Vijf overwinningen van Nederland op Spanje

Cody Gakpo (22) is een van de smaakmakers van PSV en maakte op het EK zijn debuut voor het Nederlands elftal. We spreken hem over zijn genen, stamcellen en zijn dromen. “Ik wil een van de vaste aanvallers van Oranje worden.” Cody en zijn inspiratiebronnen “Diego Maradona is altijd een idool van me geweest. Op YouTube heb ik elk filmpje van hem ontelbaar vaak gekeken. Ik keek ook graag naar Thierry Henry. Hij stond ook aan de linkerkant en was, net als ik, lang. Meestal zijn buitenspelers klein. Op filmpjes bestudeerde ik zijn bewegingen en hoe hij bepaalde dingen deed, zodat ik daarvan kon leren. Vroeger sliep ik onder een PSV-dekbed en haalde ik uit voetbalmagazines de posters. Ik had PSV-spelers op mijn kamer hangen en teamfoto’s van onder meer Barcelona. Ibrahim Afellay, toen aanvoerder van PSV, hing er ook. Ik heb ook nog even met hem mogen spelen bij PSV, heb nog steeds af en toe contact met hem.” Cody en de goaltjes “Ik ben een aanvaller en hou van scoren. Dat begon al in de E’tjes. We werden kampioen met een paar honderd goals en ik had er meer dan honderd gemaakt. In die tijd wonnen we wedstrijden met 20-0. Als je er dan vijf of tien maakt, loopt het aantal snel op. Toen ik vier was, begon ik met voetbal bij Eindhoven. Op mijn zesde ging ik naar PSV. Als jongetje was ik altijd aan het voetballen. Thuis in Stratum waar ik ben opgegroeid, op straat of op de club. In de jeugd was oud-voetballer Twan Scheepers een tijd mijn trainer. Dat is nu een goede vriend van me. Hij heeft mij enorm geholpen in het voetbal, maar ook op mentaal vlak. Mensen denken misschien dat het vanzelf gaat als je goed kunt voetballen, maar dat is niet zo. Toen ik heel jong was, liep ik nog niet echt tegen problemen aan. Maar toen ik in de puberteit kwam, ging het ook weleens wat minder met voetbal, op school of het contact met een trainer verliep wat moeizamer. Op die leeftijd waren er jongens die er op dat moment meer uitsprongen dan ik en ik had weleens het gevoel dat ik achterliep. Twan heeft me daar goed bij geholpen. Hij zei altijd: ‘Je moet je eigen zelfvertrouwen kweken en geloof blijven houden in je kwaliteiten, wat er ook gebeurt.’ Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Driemaal olympisch goud, meerdere wereldtitels; Jorien ter Mors (31) is een zeldzaam multitalent. Maar de schaatsster van Team IKO is ook een vechtjas die al verschillende tegenslagen heeft moeten overwinnen, zowel sportief als privé. We spreken haar over haar knie, bikkelharde kritiek, kinderhandjes, de dood van oud-ploeggenote Lara van Ruijven en de liefde. De knie “Ik zit beter in m’n vel en kan weer veel meer genieten. Ook van de persoon die ik ben. Dat was voorheen allemaal veel minder het geval. Telkens moest ik me door de pijn in m’n knie heen vechten, dat kostte zoveel energie. Ik had niet eens meer door hoeveel invloed m’n knie op m’n hele doen en laten had,” zegt Jorien ter Mors. Dat gevoel van heerlijk vrijuit schaatsen voelt ze weer geregeld. Het is het gevoel waar ze lang naar terugverlangde en waarover ze steeds vaker twijfelde of ze het ooit nog zou kunnen ervaren. De rechterknie beheerste lang het leven van Jorien. Het plezier in het schaatsen raakte ze kwijt, depressieve gevoelens kregen de overhand. Haar sport was veranderd in een fysieke en mentale struggle. Desondanks greep ze in 2018 olympisch goud op de 1000 meter, olympisch brons met de relayploeg in haar laatste race als shorttrackster en de wereldtitel sprint op de langebaan. Aanvankelijk werd maar niet duidelijk wat het probleem was. Botvorming in de knie bleek ervoor te zorgen dat haar kniepees voortdurend ontstoken was. Eind 2018 werd ze geopereerd. Jorien miste een heel seizoen, maar ook na de ingreep bleef ze aanvankelijk last houden van de knie. Talloze keren overwoog ze sinds haar operatie te stoppen. “Ik heb zo vaak tegen mezelf gezegd: waar doe ik dit nog voor?” Haar coaches Martin en Erwin ten Hove van Team IKO spraken vaak op haar in om niet op te geven. “Telkens als ik weer riep dat ik ermee wilde kappen, zeiden ze: ‘Je bent een traject ingegaan, van halverwege stoppen zal je later veel spijt krijgen.’ Hadden ze gelijk in. Ik ben ook niet iemand die opgeeft, blijf altijd vechten. Maar het was zo zwaar... Ik wil het kunstje nog een keer flikken op de Spelen, die gedachte heeft mij op de been gehouden. En mocht dat niet lukken, dan kan ik tenminste altijd tegen mezelf zeggen dat ik er in elk geval alles aan heb gedaan.” De laatste tijd zijn weer glimpen van de ‘oude’ Jorien te zien. Twee goede benen heeft ze nog niet, maar daar wordt hard aan gewerkt. “Het is heel lastig om de dingen die ik mezelf afgelopen jaren heb aangeleerd om de pijn te verminderen, nu weer af te leren. Ik ben op zoek naar de slag die ik voorheen had. Gelukkig heb ik nog tijd.” De laatste keer dat ze zich écht fit voelde, was op de Spelen van 2014. Ze was destijds nog shorttrackster, maakte tussendoor een uitstapje naar de langebaan. Met groot vertoon van macht won ze in Sochi olympisch goud op de 1500 meter en was het ook raak op de ploegenachtervolging. “Maar ook toen had ik een lastig sportjaar omdat mijn vader overleed. Zelfs naar de ijsbaan gaan was op dat moment niet leuk. Daarna raakte ik overtraind en toen ik daar eindelijk van was hersteld, kwamen de blessures. M’n rug, m’n knie...” Jeroen Otter, de bondscoach van de shorttrackers, sprak al eerder zijn vrees uit dat Jorien te veel van haar lichaam heeft gevraagd. Altijd ging ze door de pijngrens heen. Op de trainingen wilde ze niet onderdoen voor de mannen. Otter vreesde dat ze roofbouw op haar lichaam had gepleegd. Jorien knikt. “Die wil om het maximale van mezelf te eisen is ener­ zijds een sterke karaktereigenschap, maar tegelijker­ tijd zorgt het er ook voor dat ik mezelf af en toe uitschakel. Ik wilde niet altijd accepteren dat pijn erbij hoorde. Ik bleef daar volle bak doorheen gaan. Maar ja, uiteindelijk betaalde ik daar de prijs voor.” Is het moeilijk om te accepteren dat je met een minder lichaam genoegen moet nemen? “Dat is het moeilijkst. Ik ben er heel slecht in om dat als gegeven te moeten accepteren.” 'Soms voel ik me weleens ondergewaardeerd en stel mezelf de vraag waar dat aan ligt. Het lijkt wel of het veel mensen is ontglipt wat ik heb gepresteerd' Je hebt ook een mentale begeleider in de arm genomen. “We proberen samen een weg te vinden die voor mij werkt en die me tegelijkertijd rust en vertrou­ wen geeft. Vooral als het even niet lekker ging, had ik altijd de gewoonte om nog harder te gaan trainen. Kan niet meer. Ik moet er nu maar op vertrouwen dat het goede gevoel en de vorm vanzelf weer komen.” Kritiek “Ik merkte al snel dat ik social media beter even kon mijden,” stelt Jorien als het NK allround ter sprake komt. Eind november besloot sprintster Jorien een uitstapje te maken naar het allrounden. Omdat ze nog wel wat wedstrijdritme kon gebruiken in aan­ loop naar het NK sprint, die een week later op het programma stond. Maar na drie afstanden stond de sprintster eerste in het algemeen klassement. Het verschil met Antoinette de Jong voor de afsluitende 5000 meter was niet voldoende voor de eindzege, wist Jorien. Bovendien kon ze beter haar krachten sparen voor een week later. Dat ze afzegde terwijl ze eerste stond, zorgde voor een storm aan kritiek. “Mensen die de achtergrond niet kenden, velden keiharde oordelen over me. Degenen die mijn besluit begrepen, hoorde je bijna niet op social media. Van die mensen heb ik appjes gekregen om me een hart onder de riem te steken. Heel fijn.” Had je slapeloze nachten van de nare berichten? “Ik heb er een zware maandag van gehad. Ik krijg weleens vaker berichten op social media die niet heel positief zijn, maar dit was zó erg. Er deden berichten de ronde over me die ik niet eens wil herhalen, die ik niemand zou willen toewensen. Dan kun je nog zo hard redeneren dat het komt van iemand die me niet kent, maar het doet toch wat met je. Het lukt bijna niet om je daarvoor af te sluiten.” Helden Magazine 55 Het eerste gedeelte van het verhaal van Jorien ter Mors komt voort uit Helden Magazine nummer 55. De 55ste editie staat in het teken van Gouden duo’s. Kjeld Nuis en Joy Beune zijn naast collega’s ook geliefden. Over hun relatie was veel te doen. Voor het eerst doen ze samen hun verhaal. Naast het verhaal van Kjeld Nuis en Joy Beune lees je veel meer interviews en reportages met én over jouw favoriete Nederlandse topsporters. Zo hebben Rafael van der Vaart en Theo Janssen veel gemeen. Ze zijn generatie genoten, linkspoten en levensgenieters. Daarnaast beleefde Femke Bol haar internationale doorbraak, doet Dylan Groenewegen voor het eerst uitgebreid zijn verhaal over De Val, waarbij collega Fabio Jakobsen zwaargewond raakte en blikt Wilco Kelderman terug op de bloedstollende ontknoping van zijn derde plek in de Giro. Ook in de 55ste editie van Helden spraken we vrienden en sinds kort weer ploeggenoten: Kai Verbij, Thomas Krol en Dai Dai N’Tab. Is Tonny Vilhena gelukkig in Rusland bij FC Krasnodar en won Richard Krajicek 25 jaar geleden Wimbledon. Vandaag de dag heeft hij een andere uitdaging: toernooidirecteur van het ABN AMRO WTT zijn in coronatijd. Verder maakte speler van Atalanta Bergamo en Oranje, Hans Hateboer de verschrikkingen van corona in het zwaargetroffen Bergamo van dichtbij mee. Wil Carsten Nienhuis naar de Olympische Spelen als alpineskiër en ziet paralympisch wielrenner Tristan Bangma bijna niets, maar door de nieuwste 5G-technologie kan hij ‘zien’ met zijn oren. In ‘de dag dat alles misging’ blikt Adelinde Cornelissen terug op de Spelen van 2016 en staan we stil met Aniek Nouwen in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Lasse Schöne Voor het eerst in vijftien jaar, na Feyenoord in 2002, stond een Nederlandse club weer in een Europese finale. Dat leek aan het begin van het seizoen 2016/2017 ver weg. In de voorronde van de Champions League werd Ajax kansloos uitgeschakeld door Rostov (thuis 1-1, uit 4-1). Maar onder de nieuwe trainer Peter Bosz werd het in de Europa League poulewinnaar. Vervolgens werd thuis in de kwartfinale met 2-0 afgerekend met Schalke 04. In Gelsenkirchen stond het na negentig minuten echter ook 2-0, waarna de thuisclub in de verlenging een 3-0 voorsprong nam. Ajax toonde veerkracht, scoorde twee keer en bereikte zo de halve finale. Daarin ontmoette het Olympique Lyon, dat in het eerste duel met 4-1 verslagen werd. De 3-1-nederlaag in Frankrijk was net voldoende voor plaatsing voor de finale. Die eindstrijd op 24 mei 2017 in het Zweedse Solna, tegen het Manchester United van José Mourinho, werd een slaapverwekkende wedstrijd; leed dat verzacht had kunnen worden door ’m te winnen. Maar dat gebeurde niet. Lasse Schöne, inmiddels 38 en speler van NEC, blikt terug. “In de jeugd en mijn beginjaren als prof was ik een nummer 10. Zulke spelers waren ook mijn idolen: Michael Laudrup en Roberto Baggio. Bij Ajax was ik onder trainer Frank de Boer ook een nummer 10, en ook rechtsbuiten. Bij Peter Bosz, die in 2016 onze nieuwe trainer werd, was Davy Klaassen aanvoerder en nummer 10. Daarom vertelde ik Bosz dat ik ook op ‘6’ kon spelen. Daar zou hij over nadenken. Soms heb je een beetje geluk nodig. Ajax verloor in het begin van dat seizoen thuis van Willem II met 2-1. Ik speelde niet, maar toen we drie dagen later voor de beker weer tegen Willem II moesten, zei Peter: ‘Dit is je kans, hier heb je de aanvoerdersband en je speelt op 6; laat maar zien.’ We speelden een geweldige wedstrijd. We wonnen met 5-0 en ik scoorde. Later heb ik gehoord dat Peter na een kwartier zei: ‘Lasse is mijn nummer 6 dit seizoen.’ Dat is ook een mooie positie waar ik achteraf gezien wel eerder in m’n carrière had willen spelen, omdat je heel veel aan de bal komt. Het werd een goed jaar, waarin we helaas net een puntje tekortkwamen voor het kampioenschap, maar wel de Europa League-finale haalden. Helden Magazine nummer 73  Het eerste gedeelte van het interview met Lasse Schöne komt voort uit Helden Magazine nummer 73. Deze editie staat in het teken van het nieuwe voetbalseizoen, biedt uitgebreide aandacht voor wielrennen en besteedt ruimschoots aandacht aan de Paralympische Spelen. Cody Gakpo, de ster van het Nederlands elftal bij het afgelopen EK, siert de cover van Helden. In Liverpool krijgt hij nu te maken met nieuwe trainer Arne Slot en zijn assistent John Heitinga. Kan hij The Reds ook bij de hand nemen?  Voetbal  Naast Gakpo, waarbij het in het verhaal ook gaat over zijn tijd bij regerend landskampioen PSV, ook een uitgebreid interview met John de Wolf. Hij vertelt over zijn tijd met Arne Slot, Quilindschy Hartman, alzheimer en zijn imago. We maken ook kennis met het nieuwe kroonjuweel van Ajax: Jorrel Hato. In een turbulente periode bij de Amsterdamse club, ontwikkelt hij zich stormachtig. Ian Maatsen had een geweldig seizoen: haalde de Champions League-finale, kreeg een uitnodiging voor het EK en maakte een transfer naar Aston Villa. Hij doet zijn bijzondere verhaal. Wielrennen  Tom Dumoulin liet in 2015 in de Ronde van Spanje voor het eerst zien dat er een ronderenner in hem schuilde. Hij blikt uitgebreid terug op zijn indrukwekkende carrière. Een geweldige loopbaan had ook Annemiek van Vleuten. Aan de hand van foto's neemt ze ons, in aanloop naar de Tour de France Femmes die in Nederland start, mee terug in de tijd. De Tour de France voor vrouwen eindigt op Alpe d'Huez. Peter Winnen weet wat het is om te winnen op 'de Nederlandse berg'; hij flikte het twee keer. Hij neemt ons mee.  Paralympische Spelen  Paralympisch boegbeeld en atlete Fleur Jong kreeg bezoek van Victoria Koblenko. Niels Vink, een van de beste quad-rolstoeltennissers, vertelt zijn verhaal. Dat doet ook verspringer en sprinter Joël de Jong, kind van een donorvader en op jonge leeftijd getroffen door botkanker. Dinja en Joeri van Liere vormen een bijzonder duo: Dinja nam als dressuuramazone deel aan de Olympische Spelen in Parijs, terwijl haar broer Joeri, die als motorcrosser een dwarslaesie opliep, naar Parijs gaat als rolstoelbasketballer. Een dubbelinterview.   Nog meer Helden  Verder in deze editie van Helden: tennisser Jesper de Jong vertelt in aanloop naar de US Open onder andere over Carlos Alcaraz, Jannik Sinner, Tallon Griekspoor en zijn trouwste fan: zijn opa. Jelto Spijker is een opvallende verschijning in de machowereld van het waterpolo; hij is keeper en kwam op zijn zeventiende uit de kast. En nog veel meer!