Hij is het gezicht van het Nederlandse shorttrack. Sjinkie Knegt pakte vorig jaar de wereldtitel en werd Europees kampioen. We gingen in Friesland langs bij de Sportman van het Jaar. Alsof je een scène uit een Kameleon-boek binnenwandelt, zo voelt het Friese dorpje Bantega. Zeshonderd mensen omringd door zesduizend koeien. Althans, volgens de laatste schatting van Joost Knegt, huisschilder van beroep en vader van Sjinkie, de shorttracker en metaalbewerker. De familie Knegt woont al drie generaties op het centrale punt in Bantega: de driesprong, die de Middenweg met de Bandsloot verbindt. “Mijn vader wilde de stad uit in 1963,” zegt Joost. “Ik was net geboren, mijn zus was vijf jaar en mijn vader wilde weg uit het drukke Hilversum. Dus sloeg hij De Telegraaf open en zag een huis te koop in Bantega. In die tijd duurde het nog een uurtje of drie om hier te komen vanuit het westen, dus het voelde echt als emigreren.” Het volledige verhaal lezen? Dat kan via Blendle door op onderstaande knop te klikken.  [blendlebutton] Op de driesprong is het enige café van het dorp gevestigd, lange tijd gerund door de oma van Sjinkie. Vanaf zijn achttiende betrok zijn vader het appartement schuin boven het café, samen met zijn broertje, die ook Sjinkie heette en tragisch genoeg op zijn achttiende met een brommer verongelukte. De naam is de Nederlandse uitvoering van Sjing Ting, zo heette de opa van Joost, in de jaren dertig een van de eerste immigranten uit China, eerst om pinda’s te verkopen en daarna een restaurant te openen. “Er gebeurt niet veel in Bantega,” zegt Sjinkie. “Maar ik ben hier opgegroeid, ben echt een dorpsmens. Met vrienden van vroeger sleutel ik een paar avonden per week aan oude auto’s. Mijn vrienden, familie en kennissen heb ik allemaal hier.” “We hebben helemaal niet de drang om naar de stad te gaan,” zegt Fenna, die Sjinkie op haar vijftiende ontmoette in De Pomp, het buurtcentrum van Bantega. “Zodra je Bantega binnenrijdt, zwaait iedereen.” Joost: “Iedereen let op elkaar en past op elkaars spulletjes. Als iemand ’s avonds vergeet de lichten van de auto uit te zetten, komt de buurman even naar buiten om ze uit te doen.” In Bantega is geen supermarkt. Op vrijdag komt een kaasboer langs de deuren, die ook worst en brood verkoopt. Een groenteboer komt ook wekelijks, net zoals de diepvriesman, die ingevroren vlees brengt. “Hartstikke handig,” zegt moeder Liesje. “En gezellig, want zo zie je de buren ook nog eens. Als je niet thuis bent, zetten ze de boodschappen voor de deur.” Kim, de jongere zus van Sjinkie, komt binnen. Zij woont sinds anderhalf jaar in Echtenerbrug, op zes kilometer rijden van Bantega. Daar zit de bouwmarkt, waar Sjinkie en Joost geregeld komen. Ook Kim moet er niet aan denken om in een grote stad te wonen, hoewel ze Bantega te klein vindt. “Hier houdt iedereen je zo in de gaten, daar houd ik niet van.” Sjinkie en Fenna namen in 2012 het huis van Joost en Lies over. Zij wonen nu boven, samen met hun dochtertje Myrthe van één jaar, terwijl de vader en moeder van Sjinkie het aangebouwde appartement naast de werkplaats huren. GEDISKWALIFICEERD Sjinkie was negen toen hij op jeugdschaatsen zat in de hal van de Heerenveense ijshockeyclub, eveneens thuisbasis van Shorttrack Club Thialf. Trainer van de shorttrackers was de Rus Kosta Poltavets, de huidige bondscoach van de Russische langebaanschaatsers. “Hij zag me en vroeg of ik wilde shorttracken. Ik viel veel, maar vond het leuk. Korte rondjes bevielen me goed en ik vond het ook mooi om met meerdere rijders gelijktijdig in de baan te zijn. Veel aantrekkelijker dan op een grote baan in je eentje een tijd neerzetten. Zeker voor kinderen. Je wilt de krachten meten, je wilt beter zijn dan de ander in een onderling gevecht. Tijd is niet belangrijk.” In Sjinkies puberjaren moest Liesje vier avonden per week met haar zoon naar Heerenveen, Leeuwarden of Groningen. Liesje: “Op zijn zestiende werd het makkelijker, toen kreeg hij een brommer en hoefden wij niet vier keer per week te rijden. Op maandag de sporttas naar Heerenveen brengen, want die kon hij niet dragen op de brommer, en vrijdags weer ophalen. Maar ik heb het voor die tijd nooit vervelend gevonden om een uur langs de baan te staan, hoor. Er was altijd wel iets te zien. De allereerste wedstrijd van Sjinkie herinner ik me nog goed, die was in Enschede. Sjinkie keek op de lijst en zag zijn naam niet staan. Bleek dat hij bij de meisjes op de lijst stond…” Zus Kim was onder de pannen bij Irina Poltavets, de echtgenote van Kosta en wereldkampioen trampolinespringen. Zij gaf trampolinespringen bij de turners in Sportstad Heerenveen. Kim sportte veel toen ze jong was, ze begon net als Sjinkie met skeeleren. “Maar ik werd altijd tweede of derde, dus daar ben ik snel mee gestopt. Daarna heb ik nog geturnd en vier jaar trampoline gesprongen.” Joost: “Als iets een verplichting wordt, dan vindt Kim het niks meer aan. Maar ze was wel goed, werd tweede bij de Friese kampioenschappen skeeleren.” Kim: “Ik ging naar school, begon te roken en op een gegeven moment kwamen de jongens in beeld en dat vond ik interessanter. Sindsdien sport ik helemaal niet meer. Ik heb die discipline niet.” Sjinkie: “Als het goed gaat, dan is het ook leuk natuurlijk. Als je nooit wint, is het niks aan.” Het fanatisme spatte er bij Sjinkie al van jongs af aan vanaf. Het was niet altijd even gezellig tijdens wedstrijdweekenden, vooral niet als hij werd gediskwalificeerd. Sjinkie: “Ik heb een tijd gehad dat ik iedereen van de baan reed. Ik heb in die periode veel geleerd over hoe je moet inhalen. Nu maak ik soms acties waarvan mensen denken: dat kan helemaal niet. Maar waar ik vroeger nog iemand dwars doormidden reed, gaat het nu goed.” Liesje: “Hij kon drie man in één bocht onderuit rijden.” Joost: “Het was gewoon kegelen. Sjinkie is een keer gediskwalificeerd vanwege roekeloos rijgedrag. Dat komt verder nooit voor.” Sjinkie: 'Ik ben echt een dorpsmens. Met vrienden van vroeger sleutel ik een paar avonden per week aan oude auto's' ROLLERBANK Sjinkie zat op de vmbo in Heerenveen. Hij koos hij voor de richting metaal, omdat hij ‘draaien en frezen’ zo leuk vond. Hij werd samen met zeven anderen geselecteerd om een leer-werk-traject te volgen bij Philips in Drachten, waar ze luxe scheerapparaten maakten. Op zijn achttiende ging hij om halfzes de deur uit en reed vijftig kilometer op de brommer naar Philips. Na twee uurtjes scheurde hij 25 kilometer naar Heerenveen, waar hij vanaf negen uur twee uurtjes schaatste. Dan weer terug naar Drachten, waar hij tot drie uur werkte en dan nog een keer naar Heerenveen om twee uur te trainen. Sjinkie: “Gelukkig ging m’n brommer 110 kilometer per uur.” Joost grinnikt, de familie Knegt houdt nu eenmaal van sleutelen. Een Alfa Romeo-motor in een oude Volkswagen Kever zetten, dat werk. “Onder die brommer hadden we een motorfietsblok gezet. Sjinkie is twee keer opgepakt en één keer is zijn kentekenbewijs ingenomen. Hij moest vaak op de rollerbank en dan hadden we de brommer zo geprepareerd en dichtgeknepen dat-ie niet harder dan 55 ging. Eenmaal op school bouwde hij alles weer om.” Het was een hectische tijd, stelt Joost. “Volgens iemand op school was er geen kind die dit vol kon houden, maar Sjinkie lukte het.” Sjinkie: “Na twee jaar kreeg ik een diploma en mocht ik met twee andere jongens bij Philips blijven. Daar heb ik nog twee jaar gewerkt. Ik vond shorttrack en werken met metaal even leuk, dus het kon niet anders dan op deze manier. Ik zie shorttrack niet als topsport, het is mijn werk en ik ben er goed in.” Zijn sport staat op de eerste plaats, maar hij heeft ook nog tijd om aan oude auto’s te sleutelen of met metaal te werken. Door zijn werk bij Philips is Sjinkie een van de weinigen in de wijde omtrek die aluminium kan lassen, dus klussen zijn er altijd. Verder maakt hij hulpmiddelen voor shorttrackers, zoals slijpblokken. Die verkoopt hij alleen aan Nederlandse shorttrackers, want de concurrentie wil hij natuurlijk niet helpen. Sjinkie is niet de enige met een eigen toko naast zijn ‘normale’ werk. Fenna werkt 31 uur als leidinggevende bij H&M in Leeuwarden, maar heeft daarnaast een webshop, Myracle, waarvoor ze baby- en kinderartikelen verzamelt en verkoopt. Fenna: “Sinds november 2015 ben ik online en het gaat hartstikke goed. Ik moest het wel even bespreken bij H&M, maar het mocht. Mijn klantenkring bouw ik op via social media en ik probeer nu meer volgers te krijgen.” Sjinkie springt ook geregeld bij. “Ik help best veel met artikelen op de foto zetten en pakketjes wegbrengen,” zegt Sjinkie. Natuurlijk is hij een aantal maanden per jaar van huis: trainingskampen in de zomer, wekenlange trips naar toernooien in de rest van het jaar. “Als hij in Nederland is, traint hij ’s ochtends,” zegt Fenna, “tussen de middag komt hij naar huis en om half drie gaat hij weer trainen. Dan kan Sjinkie de pakketjes naar het postkantoor brengen. Toen we live gingen met de website, heeft Sjinkie het gedeeld met zijn volgers. Zo heb ik ook wat aan zijn bekendheid. Voor deze foto in Helden heb ik Myrthe natuurlijk iets van Myracle aangedaan.” PIPO Tien jaar geleden lag het shorttrack in Nederland op z’n gat. Het moest anders. Alle regionale selecties werden op een hoop gegooid, waaruit de veertien besten werden geselecteerd voor het nationale team. Sjinkie kwam als zestienjarige bij de nationale selectie en maakte snel naam. “Vrienden van mij waren een paar jaartjes terug in de Dominicaanse Republiek en ze raakten aan de praat met een stel Canadezen, die vroeg waar ze vandaan kwamen. ‘Uit Nederland, maar dat kennen jullie vast niet,’ zeiden die maten van mij. Ze zeiden dat ze één iemand uit Nederland kenden en dat was Sjinkie Knegt. Bizar toch? Ik zat op dat moment bij de top twaalf van de wereld, reed leuk mee, maar stond nog niet vaak op het podium. Daaruit blijkt hoe populair shorttrack is in een land als Canada, waar alle wedstrijden live op tv worden uitgezonden. Shorttrack is veel meer een kijksport dan langebaanschaatsen. De wedstrijden en programma’s zijn lekker kort en zonder dweilpauzes, zodat mensen niet zes uur in een stadion hoeven te zitten.” In de jeugd was Sjinkie veel beter dan de rest. Elk toernooi stond hij op het podium, mits hij niet werd gediskwalificeerd. Ook bij de senioren viel hij meteen op door zijn fanatisme. Fenna: “Interviewers moeten hem niet meteen na een wedstrijd interviewen, want dan komen er rare woorden uit. Maar binnen tien minuten is het ook wel weer klaar.” Joost: “Sjinkie is na een rit echt in de heat of the moment: deuren intrappen, scheidsrechters uitschelden voor pipo.” Sjinkie: “Maar die man was ook gewoon een mietje, hij nam de regels niet serieus. Ik heb een keer samen met een collega een Duitse scheidsrechter verrot gescholden en daarna waren we beste vrienden for ever.” Hij is op het ijs vaak een vaatje buskruit. Nadat hij ooit bij het NK een deur intrapte, kreeg hij al eens de bijnaam Kung Fu Knegt. In januari 2014 was hij zelfs even wereldnieuws toen Sjinkie bij het EK in Dresden met twee opgestoken middelvingers over de streep kwam en een trappende beweging maakte in de richting van zijn Russische concurrent Viktor Ahn. Sjinkie werd gediskwalificeerd, raakte zijn derde plaats kwijt. Joost: “Sport is emotie en zulke dingen gebeuren af en toe. Als je Rintje Ritsma en Erben Wennemars op de man af zou vragen wat ze van die opgestoken middelvingers van Sjinkie net na de finish vonden, zouden ze zeggen: ‘Het kan niet, maar het gebeurt.’ Sjinkie werd dat hele weekend benadeeld, tot het laatst aan toe en op een gegeven moment ben je er dan klaar mee.” COLA Maar Sjinkie valt bovenal op door zijn prestaties. “Sjinkie hoeft er veel minder voor te doen dan zijn tegenstanders,” zegt Liesje. “Vroeger had hij overal lak aan. Hij mocht niet stappen op vrijdag als hij ’s zaterdags een wedstrijd had, maar dan ging hij gewoon naar De Pomp. En waar zijn teamgenoten zich druk maakten over diëten en gezonde voeding, lette hij nooit op wat hij at. Hij dronk elke dag twee liter cola.” Sjinkie: “Als ik zes weken niet schaats en ik bind ze weer onder, dan heb ik na een dag of twee mijn slag weer te pakken, waar anderen twee weken nodig hebben. Op trainingen moet ik aanzienlijk meer rondjes doen dan m’n collega’s. Want als het voor mijn collega’s zwaar is, zit ik op zestig procent of zo.” Na de Spelen van Vancouver in 2010 werd Jeroen Otter bondscoach en die samenwerking wierp voor Sjinkie meteen vruchten af. Sindsdien won hij twee wereldtitels, werd twee keer Europees kampioen, haalde brons bij de Spelen van Sochi in 2014 en won karrenvrachten wereldbekermedailles. Sjinkie: “Opeens haalde ik wel de finale tijdens wereldbekerwedstrijden en als ik daar eenmaal stond, wist ik ook meteen een medaille te pakken. Tegen de toppers in de finale moet je anders schaatsen en het heeft een jaartje geduurd voor ik dat kon.” Shorttrack is niet ongevaarlijk. Daar weet Sjinkie ook alles van. De familie Knegt zat op de tribune toen hij in februari 2016 tijdens een wereldbekerwedstrijd in Dordrecht een, zoals Joost het noemt, ‘dikke klapper’ maakte. Sjinkie ging onderuit en iemand viel met zijn knie tegen zijn borst. Met een zuurstofkapje op verliet hij per brancard het ijs. In het ziekenhuis kwamen een gekneusd hart, drie gebroken ribben, een scheur in zijn lever en een lichte klaplong aan het licht. “Ik was er zes weken uit en daarna was er niks meer aan de hand,” relativeert Sjinkie, “als je een gespierd bovenlichaam hebt, dan voel je je ribben bijna niet. Daar had ik bijna geen last van. En een lever voel je sowieso niet. Mijn seizoen was wel meteen voorbij, dat was jammer.” Fenna: “Sjinkie is mentaal heel sterk. Hij heeft heus wel tegenslagen, dan is het even klagen, maar is het de volgende dag weer goed. Terwijl andere jongens de neiging hebben om in dat negatieve gevoel te blijven hangen.” NIEUWE SJINKIES Vorig jaar werd hij verkozen tot Sportman van het Jaar. Uniek voor een shorttracker. Sjinkie heeft de absolute top gehaald, heeft zijn sport in ons land terug op de kaart gezet. Hij is bovendien iemand waarmee de jeugd zich kan identificeren, waardoor er over een paar jaar misschien weer nieuwe Sjinkies doorbreken. Sjinkie: “Ik heb het idee dat het allemaal natuurlijk is gegaan. Ik rolde erin. Dat komt ook omdat ik al heel jong heel goed was, dan heb je eigenlijk geen keuze. En ik heb er nog genoeg plezier in, hoor. Tenzij ik er natuurlijk elke keer word afgereden, maar dat zie ik nog niet zo snel gebeuren. Sowieso in Nederland niet.” Fenna: “Hij heeft altijd gezegd dat hij stopt zodra hij geen plezier meer heeft. Ook al zijn de Spelen het jaar erna. Als hij stopt, gaat-ie niet meer zo vaak naar de baan, dat weet ik zeker. Dan gaat hij lekker verder met zijn metaal.” Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Arno Kamminga won op de Olympische Spelen in Tokio twee keer zilver op de 100 en 200 meter schoolslag. Vorig jaar voegde hij daar WK-zilver op de 100 meter schoolslag aan toe. Aankomende week hoopt hij te schitteren op de WK in Doha. Mijn favoriete tv-programma is... “Prison Break, die serie zit zo goed in elkaar. Ik keek de serie in mijn eerste seizoen dat het met zwemmen echt lekker ging. Het brengt daardoor extra mooie herinneringen naar boven.” Mijn levenslied is... “Life’s Been Good van Joe Walsh.” Ik zou graag een dagje ruilen met... “Iemand die een negen tot vijf baan heeft. Ik weet dat mijn leven als topsporter geweldig is. Ik heb het hartstikke naar mijn zin, maar als ik een dag door de ogen van de ‘normale Nederlander’ kijk, waardeer ik mijn leven misschien nog meer.” Zo ziet mijn ideale vakantiedag eruit... “Zo min mogelijk doen, lekker eten en zoveel mogelijk genieten.” Mijn favoriete zomergerecht is... “Dan ga ik voor een borrelplank. Daarop liggen lekkere kaasjes, stukjes worst, goede broodjes en wat fruit. En het is nog lekkerder als er familie en vrienden bij zijn.” Een sporter die ik heel erg bewonder, is... ‘Ik heb nooit echt tegen sporters opgekeken, maar wat mij heel erg is bijgebleven, is toen ik op de Spelen in Tokio was en BMX’er Niek Kimmann naast me kwam zitten. Hij vertelde dat hij net uit het ziekenhuis kwam na een ongeluk dat hij had gehad tijdens de training. Hij had een scheurtje in zijn knieschijf opgelopen en moest een paar dagen later nog racen. Het viel mij op hoe nucher hij eronder was, ondanks de pijn. Een paar dagen later pakte hij de gouden medaille. Daar heb ik veel bewondering voor.’ Als klein kind was dit mijn idool... “Pieter van den Hoogenband. Toen ik opgroeide was hij niet alleen de grootste zwemmer, maar ik denk ook de grootste sporter van Nederland.” Mijn celebrity-crush is... “Ana de Armas, een Cubaanse actrice. Mooie vrouw en erg spontaan, heb ik het idee.” Als ik kon tijdreizen ging ik naar... “De seventies, ik vind de muziek van de jaren zeventig geweldig. Eigenlijk bevalt alle rockmuziek van de jaren zestig tot en met de jaren negentig heel goed.” Het beste advies dat ik ooit heb gehad, is... “Dat heb ik van mijn vader gekregen en luidt: ‘Geniet van elke dag, want je weet niet wat morgen je brengt.’” Het moment dat ik graag zou willen herbeleven, is... “De week in Tokio was geweldig natuurlijk, maar naast die periode op de Spelen heb ik ook heel erg genoten van de anderhalf jaar daarvoor. De voorbereiding, de samenwerking met mijn teamgenoten en de staf. Dat zou ik wel willen herbeleven.” Hoe ik graag herinnerd wil worden, is... “Als we het op zwemmen betrekken, dan wil ik graag gezien worden als een van de beste schoolslagzwemmers ooit. Maar misschien nog wel belangrijker is hoe ik als persoon gezien wil worden: als iemand die deugt, met goede normen en waarden en die plezier in het leven heeft gehad.” Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 70 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw favoriete sporters? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

“Ineens ben je volwassen.” Schaatshunk Kjeld Nuis (27) praat samen met zijn vriendin en voormalig Miss Nederland Jill de Robles (27) vol liefde over de geboorte van hun zoon Jax. Over tranen op weg naar een trainingskamp, liefde op het eerste gezicht en hoe de kleine Jax de sprinter sterker maakt op het ijs richting olympisch succes. De verpleegster die in de ochtend van 6 september haar vroege rondje deed op de afdeling verloskunde van het ziekenhuis in Emmen keek vertederd naar het bed dat was bijgeschoven voor de kersverse vader Kjeld Nuis. Het wiegje naast het bed van moeder Jill de Robles was leeg en Kjeld sliep met zijn nog geen dag oude zoontje Jax op z’n buik. De stoere man met de kwetsbare baby. Jill krijgt nog steeds een brok in haar keel als ze vertelt over dit bijzondere moment na een zware bevalling. “Het was heel lief van Kjeld. Ik vond het vertederend om te zien, het emotioneerde me na een spannende dag. Ik heb een keizersnede gehad. Het ging allemaal goed, maar op een gegeven moment viel zijn hartslagje wat weg en moest Jax er met spoed uit. De eerste nacht moest hij natuurlijk meteen in een bedje slapen. Hij heeft negen maanden in m’n buik gezeten, dus moest hij huilen. Hij vond het maar niks. Toen nam Kjeld hem op z’n borst en hee de hele nacht met Jax geslapen. Dat vond ik heel mooi om te zien. Ik zie Kjeld altijd als een heel uitbundige, stoere jongen, maar toen zag ik hem ineens als papa met z’n zoontje. Prachtig.” Kjeld: “Heel vet was dat. Ik mocht gelukkig bij Jill blijven ’s nachts. Van de verloskamer werden we naar de uitslaapkamer gereden en toen waren we ineens alleen. Geen arts was er meer bij. Jill kon natuurlijk moeilijk opstaan na de operatie. Toen begon Jax te huilen en ik dacht: wat moet ik nou? Ik nam hem tegen me aan, toen werd Jax rustig en is hij op mijn borst in slaap gevallen. We werden om vier uur ’s nachts samen wakker, precies op het moment dat de verpleegster met uitleg kwam en ik moest leren om het luiertje om te doen. Dat ging ook meteen goed. Toen voelde ik me in één keer vader, dat was echt vet cool.” Lekker ding Voor Kjeld en Jill is Jax niet meer dan een logisch gevolg van een onstuimige liefde die een paar jaar geleden begon op een dancefestival vlakbij het Abe Lenstra stadion in Heerenveen. Coach Jac Orie stuurde de schaatsers van Team LottoNL- Jumbo die dag naar huis, omdat de regen een skeelertraining letterlijk in het water liet vallen. Kjeld was te onrustig om thuis op de bank te zitten en dook onder in een dansende meute. Daar viel meteen de voormalige Miss Nederland op. Jill: “Het was meteen raak. Snel oogcontact en hij stapte direct op me af. We hebben nummers uitgewisseld en zo begon het. Ik vond hem meteen een lekker ding. Ik weet dat ik tegen vriendinnen van me zei: ‘Dit moet hem gewoon worden, hij is zo’n leuke jongen.’ Ik was meteen verliefd. Zo’n gevoel had ik nog nooit meegemaakt, kende ik niet van mezelf. Dat was wel heel mooi. Nog mooier is dat hij op mij afkwam en hetzelfde gevoel had. Dat was erg speciaal. Ik wist maar weinig van hem. Herinnerde alleen nog een tv- documentaire toen hij zich niet had geplaatst voor de Olympische Winterspelen in Sochi. Kjeld was toen natuurlijk heel verdrietig. Mijn moeder zei destijds: ‘Nou, dat is wel een leuke jongen. Lekkerding. Misschien moet je hem even opbellen om hem te troosten.’” Kjeld: “Voor mij was het ook heel speciaal. Ik zag Jill en zei tegen m’n vrienden: ‘Moet je kijken!’ Die waren heel bot en zeiden: ‘Houd je bek of stap eropaf.’ Toen kon ik niet anders dan naar haar toe lopen. Echt, liefde op het eerste gezicht. Nog nooit eerder meegemaakt.” Traantje Van coach Jac Orie mocht Kjeld voor de geboorte van Jax wegblijven van het trainingskamp van Team LottoNL- Jumbo in het Italiaanse Cecina, maar begin oktober moest hij toch echt naar Inzell om daar op het ijs hard door te trainen richting de KNSB Cup in Groningen. Op het moment dat zijn teamgenoot Gerben Jorritsma met ronkende motoren aan het wachten was, stond Kjeld met tranen in de ogen met Jax in z’n armen. Het afscheid deed pijn. Voor het eerst twee weken z’n kind niet zien. Kjeld: “M’n meisje missen is al iets, maar die kan ik nog bellen. Maar als je net zo’n kleine hebt... Ik probeerde uit te leggen dat papa twee weken wegging, wat Jax natuurlijk nog niet snapt. Pittig was het, moest ik een traantje om laten. Ik voelde me een watje, vond het zo moeilijk om weg te rijden bij ons huis in Emmen. Gerben zei: ‘Kjeld, doe normaal.’ Jill heeft elke dag filmpjes en foto’s gestuurd om me zo goed mogelijk op de hoogte te houden. Maar zo’n Skype-gesprek of video voelt toch anders. Er is letterlijk afstand. Dat maakte me emotioneel. Ik was net vader, wilde in de wieg kunnen kijken. Het is alsof je opnieuw verliefd wordt. Dat had ik ook toen Jill en ik net met elkaar gingen, toen wilde ik haar ook steeds bekijken. Ha, nu weet ik hoe ze eruitziet. Natuurlijk vind ik Jill nog steeds bloedmooi, maar zo’n ventje... Daar blijf ik mee bezig.” Jill: “Ik vind het lastig dat hij soms twee of drie weken weg is. Aan de ene kant denk ik: ik ben niet meer alleen als hij weg is. Dat is moeilijk en mooi tegelijk. Ik vind het jammer dat Kjeld sommige mooie momentjes van Jax mist. Ik zou graag alles met hem willen delen, maar dat kan niet altijd. De eerste weken was het pittig. Ik stond er soms alleen voor, vond het jn als Kjeld weer met me op de bank zat.” Hoewel hij met z’n hoofd veel bij Jill en Jax was toen hij in Zuid-Duitsland zat, voelde Kjeld zich op het ijs heel sterk. Twee weken nadat hij ziek was geweest en vader was geworden, reed hij een tijd van 1.08,06 op de 1000 meter, een tijd waarmee hij op een WK kan aankomen. Kjeld: “Het vaderschap heeft me echt goed gedaan. Ook als sporter. Vroeger kon ik me over kleine dingen zorgen maken. Nu voel ik me veel zelfverzekerder. Het klinkt misschien een beetje raar, maar het voelt vooral completer. Ineens ben je volwassen.” 'Als je een meisje als Jill tegenkomt dan verandert er een heleboel' Grote liefdes Jill kan haar geluk niet op met de mooiboy van het schaatsen. Ooit was Kjeld een skateboarder, in het wereldje van de halfpipes was hij niet te beroerd om af en toe stiekem een joint op te steken. Ook op het ijs is hij een opvallende verschijning. Met zijn woeste uiterlijk versierde Kjeld niet alleen een contract bij Red Bull, maar in Thialf kreeg hij ook gillende meisjes achter zich aan. Hij is een schaatsidool die geen moeite heeft met zijn populariteit en nooit wegloopt voor een handtekening of een selfie. Jill: “Ik ben heel erg happy en leid een prima leventje. Mooi huis, lieve hond, lief kindje; alles is wel compleet. Ik had een leven waarin ik alles deed op mijn manier. Nu moet ik rekening houden met Kjeld en is mijn planning erg afgesteld op zijn loopbaan. Hij is natuurlijk vaak weg. Daaraan moest ik wel wennen. Dit leventje is natuurlijk prachtig, maar af en toe ook weleens lastig. Als hij op reis is, komt de zorg op mijn bordje. Vlak na de bevalling deed Kjeld erg veel. Leuk om te zien hoe handig hij in de huiselijke dingen en de verzorging van Jax kan zijn en hij vond het prima om te doen. Dat vond ik wel grappig. Je hoort vaak dat mannen dat helemaal niks vinden. Hij deed het meteen, was er nog goed in ook. Nu is de winterperiode aangebroken, moet hij veel weg. Daar ben ik aan gewend geraakt, ik weet dat er dan meer op mijn een heleboel schouders terechtkomt. Als hij dan weer thuis is, is hij ook meteen weer een grote steun en neemt hij de zorg van Jax op zich. Dan kan ik ook mijn eigen tijd indelen en dingen voor mezelf doen. Dat werkt prima bij ons.” Kjeld knikt: “Die rollen pakken we makkelijk op. Onlangs gingen we samen mountainbiken en hebben we Jax bij opa en oma gebracht. Hij moest huilen toen we wilden vertrekken. Ik had me omgekleed, stond te wachten en Jill zei dat we Jax maar weer moesten meenemen. Ik vond dat onzin, omdat hij het daar goed heeft. Toen merkte ik weer dat moeders het lastig vinden om hun kind uit handen te geven. Ik ben wat nuchterder, Jill is heel erg beschermend. Dat is een goede moedereigenschap, hoor.” Jill: “Als ik mijn twee grote liefdes met elkaar zie, dan vind ik dat erg mooi. Ik kan eigenlijk niks mooiers bedenken. Kjeld achter de kinderwagen, dan word ik echt gelukkig, zo schattig. Kjeld komt best jong over. Als ik hem dan als papa zie... Knappe mannen met baby’s vind ik sowieso mooi.” Ze kunnen er nu om lachen. Kjeld wilde eigenlijk pas aan kinderen gaan denken na zijn carrière, maar vanaf het moment dat hij Jill leerde kennen, was er geen seconde twijfel. Toen hij in Emmen bij de studente pedagogische wetenschappen introk, ging het al snel over kinderen. Zeker toen collega’s Wouter olde Heuvel, Stefan Groothuis en Hein Otterspeer op en rond de ijsbaan te vinden waren met hun kids. Jill: “Toen ik Kjeld ontmoette, is alles eigenlijk in sneltreinvaart gegaan. We gingen al heel snel samenwonen. Hij verkocht zijn huis in Heerenveen en kwam naar Emmen. We hadden het over kinderen, het feit dat een aantal andere schaatsers vader werd, heeft het allemaal versneld. Daardoor kwam het gevoel van: waarom niet? Ik had hetzelfde, met vriendinnen om me heen die moeder werden. Ik heb ooit gezegd dat ik voor m’n dertigste moeder wilde worden, maar toen Kjeld er ook nog eens over begon, ging het allemaal heel snel.” Kjeld: “Als je een meisje als Jill tegenkomt, dan verandert er een heleboel. Niet het feit dat ik topsporter ben en wereldkampioen en olympisch kampioen wil worden, maar wel het deel van: kinderen komen daarna wel. Ik vond het mooi om m’n collega’s met hun kinderen bezig te zien. Daar hadden we het met z’n tweeën over. ‘Hoe zie jij dat?’ En: ‘Zullen we het gewoon gaan proberen?’” Fucking goed Jill is veel meer dan de moeder van z’n zoon, ze wil hem ook stimuleren het allerbeste uit zijn schaatscarrière te halen. Ze is thuis geregeld kritisch over de prestaties van Kjeld en probeert geregeld door te vragen. Waar- om is die ene echt grote titel er nog niet? Hoe kan het dat hij zoveel tweede plaatsen hee behaald? Jill heeft Kjeld ook geadviseerd om met een psycholoog te gaan praten. Kjeld: “Sinds ik met Jill ben, heb ik een andere kijk op sommige dingen. Zij doet pedagogische wetenschappen en daar komt ook psychologie bij kijken. Haar moeder is psycholoog. Niet dat ik bij haar moeder op de bank zit en sessies heb of zo, maar ik realiseer me wel dat ik met dat mentale deel nooit echt bezig ben geweest. Op dat vlak heb ik het geregeld laten liggen. Jill zei: ‘Je bent zo fucking goed, conditioneel gaat het goed en technisch is het ook allemaal in orde, maar als je er met je kop niet helemaal bij bent, moet je daar toch echt iets aan doen. Als je start technisch niet goed is, train je daar toch ook op? Als jij voor de start je hoofd niet op orde hebt, dan moet je daar toch ook met iemand aan werken?’ Door die gesprekken heb ik besloten hulp te zoeken bij een psycholoog. Ik wilde een aantal problemen tegelijk aanpakken. Het focussen voor een wedstrijd bijvoorbeeld. Ik was vaak overgeconcentreerd, wilde te graag, was te agressief. Het was zo extreem dat ik helemaal verkrampt aan de start stond, terwijl ik soepel weg moet kunnen schaatsen. Als ik relaxed ben, rij ik hard. Daar heb ik het weleens met Jill over en dan zegt ze: ‘Ga nou gewoon, huppakee!’ Zij geeft me meer een schop onder m’n kont dan dat ze zegt dat het wel goed was. Dat zou ze nooit zeggen, ze is gewoon eerlijk.” Boerderijtje De dromen van Kjeld gaan niet meer alleen over sportprestaties. Samen met Jill ziet hij het helemaal voor zich om Jax op te voeden op een boerderij met paarden. De stoere skateboarder van voorheen kiest nu voor het groen in Drenthe. Kjeld: “Ik vind het daar heel chill. Soms rijden we met de fiets langs de mooiste plekjes en zien daar de meest fantastische huizen te koop staan. Dan dromen we echt samen van een toekomst met onze zoon op het platteland, op een boerderij. Jill is gek op paarden en heeft ook aan wedstrijden meegedaan. Haar droom is om paarden bij ons huis te hebben. Die staan nu bij haar ouders, die hebben een erfje en stallen. Supermooi. In de zomer zijn we daar heel vaak, komen we echt tot rust. Mijn ouders zijn stiekem ook een huis aan het zoeken in het oosten van Nederland, daar in de buurt. Die willen ook graag een oud boerderijtje. Wij willen dat eigenlijk nu ook al wel, maar dat is niet realistisch. Daar komt veel te veel werk om het huis bij kijken. Als Jill klaar is met haar studie en ik met schaatsen, dan gaan wij lekker daar wonen en dan komt er misschien nog een kindje bij.” Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.