De liefde voor het water zit bij Nicholas Heiner in de genen. Op zijn 32ste maakt hij zijn debuut op de Spelen, daarna kiest hij voor het oceaanzeilen. En daarmee treedt hij ook op dat vlak in de voetsporen van zijn vader en coach Roy. Victoria Koblenko stapte met hem in de boot. “Twee Heiners bij elkaar knettert.” Ben je nooit bang voor het water? “Nee, niet in mijn sport. Op het water ben ik helemaal in mijn element, maar onder water... Wij zijn natuurlijk geen vissen. Ik wil liever ademhalen. Maar als ik surf en er komt een grote golf die me onder water houdt, dan is het een ander verhaal. Niet zo lang geleden op Lanzarote merkte ik dat ik ook steeds grotere golven wil proberen en daarmee komen ook grotere nadelen. Je komt dan helemaal buiten adem boven, maar ik weet dat ik het overleef.” Hoe weet je dat zo zeker? “Ervaring. Je moet je rustig houden, spartelen kost meer energie. Hou jezelf klein, raak niet in paniek. Je komt vanzelf bovendrijven. Iedereen kan dertig seconden z’n adem inhouden.” Jouw vader Roy was ook zeiler en deed mee aan de gevaarlijke Ocean Race. Ben jij als kind nooit bang geweest als hij het water op ging? “Nee, ik heb als kind nooit bij de gevaren stilgestaan. Ik was twaalf tijdens de laatste Ocean Race van mijn vader, op die leeftijd kende ik die angsten niet. Het kwam wel even heel dichtbij in 2006, toen Hans Horrevoets overboord sloeg en overleed tijdens de Ocean Race. Mijn vader was destijds nauw betrokken bij Team ABN AMRO II, waar Hans op voer. Ik wil ooit ook de Ocean Race varen, vooral de etappe tussen Nieuw- Zeeland en Argentinië lijkt me fantastisch. Dan is de oceaan wel heel erg groot. Ik kan me voorstellen dat ik me dan heel klein voel. Dan is er geen redding nabij. Er zit als er daar iets gebeurt niet veel anders op dan je overgeven aan het water.” Knowhow Kun jij je eerste boot nog herinneren? “Die kreeg ik voor mijn zesde verjaardag en ik voer er meteen mee weg op een gracht in Enkhuizen. Ik weet nog het merk, het was een Spider Optimist.” Het zeilen is je door je vader met de paplepel ingegoten. “Klopt, zowel de topsport als het vele reizen. We gingen al sinds mijn geboorte achter mijn vader aan en nog voordat ik acht was, had ik Nieuw-Zeeland al vier keer bezocht. Dus op onbewust niveau leid ik dit leven al 32 jaar.” Wanneer kwam het bewustzijn? “Ik begon internationaal te varen op mijn zeventiende.” Heb je het gevoel dat je in de voetsporen van je vader móést treden? “Het is bij mij niet anders dan bij een kind van wie de vader een goede voetballer, tennisser of autocoureur is geweest. Je groeit er mee op en rolt erin. Je pa is gewoon je voorbeeld en dan is de kans groot dat je ook verliefd wordt op dezelfde sport. Mijn ouders hebben me nooit gepusht om te gaan zeilen, maar juist om andere sporten te gaan doen. Ik heb getennist en gevolleybald. En toen ik ging zeilen, was het ook niet zo dat mijn vader telkens met me meeging. Mijn moeder bracht me vaker weg. En als m’n vader het al deed, dan bleef hij koffie drinken en zei hij: ‘Daar staat de auto, haal de boot er maar zelf vanaf.’” 'Mijn vader was de eerste echte professionele zeiler in Nederland. Ik geloof in die grijze haren. Grijs en wijs. Die wijsheid wil ik gebruiken' Hij wilde je intrinsieke motivatie testen? “Dat denk ik. Hoe harder het waaide, des te vaker ik op het water wilde zijn. Het was in het begin kiezen tussen tennissen en zeilen in de weekenden.” Tennissen is wel een stuk goedkoper. “De Finn waarin ik nu vaar, kost 30.000 euro. En daar heb ik er drie van. Een boot voor de jeugd kost iets van 3000 euro. Dat is een ander verhaal dan een stel sportschoenen en een setje kleding aanschaffen, inderdaad. En toch is beginnen met zeilen laagdrempelig. Dat is zo mooi aan Nederland, overal is water. Vaak heeft een zeilclub ook wel een Optimist liggen, die je kunt huren.” Helden Magazine 57 Het eerste gedeelte van het verhaal van Nicholas Heiner komt voort uit Helden Magazine 57. Het dubbeldik zomernummer staat volledig in het teken van de Olympische Spelen in Tokio en het EK voetbal. In Helden Magazine 57 lees je een uitgebreid interview met Dafne Schippers en haar broer Derek over hun speciale band. Spraken we keepster en boegbeeld van de Nederlandse handbalsters: Tess Wester over trouwen, de liefde en het moederschap. En ook een gesprek met en over Mathieu van der Poel, het fenomeen debuteert dit jaar in de Tour de France en rijdt een maand later de olympische mountainbikerace. Met aanvoerder Georginio Wijnaldum, assistent-bondscoach Ruud van Nistelrooij, Denzelf Dumfries en Wout Weghorst blikken we uitgebreid vooruit op het EK. Hoe goed is daarnaast Frenkie de Jong? We vroegen het aan acht kenners. Verder in het EK-gedeelte een interview met Memphis Depay en John Bosman blikt terug op het EK van 1988. Ook in Helden Magazine 57 staat er geen maat op Annemiek van Vleuten meer sinds haar dramatische val tijdens de Spelen in Rio. Praat Sifan Hassan over het geloof, de liefde, haar geheim, de toekomst en goede espresso. Bespreekt chef de mission van de Nederlandse olympische ploeg: Pieter van den Hoogenband de mensen die hem inspireren. Praat de stille kracht van de hockeysters: Eva de Goede over poseren voor Sports Illustrated en tafelvoetballen met Neymar én wint Marianne Vos minder vaak, maar is ze wel gelukkiger. Verder praten we met de vier krachtpatsers van het baansprinten: Roy van den Berg, Matthijs Büchli, Jeffrey Hoogland en Harrie Lavreysen. Spreekt Vivianne Miedema openhartig over haar wens om ooit voor Feyenoord te spelen, zwaait Epke Zonderland in Tokio af, wist Arno Kamminga zelf lange tijd niet hoe goed hij was, pakten Alexander Brouwer en Robert Meeuwsen in 2016 de eerste Nederlandse olympische medaille in het beachvolleybal én staat Sarina Wiegman in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De serenade van Judith Leyster. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Sifan Hassan is een alleskunner. Op de Spelen start ze op de 5000 en 10.000 meter en op beide afstanden geldt ze als favoriet voor goud. We spreken haar aan de hand van uitspraken die ze eerder deed in Helden over haar geheim, de liefde, het geloof en haar toekomst. ‘Met mijn rechterbeen maakte ik altijd een vreemde beweging. Bij Alberto Salazar willen ze dat aan gaan pakken, ze voor­spellen niet voor niets dat ik veel harder kan. Ik ga op een andere manier lopen, is de bedoeling. Mijn benen zijn te zwak, die willen ze veel sterker gaan maken.’ - Sifan in 2017 - “Aan die vreemde beweging heb ik heel hard gewerkt sinds ik in 2016 in Amerika ben gaan trainen. Het is lastig om iets af te leren waar ik me jarenlang vertrouwd bij heb gevoeld. Dat verander je niet zomaar, want je lichaam is ook ingesteld op die beweging. Een andere manier van lopen kan ook voor blessures zorgen. Het is een proces van jaren geweest: wennen aan de nieuwe loopbeweging, rustig opbouwen. Het is nu veel beter dan vijf jaar terug. Daarnaast ben ik inderdaad sterker geworden, vooral mijn rechterbeen is veel sterker.” Je hebt bij het WK in Doha in 2019 voor een unieke prestatie gezorgd door als eerste atlete op één WK zowel de 1500 meter als de 10.000 meter te winnen. Is het werken aan je rechterbeen de sleutel geweest? Sifan knikt: “Dat is heel belangrijk. Daarnaast doe ik sinds ik de overstap maakte naar Amerika veel meer aan krachttraining, gemiddeld drie keer per week. Dat is echt een verschil met toen ik in Nederland trainde. En op tactisch gebied ben ik ook heel erg vooruitgegaan. Vroeger kon ik me tijdens de wedstrijd van de wijs laten brengen. Ik hou me tegenwoordig goed aan het plan dat we vooraf hebben uitgestippeld. Ik heb meer ervaring, ben rustiger in mijn hoofd tijdens wedstrijden. Over het mentale deel heb ik veel gesproken met mijn coach Tim Rowberry. Ik was vaak te ongeduldig. ‘Met ongeduld bereik je niks,’ houdt Tim me altijd voor. Hij heeft me echt geleerd de rust te bewaren. Ik ben in Amerika echt volwassen geworden als atlete.” We hebben jou vreselijk ziek zien zijn na een nederlaag, kun je met tegenslagen ook beter omgaan? Lachend: “Ik kon zó boos worden als ik verloor of als ik een fout maakte. Die onvrede kwam ook doordat ik nog op zoek was. Ik maakte tactische fouten, wist ook nog niet hoe hard ik kon lopen. Ik had vaak het gevoel dat ik er niet uithaalde wat er in mij zat, dat zorgde voor die woede. Het is vreselijk als je voelt dat je kunt winnen, maar je weet niet hoe je dat moet doen. Nu is er veel meer berusting als ik verlies. Ik weet nu wat ik kan, sta goedgetraind aan de start en ga met een duidelijk plan de wedstrijd in. Als een ander beter is, kan ik gewoon eerlijk zeggen dat de ander beter was.” Hoeveel pijn voel jij tijdens een race? “In Doha, toen ik wereldkampioen werd, had ik geen pijn tijdens de 10.000 meter. De eerste drie kilometer vond ik zelfs een beetje saai. De laatste twee kilometer gingen fantastisch omdat het tempo flink omhoogging. Maar pijn? Nee, dat voelde ik ook toen niet. Ik was niet moe, kon volop genieten tijdens het lopen. Toen ik in oktober in Hengelo het Europees record verbrak, had ik ook geen pijn. Ik had alleen wat last van de kou. Mijn lichaam is gewoon heel goed ingesteld op de 10.000 meter, denk ik. De 1500 meter is een ander verhaal, dan voel ik echt wel pijn. Die afstand is veel moeilijker voor me. Het gaat veel harder, waardoor ik echt op m’n tanden moet bijten. Daarnaast is het mentaal ook zwaarder en tactiek speelt een belangrijkere rol. Het is echt vier ronden lang zo hard mogelijk lopen als je kunt. Je voelt de verzuring toenemen en hebt op een gegeven moment het gevoel dat je geen lucht meer krijgt. M’n longen! Na vierhonderd meter komt de pijn al en dan moet je nog bijna drie ronden. Het doet veel pijn, maar ik vind het wel geweldig om te doen.” Hoor jij nog iets tijdens een race? “Tijdens de 10.000 meter hoor ik de eerste vijf kilometer alles.Op de 1500 meter hoor ik van begin tot einde niets.” Praat je tegen jezelf tijdens een wedstrijd? “Tijdens de 1500 meter heb ik geen tijd om te denken, laat staan tegen mezelf te praten. Het is alleen maar zo hard als ik kan rennen, rennen, rennen. Op de 1500 meter is elke beslissing die ik neem ook instinctief.” Lachend: “Tijdens de 10 kilometer heb ik tijd om te chillen. Ik heb zoveel tijd om na te denken en tegen mezelf te praten. Dan vertel ik tegen mezelf: je gaat het halen, het komt goed. In de eerste kilometers gaat het vaak rustig, daardoor heb ik ook tijd om naar het publiek te kijken.” Jij hebt de dag na een race toch wel ongelooflijke spierpijn? “De dag na een 10.000 meter voel ik echt wel dat ik veel heb gevraagd van mijn lichaam. Dan ben ik zo moe, echt niet normaal. Ik slaap dan heel veel. Het kost me echt wel een paar dagen om mijn energieniveau weer op orde te krijgen. Bij de 1500 meter voel ik tijdens een race en meteen erna pijn. Soms denk ik dat ik doodga door het zuurstoftekort, maar een dag later heb ik lichamelijk veel minder last van de inspanning. Sterker: na een kwartiertje ben ik al redelijk hersteld. Een dag na de 1500 meter kan ik vaak alweer trainen.” Je beheerst zo’n beetje elke afstand tussen de 800 meter en de marathon. Wat vind je de leukste afstand? “De 1500 meter in combinatie met de 10.000 meter. De 1500 meter is zo stressvol, maar als ik die afstand win, ben ik zo verschrikkelijk blij. Omdat ik zoveel van mezelf vraag op tactisch, mentaal en fysiek vlak is de voldoening ook zo groot. En de 10.000 meter is zo fijn omdat het tijdens de race echt chillen is voor mij. Heerlijk om rond te lopen met het gevoel dat het vanzelf gaat. De blijdschap zit bij de 1500 meter dus vooral na een race en bij een 10.000 meter voel ik dat lekkere gevoel al tijdens een race. Dat maakt die combinatie zo mooi.” Die combinatie is dus uniek. Denk je weleens: Sifan, wat ben je allemaal aan het doen? “Voor mij is het niet zo’n big deal. Ik doe gewoon wat ik leuk vind en het is mooi dat het lukt. Maar ik merk natuurlijk wel dat mensen het bijzonder vinden dat ik die afstanden combineer. Dat ze zo verbaasd zijn, maakt mij ook wel een beetje trots en blij, hoor. Als mensen steeds zeggen dat ik het fantastisch heb gedaan, dan voelt dat ook... Ja... Ik word er een beetje verlegen en zenuwachtig van. Mijn vriendinnen beginnen er ook vaak over. Dan vragen ze: ‘Hoe doe je dat toch?’ Ik roep dan vaak: stop nou alsjeblieft.” Maar de vraag van jouw vriendinnen is natuurlijk wel terecht. We willen allemaal van je weten: hoe doe je dat? Lachend: “Ik weet het niet. Misschien omdat ik het leuk vind. En omdat ik er hard voor werk. Maar verder... Ik kan er geen antwoord op geven.” Jij gaf aan dat je de 1500 meter op het WK in Doha zo goed liep omdat je boos was door alles wat er was gebeurd met je ex-coach Salazar, die de dag na het goud op de 10.000 meter voor vier jaar werd geschorst wegens het overtreden van de dopingreglementen. Loop jij harder als je boos bent? “Nou, bij mij kan dat wel helpen. Als ik die woede in me houd, er niet over praat zoals tijdens dat WK, dan komt die boosheid eruit tijdens een wedstrijd en kan ik nog harder lopen en dieper gaan. Ik heb al vaker heel hard gelopen terwijl ik boos was. Ik moet niet eerst over mijn frustraties praten, het echt binnenhouden. Dan explodeer ik op de baan.” De grote vraag is dus hoe we jou bij de Olympische Spelen in Tokio boos kunnen maken. Lachend: “Dat zegt mijn coach Tim ook! Het is niet zo makkelijk om mij boos te maken, want dat ben ik niet zo snel.” Nadat je de 1500 meter had gewonnen op het WK zei je voor de camera meteen: ‘I am clean.’ Er waren door je samenwerking met Salazar ook meteen twijfels over jouw prestaties. “Daar word ik dus boos van! Het is niet logisch en niet eerlijk om dat te denken. Bij mensen die doping gebruiken, zijn de prestaties niet constant. Ze lopen veel harder als ze gebruikt hebben. En dan pakken ze je ook. Ik was al goed voordat ik naar Salazar ging. Ik moest alleen nog aan dingen werken, zoals mijn rechterbeen en ik kon tactisch nog beter worden. Maar het is niet zo dat ik in Amerika ineens omhoog ben geschoten. Met gerichte training komt het er nu alleen veel meer uit bij mij.” Tim Rowberry is sinds februari 2020 je coach in Amerika. Hoe verloopt de samenwerking? “Er is niet zoveel veranderd. Tim is jonger, in de dertig, was een goede 400 en 800 meterloper en een goede collegecoach. Hij is een slimme jongen. Hij heeft ook meteen ingezien dat ik met meer krachttraining nog beter kon worden en dat ik nog wat aan mijn snelheid kon doen, door zijn ervaringen als oud-atleet. Dankzij Tim ben ik echt weer een stuk sterker en explosiever geworden. En op mentaal vlak is hij dus ook heel goed.” Je zat in februari 2020 in Ethiopië toen het coronavirus de hele wereld in z’n greep kreeg. Je kreeg door de pandemie visumproblemen, kon een tijdlang niet terug naar Beaverton om bij je coach te zijn. Sterker, je kon vijf maanden lang Ethiopië niet meer uit. “Dat was heel moeilijk. Toen de Olympische Spelen ook nog eens niet doorgingen, was het lastig om gemotiveerd te blijven. Ik heb twee maanden weinig gedaan, had nergens zin in. Ik heb wel veel gebokst, daarin kon ik mijn boosheid over de hele situatie kwijt.” ‘Ik krijg nog steeds vaak de opmerking: ‘Je hebt zulk mooi haar, waarom loop je niet met je haar los?’ Ik ben toch geen model?’ In coronatijd heb je wel een Europees record op de 10.000 meter gelopen in Hengelo en het werelduurrecord verbeterd... “Ik heb mezelf herpakt. Ik kon veel minder trainen dan ik gewend was, maar tegelijkertijd kon mijn lichaam wel goed tot rust komen. Toen ik de training weer echt oppakte en ik wist dat ik wedstrijden kon gaan lopen, was ik meteen weer heel erg gemotiveerd. Ik had weer een doel. Maar als ik eerlijk ben, dan heb ik die records gelopen terwijl ik niet op mijn best was. Ik denk dat ik die goede tijden liep omdat ik zo dankbaar was dat ik weer lekker buiten kon lopen.” Grote vraag is natuurlijk: op welke afstanden ga je uitkomen op de Spelen? “De 1500 meter vind ik zo mooi, maar ja... Ik wil voor twee medailles gaan en de kans is het grootst als ik voor de 5000 en 10.000 meter ga, tussen die afstanden heb ik genoeg tijd om te herstellen. Tussen de finale van de 1500 meter en 10.000 meter zat bij het WK genoeg tijd, maar op de Spelen zit daar maar één dag tussen. Als ik voor de 1500 meter kies, dan is de kans groot dat ik veel minder energie heb voor de 10 kilometer. Het is dus beter om geen risico te lopen.” ‘Ik krijg geregeld de vraag waarom ik niet gewoon wedstrijden loop met mijn haar los. Het is niet dat ik me schaam, ik ben ook niet ontevreden als ik naar mezelf in de spiegel kijk, maar ik wil als hardloopster aandacht krijgen door mijn prestaties en niet door m’n haar.’  - Sifan in 2017 - Lachend: “Ik krijg nog steeds vaak de opmerking: 'Je hebt zulk mooi haar, waarom loop je niet met je haar los?’ Ik ben toch geen model? De aandacht moet gaan naar mijn lopen, niet naar mijn haar.” Hoe vaak heb je thuis je haar los? “Alleen als ik na het hardlopen ga douchen. En heel soms heb ik mijn haar los tijdens een training. Maar dat is nu al heel lang geleden.” Je kunt ook denken: als ik m’n haar los doe, val ik niet alleen op door mijn tijden, maar weet de mensheid nog beter wie ik ben. “Dat is waar, maar ik heb toch liever dat de focus op mijn prestaties gericht blijft. Ik vind: bij een wedstrijd maakt het niet uit hoe iemand eruitziet, het enige dat telt is de tijd die hij of zij loopt.” Of ben je bang dat je met los haar te veel luchtweerstand krijgt? Lachend: “Nee hoor, dat maakt niet uit. Ik denk eerder dat mijn tegenstanders er last van hebben. En misschien zullen de anderen denken: wat is dat voor een gek mens met dat losse haar?” Je hebt ook veel atleten die een ritueel hebben waardoor ze de aandacht op zich gericht weten. Usain Bolt is daar een goed voorbeeld van. Florence Griffith viel vroeger op door haar lange nagels en opvallende kleding op de baan... “Zoiets moet wel bij je passen en ik denk niet dat ik me er fijn bij zal voelen als iedereen over mijn haar zou beginnen. Dat wordt dan zo’n ding. Wil ik niet. Ik vind: het is hardlopen, geen modeshow.” Jij blijft dus lopen met vlechtjes in, dat is duidelijk. Hoort het doen van je haar ook bij je rituelen? “Nou, een ritueel zou ik het niet willen noemen. Ik doe het alleen omdat vlechtjes makkelijker zijn op de baan. Ik ben niet zo van de rituelen. Nou, ja... Eigenlijk heb ik er wel twee. Ik ga altijd douchen voor een wedstrijd, wil het lekker warm hebben. En ik móét koffie hebben voor een wedstrijd of training. Espresso het liefst. Zonder koffie loop ik achteraan.” Lachend: “Het is niet te hopen dat ze koffie ooit op de dopinglijst zetten, want dan kan ik wel stoppen.” Dus in Doha nam je nog even snel een espresso voordat je iedereen naar huis rende? “Een uur voor de wedstrijd een espressootje, even een warmingup en dan de baan op. Door de koffie krijg ik zoveel energie, gaat er ineens zoveel om in mijn hoofd. Nadat ik m’n espresso heb gehad, probeer ik altijd stil te blijven. Ik wil die energie opsparen voor op de baan. Ik zeg het laatste uur voor een wedstrijd dus bijna niets, kan genieten van die stilte en voel dan de energie in mij opborrelen. Het lijkt ook dat ik veel meer gefocust ben, me bewuster ben van wat ik aan het doen ben. Die energie komt vrij op het moment dat het startschot klinkt. Heerlijk!” Merk je dat je bekender bent nu je als wereldkampioene en wereldrecordhouder te boek staat? “Ik merk wel dat ik populairder ben. Vroeger vroeg iemand weleens heel voorzichtig: ‘Ben jij misschien Sifan?’ Nu vragen mensen het niet, maar komen ze meteen op me af en roepen ze m’n naam. Ik krijg ook veel brieven van fans. En kinderen willen veel vaker met me op de foto. Ik vind kinderen fantastisch, dus dat vind ik geweldig.” ‘In mijn leven is er geen ruimte voor een relatie, dat zorgt alleen maar voor problemen omdat ik zo vaak weg ben. Dan ben ik liever niet verliefd. Een relatie is voor mij toekomstmuziek.’  - Sifan in 2015 - Glimlachend: “Nou... Wat zal ik hier eens op antwoorden?” Er is zeker iets meer ruimte voor de liefde in je leven? Lachend: “Ehh, ja.” We weten al dat je harder loopt als je boos bent of koffie hebt gedronken. Loop je ook harder als je verliefd bent? “Lopen als je verliefd bent, is gewoon anders. Hoe moet ik dat zeggen... Het is een mooi gevoel. Maar of ik er harder door ga lopen, weet ik niet. Vijf jaar geleden dacht ik nog dat verliefdheid mijn hardlopen alleen maar in de weg zou zitten. Ik weet nu in elk geval dat dat niet zo is. Ik ben niet iemand die niets meer kan als ze verliefd is, hoor, ga niet roepen tegen een man dat ik alleen maar bij hem wil zijn.” Hoe vul jij je leven in als je in Amerika bent? “Als ik in Nederland ben, heb ik veel afspraken. Even bij die langs, dan nog even daarheen. In Amerika heb ik die afleiding veel minder, gaat al mijn tijd op aan trainen. Ik train twee keer per dag. Daar ben ik de hele dag druk mee. In Nederland is het: afspraak, nog een afspraak, een beetje hardlopen en daarna weer afspraken. In Amerika is het hardlopen, hardlopen en nog eens hardlopen.” ‘Vijf jaar geleden dacht ik nog dat verliefdheid mijn hardlopen alleen maar in de weg zou zitten. Ik weet nu in elk geval dat dat niet zo is’ Je verklapte een paar jaar terug dat je in Nederland geregeld eropuit ging om te shoppen. Is er buiten het hardlopen nog wel tijd voor andere dingen in Amerika? “In mijn vrije tijd kijk ik graag even tv of op social media. Of ik bel met m’n vriendinnen. Voordat ik het weet, moet ik alweer trainen. Ik moet veel meer doen om op het niveau te blijven wat ik nu heb. Ik train meer en heb veel minder tijd voor andere dingen dan toen ik in Nederland trainde.” ‘Het contact met m’n familie zal ik herstellen als de tijd er rijp voor is. Wellicht stel ik het uit tot na m’n carrière, maar eerlijk gezegd denk ik dat ik eerder contact op zal proberen te nemen.’  - Sifan in 2015 - “Ik heb weer contact met mijn familie, vier jaar geleden is die band hersteld. Zo fijn. Mijn moeder woonde eerst in Turkije, maar nu in Addis Abeba. Als er tijd is in mijn schema, dan probeer ik drie weken op bezoek te gaan bij mijn familie. Bij mijn moeder, maar ook bij mijn vader. Mijn vader en moeder waren niet gescheiden, maar woonden apart toen ik jong was en in Ethiopië woonde. Mijn vader ontmoette ik later. Hij is een lieve man, met wie ik een goede band heb. Hij is een groot fan van voetbal en atletiek en wat minder religieus dan mijn moeder.” Vijf jaar geleden maakte je je zorgen. Voor het hardlopen moest je korte kleding dragen, terwijl jij als gelovige moslima juist bedekt door het leven zou moeten gaan. Je was bang dat je moeder je dat kwalijk zou nemen. “Soms maak je jezelf van alles wijs, maar blijkt de realiteit heel anders te zijn. Ik was vijf jaar geleden heel bang voor een relatie, maar nu niet meer. Vijf jaar geleden was ik ook bang hoe mijn moeder zou reageren op mijn hardlopen, maar nu weet ik dat ze het niet erg vindt. Het is zo fijn om haar weer in mijn leven te hebben. Toen ik vorig jaar bij haar kwam, was ik heel gestrest door het hardlopen. Mijn moeder ging mijn haren doen en maakte me rustig. Dat was zo fijn. Mijn moeder weet niet zoveel van hardlopen, ik weet eigenlijk ook niet of ze mijn wedstrijden kijkt. We hebben het niet over sport. Heerlijk.” ‘Als ik wil winnen, kan ik niet precies zo leven als het volgens mijn geloof moet. Het is niet eenvoudig voor me.’  - Sifan in 2015 - “Ik vind het nog steeds lastig om mijn geloof te combineren met hardlopen. Als ik ben gestopt, trek ik ook zeker een mooie lange jurk aan. Toen ik klein was, droeg ik altijd broeken en toen ik ouder werd, ging ik jurken dragen en een hoofddoek. Ik vond het lastig om eraan te wennen om voor mijn sport een korte broek aan te trekken en geen hoofddoek meer te dragen.” Zes jaar geleden vreesde je dat je op een dag de tol zou moeten betalen voor het leven dat je leidt. Hoe belangrijk is het geloof nu nog voor je? “Misschien nog wel belangrijker dan vijf jaar terug. Ik probeer los van de atletiek een zo goed mogelijke moslima te zijn, bid net als iedere moslim vijf keer per dag. Het mooie van het geloof vind ik dat je er ook heel veel van leert. Je leert dankbaar en geduldig te zijn. Maar het belangrijkste: je leert controle over jezelf te krijgen. Het geloof zorgt voor discipline. Tenminste: dat is wat het geloof mij heeft gebracht.” ‘Ik vind het nog steeds lastig om mijn geloof te combineren met hardlopen. Als ik ben gestopt, trek ik ook zeker een mooie lange jurk aan’ Is het hardlopen te combineren met de jaarlijkse ramadan? “Ja, want vasten is fantastisch. Dat helpt me gedisciplineerd te leven. Tijdens de ramadan is het moeilijk om ook nog goed te lopen. Maar uiteindelijk word ik er veel sterker van. Na de periode van vasten train en loop ik juist vaak veel beter. Ik word er mentaal sterker van, ik kan nog dieper gaan. Ik denk dat vasten heel goed is voor elk mens.” Je stelde dat je na je carrière gesluierd door het leven wil gaan. Is dat nog steeds zo? “Het was een beetje dom om dat zo zeker te stellen, want ik denk niet dat ik na mijn atletiekcarrière alleen nog gesluierd door het leven zal gaan. Het is ook raar om te denken dat ik daarmee de tijd in kan halen of goed kan maken. Er bestaat niet zoiets als ‘het geloof inhalen’, denk ik nu.” ‘Nederland is waar ik oud wil worden.’  - Sifan in 2015 - “Als ik in Amerika of Ethiopië ben, mis ik Nederland. Nou, alleen niet als het erg koud is, dan mis ik Nederland niet.” Maar we zijn je straks toch niet kwijt? Je blijft toch niet in Amerika? “Nee. Ik vind Amerika ook fantastisch, maar zie mezelf daar niet oud worden.” Je bent eigenlijk een wereldreiziger, vertrok in 2008 op je vijftiende uit Ethiopië, bracht in Nederland eerst een tijd door in een asielzoekerscentrum, vond de weg in een land waar je niemand kende. Sta je te kijken wat je allemaal al mee hebt gemaakt in het leven? “Ja, het is een bijzondere reis. Soms ben ik weleens gestrest, maar dan helpt het om te denken: kijk eens wat je allemaal al achter de rug hebt.” Hoe ziet de toekomst eruit voor jou? “Ik vind het leuk om nog wel even hard te blijven lopen, denk ook dat ik in de toekomst me toe ga leggen op de marathon. Misschien loop ik op de Spelen in Parijs wel de marathon. Dat weet ik nog niet. Ik ben dan 31, kan ook nog heel goed op de baan lopen.” Glimlachend: “Of misschien kan ik de marathon en de baan wel combineren.” Helden Magazine 57 Het verhaal van Sifan Hassan komt voort uit Helden Magazine 57. Het dubbeldik zomernummer staat volledig in het teken van de Olympische Spelen in Tokio en het EK voetbal. In Helden Magazine 57 lees je een uitgebreid interview met Dafne Schippers en haar broer Derek over hun speciale band. Spraken we keepster en boegbeeld van de Nederlandse handbalsters: Tess Wester over trouwen, de liefde en het moederschap. En ook een gesprek met en over Mathieu van der Poel, het fenomeen debuteert dit jaar in de Tour de France en rijdt een maand later de olympische mountainbikerace. Met aanvoerder Georginio Wijnaldum, assistent-bondscoach Ruud van Nistelrooij, Denzelf Dumfries en Wout Weghorst blikken we uitgebreid vooruit op het EK. Hoe goed is daarnaast Frenkie de Jong? We vroegen het aan acht kenners. Verder in het EK-gedeelte een interview met Memphis Depay en John Bosman blikt terug op het EK van 1988. Ook in Helden Magazine 57 staat er geen maat op Annemiek van Vleuten meer sinds haar dramatische val tijdens de Spelen in Rio. Bespreekt chef de mission van de Nederlandse olympische ploeg: Pieter van den Hoogenbandde mensen die hem inspireren. Praat de stille kracht van de hockeysters: Eva de Goede over poseren voor Sports Illustrated en tafelvoetballen met Neymar én wint Marianne Vos minder vaak, maar is ze wel gelukkiger. Verder praten we met de vier krachtpatsers van het baansprinten: Roy van den Berg, Matthijs Büchli, Jeffrey Hoogland en Harrie Lavreysen. Spreekt Vivianne Miedema openhartig over haar wens om ooit voor Feyenoord te spelen, zwaait Epke Zonderland in Tokio af, wist Arno Kamminga zelf lange tijd niet hoe goed hij was én pakten Alexander Brouwer en Robert Meeuwsen in 2016 de eerste Nederlandse olympische medaille in het beachvolleybal. Victoria Koblenko stapte daarnaast met Nicolas Heiner in de boot én staat Sarina Wiegman in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De serenade van Judith Leyster. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

De drie bronzen medailles – WK 2018, 2019 en EK 2020 – hebben toch het gedroomde geluk niet gebracht; evenmin de olympische deelname van 2021. Als vijfjarige had Juul Franssen (33) kennisgemaakt met de judomat, een klein half jaar geleden nam ze afscheid. Strijdbaar vertelt ze 27 jaar na haar kennismaking met haar sport waarom ze weer dat ‘onbevangen meisje’ wilde worden en hoe ze daarin geslaagd is. “Judo was vanaf het begin één groot feest. Ook omdat ik mijn teveel aan energie – nu zou dat ADHD genoemd worden – er in kwijt kon. Mijn eerste échte hoogtepunt was het WK-goud voor teams in 2010, met een geweldige groep meiden onder leiding van Marjolein van Unen, Cor van der Geest en Chris de Korte. Ik was een jonge hond, onbevangen en won van iedereen. Ik kon mijn olympische droom achterna; tot de judobond eind 2016, na de Spelen van Rio, besloot te centraliseren en alle judoka’s fulltime op Papendal wilde hebben. Daar werd ‘maatwerk’ beloofd. Maar ik wilde niet fulltime op Papendal trainen, maar bij mijn team blijven. Ik was vanuit Reuver, het Limburgse dorp waar ik altijd gewoond had, naar Rotterdam gegaan om bij de club van Chris de Korte, ook de trainer van mijn olympische held Mark Huizinga, de best mogelijke judoka te worden. Daar zei ik in het begin iedereen op straat met m’n zachte g heel vriendelijk gedag; zoals in Reuver, waar iedereen iedereen kent. Maar in Rotterdam werd ik dan aangekeken met ‘wat moet je van me’- blikken. Dus heb ik me snel aangepast. Ik was op mijn plek bij m’n trainer Mark van der Ham en de mensen op de club en blij met m’n vorderingen. Dat ging ik niet op het spel zetten om fulltime naar Papendal te verhuizen en te gaan werken onder trainers zonder EK-, WK- en olympische ervaring. Door mijn weigering moest ik in gesprek met de toenmalig technisch directeur van de bond, Henry Bonnes. Die vertelde me dat ze, als ik bleef weigeren, m’n A-status van het NOC*NSF zouden afnemen waardoor ik ook m’n auto en m’n inkomen als topsporter kwijt zou raken. Allebei hebben we genotuleerd, maar er zat geen enkele overeenkomst in die notities. Ik stond met m’n rug tegen de muur, voelde me heel eenzaam en heb daarom de hulp ingeroepen van NL Sporter en hun jurist Hetteke Frima. We hebben de bond zelf voorstellen gedaan, waar ze het niet mee eens waren. Dagelijks had ik contact met Hetteke, die me samen met advocaat Wil van Megen dag en nacht heeft bijgestaan, en een hele goeie vriendin is geworden. In december, een maand na de Grand Slam in Abu Dhabi, werd ik weer uitgenodigd door de technisch directeur. 'Tja, Ik loop niet als een mak schaap mee, verzet me tegen machtsmisbruik. Omdat ik uit de selectie was gezet had ik ook geen andere keuze' Het ‘gesprek’ bleek een mededeling te zijn die per brief werd bevestigd: ik was uit de selectie gezet. Ik heb doorgetraind, maar ook nagedacht en met Hetteke overlegd over volgende stappen. Op 13 januari, een kleine maand later, hebben we er een persbericht uitgegooid: we spannen een kort geding aan tegen de judobond. Helden Magazine 65 Het eerste gedeelte van het verhaal van Juul Franssen komt voort uit Helden Magazine 65. Er is volop aandacht voor de wintersporten én ook voor voetbal. Frank Rijkaard geeft sinds lange tijd weer eens een interview. Hij spreekt onder meer over Cruijff, het Nederlands elftal en Lionel Messi. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met Lois Abbingh en Tess Lieder – voorheen Wester -. De handbalcollega’s zijn vriendinnen, schoonzussen en sinds kort ook allebei moeder. Daarnaast spraken we met Dávid Hancko en Kristyna Pliskova. De een is een grote aanwinst voor Feyenoord, de ander is toptennisster. Én een gesprek met de populairste schaatser van dit moment, Jutta Leerdam. Verder interviews met de succesvolste Nederlandse olympiër ooit: Ireen Wüst. De eerste keeper op het afgelopen WK: Andries Noppert, twee grootheden in het rolstoeltennis: Diede de Groot en Esther Vergeer. Shorttrackster Xandra Velzeboer gaat als een komeet. En Joep Wennemars is keihard bezig om uit de schaduw van zijn vader Erben te treden. Ook heeft het voetbalvirus nog altijd Guus Hiddink in zijn greep. Werden Marc van de Kuilen en Luuk Veltink vrienden door het noodlot. Spreekt Victoria Koblenko met olympisch kampioen openwater Ferry Weertman. En staat bondscoach van de Oranjevrouwen: Andries Jonker stil bij De Nachtwacht. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 65 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.