Xavi Simons was jarenlang het wonderkind van FC Barcelona. Op zijn zestiende vertrokken naar Paris Saint Germain waar hij speelde met wereldsterren als Lionel Messi, Kylian Mbappé en Neymar. Na zijn overstap naar PSV maakte hij grote indruk, opp het WK debuteerde hij voor het Nederlands elftal en afgelopen seizoen speelde hij een sterk seizoen voor RB Leipzig. Mindere tijden waren er ook voor de 21-jarige Xavi Simons, die al zijn hele leven in de schijnwerpers staat. In Helden deed hij zijn verhaal. “Ik ben in Amsterdam geboren, we woonden toen ik klein was in Sloten. Mijn moeder Peggy keek vlak na mijn geboorte naar een wedstrijd van Barcelona en hoorde de naam Xavi. Ze had me nog geen naam gegeven en wist toen: mijn zoon moet Xavi heten. Xavi Hernández, nu trainer van Barcelona, is ook mijn held. Ik ben weleens met hem op de foto geweest, die staat op mijn Instagrampagina, maar ik ken hem niet persoonlijk. Ik denk wel dat hij weet dat ik Xavi heet vanwege hem. Het is ook wel toevallig dat ik uiteindelijk ook bij Barcelona terecht ben gekomen toen Xavi daar nog steeds in het eerste speelde. Apple Store Toen ik drie was, besloot mijn moeder naar Spanje te verhuizen. Mijn oma woonde al in Spanje met mijn oudste tante en mijn moeder wilde een beter leven voor mijn zeven jaar oudere broer Faustino, haarzelf en mij en dacht dat we dat daar zouden krijgen. We woonden met z’n drieën in een klein dorpje, Rojales, vlakbij Alicante. Daar komen mijn beste vrienden vandaan, een gemixte groep van nationaliteiten, veel van hen komen uit Zuid-Amerika. Ik kom nog geregeld in Rojales, kan er mezelf zijn, hoef er niet rond te lopen met een capuchon en pet op. Mensen vragen daar weleens of ze op de foto met me mogen, maar dat zijn vooral jongeren. Oudere inwoners zien mij als de kleine Xavi die wat groter is geworden. Mijn moeder, broer en zusje zijn de belangrijkste personen in mijn leven. Kenza is bijna tien en het prinsesje van ons gezin, ze is tien jaar jonger dan ik. Faustino en ik zijn op dezelfde dag en tijd geboren, op 21 april om twaalf uur ’s middags. Mijn broer vervulde een vaderrol, heeft mij altijd beschermd en voelde zich verantwoordelijk voor me. Wij hadden het niet breed. Mijn moeder zat in haar eentje met drie kinderen in Spanje. Ze zorgde voor ons, er was altijd eten, maar om de eindjes aan elkaar te knopen, werkte ze twaalf uur per dag, van acht uur ’s ochtends tot acht uur ’s avonds, bij de klantenservice in de Apple Store. Mijn moeder wilde nooit laten blijken dat ze het zwaar had. Ik was nog zo jong, heb dat ook nooit in de gaten gehad. Faustino vertelde mij later dat het geregeld voorkwam dat mijn moeder ons te eten gaf, maar zelf niks meer had. Tegen mijn broer zei ze dan dat ze al gegeten had, dat was natuurlijk niet zo. Pas rond mijn vijftiende kreeg ik in de gaten wat er speelde. Dan wilde ik iets hebben en zei mijn moeder: ‘Sorry Xa, dat kan nu echt niet.’ Toen ik me realiseerde hoe moeilijk mijn moeder het heeft gehad, deed me dat veel, en nog steeds. Toch kijk ik terug op een mooie, warme jeugd. Zo knap van mijn moeder. Handtekening Sinds ik heel klein was, liet mijn moeder iedereen in het dorp weten dat haar zoon goed kon voetballen. Op mijn zesde werd ik gescout door Barcelona. Het was niet alleen mijn droom die uitkwam, maar ook die van mijn moeder. Toen ik eenmaal bij jeugdcomplex La Masía aankwam, vroeg ze me of ik het echt wel wilde. Natuurlijk, zei ik. Vlak daarna zijn we met zijn drieen naar Barcelona verhuisd. We woonden in een oud appartementje, waar mijn moeder volgens mij niet heel happy was. Maar ze deed alles om mijn droom waar te maken, om ervoor te zorgen dat ik kon voetballen. Bij Barça speelde ik veel toernooien. Mijn moeder werkte vaak extra om ervoor te zorgen dat zij of mijn broer met mij mee kon, een van hen was er altijd bij. Vanaf mijn elfde was ik doordeweeks hele dagen op La Masía, maar ik sliep thuis. Mijn moeder vond me te jong om er al te wonen. Mijn broer bracht me om half zeven ’s ochtends op de fiets. De taxi bracht me om half tien ’s avonds weer naar huis. Een paar jaar later ben ik er wel gaan wonen en kwam ik in de weekenden thuis. Bij Barça won ik vier keer op rij de Ballon d’Or, de prijs voor de beste jeugdspeler. Er waren zoveel jongens die toernooien speelden, maar juist ík won die prijzen. Op dat moment deed het niet veel met me, ik besefte niet hoe bijzonder dat was. Als ik zo’n prijs gewonnen had, dacht ik meteen aan het volgende toernooi. Ik sta van jongs af aan in the picture. Was het niet om het voetbal, dan was het wel om mijn haar. Misschien dat ik ook daardoor beroemd ben geworden. Ik heb niet gekozen voor mijn haar, ik heb het van mijn moeder. Als twaalfjarige jongen vroegen fans al om een handtekening en of ze met me op de foto mochten als ik na een wedstrijd met teamgenoten het veld afliep. Ik dacht: waarom willen ze mijn handtekening? Ik vond het maar raar. Als ik een wedstrijd had verloren, wilden fans ook op de foto, maar daar had ik dan natuurlijk geen zin in. Thuis zei mijn broer dan: ‘Ik snap het Xa, maar die mensen rijden twee uur met de auto speciaal voor jou.’ Faustino had gelijk en hield mij met beide benen op de grond in het voetbalgekke Spanje. ‘Vroeger twijfelden mensen, werd er geroepen: ‘We weten niet of Xavi goed kan voetballen, hij heeft alleen heel veel Instagram-volgers’’ Rond mijn dertiende vertrok Faustino naar Amerika, waar hij als trainer aan de slag ging. Dat was pittig. Ik had mijn zusje nog wel thuis, maar zij was toen pas één. Ook voor mijn moeder was het zwaar, Faustino deed heel veel thuis. Voor mijn broer was het in Amerika ook lastig om mij te blijven volgen. Als hij sliep, moest ik voetballen. Ik miste hem zo erg, en wilde de volgende stap in mijn carrière alleen nemen met het hele gezin: dus met mijn moeder, broer en zusje erbij. Ik vroeg Faustino of hij daar open voor stond. Hij besloot om met ons mee te gaan naar Parijs, kwam voor mij na bijna drie jaar terug uit Amerika. Neymar Meningen van anderen leg ik normaal gesproken snel naast mij neer, maar toen ik naar Paris Saint-Germain vertrok, ontplofte er een bom in de Spaanse media. Er werd van alles over me geschreven en mensen geloofden dat. Ik las niet veel, maar kreeg wel van alles doorgestuurd. Berichten op Instagram zag ik wel. Ik ga nog weleens uitleggen wat dat met een zestienjarige jongen doet. Mijn broer zei: ‘Xa, vergeet wat mensen over je zeggen, het is niet belangrijk. Het belangrijkst zijn jouw familie en de mensen die van je houden.’ Ergens kon ik de reacties ook wel begrijpen. Ik was een kind van de club, die de hele jeugdopleiding van Barcelona had doorlopen. Ik ga míjn verhaal op het juiste moment vertellen. Met Faustino heb ik urenlang gesproken over die overstap. Het was niet zomaar iets. Ik had mijn hele jeugd in Spanje gewoond. Mijn zusje was destijds vier en moest ook haar vriendinnetjes achterlaten, maar we gingen er met zijn allen voor. Van mijn eerste salaris bij PSG heb ik kleren gekocht voor mijn moeder, broer en zusje. Het was fijn om iets terug te kunnen doen. Bij Paris Saint-Germain speelden de beste spelers ter wereld, mannen als Lionel Messi, Neymar en Kylian Mbappé. Op mijn zeventiende werd ik al doorgeschoven naar het eerste. Ik trainde iedere dag met die gasten, maakte wedstrijden mee, zag hoe ze zich gedroegen buiten het veld en met fans omgingen. Ik heb zoveel geleerd. Misschien denken mensen: Xavi heeft niet veel gespeeld bij PSG. Maar wat wil je: Messi en Neymar had ik voor me. Ik kwam geregeld bij Neymar thuis. Hij heeft een belangrijke rol gespeeld in die periode, Neymar kende me nog van zijn tijd in Barcelona, hij hielp me en beschermde me. Ik was als een broertje voor hem. We hebben nog steeds contact. Mensen hebben een bepaald beeld van Neymar, maar ze zien alleen de voetballer. Buiten het veld is hij een heel goed mens.“ Barretje Bij Barcelona was ik nog het grote talent, in Parijs werd ik gezien als de jonge wereldster. Mijn wereld stond op z’n kop. Ik kwam in Parijs aan met ruim een miljoen volgers op Instagram, dat liep in korte tijd op tot in de miljoenen. In interviews gaat het vaak over het aantal volgers dat ik heb, dat vind ik best irritant. Vroeger twijfelden mensen, werd er geroepen: ‘We weten niet of Xavi goed kan voetballen, hij heeft alleen heel veel Instagram-volgers.’ Ik wil op het veld laten zien dat ik de beste versie van mezelf ben, niet online. Heb niet gekozen voor de aandacht. Ik heb fantastische dingen meegemaakt, maar heb ook een groot gedeelte van mijn jeugd gemist. Doordat ik bekend ben, heb ik niet meegemaakt wat een normale jongen van zestien meemaakt. Ik ben nog nooit op vrijdagmiddag na school naar een barretje gegaan om wat te drinken met vrienden. Op stap gaan met vrienden heb ik nog nooit gedaan, want uiteindelijk zal er altijd iemand een foto of video maken en op sociale media zetten. Ik besef dat ik pas negentien ben en al veel heb meegemaakt. Ik heb mooie tijden gekend, maar ook mindere. Uiteindelijk leer je veel van slechte momenten in het leven, zowel op voetbalgebied als privé. Ik had in het verleden mensen om mij heen die het minder goed met mij voor hadden. Ik heb geen wraakgevoelens, zal nooit iets slechts over iemand zeggen, kies er dan voor om niet meer met je om te gaan. Sinds een jaar spreek ik geregeld met een psycholoog in Spanje. Ik wilde weten waar sommige gevoelens vandaan kwamen. Hij leert mij dingen te snappen, een plek te geven en weer verder te kunnen. De druk die wij voetballers ervaren, is pittig. Op het veld voel ik die niet, erbuiten wel. Op dit moment zit ik in een goede fase, ik voel me lekker, ervaar geen stress. De psycholoog is er ook om te voorkomen dat ik me over twee jaar heel anders voel. Ik wil me zo blijven voelen zoals ik me nu voel. Van Nistelrooy Ik speelde tussen de beste spelers ter wereld in Parijs, maar twee jaar geleden voelde ik dat het niet genoeg was voor mijn ontwikkeling om de ene keer tien of vijftien minuten te spelen, en de wedstrijd erna weer helemaal niet. Ik wilde meters maken, stabiliteit creëren en mezelf laten zien op het veld. Zo zou ik in Nederland ook meer in the picture komen bij bondscoach Louis van Gaal. Vroeger riep ik altijd: ik wil niet terug naar Nederland, maar tot nu toe is het misschien wel de beste keuze in mijn carrière geweest. Ik wist dat Ruud van Nistelrooij de nieuwe trainer zou worden van PSV, hij heeft veel contact met mij gezocht. Hij heeft ook Sergio Ramos en Georginio Wijnaldum, voormalig ploeggenoten van mij bij PSG, gesproken over mij. Ik dacht: hij wil echt graag dat ik kom. Ik had nog twee weken vakantie en zei tegen de trainer: misschien reageer ik dan even niet. Hij zei: ‘Dat geeft niet, ik blijf je toch berichten sturen.’ Dat bleef hij ook doen, de hele zomer. Het voetbal vergat ik bijna; hoe hij als mens is, vind ik heel bijzonder. In het begin van het seizoen zei de trainer: ‘We gaan stap voor stap kijken hoe je je ontwikkelt in de groep.’ Dat is snel gegaan. De trainer laat nu merken dat ik belangrijk ben. Ik ben pas negentien, maar ook ik kan mijn mening geven en word serieus genomen. Het is een eer om met Ruud van Nistelrooij te werken, hij is zo’n grote speler geweest. Ik heb beelden teruggekeken van hem en van anderen gehoord hoe hij was als speler. Ze vertelden dat hij ook woedend kon worden op het veld. Ik heb hem goed leren kennen, herken mezelf ook wel in hem. De passie die hij heeft, heb ik ook. Ik hoop net zo’n carrière te kunnen krijgen als hij. Bij PSV heb ik dankzij de trainer geleerd om op het veld, maar ook erbuiten, beter te leren communiceren. Ik wilde vroeger nooit met een trainer praten, alleen met spelers. Ik was ook erg verlegen. Nog steeds ben ik een rustige jongen, ik luister liever eerst voordat ik wat zeg. Maar inmiddels weet ik dat ik met de trainer en de hele staf moet praten om goede resultaten te kunnen behalen. Veel van mijn ploeggenoten zijn mijn vrienden geworden. In Eindhoven ga ik veel met de latino’s om, maar ook met de jongens uit Parijs ben ik nog bevriend. Ik spreek vijf talen: Spaans, Catalaans, Engels, Frans en Nederlands, en kan met iedereen communiceren. Mijn beste vriend is Alejandro Baldé. Met hem heb ik de jeugdopleiding van Barcelona doorlopen. Onze moeders raakten ook bevriend, en onze broers werden goede maten. Alejandro speelt nu in het eerste van Barcelona. Terwijl ik mijn debuut in het eerste maakte bij Paris Saint-Germain op mijn zeventiende, deed hij dat bij Barcelona. En hij heeft net als ik zijn debuut gemaakt op het WK. Legende In november kreeg ik een mail toen ik op de club was, daarin stond dat ik bij de WK-selectie zat. Ik was heel blij en verrast, iedereen bij PSV feliciteerde me. Als je mij vorige zomer had verteld dat ik naar het WK zou gaan, had ik het niet geloofd. Eenmaal thuis wachtte mijn familie me op. Mijn moeder begon te huilen. Ik moest denken aan alles wat zij en wij als gezin hadden meegemaakt, en vond het ook voor haar een mooie beloning. Ze fluisterde in mijn oor: ‘We hebben het samen gedaan.’ Ik moest toen ook huilen. Mijn broer wil altijd laten zien dat hij de stoere man thuis is, hij hoefde niet te huilen, maar ik wist hoe trots hij op me was. Vooraf had ik veel dingen over Louis van Gaal gehoord. Ik vond hem een heel bijzondere trainer. Op de eerste dag bij het Nederlands elftal had ik meteen al een gesprek met hem, dat was best pittig. De bondscoach liet me meteen mijn plek weten, zei: ‘Je bent hier voor het eerst als jonkie, moet dingen leren, zien en meemaken. En wie weet komt jouw kans op het veld.’ Hij was heel eerlijk. Mooi. Het WK was als een droom. Het mooiste was het groepsgevoel; iedereen was blij voor elkaar, dat had ik nog nooit op die manier meegemaakt. Er was geen jaloezie of afgunst. Toen ik mijn debuut had gemaakt in de achtste finale tegen de Verenigde Staten was iedereen blij voor mij. Ik kreeg het haasje en een cadeautje van sieradenmerk Gassan. Ik was de jongste Nederlandse speler ooit die in een knock-outfase zijn debuut had gemaakt voor Oranje; ik heb geschiedenis geschreven, bizar. Nu zijn we een nieuwe fase ingegaan met bondscoach Ronald Koeman. In het team zitten zoveel sterren: Virgil van Dijk, Frenkie de Jong, Memphis Depay. Ik kan niet wachten om met die grote spelers in het veld te staan. Natuurlijk heb ik ook meegekregen dat Rafael van der Vaart riep dat het Nederlands elftal om mij heen gebouwd moet worden. Het is fantastisch dat zo’n legende dat heeft gezegd, maar als ik daar te veel over na ga denken, kan het alleen maar fout gaan. Bloemetje Na al die jaren weten wij als gezin: we made it. Mijn moeder kan de zorg over mij loslaten. Ik heb Faustino en andere goede mensen om mij heen. Mijn moeder kan zich nu focussen op mijn zusje. Kenza tennist. Ze neemt het serieus. Wij denken: als ze er maar van geniet. Wat ik vroeger niet kon doen of heb- ben, wil ik Kenza wel geven. In Eindhoven doe ik alles samen met Faustino. We wonen voor het eerst met zijn tweeën, Faustino zorgt voor het eten, maar heeft ook zijn eigen leven, hoor. Mijn moeder en Kenza zien we ongeveer twee keer per maand. Ik wil dat mijn moeder nu geniet van het leven, dat ze doet wat ze vroeger niet kon. Na jarenlang zweten heeft ze genoeg voor ons gedaan. Ik help haar financieel. Wat van mij is, is ook van mijn moeder, broer en zusje. Ik zeg niet vaak hardop tegen mijn moeder dat ik haar dankbaar ben, maar laat haar wel merken dat ze alles voor mij is. Ik hou ervan om dingetjes voor haar te kopen of haar te verrassen met een bloemetje. Mijn moeder zegt ook geregeld: ‘Xavi, je hebt al veel bereikt, maar er komt nog veel meer moois aan.’ Mijn doel voor dit seizoen is om het beste uit mezelf te halen en om prijzen te pakken. We hebben het juiste team ervoor. Wat de toekomst verder brengt, zal blijken. Ik hoop nog een keer met Alejandro Baldé in één elftal te kunnen spelen, waar dat dan ook is. Bij Barcelona met Xavi als trainer? Dat zou wat zijn!” Helden Magazine 66 Het verhaal van Xavi Simons komt voort uit Helden Magazine 66. De 66ste editie staat in het teken van ‘nieuwe Helden’. Op zijn 28ste heeft Nyck de Vries een stoeltje in de Formule 1 bemachtigd. Helden ging bij hem langs in Monaco en sprak hem over het bizarre leven dat hij leidt. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met duizendpoot Rico Verhoeven. Hij is al tien jaar wereldkampioen kickboksen, succesvol ondernemer, vader én acteur. Ook een gesprek met Daphne van Domselaar. Bij het EK van 2022 werd de doelvrouw van FC Twente gebombardeerd tot nieuwe held en is nu de eerste keeper van Nederland. Daarnaast breekt marathonloopster Nienke Brinkman record na record. Verder in Helden 66 interviews met de trainer van Feyenoord: Arne Slot, de winnaar van het tennistoernooi van Rosmalen: Tim van Rijthoven, goede vrienden en wielrenners: Fabio Jakobsen en Julius van den Berg, één van de kroonjuwelen van Ajax: Kenneth Taylor én paralympisch zwemkampioene: Chantalle Zijderveld. José de Cauwer is oud-renner en wieleranalist van de VRT. Een gesprek over onder meer Mathieu van der Poel, Remco Evenepoel en Jonas Vingegaard. Klaas-Jan Huntelaar blikt terug op de koninklijke avond in Madrid. Victoria Koblenko spreekt paralympisch wielerkampioen Tristan Bangma. Als laatste verteld Nouchka Fontijn in ‘De dag dat alles misging’ dat ze dacht dat ze wereldkampioen was én Fenna Kalma is de aanstormende spits van de Oranjevrouwen. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 66 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Spelers en fans van Schalke 04 leven tussen hoop en vrees. Het is zaterdagmiddag 19 mei 2001, de laatste speelronde in de Bundesliga. Schalke moet in eigen huis van degradatie­ kandidaat SpVgg Unterhaching winnen en Bayern München moet bij Hamburger SV verliezen. Dan zal, voor het eerst sinds 1958, de club van trainer Huub Stevens en de spelers Niels Oude Kamphuis, Marco van Hoogdalem en Youri Mulder landskampioen zijn. Een nerveus en verkrampt spelend Schalke komt tweemaal op achterstand, maar wint uiteindelijk met 5­-3. Vlak voor tijd komt vanuit Hamburg het mooist denkbare nieuws: HSV is, met nog luttele blessureminuten te gaan, op een 1-­0 voorsprong gekomen. Na het bericht dat de wedstrijd daar tot een einde is gekomen – en Schalke ‘dus’ kampioen is – verandert het afgeladen Park­ stadion in een vreugdetranen­ en vuurwerkzee. Maar de wedstrijd in Hamburg is nog helemaal niet afgelopen. Sterker, in de 94ste minuut pro­duceert Bayern de gelijkmaker en is die club kampioen. Totale euforie maakt plaats voor on­geloof en een ongekende grafstemming. Op verzoek reconstrueren Huub Stevens (inmiddels kandidaat­lid van de raad van commissarissen bij Schalke) en Youri Mulder (tegenwoordig analyticus bij Ziggo Sport) die bizarre dag. Huub: “Wat een enorme knal was dat! Ongelofelijk! Zoiets begrijp je niet, kun je ook niet bevatten. Zeg ‘Vier Minuten Meister’ – als krantenkop bedacht door Bild – en meteen weet iedere Duitse voetballiefhebber waar je het over hebt. Er is zelfs een documentaire die zo heet.” Youri: “We speelden dat seizoen zo goed. Huub, jij wordt vaak gezien als een ‘verdedi­gende trainer’, iemand die dus vooral defensief zou denken. Nou, volgens mij is er nooit een Duits clubteam geweest dat zo aanvallend speelde als wij dat seizoen; nog offensiever dan Ajax onder Peter Bosz. Ik was meestal wissel en heb op de bank vaak echt handenwrijvend zit­ ten genieten. Heel Duitsland gunde ons dat jaar de titel. En terecht.” Huub: “Vanuit een goeie organisatie speelden we inderdaad fantastisch voetbal. We werden Herbstmeister, zowel thuis als uit hebben we Bayern verslagen en Ebbe Sand werd topscorer. Bijna al onze verdedigers dachten offensief en wilden naar voren. Zo trainden we ook. In de zomer hadden we Andy Möller overgenomen van Borussia Dortmund, de grote vijand. Dat lag gevoelig bij de Schalke­fans. Maar hij was de ontbrekende schakel die onze aanvallers – Gerald Asamoah, Émile Mpenza en Ebbe Sand – kon bedienen. Gelukkig kwam jij op een gegeven moment terug van een blessure, Youri. We hadden jou gemist, als voetballer en als mens. Want ook in de kleedkamer konden we je altijd goed gebruiken.” Youri: “Tja, ik was een ervaren speler. Dan leef je anders mee, kijk je op een andere manier en probeer je spelers te helpen. Richting het slot van de competitie zag ik de spanning toe­ nemen. Want ja, als de titel binnen bereik komt, heb je ineens ook wat te verliezen. Dan kun je gaan verkrampen. Bayern was die druk gewend, wij niet. Vergelijk het maar met Feyenoord vorig seizoen toen ze uit bij Excelsior – waar ze al kampioen hadden kunnen worden – met 3­0 verloren. Die verkramptheid zag ik ook in onze uitwedstrijd tegen Bochum, drie wedstrijden voor het einde, waar we 1­1 speelden.” Huub: “Daardoor kwam Bayern, dat met 1­0 van Freiburg won, in punten gelijk met ons.” Youri: “Twee weken later verloren we in de een­na­laatste wedstrijd bij VfB Stuttgart. In de laatste minuut! Na die 1­0 kwam ik er nog in. En meteen nadat ik had afgetrapt, werd er af­gefloten. Dat verlies heeft ons de titel gekost.” Huub: “Daar hebben we de titel inderdaad verspeeld, niet in die laatste wedstrijd thuis tegen Unterhaching. Dat heb ik altijd gezegd.En terwijl wij bij Stuttgart in de laatste minuut verloren, won Bayern met 2-1 van Kaiserslautern in blessuretijd! En dat hebben ze vaker gedaan in die slotfase van de competitie: in de laatste minuut winnen.”   Youri: “Ja, daar hadden ze wel een handje van. Na die wedstrijd baalde ik ook veel meer dan een week later, na Unterhaching. Toen geloofde ik er vooraf eigenlijk al niet echt meer in. Dat verlies bij Stuttgart, dat in de gevarenzone verkeerde, was onverklaarbaar. Een maand eerder hadden we ze in de halve finale van de beker nog met 3-0 geklopt en ook volledig weggespeeld. Dat was onze beste wedstrijd van het seizoen. Maar in die competitiewedstrijd leek het wel of beide teams uit waren op een salonremise. Waarom zijn we toen niet ook van onze eigen kracht uitgegaan? Dan hadden we Stuttgart weer weggepoetst. Dat zij tevreden waren met een gelijkspel kon ik wel begrijpen. Maar wij? Na die 3-0? Ik kan me ook niet herinneren of voorstellen dat jij daar opdracht voor had gegeven.” Huub: “Absoluut niet! Maar soms kruipt zoiets vanzelf in een ploeg. Dan verdwijnt de scherpte waardoor spelers ook steeds net een stapje te laat zijn. Dat zet je dan niet meer zomaar om. Een elftal bestaat uit elf spelers, met elf verschillende karakters. Dan moet je ontleden waar en wanneer zoiets is ontstaan. In de rust heb ik duidelijk aangegeven dat we het met die instelling niet gingen redden. Toen in de tweede helft op een ander veld iets gebeurde waardoor Stuttgart weinig meer aan een gelijkspel had, zijn ze gas gaan geven en daar hadden wij het antwoord niet op. Doordat we verloren, moesten wij de laatste wedstrijd thuis tegen Unterhaching winnen, waarbij we dan nog afhankelijk waren van Bayern. Dat moest van HSV verliezen.” Youri: “En dan kom je zelf 0-2 en 2-3 achter; tegen een degradatiekandidaat. Daar zat zoveel spanning en angst achter: waarschijnlijk op de valreep toch geen kampioen. Als je dan in de laatste thuiswedstrijd van zo’n geweldig seizoen ook nog thuis verliest van Unterhaching...” Huub: “Dan is het toch knap dat we die middag zo fantastisch zijn teruggekomen.” Youri: “Ja, en op het allerlaatste moment leek het dus nog helemaal onze kant op te vallen. Kort na de 1-0 bij HSV-Bayern hoorden we van journalisten van voetbalzender Premiere dat daar was afgefloten en wij dus kampioen waren. Geweldig! Feest! Ik heb onze secretaresse, Frau Söldner van 120 kilo, vol op de mond gekust. Maar daar gebeurde ook wel wat: Schalke kampioen! Voor het eerst sinds 1958, dat is niet niks, hè.” Huub: “Ja, iedereen rolde over elkaar heen. De trainer van Unterhaching feliciteerde me en ik heb me er bij hem voor verontschuldigd dat zij door die 5-3 gedegradeerd waren. Daarna ben ik naar boven gegaan, waar Youri in de kleedruimte van de trainers met een aantal anderen voor een tv’tje gespannen naar beelden van HSV-Bayern München zat te kijken. Daar begreep ik niets van, want die wedstrijd was toch al afgelopen? En ik hoor de commentator ‘Freistoss Bayern’ zeggen en zie dat de bal door een mêlee van benen in het HSV-doel wordt geschoten.” Youri: “Bizarre vrije trap. Mathias Schober, de keeper van HSV, was gehuurd van Schalke. Die pakte een terugspeelbal op waardoor Bayern een indirecte vrije trap kreeg op negen meter van het doel. Als Schober die bal gewoon had weg geramd, was er niks aan de hand geweest. Niet dat ik hem iets verwijt, hoor. Wij hebben het zelf laten liggen.” Huub: “Klopt. Schober is een echte Schalke-man. Ik vond het ook geen echte terugspeelbal. De scheidsrechter kon die indirecte vrije trap geven, maar dat had-ie niet hoeven doen. Tegelijkertijd moet je Bayern en vooral doelman Oliver Kahn een groot compliment geven. Meteen nadat HSV in de 90ste minuut op 1-0 was gekomen, begon Kahn zijn ploeg enorm op te peppen. Die straalde echt uit: en toch gaan wij hier niet verliezen, wij gaan gewoon de titel pakken. Bij die vrije trap ging hij ook mee naar voren. Voor zo’n winnaarsmentaliteit kan ik alleen maar heel veel respect hebben. Op het moment zelf dacht ik natuurlijk niet zo. Dat kwam later. Terwijl Bayern die 1-1 scoorde en de titel pakte, trapte jij een kastdeur doormidden, Youri. Begrijpelijk. Onze fans wisten toen nog van niks, stroomden het veld op en waren daar volop aan het feesten. Omdat het de laatste wedstrijd in dat oude stadion was, werd vuurwerk afgestoken. Maar de fans associeerden het met ‘onze titel’, dus de roes werd daardoor alleen maar groter. Net als de kater daarna.” Youri: “Dat ik die kastdeur kapotgetrapt heb, wist ik niet eens meer. Misschien verdrongen. Nou ja, het stadion werd toch afgebroken. En natuurlijk drong het slechte nieuws uiteindelijk ook tot de fans door. Die mensen waren totaal ontredderd en aan het huilen. Niemand kon het geloven. Van de ene emotie – opperste euforie – ging het naar het grootst denkbare verdriet. In één seconde! Dat maakte het allemaal nog extra heftig. Meestal vlieg je vanuit een neutraal gevoel naar een extreme emotie. Maar dit was van extreme euforie via neutraal naar zelfmoordneigingen in één enkele seconde. Van dat ene uiterste naar het andere: hoe vaak maak je zoiets mee in je leven?” Huub: “En ja, wat doe je op zo’n moment als trainer? Dat leren ze je niet op de cursus. Instinctief heb ik onze jongens bij elkaar geroepen en ze gecomplimenteerd met een geweldig seizoen en gefeliciteerd met directe kwalificatie voor Champions League-voetbal. Daarna heb ik gezegd dat we nog wel iets te winnen hadden: de bekerfinale in Berlijn, een week later. En dat we die prijs niet, net als de titel, moesten verspelen. En ik heb ook gezegd dat het klasse was wat Bayern had gedaan. Tot het einde doorvechten en in de laatste minuut die broodnodige treffer scoren – wat ze de laatste wedstrijden dus vaker hadden gedaan – is echt een kwaliteit. Hun surplus aan ervaring om met een dergelijke druk om te gaan heeft zeker een rol gespeeld.” Youri: “Dat waren zij inderdaad meer gewend. Ik herinner me dat alle toeschouwers op het veld stonden te zingen: ‘Wir wollen die Mannschaft’. Daarom zijn wij – en jij voorop, Huub – naar het bordes op de tribune gegaan. Die mensen wilden hun verdriet met ons delen en verwerken. Toen zijn er wel wat tranen gevloeid, ook bij mij.” Huub: “En bij mij ook. Ja, probeer het maar eens droog te houden als al die duizenden mensen, die zo van die club houden, zo kapot zitten en allemaal in tranen zijn. Zoals na elke thuiswedstrijd zijn we met de spelersgroep en de technische staf nog naar de Geschäftsstelle gegaan, tweehonderd meter verderop, om wat te drinken en te eten. Ook daar stonden weer een paar duizend supporters. Dat is het mooie van Schalke en die hondstrouwe fans. En ook dat iedereen zich in zo’n situatie gelukkig weet te gedragen. Bij andere clubs kan het zo maar volledig uit de klauwen lopen. Schalke-manager Rudi Assauer en ik hebben ze bedankt en beloofd dat we er alles zouden doen om een week later de beker te pakken. Er werd aardig gedronken, de jongens waren total loss. Ja, wie niet? Ik ben lang op de Geschäftsstelle gebleven en heb ook in Gelsenkirchen geslapen, nadat ik nog een fles wijn had opgedronken. Zondag ben ik naar huis in Eindhoven gegaan en maandag was ik weer in Gelsenkirchen. De spelers had ik tot dinsdag vrij gegeven, in de hoop dat de koppen leeg zouden raken voor die bekerfinale.” Youri: “Ik ben die zaterdag naar huis gegaan en het laatste dat ik wilde, was de tv aanzetten. Ik hoefde het niet allemaal nog eens mee te krijgen. Zo’n bizarre dag.” Huub: “Ik wist dat het na die kater niet makkelijk zou worden de groep weer op te krikken voor de beker nale. Dinsdag waren de meesten nog steeds total loss. Bij Schalke, een echte volksclub, komt altijd een mannetje of vijfhonderd naar de trainingen kijken. Vanaf dinsdag waren dat er duizenden, om ons na dat verloren kampioenschap te steunen op weg naar de finale. Maar fans en spelers worstelden nog met hun emoties. Daardoor bleef dat negatieve gevoel hangen, wat de voorbereiding niet ten goede kwam. Elke andere club zou daarom eerder naar Berlijn zijn vertrokken. Maar bij Schalke was dat onmogelijk, vanwege de speciale band met de fans. Die konden en mochten we niet negeren, was de clubfilosofie. Assauer gaf dat steeds aan: ‘Dit zijn Schalke-fans, dus die gevoelens moeten we met ze delen.’” Youri: “Die fans zijn ook heel belangrijk. En het was een vreselijke dag geweest. Toch zijn er grotere drama’s in het leven dan geen kampioen worden. Zulke momenten horen nu eenmaal bij de sport. Niet meer aan denken is de beste remedie. En gelukkig wonnen we die bekerfinale.” Huub: “Ja, maar het werd een heel moeilijke en slechte wedstrijd. Net als Unterhaching was Union Berlin – een amateurploeg uit de Regionalliga – een tegenstander waar je eigenlijk niet van mag verliezen. Bij ons waren de meesten ook nog steeds niet bij de les, maar het is goed afgelopen. Dus hadden we toch een prijs, al overheerste na afloop bij de meesten nog steeds de kater van het verloren kampioenschap. Net als bij mij. En dat heeft toch echt tot het begin van het volgende seizoen geduurd.” Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Sjaak Swart is Mister Ajax. Rond zijn club was er de laatste tijd nogal wat aan de hand. Op het veld en ernaast. Zijn Ajax-hart huilt om het verlies van oude kameraden als Johan Cruijff en Piet Keizer. Maar ook om wat Abdelhak Nouri is overkomen.