg dorst van al dat praten.” Zonder het antwoord af te wachten loopt hij naar de keuken. Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Marc van de Kuilen raakte vijftien jaar geleden zwaargewond in Afghanistan. Door toedoen van collega-militair Luuk Veltink. Hij zag Marc aan als vijand en vuurde. Luuk raakte later deels verlamd aan zijn arm door een motorongeluk. De twee vonden elkaar, een bijzondere vriendschap ontstond. Ze bleken ook allebei talentvolle paralympische sporters. Met de schrijnende humanitaire situatie in Oekraïens oorlogsgebied worden we dagelijks gevoed. Een jaar geleden was er een ander aangrijpend beeld dat de wereld over ging. Dat van radeloze Afghaanse burgers, die uit de greep van de weer machthebbende Taliban probeerden te blijven en zo wanhopig hun land wilden ontvluchten dat ze zich vastklampten aan een opstijgend vliegtuig... en vielen. Mensen voor wiens vrijheid honderden Nederlandse militairen jarenlang vochten. Tegen diezelfde Taliban. Het was onlangs vijftien jaar geleden dat dat Afghaanse gebied het decor vormde van de zwartste bladzijde in de geschiedenis van Defensie. ‘Ik heb je niet gebaard om jezelf overhoop te laten schieten,’ zegt de moeder van Marc van de Kuilen als hij zijn ouders vertelt bij het leger te willen gaan. Hij zet toch door. Marc, die op dat moment American football speelt op het hoogste niveau in Nederland, meldt zich als militair zelfs voor een tweede keer aan om te worden uitgezonden naar Afghanistan. Zijn moeder huilt. Iets met voorgevoel. De Navo-vredesmissie in Uruzgan leidt immers tot een rits aan oorlogsdrama’s aan Nederlandse zijde. Op 12 januari 2008 trekken twee Nederlandse compagnies gescheiden van elkaar door gebied waar Taliban-strijders zich ophouden. Als de duisternis intreedt, zitten ze op 800 meter van elkaar, zonder te weten waar precies. Het is aardedonker. De vermoedens zijn dat ze worden omsingeld door de Taliban. Er ontstaan vuurgevechten. Twee landgenoten, buddy’s van Luuk Veltink, worden gedood. Luuk, dan 21 jaar, kruipt in zijn rupsvoertuig achter het wapen en in zijn kijkers ontwaart hij de vijand. Althans, dat denkt hij. Hij krijgt toestemming om te vuren. En schiet, vijf, zes keer... Honderden meters verderop wordt de dan twintigjarige Marc geraakt, als hij munitie bij collega’s brengt. Als hij in elkaar zakt, kijkt hij tegen zijn eigen schoenzolen aan... Marc overleeft het, maar beide benen moeten worden geamputeerd. Onderzoek wijst uit dat het die bewuste avond om ‘eigen vuur’ (friendly fire) ging. Acht jaar later ontmoeten slachtoffer en schutter elkaar, in gang gezet nadat Luuk gewond is geraakt bij een motorongeluk tijdens vakantie. Zijn arm is daar deels verlamd door geraakt. “Ineens zat ik thuis. En sloeg aan het malen,” zegt Luuk. Al die tijd voelde hij zich schuldig tegenover Marc. “Ik dacht ook dat Marc mij vast zou haten, mij nooit zou willen zien.” Marc: 'Ik heb het Luuk meteen vergeven en hoopte dat hij het zichzelf ook kon vergeven. Ik ben gelukkig zoals ik ben. Ik mis mijn benen, maar ik mis verder niks' Luuk heeft al die jaren uit schaamte verzwegen naar zijn omgeving dat hij tijdens het friendly fire-incident de schutter was die ‘soldaat Kuilen’ had verwond. “Mijn vader was betrokken bij de treingijzeling bij De Punt in 1977, maar sprak er naderhand nooit over. Ik deed hetzelfde.” Een psycholoog van Defensie koppelt Marc en Luuk aan elkaar. Marc: “Ik heb het Luuk meteen vergeven en hoopte dat hij het zichzelf ook kon vergeven. Ik ben gelukkig zoals ik ben. Ik mis mijn benen, maar ik mis verder niks. Wie zegt me dat ik met benen ook zo gelukkig zou zijn geweest?” Omdat het bizarre verhaal even later in boekvorm verschijnt, zien de twee elkaar vaker en ontstaat er een band. Met oog, oor en hart voor elkaar. En ruimte voor humor. Marcs ongekend positieve instelling werkt aanstekelijk. “We gaan er toch geen tranentrekker van maken,” grapt Marc voor het dubbelinterview. Helden Magazine 65 Het eerste gedeelte van het verhaal van Marc van de Kuilen en Luuk Veltink komt voort uit Helden Magazine 65. Er is volop aandacht voor de wintersporten én ook voor voetbal. Frank Rijkaard geeft sinds lange tijd weer eens een interview en spreekt onder meer over Cruijff, het Nederlands elftal en Lionel Messi. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met Lois Abbingh en Tess Lieder – voorheen Wester -. De handbalcollega’s zijn vriendinnen, schoonzussen en sinds kort ook allebei moeder. Daarnaast spraken we met Dávid Hancko en Kristyna Pliskova. De een is een grote aanwinst voor Feyenoord, de ander is toptennisster. Én een gesprek met de populairste schaatser van dit moment, Jutta Leerdam. Verder interviews met de succesvolste Nederlandse olympiër ooit: Ireen Wüst, de eerste keeper op het afgelopen WK: Andries Noppert, twee grootheden in het rolstoeltennis: Diede de Groot en Esther Vergeer. Shorttrackster Xandra Velzeboer gaat als een komeet én Joep Wennemars is keihard bezig om uit de schaduw van zijn vader Erben te treden. Ook heeft het voetbalvirus nog altijd Guus Hiddink in zijn greep, verteld Juul Franssen over haar strijd met de judobond, spreekt Victoria Koblenko met olympisch kampioen openwater Ferry Weertman én staat bondscoach van de Oranjevrouwen: Andries Jonker stil bij De Nachtwacht. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 65 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Robin Haase belandde in een nachtmerrie. Zakenman en goede vriend Koen Everink werd op 4 maart dit jaar gevonden. Vermoord. Drie weken later werd zijn coach Mark de J. opgepakt als verdachte. De beste tennisser van Nederland blikt in aanloop naar het ABN AMRO World Tennis Tournament (13-19 februari) terug. De beste tennisser van Nederland sluit het jaar af als nummer 60 van de wereld, vijf plekken hoger dan hij het seizoen begon. Daarnaast stond hij in Gstaad voor de vijfde keer in zijn carrière in de nale van een ATP-toernooi, hij won de challengers in Scheveningen en Sibiu en was finalist bij de challengerstoernooien in Alphen aan den Rijn en Rome. Die prestaties zijn des te opmerkelijker als je in ogenschouw neemt wat Robin in 2016 voor zijn kiezen kreeg. In de ochtend van 4 maart werd zijn goede vriend Koen Everink door z’n dochtertje gevonden in de keuken. Hij was door messteken om het leven gebracht. De man die ‘bekend’ werd als slachtoffer van vechtsporter Badr Hari tijdens dancefeest Sensation in 2012 ging geregeld met Robin mee naar toernooien. Op 24 maart werd uitgerekend Robins coach Mark de J. opgepakt als verdachte in de moordzaak. “Voor mij is het moeilijk geweest, maar het is natuurlijk veel erger en verdrietiger wat de nabestaanden van Koen doormaken en wat de familie van Mark meemaakt.” Zijn naam werd ook steeds genoemd als het over de zaak ging, Robin kreeg er veel vragen over. Voortdurend moest hij z’n woorden wegen. “Ik wilde naar alle betrokkenen zo respectvol mogelijk zijn. Bovendien zijn er dingen waar ik niet over wil en kan praten zolang het onderzoek duurt. De recherche moet in rust haar werk kunnen doen. Alleen tegen m’n ouders en vriendin heb ik soms wat verteld, omdat ik sommige dingen gewoon niet op kon blijven kroppen.” En dan was er nog de worsteling in z’n hoofd. “Ik moest leren omgaan met de situatie. Gelukkig kreeg ik daar hulp bij, want in m’n eentje redde ik het niet.” Hij roemt oud-tennisster Kristie Boogert, die tijdelijk optrad als zijn coach. Ook Raymond Knaap ging met hem op pad in die moeilijke periode. En natuurlijk boden z’n vriendin, familie en vrienden een luisterend oor. “Mijn voormalige coach Dennis Schenk zei iets moois: ‘Als er iemand is die deze storm kan weerstaan, dan ben jij dat.’” Robin vertelt dat hij veel heeft gehad aan de sessies met een lifecoach, met wie hij sinds twee jaar werkt. “Mede dankzij de lifecoach sta ik anders in het leven. Daardoor snap ik ook veel beter waarom mensen reageren zoals ze dat soms doen. De afgelopen maanden waren heel zwaar, maar de Robin van een paar jaar geleden was hier heel anders mee omgegaan." De moordzaak had ook grote impact op zijn tennisprestaties. “De eerste weken heb ik geregeld gedacht als ik op de baan stond: wat doe ik hier? Die gedachte had ik nooit eerder gehad. Tennis is voor mij altijd het mooiste geweest wat er is, maar dat gevoel was ineens weg.” Hij kon altijd heel goed een grens trekken tussen de tennisser en de mens Robin; focussen was nooit een probleem. Als Robin voorheen een dipje had tijdens een wedstrijd, dan kon hij daar hooguit twee games door verliezen. Daarna herpakte hij zich. “In die moeilijke periode was ik soms helemaal de kluts kwijt. De gedachten aan de zaak kwamen tijdens een partij continu omhoog, daardoor verloor ik zo een hele set. De mens en de tennisser kon ik niet meer scheiden, ik nam alles mee de baan op. Het ging over de dood van Koen in de kranten, mensen vroegen me ernaar. Het is voorgekomen dat ik anderhalf uur voor een wedstrijd werd gebeld door de politie. Ga daarna maar eens gefocust de baan op. Dan kun je zeggen: zet de telefoon uit. Ja, dat kon, maar niet voortdurend. En tegelijkertijd wilde ik bereikbaar zijn voor de politie. Als ik ook maar ergens mee kon helpen, deed ik dat.” Tijdens wedstrijden in april en mei ging Robin door een emotionele achtbaan. “Ik heb voorheen vaker gehad dat ik me liet gaan op de baan, dan schreeuwde ik een keer of smeet met m’n racket, maar dat waren bewuste acties om m’n frustratie kwijt te raken. In aanloop naar Roland Garros had ik m’n emoties niet meer onder controle. Ik voelde dat ik gek ging worden en dat boeide me niet, het maakte ook niet uit wat mensen tegen me zeiden. Als ik het aan voelde komen, zei ik al tegen m’n begeleider op de tribune: ‘Zeg maar niets, het heeft toch geen zin.' Het was zo'n warboel in m'n hoofd." Robin noemt Roland Garros, eind mei, het keerpunt. “In Parijs merkte ik wat stress met een lichaam kan doen. Zes dagen lang kwam letterlijk alle shit eruit. Ik moest in vier dagen tijd meer dan vijftig keer naar de wc. Voor m’n wedstrijd heb ik niets kunnen eten, ben nog zeven keer naar het toilet geweest voor ik de baan op moest. Ik had amper nog energie, maar speelde toch een vijfsetter.” De spanning had zich in aanloop naar het Franse Open opgebouwd. Robin wist dat hij in Parijs oog in oog zou komen te staan met de media. En die kwamen niet alleen om over tennis te praten. “Ik was onbewust heel bevreesd voor die confrontatie. Ik had na m’n verhoor en de arrestatie van Mark iedereen te woord gestaan over de telefoon, maar nadien was er zoveel geschreven over de zaak en ook over mij. Ik werd van dingen beschuldigd en leugenaar genoemd. Mensen riepen dat ik meer van de dood van Koen af wist. En ook dat ik erbij was geweest op de avond voordat Koen werd gevonden. Absoluut niet waar. Ik heb nergens over gelogen. In Parijs waren de journalisten heel respectvol na m’n wedstrijd, dat zorgde voor opluchting. Voor m’n gevoel kon ik toen een hoofdstukje afsluiten.” Robin besloot voor Wimbledon in de Volkskrant en erna bij RTL Late Night zijn verhaal te doen. Hij hoopte dat het ertoe bij zou dragen dat de focus weer op het tennis zou komen te liggen. Zijn ranking stond immers onder druk. Door de reeks van mindere resultaten dreigde hij uit de top honderd te vallen. “Ik merkte dat ik me daarna beter kon concentreren, dat beetje bij beetje de spanning uit m’n lijf verdween. Maar vluchten voor de realiteit kon ik niet. Zo viel m’n wedstrijd in de eerste ronde op Wimbledon op dezelfde dag als de pro-formazitting, de eerste keer waarop Mark zich moest melden in de rechtszaal. Voor m’n wedstrijd heb ik m’n telefoon uitgedaan. Tegen die eerste zittingsdag had ik ook opgezien, was weer een moeilijk moment dat ik achter me kon laten.” Na Wimbledon vond hij de weg terug omhoog. Bij het ATP-toernooi in Gstaad was hij finalist en het volgende toernooi, de challenger in Scheveningen, won Robin. “Naar een paar goede wedstrijden achter elkaar snakte ik echt. Na Gstaad was ik er doorheen. Nou ja, doorheen... Natuurlijk blijven er momenten waarbij ik geconfronteerd word met de situatie, maar ik kan er nu beter mee omgaan en kan gelukkig weer gefocust m'n wedstrijden spelen." Hij kwam voor het eerst in contact met Koen Everink tijdens de Australian Open van 2013, waar Robin samen met Igor Sijsling de finale van het dubbelspel bereikte. “Koen wilde in de zomer van 2013 naar me komen kijken bij toernooien in Oostenrijk en Zwitserland. Vond ik prima. Koen vond het geweldig om erbij te zijn. Daarna werd het contact intensiever, we appten geregeld. Later dat jaar vroeg hij of hij een week lang met me mee mocht. Koen vertelde dat hij echt even weg moest uit Nederland, de rechtszaak tegen Badr Hari had veel van hem gevergd. Hij had echt een trauma opgelopen, daar voerden we ook gesprekken over.” Koen Everink vond het mooi om te zien hoe professioneel Robin met z’n sport omging en het was voor hem een leuke afleiding. In 2014 ging hij vier weken mee de wereld over en in 2015 zelfs twaalf. “Koen had z’n bedrijf verkocht, had veel vrije tijd. Het was dat hij z’n dochter in Nederland had, die alles voor hem was, anders had hij het hele jaar mee op pad gegaan. Zo mooi vond hij het. Koen wilde kleine taken uitvoeren als hij bij een toernooi aanwezig was. Hij maakte voor wedstrijden m’n drankjes klaar of bracht de rackets naar de bespanner. Dan had hij het gevoel dat hij een klein onderdeel uitmaakte van het team. Koen betaalde alles zelf en ik vond het leuk als hij erbij was. Het klikte, hij had een fijne energie, was een vrolijke man.” 'IK werd van dingen beschuldigd en LEUGENAAR genoemd. MENSEN riepen dat ik meer van DE DOOD van Koen af wist' Robin lacht om de herinneringen. “Koen bleef maar kletsen en druk doen. Voor een wedstrijd moest ik soms m’n deur op slot doen. Dan wilde ik rusten, want Koen kon z’n mond echt niet houden. Ik kon alles tegen hem zeggen, hoor. Deed ik ook en ik denk dat dat hem beviel. Hij was gewend dat iedereen voor hem boog. Ik behandelde Koen niet als de bekende miljonair of als slachtoffer van Badr Hari.” Hij gaf Robin soms zakelijke adviezen, daar lag immers zijn expertise als succesvol ondernemer en zakenman. “Koen vertelde me over z’n ervaringen en plannen. Ik ben nog eens twee dagen met hem mee geweest om eens in zijn leventje te kijken. Interessant, leerde ik ook van.” Koen Everink was gescheiden en vroeg ook geregeld of ze af konden spreken als Robin in het land was. Robin koos er bewust voor dat niet te doen. Zijn vriendin en familie kregen dan zijn volledige aandacht en hij wilde even tot rust komen. “Koen nam me een keer mee naar de show van Victoria’s Secret in Londen. Daarop besloot ik hem vorig jaar mee te nemen naar het Sportgala. Koen had me al een paar keer laten weten dat het hem zo leuk leek om daar eens bij te zijn. Met dat soort dingen maakte je hem echt gelukkig.” De laatste keer dat ze elkaar spraken was twee dagen voordat hij dood werd aangetroffen. “We hebben elkaar veertig minuten over de telefoon gesproken. Koen vertelde over z’n plannen om weer aan de slag te gaan binnen de reiswereld, dat hij me misschien wilde opzoeken tijdens het toernooi van Miami. Aan het einde van ons gesprek zei ik dat ik na de trip naar Amerika met hem mee zou gaan om z’n dochter van school te halen. Dat wilden ze graag." Terug naar die verschrikkelijke vierde maart van dit jaar. Robin kreeg een bericht van een collega. ‘Wat is er met Koen?’ “Op Teletekst zag ik dat er een dode was aangetroffen in een complex van Koen. Ik dacht: heeft hij weer, na alle ellende met Badr Hari nu weer dit. Geen seconde bij stilgestaan dat het Koen zelf kon zijn.” Een half uur later werd duidelijk dat het wel degelijk Koen Everink betrof. “Voordat ik het op me in kon laten werken, ging de telefoon. Journalisten wilden een reactie, vroegen of ik een idee had wie het gedaan kon hebben. M’n telefoon bleef maar afgaan die dag. Er was geen ruimte om überhaupt te beseffen dat Koen was overleden.” De volgende dag stond de trip naar Amerika gepland, waar Robin mee zou doen aan de toernooien van Indian Wells en Miami. “Ik heb er geen moment aan gedacht om thuis te blijven. Klinkt misschien raar. Maar ik bedacht meteen: die toernooien wil ik voor Koen spelen. Een jaar eerder was Koen met me mee tijdens die trip, in Indian Wells versloeg ik toen Stanislas Wawrinka en dat vond hij fantastisch.” Niet iedereen begreep waarom Robin een dag na de moord op het vliegtuig stapte. Robin begint over de dood van z’n oma, vier jaar daarvoor. “Op de dag dat ze stierf, ben ik vertrokken en op de dag van de begrafenis van oma heb ik gespeeld. Ik had al afscheid genomen van haar. Toen ik haar in het ziekenhuis bezocht, was ze eventjes goed bij geest en ze vroeg meteen of ik snel weer een toernooi ging spelen. Ze was zo trots dat ik het als tennisser had gered. Ik wist dat ze maar één ding wilde: dat ik die baan op zou stappen. Dat heb ik gedaan. Voor haar. Na de dood van Koen heb ik dezelfde afweging gemaakt. Ik weet wat het hem deed dat ik in Indian Wells won van Wawrinka. Wat was er mooier dan voor hem alles te geven op de baan? Dat was mijn manier van respect tonen. Bovendien, ik was goed met Koen, maar van de nabestaanden kende ik op Koens dochter na eigenlijk niemand. M’n zus en moeder zijn namens mij naar de begrafenis gegaan. Zij kenden Koen ook. Dit was de manier hoe ik met deze moeilijke situatie ben omgegaan, er is in deze geen goed of fout, vind ik.” Uiteraard sprak Robin veel over Koen met coach Mark. “Hij kwam nog meer geschokt over dan ik. Mark en Koen gingen vaker met elkaar om in Nederland, Mark maakte er geen geheim van dat hij de avond voordat Koen werd gevonden bij hem thuis was geweest. Ze hadden Chinees gehaald, voetbal en darts gekeken. Mark heeft de politie ook gebeld om dat te vertellen en hij zei steeds: ‘Z’n dochter was thuis, z’n dochter was thuis.’ Zij heeft hem ook gevonden, dat vond Mark heel erg, zei hij.” Nadat z’n coach de politie te woord had gestaan, besloot hij met Robin mee te gaan naar Amerika. “M’n vriendin en fysiotherapeut waren ook mee. We hadden het natuurlijk veel over Koen en ook over wie het gedaan zou kunnen hebben." Wat hem te wachten stond op 24 maart zorgde opnieuw voor een enorme schok. Robin had zich moeten terugtrekken voor het toernooi van Miami door een knieblessure. Bij terugkeer werd hij in de vliegtuigslurf op Schiphol opgewacht door rechercheurs. “Ik kwam als een van de eersten uit het vliegtuig en werd meteen apart genomen. Ik wist dat ik verhoord zou gaan worden na terugkeer, omdat we meteen na de dood van Koen waren vertrokken, maar dacht: kan het niet heel even wachten? Ik was kapot door de lange reis, was geblesseerd, m’n vader stond me op te wachten en die was ook nog eens jarig. Toen ze me naar de verhoorruimte brachten, vertelden ze me dat ze Mark, die iets van dertig rijen achter me zat in het vliegtuig, gingen aanhouden. Het duurde even voordat ik me realiseerde dat ze m’n coach arresteerden, dat ze Mark verdachten van de moord op Koen. Ik was met stomheid geslagen. En daarna kwamen de vragen. Hoe kan dit? Waarom?” De samenwerking met leeftijdgenoot Mark, die er zelf niet in slaagde als tennisser de top te halen, begon eind 2014. “Mark is een introverte, rustige, serieuze jongen, hij sprak niet makkelijk over z’n emoties, maar kwam los als hij zich op z’n gemak voelde. We voerden vaak goede gesprekken, hij was altijd erg nieuwsgierig en geïnteresseerd in sportgerelateerde zaken. Ik zou nooit kwaad in hem zoeken, hij is absoluut niet iemand die ruzie zoekt. Ik heb Mark één keer echt boos gezien. Dat gebeurde in de eerste week dat we met elkaar op pad waren, begin 2015. We zaten in Chennai en Mark vloog meteen terug naar huis omdat hij te horen had gekregen dat z’n zus plotseling was overleden. Hij kon alleen maar huilen en er zat veel woede in hem doordat hij het grote verlies niet kon plaatsen.” Na het politieverhoor werd Robin opnieuw onophoudelijk gebeld. Het was hot news dat zijn coach was opgepakt. “Vier uur lang heb ik iedereen te woord gestaan, hoopte zo te voorkomen dat er allerlei onjuiste verhalen zouden ontstaan. De telefoontjes stopten toen bekend werd dat Johan Cruijff was overleden... Dat gebeurde ook op die bizarre 24ste maart. De verjaardag van m’n vader viel in het water, ’s avonds zijn we nog wel wat met het gezin gaan eten. Beetje bij beetje werd er meer informatie over de dood van Koen Everink bekend en de rol die Mark de J., zoals hij ineens heette, daarin zou hebben gespeeld. Zo werd duidelijk dat de tenniscoach geld had geleend van Koen Everink. Ineens zat Robin middenin een nachtmerrie. Op 11 april, bij zijn eerste toernooi sinds zijn coach was opgepakt en hij hersteld was van z’n knieblessure, verloor Robin in Monte Carlo met 6-2, 6-0 van Damir Dzumhur. “Na afloop in de kleedkamer kwamen er een paar traantjes. Rafael Nadal stond naast me toen het gebeurde. Juist op dat moment kwam Raymond Knaap, die met me mee was als begeleider, binnenlopen en hij gaf me twee tikjes in m’n nek. Ik kon ineens niet meer stoppen met huilen. Iedereen in de kleedkamer kon zien dat ik het echt heel erg zwaar had. Het was de eerste en laatste keer dat ik brak.” Sommige collega’s wisten zich geen houding te geven, gingen Robin uit de weg of besloten er maar een grap van te maken. “Ergens snap ik ook wel dat ze het lastig vonden. Tegelijkertijd begrijp ik niet hoe sommigen deden. Het is gebeurd dat in het spelers-restaurant iemand als grapje m’n mes weghaalde tijdens het eten of dat een collega als geintje met een wijde boog om me heen liep. Vlak voor ik de baan op moest, zei iemand een keer tegen me: ‘Hé killer!’ Dat zorgde voor irritatie, frustratie, woede en ongeloof die ik niet kon verwerken.” Op social media kreeg hij veel steunbetuigingen, maar er waren ook figuren die weinig medeleven en respect toonden. Robin haalt een bericht aan dat hij kreeg op 6 april, de dag waarop hij 29 werd. “Ik postte iets over m’n verjaardag en kreeg als reactie: ‘Ga je het vieren met je coach?’ Dan ben je toch ziek in je hoofd? Ik ben wel wat gewend, krijg vaker negatieve en kwetsende berichten, maar dit sloeg alles. Het raakte me echt. Gelukkig was negentig procent van de reacties die ik na de dood van Koen heb gekregen positief. Ik heb geprobeerd om iedereen die me een hart onder de riem wilde steken een berichtje terug te sturen. Bij de toernooien in Scheveningen en Alphen aan den Rijn kwamen mensen speciaal voor mij naar het toernooi om me te laten weten hoe knap ik met de hele situatie hele situatie ben omgegaan, dat deed me veel." Robin is in rustiger vaarwater terechtgekomen de laatste maanden. Hij heeft in Raymond Knaap een nieuwe coach gevonden, werkt met hem samen sinds augustus. “De samenwerking verloopt heel goed en ik kijk echt uit naar 2017. Samen met Raymond gaan we kijken hoe ik me nog kan verbeteren. Technisch valt er niet veel meer te sleutelen, maar fysiek en mentaal valt er wellicht nog winst te boeken. Ik ben er trots op hoe ik deze zware periode heb doorstaan, maar tevreden over m’n carrière ben ik nog niet. Ik vind dat ik bij de grote toernooien ook een keer de kwartfinale moet halen, wil eens de tweede week halen bij een Grand Slam-toernooi. Ik ga geen ranking noemen waar ik tevreden mee zou zijn, maar ik kan beter dan waar ik nu sta.” Hij is even stil. “De pijn en het verdriet blijven, maar ik kan zeggen dat ik, hoe gek het ook klinkt, rust heb gevonden. In elk artikel dat over de zaak gaat, staat nog steeds m’n naam. Heel vervelend en onnodig. Er wordt geen rekening mee gehouden wat dat voor invloed heeft op mij als persoon, hoe mensen daardoor naar je kijken. Maar het heeft ook invloed op mij als tennisser, denk bijvoorbeeld aan sponsoring. Het lukt weer om me te focussen op het tennis. Maar wat de zware periode met me heeft gedaan als mens vind ik moeilijk te zeggen. Ben ik erdoor veranderd? Kijk ik anders naar mensen? Ik ben nog steeds heel open naar m’n coach, heb niet het gevoel dat m’n vertrouwen is geschaad. Maar wat is gebeurd, zal ik voor altijd met me meedragen.” 'Ik ben absoluut NIET BANG om met Mark het GESPREK aan te gaan, een ANTWOORD te krijgen op alle VRAGEN die ik heb' In de toekomst kan de moordzaak misschien nog effect op hem gaan hebben, geeft Robin aan. De tijd zal het leren. “Misschien besef ik nog steeds niet wat er allemaal is gebeurd. De zaak is natuurlijk ook nog niet afgerond, die zal doorgaan in 2017. De nachtmerrie is nog niet voorbij, ik heb nu alleen het gevoel dat ik er halverwege uit heb mogen stappen. Vreselijk voor alle betrokken die nog midden in die nachtmerrie zitten, ik kan niet genoeg benadrukken hoe erg ik dat voor die mensen vind.” Hoewel een horloge van Koen Everink bij de zus van Mark de J. is gevonden en er bloed van de zakenman in de auto van de tenniscoach werd aangetroffen, ontkent Mark de J. iets met de moord te maken te hebben. Hij zegt ontvoerd te zijn door vier gewapende mannen toen hij wilde vertrekken. “Ik heb geen contact gehad met Mark sinds hij is opgepakt. De eerste weken kon dat ook niet, hij zat in volledige beperking. Daarna had het gekund, maar heb ik het bewust niet gedaan vanwege alle media-aandacht. Het is misschien ook uit zelfbescherming geweest dat ik Mark niet wilde treffen. Ik wilde de emoties laten bekoelen. Nu ben ik absoluut niet meer bang om met Mark het gesprek aan te gaan, een antwoord te krijgen op alle vragen die ik heb. Dat kan me op mentaal gebied helpen. En ik zou hem willen vertellen wat deze periode met mij heeft gedaan, hoe ik bij de zaak betrokken ben geraakt, terwijl ik er niets mee te maken heb. Maar het is beter om te wachten tot de strafzaak achter de rug is. Tot die tijd laat ik alles maar op me afkomen.” Met de nabestaanden van Koen Everink heeft Robin ook geen contact gehad. Hij weet niet of ze daar behoefte aan hebben. “Ik heb mijn verhaal gedaan en vind dat ik pas op de plaats moet maken. Er is weleens tegen me gezegd dat ik na een toernooioverwinning met een beker langs de dochter van Koen zou moeten gaan. Wie weet doe ik haar daar alleen maar meer verdriet mee. Ik vind dat het niet aan mij is om contact te zoeken. Misschien zien ze mij wel als een medeschuldige. Via mij is Koen natuurlijk ook met Mark in contact gekomen. Maar als de nabestaanden van Koen me willen spreken, dan sta ik meteen voor ze klaar.” Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.