Diede de Groot (24) schreef geschiedenis door als eerste rolstoeltennisster de Golden Slam op haar naam te schrijven. Ze won in een kalenderjaar alle vier de grandslamtoernooien én goud op de Paralympische Spelen. We legden haar zeven stellingen voor.

Ik ben de Steffi Graf van het rolstoeltennis
“Steffi Graf was de eerste tennisster die de Golden Slam won in 1988. Ze won niet alleen alle vier de grandslamtitels, maar ook olympisch goud in het enkelspel. Daarna is daar nooit meer iemand in geslaagd. Dat het mij nu als eerste rolstoeltennisster is gelukt, vind ik heel bijzonder. Dus ja, ik vind mezelf wel de Steffi Graf van het rolstoeltennis.”

Lachend: “Wat ik mezelf cadeau heb gegeven? Een nieuwe brievenbus! Toen ik net verhuisd was, had ik de sleutel aan de binnenkant van het slot laten hangen en kon ik niet meer naar binnen. Ik heb de brievenbus, die goudkleurig was, eruit moeten halen om het slot open te kunnen maken. Ik heb een jaar lang met een kapotte brievenbus gezeten waar de brieven half uithingen, wilde pas een nieuwe kopen als ik het goud binnen had.

Van tevoren had ik me niet blindgestaard op dit doel, omdat ik wist hoe moeilijk het zou zijn. Ik focuste me op de kleine doelen, dacht: Diede, ga eerst maar eens de Australian Open winnen. Dat ging goed. Daarna Roland Garros… Zo heb ik het ’t hele jaar aangepakt. Voorafgaand aan de US Open, het laatste grandslamtoernooi, is wel vijf keer door het stadion geroepen dat ik de kans had de Golden Slam te winnen. Dat gaf wel aan hoe ook anderen ermee bezig waren.

Die finale van de US Open was mijn slechtste wedstrijd van het seizoen. Ik had het geluk dat mijn tegenstandster en grote rivale, de Japanse Yui Kamiji, ook niet lekker in de wedstrijd zat. Ik kwam net van de Paralympische Spelen in Tokio waar ik alles had gegeven. Binnen een dag was ik in New York, vier dagen na de paralympische finale moest ik alweer mijn eerste wedstrijd spelen. De andere medaillewinnaars van TeamNL hadden in Nederland huldigingen en ik zat in mijn eentje in een hotelkamer.

In de finale van de US Open kon ik alleen maar verliezen. Alles wat niet de Golden Slam was, was niet goed geweest. De druk was zo groot. Voor de Spelen heb ik in interviews gezegd: mijn carrière is niet mislukt als ik geen paralympisch goud win, de grandslamtitels zijn ook heel belangrijk. Daar kom ik nu wel op terug. Ik wilde mezelf zo graag belonen met die gouden medaille.

Toen dat in Tokio was gelukt, was de ontlading groot. Ik was zo blij. Na het laatste punt op de US Open was ik vooral opgelucht.Ik heb ook wel wat tranen moeten laten. Op het moment zelf besefte ik eigenlijk niet eens hoe bijzonder het was. Later toen ik thuis was, had ik pas door wat ik had geflikt.

Ook Novak Djokovic had de kans dit jaar de Golden Slam te pakken. en hij durfde die droom wel uit te spreken. Hem is het niet gelukt. Op de Spelen verloor hij de halve finale en in de US Open-finale was hij niet opgewassen tegen Daniil Medvedev. Op een gegeven moment moest hij tijdens de wissel huilen. Het publiek ging achter hem staan. Ik vond dat zo’n mooi moment, voelde mee met hem. Het gaf perfect weer hoe groot de druk kan zijn. Sport kan zo mooi zijn, maar je kunt ook zo teleurgesteld worden.

Op de baan is Djokovic misschien niet altijd de aardigste man, maar daarbuiten is het echt een topgozer. Ik heb hem kort gesproken nadat we allebei Wimbledon hadden gewonnen. Hij stopte toen hij mij langs zag komen en zei: ‘Wil je samen op de foto?’ Djokovic heeft veel respect voor het rolstoeltennis, heeft al meerdere keren uitgesproken dat wij hem inspireren. Hij zei tegen me dat hij meerdere keren rolstoeltennis heeft geprobeerd, dat hij het zo moeilijk vindt en dat wij het zo makkelijk laten lijken. Heel speciaal dat zo iemand dat zegt. Ik vroeg hem of hij een keer tegen mij wilde spelen. Hij zei: ‘Ja, misschien wel een keertje.’'”

Tekst gaat verder onder de foto

Ik krijg nog steeds niet de media-aandacht die ik verdien
“Ik heb het gevoel dat de aandacht voor ons de afgelopen twee jaar juist in een stroomversnelling is gekomen. Niet alleen voor mij, maar voor alle paralympische sporters. We zijn veel meer zichtbaar dan voorheen. We kunnen blijven zeuren dat het niet genoeg is en we willen natuurlijk ook altijd meer aandacht, maar tegelijkertijd ben ik heel blij hoe het wordt opgepakt door de media. De Spelen waren uitgebreid te volgen via de NOS en ik hoorde ook al de plannen voor de Spelen in Parijs in 2024.

‘Ik zat in een Nike-commercial met sterren als Serena Williams en LeBron James. Ik heb echt het gevoel dat ik word behandeld als een gelijkwaardige sporter’

Voor alle paralympiërs geldt wel dat er zoveel meer aandacht op de sport komt te liggen tijdens de Spelen, waardoor het kan lijken alsof die vier jaar voorbereiding er niet toe doen. Ik zou ook graag zien dat er aandacht voor andere grote toernooien komt. Voor mij was het ook qua media-aandacht een bijzonder jaar. Na het behalen van de Golden Slam stond er een paginagrote Citi Bank-advertentie van mij in de New York Times. Zo gaaf. Op dat moment was ik nog in New York. Ik sloeg de krant open en daar stond ik… in kleur, op de hele pagina. Ook plaatste Nike drie grote billboards in Utrecht om mij te feliciteren.

Voor het eerst in vijf jaar had ik een dag vrij in New York, heb echt de tijd genomen om daarvan te genieten. Ik ben in het Central Park drie keer aangesproken. In een wereldstad als New York is dat zo gaaf. In Nederland gebeurt me dat nauwelijks. Hier is de cultuur: doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Als je in Amerika met een rolstoel de stoep afrolt, ben je al een ster.

Maar ik hou van Nederland, vind het heerlijk dat ik ongemerkt over straat kan lopen. Ik zat ook in een Nike-commercial met sterren als Serena Williams, Shelly-Ann Fraser-Pryce en LeBron James. Ik heb inmiddels echt het gevoel dat ik word behandeld als een gelijkwaardige sporter, dat het niet meer bijzonder maar normaal is dat er ook een paralympische sporter in een Nike-reclame zit. Heel mooi om die verandering mee te maken.”

Tekst gaat verder onder de foto

Pas toen ik in een rolstoel ging zitten, kreeg ik voor het eerst de bevestiging dat ik normaal was
“Ik heb twee oudere zussen en als zij buiten gingen spelen, ging ik gewoon mee. We kregen van mijn ouders allemaal een dag toegewezen dat we de afwas moesten doen. Ik had geen uitzonderingspositie vanwege mijn handicap, heb me altijd ‘normaal’ gevoeld. Behalve als het om sporten ging. Toen ik klaar was met zwemles wilde ik, net als ieder ander kind, een andere sport doen. Al mijn vriendinnetjes gingen volleyballen, maar dat lukte niet op het niveau waarop ik dat wilde. In het rolstoeltennis merkte ik dat iedereen gelijk was. Iedereen zat in een rolstoel, we konden allemaal even hard.

Ook op school voelde ik me niet anders dan anderen. Mijn middelbare schoolvriendinnen zijn nog steeds mijn vriendinnen. Ik weet nog wel dat we een keer met z’n allen gingen discorolschaatsen. Toen we daar aankwamen, zei iemand ineens: ‘Diede, kan jij dit eigenlijk wel?’ Mijn handicap werd letterlijk vergeten, dat maakte mij het gelukkigst. Ik ben gewoon als ieder ander.

Natuurlijk heb ik in de pubertijd weleens gedacht: waarom heb ik nou weer een prothesebeen. Maar ik was daar niet eens heel onzeker over. Dat ene puistje op mijn gezicht zat me meer dwars. Onzekerheden heb ik nog steeds, ik denk dat dat iets menselijks is. Dat komt bij mij niet zozeer tot uiting in het tennis, maar vooral in het dagelijkse leven. Op de baan ben ik een redelijk aanvallende tennisster, probeer het punt altijd naar mijn hand te zetten. Buiten de baan ben ik juist terughoudend, best verlegen en rustig. Ik hou niet zo van grote groepen, blijf liever op de achtergrond. De laatste tijd ben ik op dat gebied wel gegroeid, ik heb veel meer vertrouwen.”

Sinds de Golden Slam stromen de huwelijksaanzoeken binnen
“Via social media krijg ik wel gekke verzoeken en berichten. Teksten als ‘Hi, how are you’, en dan allemaal hartjes. Ik laat die mijn vriendinnen allemaal lezen, liggen ze helemaal in een deuk. Laatst kreeg ik wel een bijzonder verzoek. Ik ontving een brief van iemand die dollarbiljetten spaart met handtekeningen van sporters erop. In die brief zat een dollarbiljet met een envelop en een postzegel, dus ik hoefde echt alleen maar mijn handtekening op dat biljet te zetten. Dat vond ik heel leuk, dus dat heb ik meteen gedaan. Mijn privéleven is niet veranderd door de successen. Thuis ben ik gewoon Diede. Daar maakt het niet uit of ik win of verlies.”

Na het stoppen van Kiki Bertens ben ik het vrouwelijke tennisgezicht van Nederland
“Ik hoop dat ik ondanks mijn rolstoel ook de lopende tennissers kan inspireren. Nadat Kiki haar afscheid bekendmaakte, heb ik haar een berichtje gestuurd en succes- en gelukgewenst. Verder hebben we weinig contact. Onze schema’s, buiten de grandslamtoernooien om, waren totaal verschillend. We kwamen elkaar niet veel tegen.

Dat het leven als tennisser best zwaar is, wat ook Kiki heeft ervaren, wordt weleens onderschat. Tennis is zo’n mentaal spel, je hebt zoveel tijd om na te denken. Na elk punt, na elke game, na elke set. En als je tegenstander naar de wc gaat, heb je nog meer tijd om na te denken. Voor mij was het soms moeilijk om positief te blijven. Ik dacht: alles wat niet winnen is, is slecht. De afgelopen jaren heb ik moeten leren om die succes- momentjes te blijven vinden. Daar heb ik hard aan gewerkt. Het zit dan niet meer in winnen, want winnen moet ik sowieso. Ik vind mijn succesbeleving in kleine doelen.

‘Ik denk met een team na over aangepaste kledingitems, kan uit ervaring zeggen dat het niet makkelijk is om een schoen of een skinny jeans om een prothesebeen heen te krijgen’

Door bijvoorbeeld minimaal drie dropshots te slaan in een wedstrijd. Dan blijft het ook leuk. Dat ik zo ver heb kunnen komen in het tennis heb ik ook te danken aan Esther Vergeer. Zij was mijn grote voorbeeld, als rolstoeltennisster was zij tien jaar op rij ongeslagen. Ik denk niet dat iemand daar ooit nog in slaagt. In haar tijd werd er op Wimbledon nog geen single gespeeld in het rolstoeltennis. We weten allemaal dat als dat wel zo was geweest, Esther ook die Golden Slam had behaald.

Vlak na haar carrière werd Esther een mentor voor me. Ik vond het geweldig dat zo’n grote tennisster, energie en tijd wilde steken in mij. Ze is bij trainingen komen kijken en ook weleens bij een wedstrijd toen ik heel jong was. Tegen Esther sprak ik uit dat het mijn grote droom was om naar de Paralympische Spelen in Rio te gaan in 2016. Maar op dat moment stond ik daar nog zo ver vanaf.

Esther zei: ‘O ja, wil je dat? Dan moeten we kijken hoe we dat gaan doen.’ Zij had goede tips voor me. Ik moest grotere toernooien gaan spelen, sponsors zoeken. Ondanks dat de droom op dat moment veel te groot was, hielp ze me. En ik heb het op het nippertje gehaald. Het was heel bijzonder om met haar het proces door te maken.

De rol van Esther is nu veranderd. Ze is chef de mission van de paralympische ploeg en moet zich over heel veel sporters buigen. Esther zag mij wel vanaf de tribune goud winnen in Tokio. Dat gaf die finale nog een extra dimensie. Ik dacht: hoe zal zij het beleven en wat vindt ze wel niet van mijn spel? Het was heel bijzonder dat Esther erbij was en heb nog niet eens de tijd gehad om het met haar over die finale te hebben.”

Ik ben de nummer één van de wereld dus na mijn tenniscarrière hoef ik niet meer te werken
“Helaas gaat dat niet op. Als paralympisch tennisser weet je dat je niet vroeg met pensioen kunt gaan, je moet ook bezig zijn met het leven daarna.
Er zit veel verschil in de verdiensten tussen valide tennissers en rolstoeltennissers. Het is een keer uitgerekend. Ik won toen één procent van wat een valide speler kreeg aan prijzengeld. Toch kan ik er absoluut van rondkomen, ik mag echt niet klagen. Bij de vier grandslamtoernooien verdienen we veel prijzengeld. De rest van de weken verdienen we niks, maar moet ik wel de kosten van mijn privécoach betalen. Gelukkig zijn er mooie nieuwe sponsors op mijn pad gekomen het afgelopen jaar.”

Tekst gaat verder onder de foto

Mijn nieuwe uitdaging ligt op maatschappelijk vlak
Lachend: “Goud is best zaligmakend, heb ik gemerkt. Voorlopig vind ik het tennis nog veel te leuk om te stoppen. Er zit nog veel verbetering in: in mij als tennisster en hoe ik als persoon op de baan sta. Maar het leven naast het tennis vind ik ook heel belangrijk. Een gelukkig mens is een gelukkige atleet. Als ik een fijne week en plezier heb gehad, weet ik dat ik ook goed getennist heb. Ik kijk alweer uit naar een nieuw jaar, nieuwe grandslamtoernooien. Maar ik ga nu niet zeggen dat ik, net als Esther, tien jaar ongeslagen wil blijven.

Ik weet dat als ik dat als doel stel, ik heel ongelukkig word. Toch denk ik ook steeds vaker aan het leven na tennis. Ik heb de havo afgerond omdat het op dat moment moest, maar zou best een vervolgopleiding willen doen. Naast het tennis komen er ook al andere leuke dingen op mijn pad. Runway of dreams is een mooi project waar ik me aan heb verbonden.

Het is een organisatie die toewerkt naar inclusiviteit in de kledingbranche. Ik heb dit jaar de New York fashion show mogen openen en denk met een team na over aangepaste kledingitems. Ik ben in de groep de enige persoon met een beperking en kan uit ervaring zeggen dat het niet altijd makkelijk is om een schoen of een skinny jeans om een prothesebeen heen te krijgen. Daarnaast ben ik ambassadeur van de Esther Vergeer Foundation en het
Fonds Gehandicapten Sport en hoop kinderen te inspireren.

Door zelf te tennissen merk ik dat ik al veel impact heb. En tijdens clinics vind ik het fijn kinderen een mooie dag te bezorgen. Tegen de tijd dat ik stop, zullen er in het tennis wel kansen zijn om trainer of coach te worden, dat lijkt me ook gaaf. Of mentor, zoals Esther dat voor mij was. Ik verwacht dat die tennisbaan altijd zal blijven trekken.”

Helden Magazine 59

Het verhaal van Diede de Groot komt voort uit Helden Magazine 59. Sifan Hassan is onze Held van het Jaar en siert de cover van het dubbeldik eindejaarsnummer. Ze kwam, zag en overwon. Hassan deed wat niemand voor haar deed: drie olympische medailles winnen op de middellange afstanden op dezelfde Spelen.

Heel bijzonder is ook het verzoek dat Barbara Barend kreeg van Bibian Mentel. Vlak voor haar overlijden, op 29 maart dit jaar, wilde Bibian nog een keer een groot interview geven met het verzoek het verhaal na haar overlijden te publiceren. In het verhaal spreekt zij nog één keer iedereen toe die haar lief hebben. 

In Helden Magazine 59 lees je een uitgebreid interview met Fabio Jakobsen en zijn aanstaande vrouw Delore. Ze blikken samen terug op de zware val in Polen, waarbij Fabio bijna het leven verloor én hoe hij zich dit jaar heeft teruggevochten. Daarnaast spraken we een van de sterkhouders van Ajax, Daley Blind in het bijzijn van zijn vrouw, dochter, moeder en twee zussen. De dubbelvier zorgden voor het eerste olympische roeigoud bij de mannen in 25 jaar én Sjinkie Knegt vertelt over het leven na het ongeluk met de houtkachel.

Ook in Helden Magazine 59 hebben Jeffrey Hoogland en Shanne Braspennincx het mooi geflikt met z’n tweeën, beloonde Tom Dumoulin zijn terugkeer met olympisch zilver op de tijdrit en groeide Denzel Dumfries uit tot de Held van Oranje tijdens het EK. Overigens vertelt Frédérique Matla over haar weg naar de top, won Abdi Nageeye niet alleen olympisch zilver op de marathon, maar coachte hij ondertussen ook zijn maatje naar brons en is Harrie Lavreysen de koning van de sprint.

Verder zijn vrienden Niek Kimmann en Jelle van Gorkom allebei in het bezit van een olympische medaille. Dai Dai N’tab was ooit een feestbeest, nu is hij een van de snelste schaatsers van het land. Sanne van Dijke won olympisch brons, maar verloor in aanloop naar de Spelen haar broer en daarna haar trainingsmaatje. Reshmie Oogink blikt in ‘De dag dat’ terug op het moment dat ze in Tokio te horen kreeg dat ze corona had. Victoria Koblenko ontmoet daarnaast olympisch kampioen Kiran Badloe én Caitlin Dijkstra staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De Liefdesbrief.

Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.