Kiki Bertens (30) en Marit Bouwmeester (33) behoren tot de succesvolste sportvrouwen die Nederland ooit heeft gehad. Tennisster Kiki stond in 2019 vierde op de wereldranglijst en was daarmee de hoogst genoteerde Nederlandse speelster ooit. Zeilster Marit won olympisch goud, zilver en brons en werd al vier keer wereldkampioen. Nu staan ze voor een nieuwe uitdaging: ze worden allebei moeder in april. “Weten jullie al wat het wordt, Kiki?” vraagt Marit Bouwmeester. “Voordat ik zwanger was dachten we altijd dat een meisje heel leuk zou zijn. Maar eenmaal zwanger hadden we meteen het gevoel: dit is een jongen. En dat klopte,” antwoordt Kiki Bertens. Marit: “Wij hadden ons ingesteld op een jongetje. Ik zag mezelf ook altijd al als jongensmoeder. Maar het wordt een meisje.” In Hotel Des Indes in Den Haag ontmoeten Kiki en Marit elkaar. Kiki is op dat moment ruim 33 weken zwanger, Marit dertig weken. “Ik dacht dat ik snel zwanger was, meteen na de Spelen in Tokio,” zegt Marit, “maar volgens mij was jij er nóg sneller bij.” Kiki, lachend: “Ik ben inderdaad tijdens de Spelen al zwanger geraakt, in Tokio speelde ik mijn laatste toernooi. Ik had het idee om na mijn tenniscarrière nog even te doen wat ik wil, en lekker van een wijntje te kunnen genieten. Dat liep even anders.” Marit: “Ik ben meteen na de Spelen in Tokio zwanger geraakt. Van vriendinnen hoorde ik dat ik mijn menstruatiecyclus moest gaan bijhouden in van die zwangerschapsapps. Ik vond dat een beetje geforceerd, dus ik dacht: het komt zoals het komt. Mijn vriend Diederick zei na een paar weken: ‘Ik heb het idee dat je al zwanger bent, want je kunt geen beslissing meer maken. Doe maar een test.’ Die was positief. De verloskundige vroeg later wanneer ik voor het laatst ongesteld was geweest, maar dat was een jaar geleden. Ik had een laag vetpercentage, trainde veel, mijn menstruatie bleef vaak uit, dus ik had wel twijfels. Kon ik überhaupt wel kinderen krijgen? Toen ging de verloskundige kijken hoe ver ik was. Ze rekenen altijd twee weken extra, die krijg je er dus gratis bij, waardoor de eerste dag van mijn zwangerschap midden in het olympisch toernooi viel.” Lachend: “Mijn vriend wist dat niet en zei: ‘Marit, moet je mij iets vertellen?’” Kindercrèche Kiki: “De wens om zwanger te worden had ik al tijdens mijn carrière. Ik was tante, mijn oudste zus heeft een zoontje en dochtertje, mijn jongste zus een dochtertje. Ik vond al die kinderen om me heen zo leuk. Mijn man Remko en ik hadden het er al langer over dat we ook graag ouders wilden worden.” Marit: “Mijn zus heeft een zoontje van twee. Zo’n kleintje in de familie brengt zoveel liefde. Ik heb ook altijd moeder willen worden, dat gevoel ontstond niet pas toen mijn zus moeder werd, hoor. Ik vond mijn leeftijd wel een dingetje. Na Tokio wilde ik sowieso nog door tot de Spelen van Parijs, maar ik wilde ook voor mijn 36ste proberen zwanger te worden. Ik dacht altijd dat ik moest kiezen tussen mijn sport of kinderen. Tot ik dacht: als ik snel zwanger raak, kan ik het misschien proberen te combineren... Ik was ook bezig met de vraag wat ik zou doen als ik dit jaar niet zwanger zou worden. Zou ik dan voor mijn sport kiezen of toch voor kinderen? Of zou ik mijn eitjes laten invriezen? Gelukkig hoefde ik die keuze niet te maken. Ik ga het zeilen met het moederschap proberen te combineren. Als dat daadwerkelijk lukt, is het een droomscenario. Ik ben zelf altijd in sportkantines opgegroeid. Dat is mijn referentiekader. Die kleine moet gewoon lekker mee de wereld over. Tijdens de volgende Spelen zal ze pas twee jaar zijn, nog superklein.” Kiki: “Bij mij speelde leeftijd geen rol. Ik koos bewust eerst voor mijn sport, maar ik zag mezelf niet tot mijn 35ste doorgaan. Ik zag veel collega-tennissters om mij heen moeder worden. Op een gegeven moment was het in de players lounge een soort kindercrèche. Tennis is een groot onderdeel van mijn leven geweest, maar er is zoveel meer. Ik zag mezelf thuis met mijn gezin, en wilde die kleine niet overal mee naartoe slepen. En wat jij zegt, gold natuurlijk ook voor mij: ik wist niet wat al die jaren topsport met mijn lichaam hadden gedaan. Ik hoorde geregeld verhalen van vrouwen bij wie het heel lang duurde voor ze zwanger raakten. Dat het zo snel zou gaan, hadden we nooit verwacht." Oogkleppen Kiki kende gloriejaren als tennisster. Ze bereikte in 2016 de halve finale van Roland Garros, haar beste resultaat op een Grand Slam-toernooi. Ze won tien WTA-titels, waaronder die van Cincinnati en Madrid en bereikte de halve finale van de WTA Finals in 2018. In mei 2019 klom ze naar de vierde plaats op de wereldranglijst, daarmee werd ze de hoogst genoteerde Nederlandse tennisster ooit. Marit: “Toen ik hoorde dat jij zou stoppen, dacht ik: nee, wat zonde, jij bent echt Hollands trots. Het is zo knap was je allemaal hebt bereikt.” Kiki: “Ik ben nu pas trots op wat ik heb bereikt. Tijdens mijn carrière dacht ik nooit na over mijn prestaties. Nu denk ik: hoe heb ik dit al die jaren volgehouden? Mijn prestaties doen me nu veel meer dan toen ik nog tenniste. Toen ik er midden in zat, dacht ik altijd aan het volgende toernooi en dat het nog beter moest. Nu weet ik pas: ik heb er alles uitgehaald.” Sinds die halve finale op Roland Garros veranderde er veel. Kiki stond ineens in de schijnwerpers. “Ik weet dat media-aandacht erbij hoort, maar van mij hoefde dat allemaal niet echt. Natuurlijk was het leuk dat er mensen op de tribune zaten en van een mooie wedstrijd konden genieten, maar ik was er ook altijd mee bezig wat ze dan van me vonden. Ik heb altijd gedacht: laat me lekker mijn ding doen, laat me met rust. Maar zo werkt het helaas niet. Het altijd maar moeten presteren heb ik heel pittig gevonden.” De mentale druk werd Kiki geregeld te veel. “Tennis is een zware sport, je verliest iedere week. In mijn beste jaar heb ik vier toernooien gewonnen, maar de overige dertig weken verloor ik. Iedere week heb je te maken met teleurstellingen.” Remko de Rijke, niet alleen de echtgenoot van Kiki, maar ook haar voormalige fysieke trainer, luistert van een afstandje mee en beaamt: “Voor Kiki was die druk een lijdensweg.” Kiki knikt: “Het was stressvol. Ik heb met grote oogkleppen op geleefd, had niet helemaal door wat er om mij heen gebeurde. Ik deed iets waar ik honderd procent voor ging, zocht altijd verbeterpunten en leefde op de automatische piloot. Dat veranderde door de coronapandemie, toen ik ineens vier maanden thuis kwam te zitten. Toen dacht ik pas: er is meer in het leven, ik hoef niet elke dag te trainen. De laatste twee jaar heb ik een stuk meer genoten dan de jaren ervoor. Ik heb echt mijn weg moeten vinden in het tennis en pas de laatste twee jaar geleerd dat het heel hard werken was, maar dat het ook leuk kon zijn en ik ook ontspanning kon vinden op de tour. Maar die stress bleef, hoor. Dat die mentale druk nu is weggevallen, vind ik zo fijn.” In het laatste jaar van Kiki’s carrière stribbelde ook haar lichaam tegen. Een slepende achillespeesblessure eiste haar tol. “Ik koos voor een operatie, wilde proberen terug te komen zonder pijn. Ik ben blij dat ik dat nog heb gedaan. De eerste periode ging het ook een stuk beter. Tot die pijn weer begon te sluimeren. Ik wilde niet ten koste van alles doorgaan, maar alleen als ik het idee had dat ik meer kon bereiken dan ik had gedaan. Maar ik wist dat ik minimaal een jaar nodig had om fysiek weer helemaal de oude worden, dat zag ik niet meer zitten.” Na Roland Garros in 2021 besloot ze te stoppen, de Spelen in Tokio zou haar laatste toernooi zijn als proftennisser. “Vijf minuten na mijn verlies op Roland Garros zei ik: ik kap ermee. Natuurlijk had ik dat weleens eerder geroepen na een verliespartij, maar de volgende dag dacht ik er dan anders over. Toen bleef dat gevoel hangen. Remko en ik zijn er een paar dagen tussenuit gegaan. Ik heb een lijstje gemaakt met alle voors en tegens. Op het lijstje met argumenten om door te gaan, stonden maar twee dingen. Ik had toch ergens nog de hoop dat ik nog beter zou kunnen, dat ik een Grand Slam-titel zou kunnen winnen. Maar als ik reëel ging kijken, wist ik: het is mooi geweest. Toen ik eenmaal had besloten te stoppen, was Remko nog blijer dan ik. Hij wilde absoluut niet dat ik zou stoppen voor hem, maar het was ook voor hem een opluchting. Hij reisde de laatste jaren altijd met me mee naar toernooien. Is inmiddels 35, en wilde ook graag kinderen.” Remko: “We hebben ver in het rood doorgezet. Het was genoeg. Maar dat antwoord moest van Kiki zelf komen.” Tennisarm Marit: “Ik vind die mentale druk juist mooi. Op grote evenementen als de Spelen krijg ik er zo’n adrenalinekick van. Dat is waar ik het voor doe, ik krijg er het gevoel van dat ik leef. Ik hou van dat gevoel van stress, ben er zelfs een beetje verslaafd aan. Daarom wil ik ook graag door. Ik geniet er ook nog heel erg van.” Marit won haar eerste van de tot nu toe vier wereldtitels in 2011. Een jaar later won ze zilver op de Spelen in Londen. Vier jaar later pakte ze in Rio olympisch goud. In Tokio, afgelopen zomer, voegde ze er olympisch brons aan toe. Kiki: “Ik heb altijd met heel veel bewondering naar jou en je prestaties gekeken. Hoewel ik je niet persoonlijk kende, hield ik je altijd in de gaten. In jouw sport ben je een van de grootste.” Marit: “Voor 2012 had ik een heel extreme Engelse coach. Mark Littlejohn wilde dat ik presteerde zonder slaap, en had allerlei andere extreme trainingsmethoden. Het was te geforceerd. Hij zette me aan de kant omdat ik in 2012 op de Spelen geen goud, maar zilver had gewonnen. Uiteindelijk leerde ik onder een nieuwe coach: als ik happy ben met wat ik doe, dan komt het resultaat vanzelf.” Ook in aanloop naar de Spelen in Tokio domineerde Marit haar klasse, ze werd onder meer wereldkampioen. “Ik was vier jaar lang superdominant. In 2020 was ik echt de allerbeste. Van het laatste coronajaar heb ik veel spijt. We hadden iedere keer te maken met wedstrijden die verschoven werden. Ik ben continu door blijven trainen, heb geen rust genomen en liep toen een armblessure op.” Lachend: “Een tennisarm. En ik tennis niet eens! Ik ben er tweeënhalve maand mee bezig geweest. Op de Spelen had ik een goed niveau, maar ik miste wedstrijdritme.” Hoewel Marit de komende maanden voor heel andere uitdagingen staat, lonken de Spelen van Parijs. “Ik zie het krijgen van een kleine als een nieuwe, geweldige uitdaging voor persoonlijke groei. In 2012 moest ik groeien omdat mijn coach niet met me verder wilde. Ik moest van een afhankelijke atleet veranderen in een onafhankelijke. Straks gaat die kleine mij ongetwijfeld lessen leren, zal ik moeten leren meer te relativeren." "Kiki: ‘Ik hoorde geregeld geroezemoes: ‘Is dat Kiki Bertens? Die is wel flink dikker geworden, je kunt wel zien dat ze gestopt is.’ Ik dacht: ja hallo, ik ben zwanger!" Alter ego Terug naar het moment dat ze ontdekten dat ze in verwachting waren. “Wij zouden een weekendje naar Amsterdam gaan met mijn zusje en haar vriend,” zegt Kiki. “Die ochtend besefte ik ineens dat ik de week daarvoor al ongesteld had moeten worden. Ik vertelde het Remko, kocht een test en ja hoor. Mijn zusje en zwager dachten: we gaan gezellig met elkaar wijntjes drinken en vieren dat Kiki is gestopt met tennis. ’s Middags zei mijn zusje al: ‘Kom, we nemen er eentje.’ Dat ging de hele avond zo door. Remko zei op een gegeven moment: ‘Kappen nou, we zijn bezig met zwanger worden, als we voorbij de tien weken zijn, horen jullie het wel.’ Na de eerste echo bij de verloskundige, toen ik tien weken zwanger was, hebben we het op de verjaardag van mijn zus aan de hele familie verteld. Remko was bang dat het tussendoor fout zou gaan. Ik heb het pas veel later op Instagram gepost. Dat vond ik best een ding. Het was dan niet meer mooi nieuws van ons samen, maar ook van de buitenwereld. Toen we op vakantie waren op Curaçao hoorde ik geregeld achter mij geroezemoes: ‘Is dat Kiki Bertens? Die is wel flink dikker geworden, je kunt wel zien dat ze gestopt is.’ Dat vond ik zo vervelend. Ik dacht: ja hallo, ik ben zwanger! Ik voelde me al ellendig, mijn lichaam was aan het veranderen en ik was zo ontzettend misselijk. Toen dacht ik: nu moet de buitenwereld het weten. De reacties waren heel leuk. Veel tennissters reageerden en feliciteerden me, via Instagram en WhatsApp. De laatste twee jaar hadden we zo’n leuke groep meiden op de Tour. Natuurlijk ging het op de baan hard tegen hard, maar erbuiten was het gezellig en relaxed, met Ashleigh Barty, Julia Görges, de Belgische meiden en natuurlijk ook die uit Nederland. Ook mijn team wist hoe graag wij kinderen wilden. Mijn coach Elise Tamaëla wist al vrij snel dat ik zwanger was, wij zijn nog steeds heel close, maar ook mijn oude coach Raemon Sluiter reageerde heel leuk op het nieuws.” Marit: “Ik heb mijn zus als eerste gebeld. Ik had een zwangerschapstest gedaan en zei tegen haar: volgens mij heb ik twee streepjes, maar de één is heel licht. Ze zei: ‘Nou gefeliciteerd, dan ben je zwanger.’ Daarna heb ik nog zes testen gekocht om te checken of het echt wel klopte.” Kiki, lachend: “Herkenbaar. En iedere dag opnieuw een test doen, om te kijken of het nog steeds zo is.” Marit: “Wij hebben het heel vroeg verteld aan familie en vrienden. Met mijn oma ging het heel slecht, die hebben we het ook meteen verteld. Ze leeft nu nog steeds. Iedere keer als ik haar bezoek, hang ik echofoto’s op in de hoop dat het helpt. Dat ze denkt: die kleine wil ik nog wel zien. Bij mij waren de reacties van buitenaf ook positief, maar ik denk ook dat mensen wel verrast waren. Ik kom harder over dan dat ik ben. Ik heb altijd een beetje een alter ego gecreëerd: Marit de persoon en Marit de atleet. De atleet is koelbloedig en stoïcijns, heeft niet zoveel emoties. Maar voor familie en vrienden ben ik heel zorgzaam, heel anders. Zeker in de sportwereld denk ik dat sommigen wel dachten: hè, wilde Marit kinderen? Voor mijn directe omgeving was het niet zo schokkend.” Vakantiemodus Als topsporters waren ze gewend om afgetraind te zijn en kenden ze ieder spiertje in hun lichaam. Dat lichaam is afgelopen maanden flink veranderd. Kiki: “Remko zegt elke dag: ‘Wees een beetje trots op je lichaam.’ Ik vind dat nog lastig. Als ik nu in de spiegel kijk, denk ik: wat heb ik een plofkop gekregen. Mijn lichaam zou sowieso al veranderen na fulltime tennis, maar het contrast is nu helemaal groot. Ik ging van het ene naar het andere uiterste.” Marit: “Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, voelde ik me in het begin juist heel vrouwelijk. Ik dacht: mijn lichaam doet het nog. Omdat ik daar aanvankelijk dus twijfels over had. Ik was daar heel dankbaar voor. Mijn fysieke trainer en de sportarts doen het heel goed. Zij hebben zich helemaal verdiept in wat ik wel en niet mag doen. Maar ik herken wat jij zegt, moet ook wennen aan mijn lichaam. Mijn voeding is altijd zo afgestemd op mijn training. Nu train ik minder, maar weet ik niet precies wat ik moet eten. Ik moet ook aankomen, maar hoeveel? Het is confronterend om zwaarder te worden en mijn lichaam zo te zien veranderen.” Marit: ‘Ik zei tegen m’n zus: volgens mij heb ik twee streepjes, maar de één is heel licht. Ze zei: ‘Gefeliciteerd, dan ben je zwanger.’ Daarna heb ik nog zes testen gekocht’ Van een druk en actief leven, naar een (tijdelijk) rustig bestaan. Van zowel Marit als Kiki is het leven drastisch veranderd. Marit: “Ik leef nu een saai leven. Ik ben aan het werk, voor Sport NL Groen om de sport duurzamer te maken en voor Allianz, waar ik de lessen van de topsport probeer over te brengen op het bedrijfsleven. Het is leerzaam, maar ik mis mijn sport. Ik besef dat ik als zeilster echt een bevoorrecht leven heb.” Kiki: “Voor mij ziet iedere dag er nu hetzelfde uit. Het voelt alsof ik nog een beetje in een vakantiemodus zit. Ik ben daardoor een stuk relaxter geworden. Naast de tennisbaan was ik sowieso altijd rustiger, omdat ik dan geen last had van stress, vlak voor en tijdens een wedstrijd was ik een totaal ander persoon dan erna. Remko zegt ook dat ik veel relaxter ben geworden, veel opener naar de buitenwereld en ik sta meer ontspannen in het leven. De sport heeft me heel veel opgeleverd en als mens gemaakt tot wie ik ben. Daar ben ik blij mee en trots op. Maar het is ook heel lastig geweest. Eigenlijk heb ik trainingen en wedstrijden nooit als leuk ervaren. Ik kan nu pas zeggen dat ik tennis ook weleens leuk heb gevonden. Maar ik zit nog midden in dat proces.” Lachend: “Die zwangerschapshormonen helpen ook niet mee.” Marit: “Ik vind mezelf ook veranderd sinds ik zwanger ben. Ik wilde altijd heel erg geforceerd winnen. Nu voel ik me relaxter. Mijn carrière is al mooi. Ik doe het nu nog omdat ik het leuk vind, en het nog steeds een keer heel goed wil doen. Ik hoop dat de moeilijke dagen minder zwaar worden als die kleine er is. Dat ik makkelijker kan relativeren als ik haar koppie zie.” Keizersnede Kiki: “Ik vind het knap van jou dat jij straks weer in je boot stapt. Ik heb genoeg voorbeelden gezien van tennissters die moeder werden en weer terugkeerden aan de top. Ik heb daar veel respect voor. Voor mezelf heb ik het alleen niet zo bedacht. Ik heb het geluk dat ik op dit moment even niks moet, ik kan rust nemen. Maar ik wil in de toekomst niet alleen maar thuiszitten. Ik ga rustig nadenken over mijn ambities en hoe ik mijn leven wil invullen als die kleine er is. Hoe ik mezelf als moeder zie? Ik denk dat ik heel erg zorgzaam zal zijn, maar ik wil het denk ik ook heel goed proberen te doen, want ik ben perfectionistisch. Het wordt in ieder geval niet helemaal nieuw: in coronatijd, toen het kinderdagverblijf geregeld dicht was, was ik vaste oppas voor mijn neefje en nichtjes.” Marit: “Ik hoop dat ik die kleine net zo’n leven kan geven als mijn ouders mij hebben gegeven. Wij werden altijd positief gestimuleerd, alles kon, alles mocht. Diederick en ik hebben een gastouder gevonden die ons gaat helpen. Zij is bereid om mee te reizen met mij en de kleine. En mijn ouders zijn met vervroegd pensioen gegaan, dus ik riep al: ik weet wel wat leuks voor jullie de komende twee jaar. Ze willen ons ook helpen. Hopelijk vind ik nog een prive-hoofdsponsor die me financieel wil ondersteunen, anders zal ik een lening af moeten sluiten om het allemaal te bekostigen. Mijn geluk is dat de Spelen in Parijs gehouden worden, het olympisch zeiltoernooi zal in Marseille plaatsvinden. Dat is niet aan de andere kant van de wereld. Bovendien worden de olympische kwalificatie en het WK in Scheveningen gehouden. 'Marit: ‘Mijn ouders zijn met vervroegd pensioen gegaan, dus ik riep al: ik weet wel wat leuks voor jullie de komende twee jaar' Ik zal dus veel op en neer reizen tussen Marseille en Scheveningen. Dat is te overzien. Komende zomer zal ik al naar Marseille gaan. Ik weet niet of ik dan zelf al in mijn boot kan zitten, of in de rubberboot, dat hangt van de bevalling af. Het is belangrijk om alvast de baai te leren kennen. De verloskundige vroeg aan mij: ‘Hoe wil je bevallen?’ Mijn vraag terug was: wat is de beste manier om zo snel mogelijk terug te keren? In het zeilen gebruik ik het meest mijn buikspieren, dus een keizersnede, waarbij je buikspieren helemaal worden doorgesneden, zou funest zijn. Mijn fysieke trainer heeft er al allemaal experts bij gehaald om erachter te komen hoe ik het best kan bevallen.” Lachend: “Het gaat lekker obsessief, wat dat betreft is er nog niet veel veranderd. Het ideale scenario weten we, maar als het anders loopt, dan is het zo. Een bevalling kun je niet plannen. En één ding is zeker: Parijs worden mijn laatste Spelen, daarna wil ik meer in dienst staan van ons gezin.” Kiki: “Ik ben benaderd om in oktober in Luxemburg een invitatietoernooi te spelen en heb al toegezegd, hoewel ik altijd heb geroepen: no way, ik raak nooit meer een tennisracket aan. Ik zie het nu als een doel om weer fit te worden na mijn bevalling. Zo’n toernooi is een goede stok achter de deur. Er doen allemaal leuke speelsters mee: Kim Clijsters, Julia Görges, Ana Ivanovic, veel meiden die gestopt zijn. In oktober ga ik dus weer de tennisbaan op, maar niet voor lang, hoor.” Of Nederland in de toekomst een nieuwe Marit en een mannelijke Kiki kan verwachten? Marit: “Ik hoop niet dat ik zo’n hooliganmoeder word die haar kind te veel pusht. Ze mag doen wat ze wil, als ze ooit maar bewust gaat nadenken over wat ze wil.” Kiki: “Ik gun ons zoontje alles. Als hij wil tennissen, dan mag dat. Maar ik ben de laatste die hem een tennisracket in zijn handen drukt. Helden Magazine 61 Het van Kiki Bertens en Marit Bouwmeester komt voort uit Helden Magazine 61. In deze editie wordt er stil gestaan bij Johan Cruijff. Cruijff zou op 25 april 75 zijn geworden. Barbara en Frits Barend reisden naar Barcelona voor een bijzonder gesprek met Jordi Cruijff over zijn vader. In Helden Magazine 61 lees je een uitgebreid interview met Justin Bijlow en zijn vriendin, zij verwachten in juni hun eerste kindje. Het gaat de keeper van Feyenoord en Oranje voor de wind. Daarnaast is Jurriën Timber onomstreden in de verdediging bij Ajax en Oranje. Een gesprek over zijn moeder, tweelingbroer Quinten, Curaçao en Louis van Gaal. Ook spraken we met Emma Oosterwegel over haar geheim, hoort Tallon Griekspoor er nu echt bij én behoort Sebastian Langeveld tot de beste Nederlandse klassiekerrenners van het peleton. Joey & Henk Veerman zijn oud-teamgenoten, vrienden en plaatsgenoten. De Volendammers gingen het gesprek aan over onder meer hun vriendschap en transfers. Bovendien een bijzonder interview met Stig Broeckx, de oud-wielrenner lag maandenlang in diepe coma en was gedoemd een kasplantje te worden, maar stond letterlijk weer op. Verder was Gijs van Lennep een succesvolle autocoureur in de jaren zestig en zeventig. Reist Youri Zoon al negentien jaar als kitesurfer de wereld over en gaat nu een nieuwe uitdaging in zijn leven aan: de triatlon. Blikten we terug met Hennie Kuiper op zijn imposante wielercarrière én met Matthijs Büchli en Laurine van Riessen terug op de Spelen in Tokio. Victoria Koblenko trekt een sprintje met 400 meterloper Liemarvin Bonevacia én Jill Roord staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij David Leeuw met zijn gezin. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 61 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Sifan Hassan (28) spotte met alle wetten door in Tokio uit te komen op drie middellange afstanden. Gekkenwerk? Niet voor Sifan. Ze won goud op de 5000 en 10.000 meter en brons op de 1500 meter. Niemand deed dat haar ooit na. Zo kreeg haar bijzondere levensloop er weer een mooi hoofdstuk bij. Het meisje dat op haar vijftiende van Ethiopië naar Nederland vluchtte is nu tweevoudig olympisch kampioene en onze Held van het Jaar. Je mocht de Gouden Televizier-Ring uitreiken in een vol Carré. Hoe was dat? “Geweldig. Iedereen was zo enthousiast, ik voelde me zo gewaardeerd.” Jouw gouden race op de 5000 meter werd tijdens het Televizier Gala gekozen als hét tv-moment van 2021. “Wat een eer. Ik waande me weer even in Tokio toen iedereen ging staan en voor me begon te klappen. In Carré had ik weer zo’n wow-moment.” Kijk je vaak naar je olympische medailles? “Olympisch kampioen worden is altijd mijn grote droom geweest. Als je dan terugkomt met twee keer goud en één keer brons... Bizar. Maar als ik iets heb gedaan, dan gaat meteen de focus weer op een ander doel. Ik ben niet iemand die dagenlang naar de medailles gaat staren, terwijl ik denk: ik heb het gedaan, ik heb het gedaan. Nadat ik in 2019 in Doha twee keer goud won op het WK was ik ook supertrots en blij, maar al heel snel keek ik weer vooruit. Daarom is zo’n uitreiking van de Gouden Televizier-Ring ook mooi, omdat dan wel even bij me binnenkomt dat het speciaal is wat me is overkomen en wat ik heb gedaan. In Carré voelde ik voor het eerst die intense blijdschap weer.” Rare dag Je won op 2 augustus de 5000 meter, terwijl je eerder die dag tijdens de series van de 1500 meter ten val kwam. “Die dag stond eigenlijk symbool voor mijn hele leven. Vallen en weer opstaan. Verdriet, pijn en blijdschap; het kwam allemaal voorbij op die dag. Ik had al pijn toen de dag begon, had last van een verrekking in mijn bovenbeen. Ik baalde vreselijk. Het hele jaar was ik fit en gezond geweest, maar in de serie van de 5000 meter had ik die verrekking opgelopen. In de heat van de 1500 meter begon ik achterin omdat ik pijn had. En toen kwam ik ook nog eens ten val. Ik dacht toen ik daar lag heel even: dit is het einde van de Spelen. Ik was zo verdrietig. Maar een fractie daarna dacht ik: nu opstaan, nog één keer alles geven en na de finish zien we wel verder. Ik heb de race nog weten te winnen. Hoe ik het gedaan heb, weet ik nog steeds niet. Maar ik heb in mijn leven ook geleerd: ga niet zeggen dat iets niet kan, zolang je het niet hebt geprobeerd. ’s Avonds wachtte ook nog de finale van de 5000 meter...” Neem ons eens mee naar de periode tussen de val in de morgen en de finale in de avond? “Voor de 1500 meter had ik expres geen koffiegedronken. Ik dacht: na de 1500 meter ga ik lekker slapen, ik probeer zoveel mogelijk energie te sparen in de heat en dan neem ik voor de finale van de 5000 meter een paar espresso’s zodat ik barst van de energie voordat ik van start ga. Ik loop op espresso, dat is mijn benzine. Door de val werd alles anders. Ik moest meteen al mijn krachten aanspreken om terug te komen. Na de 1500 meter was ik klaarwakker door de adrenaline die door m’n lichaam stroomde. De rest van de dag voelde ik tintelingen. Slapen ging ook niet. Ik maakte me ook zorgen. Na de 1500 meter liep ik een beetje mank, ik had veel last van mijn bovenbeen. Ik dacht terug aan de Spelen van 2016, die werden een teleurstelling doordat ik in de voorbereiding geblesseerd was geraakt. Ik hoopte dat de pijn weg zou trekken tijdens de warming-up. Dat gebeurde ook, maar ideaal was het natuurlijk niet. Doordat ik voor de race niet kon slapen door de adrenaline, sloeg de vermoeidheid toe tijdens het inlopen voor de finale. Ik had koffiegedronken, normaal kreeg ik daar energie van, maar toen niet. Ik zei tegen mezelf: wat ben je toch dom geweest dat je zo nodig drie afstanden wilde lopen.” Raakte je in paniek voor de finale? “Er was eerder berusting. Ik zei tegen mezelf: ik loop gewoon de finale uit, het gaat nu niet meer om een medaille. Het interesseerde me allemaal niks meer. Bij de start van de 5000 meter was ik doodmoe en ik had ook nog eens heel erge honger. Ik had na de 1500 meter geen hap door m’n keel gekregen. Tijdens de eerste ronden van de 5000 meter wilde ik maar één ding: naar m’n bed. Maar heel apart: na elke ronde voelde ik dat ik meer energie kreeg. Ik was als een telefoon die aan de oplader lag, telkens kwam er een streepje bij. Met nog twee ronden te gaan voelde ik me zo sterk, ik had nog nooit zoveel energie gevoeld in m’n lichaam tijdens een 5000 meter. Ik wist toen al: dit kan eigenlijk niet meer mis. Het was zo’n rare dag. Daarom zeg ik ook dat mijn hele leven symbool staat voor die dag.” Wat was het eerste dat je dacht na de 5000 meter? “Ik heb wel tien keer tegen mezelf gezegd: ik ben olympisch kampioen. Ik kon het niet geloven. Toen merkte ik pas dat olympisch kampioen worden wel echt van een andere orde is. Ik dacht altijd dat het winnen van een medaille op de Spelen te vergelijken was met het winnen van een WK-medaille. Ik loop toch tegen dezelfde atleten als op een WK, wat is er zo bijzonder aan? Maar er is zoveel meer stress op de Spelen. Je voelt de druk van het hele land, je wil het ook voor alle Nederlanders zo graag goed doen.” Heb je gehuild van geluk na die bizarre dag? “Ik heb pas gehuild na de gouden medaille op de 10.000 meter. Na de 5000 meter was ik vreselijk blij. Na wat me was overkomen op de 1500 meter had ik toch goud. Ik dacht: ik ben olympisch kampioen, I don’t even care wat er nu nog gebeurt op de 1500 en 10.000 meter. Alle stress was weg. Want ik heb het nog niet eens gehad over de angst voor corona. Ik zat voor elke test in spanning. In het begin maakte ik me helemaal druk, we hoorden natuurlijk van coronagevallen bij sporters. Ik was zo voorzichtig. Als de test negatief bleek, dacht ik: gelukkig, weer een dag voorbij zonder corona. Deze Spelen waren door de omstandigheden zo zwaar en moeilijk. Ook na de 5000 meter was de angst voor corona niet verdwenen. Pas na de 10.000 meter kon ik ontspannen en genieten. Maar toen waren de Spelen al zo’n beetje voorbij. Ik mocht ook nog de Nederlandse vlag dragen tijdens de sluitingsceremonie, ook een geweldige ervaring. Eigenwijs Je had pijn voor de finale van de 5000 meter. Hoe was het daarna? “Die werd elke dag erger. Na elke race was er meer pijn.” Wanneer heb je bedacht om naast de 5000 en de 10.000 meter ook de 1500 meter te gaan lopen in Tokio? “Na de Diamond League-wedstrijd in Florence, begin juni, dacht ik: misschien kan ik de 1500 meter ook gaan lopen in Tokio. Dat heb ik besproken met mijn coach Tim Rowberry. Hij zei niet meteen ‘nee’, weet dat ik snel herstel na zware inspanningen. Na de Diamond League in Monaco op 7 juli wist ik het zeker. Ik was in goede vorm, maar verloor in Monaco. Had last van een jetlag, m’n benen voelden zwaar aan. Ik was zo boos op mezelf, liep meteen naar Sander Ogink, mijn begeleider van Global Sports Communication, en riep: ik ga in Tokio drie afstanden lopen.” Maar dat besluit nam je dus omdat je boos was op jezelf? “Ja, ook. Maar ik ben ook iemand die wat te doen moet hebben. Het beste komt bij mij naar boven als ik een grote uitdaging heb.” Hoeveel mensen hebben geprobeerd dat idee uit jouw hoofd te praten? “Heel veel mensen zeiden: ‘Doe nou geen domme dingen. Focus je eerst op één afstand, want je hebt nog geen olympische medaille.’ Maar ja, ik ben eigenwijs, hè. Ongelooflijk eigenwijs zelfs. Ik dacht: ik drink gewoon genoeg koffie in Tokio en dan zien we wel. Nou, ik heb heel veel espresso gedronken.” 'Heel veel mensen zeiden: 'doe nou geen domme dingen. Focus je eerst op één afstand, want je hebt nog geen olympische medaille.' Maar ja ik ben eigenwijs, hè' Zes races in acht dagen... Lachend: “Ja, ik ben gek geworden, hè. Mijn motto is: hoe moeilijker, hoe mooier. En af en toe, toen ik steeds meer pijn begon te voelen, dacht ik wel even: was dit wel een goed idee?” Op 6 augustus was de finale op de 1500 meter. Je pakte brons. Hoe blij was je met die derde plek? “Achteraf heel blij, maar meteen na de race niet. Toen was ik boos. Het coronavirus was er de schuld van dat ik niet de snelheid ontwikkelde die ik wel had toen ik bij het WK in Doha de wereldtitel pakte op de 1500 meter. Ik had door corona niet de kans gehad om lang op één plek te blijven en aan mijn snelheid te werken. Ik was naar Ethiopië geweest en ineens waren de grenzen dicht toen ik terug wilde naar Amerika, waar ik sinds eind 2016 train. Maandenlang heb ik problemen gehad met mijn visum. Pas drie maanden voor de Spelen kreeg ik een visum, kon ik weer in Amerika trainen. Maar in die periode was ook nog de ramadan, dus dat was ook niet ideaal om op snelheid te trainen. Uiteindelijk heb ik maar vijf weken gehad om puur op snelheid te trainen. Dat was te kort. In de finale op de 1500 meter maakte ik een grote fout. Ik heb bijna de hele race op kop gelopen. Eigenlijk liep ik gewoon als haas. Dom.” Je zei na de 1500 meter dat het brons je wel goed uitkwam, het scheelde energie voor de 10.000 meter, die een dag later op het programma stond. Winnen kost meer energie. “Als je wint, moet je ook heel veel interviews geven, lang op je benen blijven staan. Daarom zeg ik nog steeds: door de bronzen medaille op de 1500 meter won ik de volgende dag de 10.000 meter. De omstandigheden voor en tijdens de finale op de 10.000 meter waren zo zwaar. Het was heel erg heet. Ik kon de nacht voor de finale niet slapen door de hitte. Ik was ook nog eens heel boos na de 1500 meter, het was niet goed gegaan. Maar het mooie van woede bij mij is dat ik dan alleen maar harder loop. Ik wist na de 1500 meter al: de kans is negentig procent dat ik de tien kilometer ga winnen. Zo gefocust was ik en bereid heel erg diep te gaan. Ik dacht: nog één race en daarna kan ik uitrusten. Tijdens de race had ik last van de hitte. En ik had pijn aan mijn benen. Maar ik bleef gefocust. In de laatste twee ronden stond ik er weer, net als op de 5000 meter. Ik voelde geen pijn, van de hitte merkte ik ook niet veel meer. Ik had nog genoeg energie om die laatste twee ronden alles te geven. Het was niet mijn beste race, maar ik was daar niet voor de show. Het draaide om winnen, hoe maakte niet uit. Ik zei de hele tijd tegen mezelf: geen fouten maken, geen risico nemen. En na die finish kwamen de tranen. De opdracht was niet makkelijk, drie afstanden lopen op de Spelen, maar het was me gelukt.” Zware sport Hoe moe was je na afloop? “Verschrikkelijk moe. Ik ben nog nooit zo diepgegaan als in Tokio. Na de Spelen kon ik niet meer stoppen met slapen. Overdag en ’s nachts had ik m’n ogen dicht. De eerste dagen voelde ik ook m’n lichaam, maar de vermoeidheid zat vooral in m’n hoofd.” Meteen nadat je goud had gewonnen, had je toch nog genoeg energie om de mannen van de estafetteploeg op de 4x400 meter aan te moedigen die zilver wonnen. “Niemand had toch verwacht dat Nederland op de 4x400 meter een olympische medaille zou kunnen winnen? Ik was zo verbaasd, kon alleen maar denken: wat is dit?” De sfeer binnen de Nederlandse atletiekploeg was met twee gouden medailles, drie zilveren plakken en drie bronzen medailles natuurlijk fantastisch in Tokio. “Zo mooi. Ik hoop dat door de successen in Tokio kinderen ook voor atletiek kiezen. En ik hoop dat de talentvolle junioren gemotiveerd worden om nog harder te werken omdat het mogelijk is de top te halen als Nederlandse atleet. De Nederlandse junioren deden het vaak goed op internationale toernooien, maar vonden het lastig om de overstap te maken naar de senioren. Het leek soms alsof het misging op het moment dat ze echt hard moesten gaan werken. Atletiek is een heel zware sport. Je moet niet wachten tot je top acht van de wereld bent en mooie contracten kunt krijgen, maar al veel eerder alles geven. Het heeft heel erg geholpen dat Dafne Schippers liet zien dat het mogelijk is om de top te halen als sprinter uit Nederland. Hopelijk heb ik ook Nederlandse talenten weten te motiveren. En nu zijn er met Nadine Visser, Anouk Vetter, Emma Oosterwegel, Abdi Nageeye en een geweldig talent als Femke Bol tal van Nederlandse atleten die wereldtop zijn.” Kun jij verklaren waarom het zo goed gaat? “Er is talent, er zijn goede coaches en er zijn goede voorbeelden. Ik noem nog een keer Dafne, omdat zij echt mensen de ogen heeft geopend. Op de sprintnummers zijn er coaches van heel hoog niveau in Nederland, dat blijkt wel uit de resultaten. Op de middellange afstanden is de begeleiding nog niet van dat niveau. Ik ben niet voor niets naar Amerika gegaan. Als de coaches en kennis hier waren geweest, was ik nooit naar Amerika gegaan. Wij kunnen in Nederland op de langere afstanden nog een enorme stap maken als er wordt geïnvesteerd in goede begeleiding.” Jij was geen olympisch kampioen geworden als je in 2016 in Nederland was gebleven? “Dat was heel moeilijk geweest. Ik trainde hier met Honoré Hoedt. Geweldige man, maar hij kon mij niet fulltime begeleiden. Ik moest in Nederland soms met kinderen trainen. Dat vond ik hartstikke leuk, maar ik miste hier wat er nodig was om het maximale uit mezelf te halen. Om de wereldtop te halen was het hier voor mij niet goed genoeg geregeld.” Dank God Je vertelde dat 5 augustus eigenlijk symbool stond voor jouw hele leven van vallen en weer opstaan. Je was vijftien toen je moeder je in Ethiopië op het vliegtuig zette, je bracht je eerste jaar in Nederland voornamelijk door in het asielzoekerscentrum in Zuidlaren. En nu ben je olympisch kampioen. Heb je na de Spelen teruggedacht aan de bijzondere reis die je hebt afgelegd? “Ik heb er zeker bij stilgestaan. Ik ben trots op mezelf dat ik mijn kop nooit heb laten hangen. Het was niet eenvoudig om weg te gaan bij mijn familie in Ethiopië. Mijn tijd in het asielzoekerscentrum in Zuidlaren... Dat was het ergste, vreselijk vond ik het. Ik was depressief, voelde me zo eenzaam, was zo ongelukkig. Op m’n zestiende heb ik, toen ik in Leeuwarden woonde, het hardlopen opgepakt en dat zorgde ervoor dat ik veel positiever ging denken. Ik heb in een land dat ik niet kende een nieuw bestaan opgebouwd. Zonder dat ik de taal en de mensen kende, zonder de steun van mijn familie. 'Ik was depressief, voelde me zo eenzaam, was zo ongelukkig. Ik heb op m'n zestiende het hardlopen opgepakt en dat zorgde ervoor dat ik veel positiever ging denken' Ik ben altijd maar doorgegaan, heb telkens geprobeerd het beste ervan te maken. Ik heb studies opgepakt en werkte daarnaast in een restaurant om de rekeningen te kunnen betalen. Er waren dagen bij waarop ik vroeg van huis ging om stage te lopen, na terugkomst ging ik hardlopen en daarna nog werken. Soms kon ik amper nog op m’n benen staan, zo moe was ik. Maar ik moest doorbijten, want het was belangrijk voor mijn toekomst. Al die momenten kwamen voorbij na de 5000 meter. Ik heb nooit opgegeven, met het gevolg dat ik in Tokio olympisch kampioen ben geworden. Stapje voor stapje ben ik vooruitgegaan. Ik ben hier in Nederland volwassen geworden. Hier heb ik geleerd beslissingen voor mezelf te nemen, ben hier een vrouw geworden. Ik heb een mooi leven. Ik zeg altijd: elhamdülillah. Dat betekent: dank God.” Je bent een gelovige vrouw. Heb je weleens gedacht: Allah heeft wel een heel bijzondere route voor mij uitgestippeld? “Natuurlijk. Maar hoe die route eruitziet, heb ik ook zelf in de hand gehad. Je bepaalt je eigen succes, denk ik. Je kunt ook gaan klagen. Wie klaagt, maakt het nog moeilijker voor zichzelf. Neem dingen zoals ze zijn en ga proberen die situatie te veranderen. Ik merk dat mensen trots op je zijn als je je best doet. Dan krijg je positieve reacties. Als je positiviteit uitstraalt, krijg je positiviteit terug. Je kunt wel klagen over wat er niet is, maar je kunt ook kijken naar wat er wél is. Als ik stil had blijven staan bij wat ik niet had, als ik was gaan klagen, dan had ik hier nu niet gezeten als olympisch kampioen.” Jij bent nu een voorbeeld voor velen. “Ik hoop dat ik mensen inspireer die in dezelfde situatie zitten als waarin ik heb gezeten. Tegen hen wil ik zeggen: geef niet op. Op momenten dat ik het moeilijk heb, zeg ik ook altijd tegen mezelf: niet opgeven, je hebt al heel veel moeilijke momenten overleefd. Dat zei ik ook weer tegen mezelf na mijn val op de 1500 meter. Ik zeg nooit meer tegen mezelf dat iets niet kan. Het kan gebeuren dat iets niet lukt, maar dat kun je pas zeggen als je het hebt geprobeerd.” Word je weleens gevraagd om jouw verhaal te vertellen in een asielzoekerscentrum? “Nee, maar als ik tijd heb, zou ik dat graag doen. Ik hou ervan om mensen te helpen. Wil hen mijn verhaal vertellen en hoop dat ik ze daarmee hoop kan geven. Ik weet wat het is om met niets te komen in een land dat je niet kent. Maar ik weet ook dat je beloond wordt als je keihard blijft werken. Het is niet alleen mij gelukt, maar ook genoeg andere voormalige vluchtelingen zijn erin geslaagd om een mooi bestaan op te bouwen. Ik hoop dat alle mensen in de asielcentra tegen zichzelf zeggen: ‘Waarom zou het mij niet kunnen lukken?’” Heb je na de Spelen veel reacties gekregen uit je geboorteland Ethiopië? “Heel veel. Ik ben daar echt beroemd geworden, misschien nog wel beroemder dan in Nederland.” Lachend: “Ik heb zoveel fans.” Jouw vader en moeder wonen gescheiden van elkaar in Ethiopië. Hoe reageerden zij op de olympische medailles? “Mijn moeder kijkt normaal gesproken niet naar mijn wedstrijden. Tenminste: ze heeft het er nooit over met me. Ze is een heel gelovige vrouw. Met haar heb ik het nooit over mijn sport. Als ik bij haar ben, doet ze mijn haar, dan hebben we het over andere dingen in het leven. Maar de 10.000 meter heeft ze gezien. Ze zei na afloop tegen me: ‘Ik vind het zo zielig voor je dat je zo hard moet lopen. Dat is toch niet nodig? Het is niet goed voor je hart. Rustig aan, rustig aan.’ Mijn vader is heel erg enthousiast over mijn hardloopcarrière. 'Mijn moeder heeft de 10.000 meter gezien. Ze zei na afloop: 'Ik vind het zo zielig voor je dat je zo hard moet lopen. Dat is toch niet nodig? Het is niet goed voor je hart'' Hij vindt alles geweldig, is zo trots op me. Mijn vader kan vol bewondering kijken naar mensen die iets presteren. Mijn moeder is het tegenovergestelde. Zij kijkt hoe iemand als mens is, wat hij of zij heeft gepresteerd, boeit haar niet zo. Ik ben sinds de Spelen nog niet in Ethiopië geweest. Maar ik weet nu al dat mijn vader vol bewondering naar mijn medailles gaat kijken. En mijn moeder maakt het niet uit. Zij zal meteen vragen: ‘Zal ik je haar doen?’” Koffieceremonie Wat is er veranderd sinds de Spelen? “Nu ga ik helemaal nooit meer zeggen dat iets niet kan, haha.” De BBC bestempelde jou in Tokio als ‘The Greatest Ever’... “Ik ben niet The Greatest, doe gewoon wat ik leuk vind.” Sta je soms ook een beetje van jezelf te kijken? “Het is mooi, het is geweldig. Maar echt terugkijken op mijn prestaties doe ik wel als ik oud ben. Nu wil ik alleen maar vooruit, door.” In 2019 was je de eerste die WK-goud won op zowel de 1500 als de 10.000 meter. In Tokio was je de eerste die drie medailles won op drie middellange afstanden. What’s next? “Ik heb nu wel zin om een marathon te gaan lopen. Voorheen had ik daar niet zoveel trek in, maar nu wil ik wel weten wat ik op de marathon kan. En dat wil ik combineren met de baan.” 'Ik heb nu wel zin om een marathon te gaan lopen. Voorheen had ik daar niet zoveel trek in, maar nu wil ik wel weten wat ik op de marathon kan. En dat wil ik combineren met de baan' Ga je over drie jaar bij de Spelen in Parijs de 1500, 5000 en 10.000 meter lopen om af te sluiten met de marathon? “Het is realistischer dat ik in Parijs nog alleen op de baan uitkom. Maar welke afstanden ik ga lopen, weet ik nog niet. Ik heb nu drie afstanden gecombineerd, die uitdaging is gelukt. Ik ga rustig nadenken over een nieuwe uitdaging. Maar eerst ga ik lekker chillen en koffiedrinken met vriendinnen. In Ethiopië doe ik dat ook vaak, dan maken we speciale koffie. Een mooie koffieceremonie, daar word ik echt gelukkig van.” Is dat mooier dan olympisch goud? “Nee, dat ook weer niet. Alleen mijn moeder is mooier dan olympisch goud.” Helden Magazine 59 Het verhaal van Sifan Hassan komt voort uit Helden Magazine 59. Heel bijzonder is het verzoek dat Barbara Barend kreeg van Bibian Mentel. Vlak voor haar overlijden, op 29 maart dit jaar, wilde Bibian nog een keer een groot interview geven met het verzoek het verhaal na haar overlijden te publiceren. In het verhaal spreekt zij nog één keer iedereen toe die haar lief hebben.  In Helden Magazine 59 lees je een uitgebreid interview met Fabio Jakobsen en zijn aanstaande vrouw Delore. Ze blikken samen terug op de zware val in Polen, waarbij Fabio bijna het leven verloor én hoe hij zich dit jaar heeft teruggevochten. Daarnaast spraken we een van de sterkhouders van Ajax, Daley Blind in het bijzijn van zijn vrouw, dochter, moeder en twee zussen. Rolstoeltennisster Diede de Groot won dit jaar de Golden Slam. De dubbelvier zorgden voor het eerste olympische roeigoud bij de mannen in 25 jaar én Sjinkie Knegt vertelt over het leven na het ongeluk met de houtkachel. Ook in Helden Magazine 59 hebben Jeffrey Hoogland en Shanne Braspennincx het mooi geflikt met z’n tweeën, beloonde Tom Dumoulin zijn terugkeer met olympisch zilver op de tijdrit en groeide Denzel Dumfries uit tot de Held van Oranje tijdens het EK. Overigens vertelt Frédérique Matla over haar weg naar de top, won Abdi Nageeye niet alleen olympisch zilver op de marathon, maar coachte hij ondertussen ook zijn maatje naar brons en is Harrie Lavreysen de koning van de sprint. Verder zijn vrienden Niek Kimmann en Jelle van Gorkom allebei in het bezit van een olympische medaille. Dai Dai N’tab was ooit een feestbeest, nu is hij een van de snelste schaatsers van het land. Sanne van Dijke won olympisch brons, maar verloor in aanloop naar de Spelen haar broer en daarna haar trainingsmaatje. Reshmie Oogink blikt in ‘De dag dat’ terug op het moment dat ze in Tokio te horen kreeg dat ze corona had. Victoria Koblenko ontmoet daarnaast olympisch kampioen Kiran Badloe én Caitlin Dijkstra staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De Liefdesbrief. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Vergis je niet in Ceylin del Carmen Alvarado (22). Zo vriendelijk, frêle en charmant als ze eruitziet, zo´n keiharde sloper is ze op de fiets. Helden ging met de wereldkampioen veldrijden in gesprek over modder, God en de liefde. Aan de rand van het Belgische dorp Hoeselt, net over de grens bij Maastricht, staat het huis van de wereldkampioen veldrijden. Tussen de beigekleurige buitenwijkhuizen valt het strakke zwart betonnen nieuwbouwhuis op. Binnen is alles strak en nieuw, maar ook warm en gezellig. De grote glazen pui geeft een weids uitzicht over een grasveld dat grenst aan een bos. De 22-jarige Ceylin del Carmen Alvarado woont hier nog niet zo lang. Het is de perfecte uitvalsbasis om te fietsen, legt ze uit. Je zit zo in de natuur, er is veel hoogteverschil en het is er rustig. Wielrenners wonen graag op plekken waar ze meteen de deur uit kunnen voor de training. Een paar maanden geleden woonde ze nog gewoon thuis bij haar ouders in de Rotterdamse wijk Beverwaard, samen met haar jongere broertje en zusje. Het was wel even slikken voor het gezin toen Ceylin meldde dat ze ging samenwonen met haar Belgische vriend en teamgenoot Roy Jans, met wie ze sinds begin dit jaar een relatie heeft. “Door de coronacrisis ging dat wat sneller dan gepland. Het heen en weer reizen tussen Nederland en België werd ineens ontzettend moeilijk. Samenwonen was de handigste oplossing. Ons gezin is heel close, dus mijn ouders hadden het er even lastig mee dat ik ineens wegging. Maar nu is het oké. Gewoon veel bellen en elkaar zo vaak mogelijk zien, want familie is alles voor mij. Ze staan mijn hele leven al door dik en dun achter me.” Janken Het had trouwens niet veel gescheeld of we hadden hier misschien een verhaal geschreven over Ceylin als hardloopsensatie. Voordat ze op de fiets stapte, zat ze namelijk op atletiek. “Ik was er best goed in en had er ook plezier in. Tot er in de winter een keer een veldloopwedstrijd kwam die mijn plezier vergalde. Het had gesneeuwd en het parcours was zo nat. Het was zo koud dat halverwege de veldloop mijn handen en voeten helemaal bevroren waren. Gejánkt heb ik toen, echt niet normaal. Ik heb tegen mijn ouders gezegd dat ik het nooit meer wilde doen. Dus dat was het nogal abrupte einde van mijn atletiekcarrière.” De liefde voor het fietsen heeft Ceylin van haar vader geërfd. Hij was het ook die wielrennen als nieuwe hobby voor zijn dochter opperde. Tien jaar was ze toen. “Het fietsen vond ik meteen een succes, hoewel dat in eerste instantie niet echt met de sport te maken had. Ik vond het vooral leuk dat er zoveel meisjes waren bij de wielerclub. Gezellig kletsen! Ik was in het begin verschrikkelijk slecht in de wedstrijdjes. Ik zat helemaal niet op te letten. Maar het jaar erna ging het al wat beter, ik begon steeds handiger te worden.” ‘Toen ik net de sport binnenkwam keken mensen vaak raar op. Rijdt er nou ineens iemand met een kleurtje in het peloton?’ Modder Maar de échte liefde voor de sport ontstond toen ze ging veldrijden op haar twaalfde. De familie Alvarado stapte in de wintermaanden ieder weekend in een bestelbusje om naar de cross te gaan. Vader Rafael ontfermde zich over het materiaal, moeder Ramona over het eten en de kleding. “Wat er precies zo leuk is aan veldrijden? Aan de ene kant het baggeren door de modder en de viezigheid, je kunt me echt niet blijer maken. Daarnaast is het een heel eerlijke strijd. Het is echt vól man tegen man of in mijn geval vrouw tegen vrouw. Het is dus niet zoals op de weg, waar je een hele dag afwachtend in het peloton kan hangen en je kansen moet plannen. Bij het veldrijden wint de sterkste. En daarnaast is het de sfeer bij het veldrijden die me erg aanspreekt, het is echt een familieding. De parkeerplaats staat altijd vol met campers waar de renners met hun families zitten. Iedereen kent elkaar en het publiek loopt daar tussendoor voor foto’s of handtekeningen. Voor het publiek is het een soort feest. Er zijn partytenten, bars en frietkramen. En ook voor mij op de fiets is het een feest. Vanaf de start hoor ik alleen maar mensen schreeuwen langs de kant en doordat ik die emotie zo goed hoor, gebeurt er iets. De energie die ik dan voel, is echt onbeschrijfelijk.” Wereldkampioen Het veldrijden verovert het hart van Ceylin, en Ceylin verovert langzaam maar zeker het veldrijden. In 2019 werd ze al Nederlands en Europees kampioen bij de beloften. Maar de grootste klapper volgde begin 2020. Met nog maar 21 lentes op de teller werd ze Nederlands kampioen én wereldkampioen. Bij de Elite-vrouwen welteverstaan, terwijl ze qua leeftijd nog gewoon bij de beloften, voor rensters onder de 23 jaar, had mogen uitkomen. “Ik vond dat ik niks te verliezen had. Het was het eerste WK waarvoor ik totaal niet zenuwachtig was. Ik zat lekker met iedereen grapjes te maken voor de start, nul stress. Ik ben nooit echt superzenuwachtig. Mijn ouders zijn soms wel erg zenuwachtig, vooral mijn moeder. Dan gaat ze heel veel praten of komt ze om de zoveel minuten iets brengen, of vragen of alles goed gaat. En dan zeg ik: doe nou eens rustig mam, het komt allemaal wel goed.” ‘Ik heb echt ik-weet-niet- hoe-lang bepaalde Bijbelverzen over hoop en genezing zitten lezen’ Dat ze op 1 februari de regenboogtrui omgehangen kreeg in het Zwitserse Dübendorf leek een paar jaar geleden nog heel ver weg. Lang worstelde ze met een knieblessure. “Rond mijn achttiende heb ik anderhalf jaar helemaal stilgezeten. Ik mocht van de fysio niet eens op de fiets naar school. Eigenlijk zat in die tijd ongeveer alles tegen. Ik probeerde mijn havo af te ronden wat heel stressvol verliep, mijn knie deed pijn, ik had de ziekte van Pfeiffer en ik had op een gegeven moment ook nog een longontsteking. Maar die knie was het ergst, ik ben er zonder overdrijven wel honderd keer voor naar het ziekenhuis geweest. Afspraak na afspraak, zonder enige vooruitgang. Tegen het einde van mijn juniorjaar was ik het zat. Ik zei: mam, ze zoeken het maar uit, ik ga gewoon fietsen. Ik miste het fietsen zo. Uiteindelijk ben ik bij een arts beland die me definitief van de pijn af heeft geholpen. De oorzaak van de problemen lag bij een aanhechtingspunt van een pees die ontstoken was.” Geloof Geduld. Dat is de les die Ceylin van die nare periode opstak. “Het heeft me kalmer gemaakt. Als er vroeger iets misging, moest het in mijn optiek zo snel mogelijk opgelost worden. Ik was heel ongeduldig. Soms hebben dingen gewoon tijd nodig. Je moet in ieder geval blijven geloven. Mijn geloof heeft me heel erg geholpen. Ik ben christelijk opgevoed en heb in die periode ontzettend veel gebeden. Ik heb echt ik-weet-niet-hoe-lang bepaalde Bijbelverzen over hoop en genezing gelezen. En uiteindelijk kwam het goed. De uitdaging is om vervolgens dezelfde energie in het geloof te blijven stoppen. Het mag niet zo zijn dat je alleen maar veel aandacht aan het geloof schenkt als het niét goed gaat. Ik probeer ook nu zoveel mogelijk de tijd te nemen voor bezinning en dankbaar te zijn.” Racisme Maar waar wordt Ceylin nog wél nerveus van? Lachend: “Van die interviews achteraf, het in de spotlight staan, vragen beantwoorden! Ik ben altijd bang dat ik iets raars zeg, zeker als het live is. Ik was ook te gast bij tv-programma De Avondetappe, van dat soort aandacht kan ik behoorlijk nerveus raken.” Aandacht is er soms ook voor Ceylin vanwege haar looks. Het gezin Alvarado komt uit de Dominicaanse Republiek en dat maakt Ceylin vanaf dag één een opvallende verschijning in het veldrijden. “Toen ik begon met veldrijden, keken mensen vaak raar op. Rijdt er nou ineens iemand met een kleurtje in het peloton? Veldrijden was tot dan toe echt een witte sport. En toen kwamen wij als compleet gekleurd gezin ineens aanzetten. Dus ik hoorde weleens wat, werd wat raar aangekeken of ik kreeg een vraag die ze nooit aan een blanke zouden stellen. Maar ik heb gelukkig nooit écht iets vervelends meegemaakt wat racisme betreft. Ik vind het wel een fijn idee dat er misschien door mij nu gekleurde meisjes de sport in kunnen komen zónder raar aangekeken te worden. Ik hoop in de toekomst een voorbeeld voor ze te mogen zijn. Natuurlijk volg ik ook de no to racism-beweging die je nu in de sport ziet, en de Black Lives Matter-opstanden. Het raakt me zeker, ik heb tenslotte zelf een kleurtje en kom uit het buitenland, dus ik voel me zeker aangesproken als het over racisme gaat. Ik denk dat het heel goed en belangrijk is om topsporters van kleur in actie te zien komen. Ik ben daar liever op de achtergrond mee bezig, repost af en toe iets, maar ben er nog niet klaar voor om daar proactief een stem in te willen hebben. Daar wil ik denk ik eerst iets meer voor gepresteerd hebben.” Op de vraag of ze ook aandacht krijgt voor haar looks omdat ze een knappe verschijning is, moet ze hard lachen. “Nou, dat valt reuze mee, hoor! Ik zie weleens reacties onder een foto op social media, maar verder hoor ik zelden wat over m’n uiterlijk.” ‘Ik heb het liefst dat mensen naar Ceylin del Carmen Alvarado kijken als individu en niet dat ze me zien als de vrouwelijke versie van Mathieu van der Poel’ Mathieu van der Poel Ceylin is bij wielerploeg Alpecin-Fenix de ploeggenoot van Mathieu van der Poel, die andere Nederlandse jonge publiekslieveling met een regenboogtrui om zijn schouders. Beiden zijn oppermachtig in het veldrijden, beiden willen op de mountainbike naar de Olympische Spelen en net als Van der Poel wil Ceylin later ook een carrière op de weg. De vergelijking wordt dan ook steeds vaker gemaakt, maar Alvarado vindt die vergelijking niet zo prettig. “Ik snap dat mensen het zo zien, en ik word er daarom vaak naar gevraagd. Er lijken inderdaad wat dingen op elkaar, maar er lijken ook veel dingen niet op elkaar. Mathieu is een man en ik een vrouw, om maar eens iets te noemen. Ik denk dat ik de vergelijking niet zo prettig vind omdat het daardoor lijkt alsof ik alleen maar wil doen wat Mathieu doet, maar dat is totaal niet zo. Ik ben gewoon altijd mijn eigen pad gegaan, dat loopt zoals het loopt en ik heb niet naar dat van Mathieu gekeken en gedacht: o, dit is een handige route. We kennen elkaar goed en we hebben veel respect voor elkaar. Ik vind het echt fantastisch wat hij doet voor onze sport. Maar ik ben verder gewoon met mezelf bezig. Ik heb het liefst dat mensen naar Ceylin del Carmen Alvarado kijken als individu en niet dat ze me zien als de vrouwelijke versie van Mathieu van der Poel.” Liefde Begin dit jaar kwam naar buiten dat Ceylin een relatie heeft met de dertigjarige sprinter Roy Jans, haar teamgenoot bij Alpecin Fenix. “Het is eigenlijk heel prettig om met een teamgenoot een relatie te hebben. Het gaat thuis echt niet de hele tijd over fietsen en de ploeg. Als het lukt, trainen we samen. Meestal gaat dat goed en is dat gezellig, maar niet altijd natuurlijk. Roy fietst harder en kan meer aan dan ik. Dus als ik op ben na een blokkentraining en hij wil nog even flink doorrijden, dan kan ik nog weleens gaan kibbelen. Of ik ga heel nors op die fiets zitten, haha! We zijn daarin waarschijnlijk als ieder ander koppel. Maar verder is het heel fijn dat hij weet wat ik doormaak, wat ik moet doen en laten voor m’n sport. Hij begrijpt dat ik veel moet rusten, want hij moet het ook. Ik hoef bij Roy niks uit te leggen, me nergens schuldig over te voelen. Ik schrok wel van alle aandacht die onze relatie teweegbracht. We kregen via social media veel vragen over hoe het precies zat. Dat vonden we wel pittig. Wij vinden allebei dat een relatie privé is. Maar we kregen zoveel vragen dat we toch maar samen naar buiten zijn getreden op social media. We kregen heel veel leuke reacties, maar niet alle reacties waren positief. Er zijn veel mensen die er een mening over hebben dat je een relatie hebt met iemand uit dezelfde ploeg of over andere persoonlijke dingen. Gelukkig ebde die aandacht na een paar weken ook weg. Maar goed, het hoort bij de status van wereldkampioen dat er naar je wordt gekeken en dat mensen een mening over je hebben, dus ik heb er maar mee te dealen.” ‘Er zijn veel mensen met een mening over het feit dat je een relatie hebt met iemand uit dezelfde ploeg’ Doelen Het gaat snel met Ceylin. Ze staat er zelf ook geregeld van te kijken. “Ik krijg soms het stempel van leading lady in het veldrijden. Dan denk ik: hoezo? Ik ben wel wereldkampioen, maar kom nog maar net kijken. Misschien ben ik ook te bescheiden. Ik heb een paar jaar geleden van mijn vorige trainer een lijstje moeten maken met doelen. Op de lange termijnlijst stonden prijzen en titels die ik ooit wilde winnen. Voor ik het wist was het al zover. Die trainer belde me ook op toen ik wereldkampioen was geworden en zei: ‘Eh, dat stappenplan van jou gaat zo wel heel erg snel.’ De wereldtitel stond natuurlijk bovenaan het lijstje. En de Olympische Spelen bereiken. Ooit zie ik me ook een mooie carrière op de weg hebben. Maar de belangrijkste pijlen zijn nu gericht op de Olympische Spelen van 2024 op de mountainbike, daarin maak ik de grootste kans.” En waarom niet meedoen aan de door de coronapandemie tot volgende zomer uitgestelde Spelen? Onlangs werd ze op de mountainbike immers derde bij het WK voor de beloften. “Als ik genoeg punten haal, kan ik mezelf daarvoor nomineren. Maar Nederland mag maar twee vrouwen afvaardigen en er zijn vier gegadigden waaruit de bondscoach kan kiezen. De andere vrouwen hebben veel meer ervaring, dus ik geef mezelf liever nog even de tijd om ervaring op te doen. Want áls ik naar de Olympische Spelen ga, wil ik meedoen om een medaille.” Helden Magazine 54 Het verhaal van Ceylin del Carmen Alvarado komt voort uit Helden Magazine nummer 54.  In de 54ste editie van Helden sieren Ronald en Bartina Koeman de cover van het eindejaarsnummer. Ze vertellen uitgebreid over de roerige periode die ze achter de rug hebben. Ronald verruilde het Nederlands elftal voor FC Barcelona, ze werden voor het eerst opa en oma, maar kampten ook allebei met ernstige gezondheidsproblemen. Naast het verhaal van Ronald en Bartina Koeman lees je veel meer interviews en reportages met én over jouw favoriete Nederlandse topsporters. Zo eren ploeggenoten Suzanne Schulting, Yara van Kerkhof en Rianne de Vries hun vriendin, in de Ode aan Lara. Daarnaast spraken we Patrick Lefevere over de afschuwelijke crash van zijn topsprinter Fabio Jakobsen, is Sven Kramer begonnen aan zijn ‘last dance’, vertelt Stefan de Vrij over het geheim achter zijn succes én lees je een dubbelinterview met de blikvangers van het Nederlandse hockey: Jorrit Croon en Maria Verschoor. Ook in de 54ste editie van Helden spraken we onze Held van het Jaar, Harrie Lavreysen over dikke benen en slapen in een dwangbuis. Gingen Erben Wennemars en Marlou van Rhijn op audiëntie bij de koning van de marathon: Eliud Kipchoge én verteld Esther Vergeer over hoe haar lang gekoesterde kinderwens uitkwam en ze dit jaar werd geconfronteerd met borstkanker. Verder legt onze Heldin van het Jaar: Anna van der Breggen uit waarom ze volgend jaar heeft besloten te stoppen. Daarnaast bracht Helden een eerbetoon uit aan een van de beste NBA-basketballers ooit: Kobe Bryant, lees je een reconstructie over de turnvendetta, behaalde Henk Gemser vele successen als schaatscoach, behoort Kimberly Alkemade tot de snelste paralympische sprinters van Nederland en autocoureur Alessandro Zanardi verteld over zijn pech als mens. Victoria Koblenko ging langs bij hockeyinternationaal Terrance Pieters en staan we stil met Sari van Veendendaal in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.