Eythora Thorsdottir werd zevende met het team op de Olympische Spelen van 2016 en individueel negende op de meerkamp, het beste resultaat ooit van een Nederlandse turnster op de Spelen. Met het Nederlands team hoopt ze zich bij het WK in Antwerpen (30 september-8 oktober) opnieuw te kwalificeren voor de Spelen. Mijn favoriete serie is... “This is Us of The Vampire Diaries.” Het laatste boek dat ik heb gelezen is... “The Sun Sister van Lucinda Riley. Het boek is het zesde deel van The Seven Sisters-reeks. In die serie wordt per boek het leven van een van de zeven zussen gevolgd. Ik zal verder niks over het boek verklappen.” Op mijn kamer hing een poster van... “Alia Moestafina, een voormalig turnster uit Rusland, waarvan ik vond dat ze heel mooi turnde.” Mijn celebrity-crush is... “Acteur Ryan Reynolds. Hij heeft een knappe kop en goede humor. Dat lijkt me wel een leuke man.” Als ik de loterij win, dan koop ik als eerst... “Een huis, dicht bij mijn ouders. Het hoeft allemaal niet te gek, gewoon een plek waar ik me thuis voel. En ik zou geld schenken aan goede doelen.” Mijn favoriete spelletje is... “De Disney Frozen-uitgave van Monopoly. Het leukste aan het spel vind ik het vakje waar een sneeuwvlok op staat. Wanneer je daarop komt, moet je een favoriete herinnering delen. Als je met familie of vrienden speelt, komen altijd veel mooie herinneringen naar boven.” Een gewoon die ik wil afleren is... “Ik drink best veel cola light, iets minder daarvan zou misschien wel goed zijn.” Dit staat er bovenaan mijn bucketlist... “Skydiven.” Wat mensen niet over mij weten is... “Dat ik in mijn vrije tijd zing. Ik zing vooral musicalnummers, heb de opleiding aan de Lucia Marthas Institute for Performing Arts in Amsterdam afgerond. Wellicht dat ik daar na het turnen ook nog wat mee ga doen.” Mijn favoriete cheatmeal is... “Een chocolade-karameltaart met heel veel calorieën.” Op mijn nachtkastje ligt... “Handcrème, een boekje om in te schrijven, vaseline en een lamp.” Mijn all-time favoriete sportmoment is... “Mijn eerste zilveren medaille op het EK, in 2017. Op dat moment besefte ik dat er een toekomst voor mij in het turnen lag. Wanneer je een medaille haalt op zo’n hoog niveau weet je dat er meer moge- lijk is dan alleen meedoen.” Hoe ik graag herinnerd wil worden, is... “Als een liefdevol persoon, dat is voor mij het belangrijkste. Als we het betrekken op turnen zou ik herinnerd willen worden als een artistieke turnster die niet alleen het sporttechnische bracht, maar ook een sparkle in het performancegedeelte.” De mooiste plek waar ik ooit ben geweest... “IJsland. Ik probeer er minimaal een keer per jaar heen te gaan om familie te bezoeken.”

Nooit eerder bracht een zwemmer ons land zo in vervoering. Er heerste elfstedenkoorts, maar wel midden in de zomer. Zijn glorieuze zwemtocht bracht ruim 6,5 miljoen euro op voor kankeronderzoek. Victoria Koblenko ging op bezoek bij Maarten van der Weijden, bij wie in 2001 leukemie werd geconstateerd en die in 2008 olympisch kampioen openwaterzwemmen werd. Snak je al naar een mediastop? "Het grappige is dat er vorig jaar na mijn Elfstedenzwemtocht meer aandacht in de pers was dan nu. Er is natuurlijk meer te vertellen als je het net niet haalt. Vorig jaar had ik er alles aan gedaan, maar het lukte niet. Geld inzamelen lukte desondanks wél. Er was een soort compassie. Iedereen gunde het me en hoe kon het dan toch niet lukken? Nu lukte het dus wel. In principe is 'het halen' een saai verhaal. Vorig jaar ws het lijden groter, toen werd ik bijna als een soort messias onthaald." Hoe verklaar je de nationale trots die ons land in z'n greep hield tijdens je zwemtochten? "Ik weet geen andere tocht ter wereld die van zo'n onschatbare emotionele waarde is. Er is bij ons een collectief verlangen naar een Elfstedenzwemtocht. Het moest wel aandacht krijgen toen ik besloot die te gaan zwemmen en daardoor had het inzamelen van geld ook meteen kans van slagen. Achteraf heb ik zelfs nog onderschat wat de waarde van de Elfstedenzwemtocht is. In Friesland is het echt iets magisch. Met de verhalen van opa en oma over de tocht groeien kinderen daar op. Het zit echt in het bloed van de Friezen. Dat is de reden waarom de Friezen langs de kant stonden. Er is een hele nieuwe generatie die de Elfstedenzwemtocht namelijk alleen van de verhalen kent." Leukemie Vorig jaar was er sprake van hallucinaties en sukkelde je af en toe in slaap in het water. Dit jaar sprak je van ‘genieten’. Heb je jezelf dit jaar overwonnen? “‘Overwinnen’ vind ik altijd een lastig woord...” Is dat een directe associatie met het overwinnen van leukemie? “Ja. Ik was negentien toen ik ziek werd. De vorming van wie ik ben, heeft plaatsgevonden in het ziekenhuis. Ik heb een jeugd gehad met vele doelen: hard studeren, hard zwemmen. En door de ziekte ben ik weggetrokken uit de haast van de dag, uit de dagelijkse deadlines. Het leven is een sneltrein; je moet dingen doen, omdat je bent ingestapt. En voor je het weet is het vijf jaar later. Maar heb je de dingen gedaan die je echt wilde doen? Ik ging door mijn ziekte heel erg in het nu leven. In het ziekenhuis dacht ik al: hoe zou ik mijn tijd besteden als ik het geluk heb dat ik herstel?” Hoe ben je gaan geloven dat het geluk is dat je de ziekte hebt overleefd? “Er zijn mensen die willen geloven dat je er zelf iets aan kunt doen. Dat is een fijne gedachte, dat ze tegen de ziekte kunnen ‘vechten’ of ‘ervoor gaan’. Ik kon er in het ziekenhuis helemaal niets meer mee. Ik was moe en lui. Medepatiënten zetten fitnesscircuitjes op om fit te zijn voor de volgende chemokuur en ik had daar geen zin in. Met die vorm van controle had ik niets.” Wat was jouw manier? “Het accepteren van onzekerheid. Als ik vijftien jaar eerder die vorm van leukemie had gehad, was mijn overlevingskans nul. En toevallig was er voordat ik ziek werd een experiment geweest dat aansloeg. De stamcellen van mijn zus matchten niet, transplantatie van mijn eigen stamcellen wel. Er was een Nederlandse arts die daarmee als eerste ter wereld experimenteerde. Vanuit zijn passie bedacht hij die methode. Niemand wist wat er zou gebeuren, hij waakte naast zijn eerste patiënten. Die methode sloeg aan en is nu een reguliere behandeling geworden. Dat dat bij mij samenkwam, was wel geluk. Het zou oneerlijk voelen om hier zelf credits voor te accepteren. Ook naar de patiënten die het niet hebben gered.” 'Het is een stukje pech dat ik de ziekte kreeg en een stukje geluk dat ik mocht genezen, zo zie ik het' Heb je iets aan je sportersmentaliteit gehad tijdens je herstel? “Er is een fabel dat als je positief denkt, je sneller herstelt. Bij andere patiënten zag ik dat het eerder een extra last werd. Zo van: o jee, ik heb weer een negatieve gedachte gehad vandaag. Mijn arts zei dat hij de grootste optimist had zien sterven en de grootste pessimist het zien redden. Het is een stukje pech dat ik het kreeg en een stukje geluk dat ik mocht genezen, zo zie ik het.” Hype Hoeveel impact heeft die periode nog op je? “Voordat ik ziek werd, dacht ik dat het leven altijd voort zou duren. Ik ben met m’n neus op de feiten gedrukt. Dat besef van vergankelijkheid vind ik niet erg. Het is fijn dat het eindig is, want dat geeft haast. Het moet nú. Het is zingeving. Het heeft me zo gevormd tot wie ik ben dat ik mezelf zou verloochenen als ik het hoofdstuk kanker zou afsluiten.” Hoe zwaar drukt de overlevingsschuld op je? “Het is niet iets wat mijn dagen zwaar maakt. Ik voel wel die pijn. Maar ik ben geïnteresseerd in het waarom van de pijn. Het is een signaal dat het goed is dat ik daar nog iets mee moet.” Wat moet je er nu nog mee? “Ik zou graag blijven inzamelen voor kankeronderzoek. De vraag is nu: maar hoe?” Je hebt eerder voor deze vraag gestaan... “Vorig jaar leverde 163 kilometer zwemmen 5 miljoen euro op. Ik ging bij de experts polsen of ik het nog een keer zou moeten doen. Alle marketingmensen die ertoe doen, heb ik gesproken. Zelfbeschouwing is lastig als je de tocht zelf zwemt. De 11stedenzwemtocht was in marketingtermen een hype. De theorie zegt dat je een hype kunt creëren. Maar of dat een jaar later opnieuw lukt, daar was niet iedereen zeker van.” Wat gebeurde er in je hoofd waardoor je tegen adviezen om het niet te doen, in bent gegaan? “Dat ontstond. We waren ‘meezwem-events’ aan het opzetten om geld in te zamelen. Maar die misten het vuur. Begin dit jaar zag ik dat dat het niet ging worden. En toen dacht ik: ik ga gewoon nog een keer de Elfstedenzwemtocht doen, al haal ik maar een fractie op van vorig jaar. Zelfs een tiende van het bedrag van vorig jaar – toch een half miljoen – was gaaf. Dat gaf ineens veel ruimte.” Hoe was het voor je ouders om bij de finish te zijn? “Mijn ouders waren er niet bij toen ik olympisch kampioen werd in Peking. Mijn vader vond dat je het beter voor de tv kon zien. Daarom was het zo dierbaar om deze finish samen te beleven.” Wazige situatie Kent zo’n monsterlijke zwemtocht ook een monsterlijk trainingsschema? “Nou, men overschat hoeveel ik train. Vanaf september tot december 2018 heb ik niet veel gezwommen, daarna zwom ik elke week drie á vier keer een uurtje. Twee keer heb ik een groot stuk gezwommen. Zo heb ik het IJsselmeer in veertien uur op en neer gezwommen in koud water.” Wat verkoeling als afwisseling van je werk als raadslid van de gemeente Waalwijk? “Raadslid zijn daagt me uit om na te denken over bredere maatschappelijke zaken dan zwemmen of fondsenwerving. De verkenningstocht in het politieke veld vind ik interessant.” Zie je voor jezelf in de toekomst een grotere politieke rol weggelegd? “De keuze om fulltime actief te zijn in de politiek is een heel grote stap. Ik ben een paar keer met Kamerleden meegelopen. Ze hebben een bewonderenswaardige baan, ik weet niet of ik het leuk zal vinden en of ik het zou willen. Maar voorlopig breid ik mijn verkenningstocht verder uit. De politiek is een gave wereld als je een verschil wil maken.” Verschil maken heeft soms een hoge prijs. Voor de Spelen trainde je vijftien uur per dag en sliep je thuis in een hoogtetent. Dat kostte je in januari 2008 je relatie. “Ik was gefocust op mijn doel. Elke dag trainde ik zeven uur, op woensdag trainde ik alleen ’s ochtends. Hoe langer ik in een tentje zat, des te beter. Op woensdag kon ik er nóg langer in blijven zitten.” 'Op trainingskamp heb ik Daisy gebeld en verteld dat onze relatie onverenigbaar was met het doel - olympisch goud - dat ik nastreefde' Maar je vrouw hoopte dat jullie misschien uit eten zouden kunnen gaan op haar verjaardag. “Ik deed dat niet. Ik wilde achttien uur in dat tentje zitten, want ik wilde op mijn best zijn bij de Spelen van 2008. Op trainingskamp in Venezuela voelde ik me bevrijd, omdat ik daar dingen kon doen die ik moest doen. Toen heb ik Daisy gebeld en verteld dat onze relatie onverenigbaar was met het doel dat ik nastreefde.” Wist je toen dat de breuk tijdelijk zou zijn? “Nee.” Wat is liefde? “Dat je samen jezelf kunt zijn.” Wat is daarvan het meest ultieme voorbeeld? “Vorig jaar, op de zondag van mijn Elfstedenzwemtocht. Hoe Daisy mij die dag het water in praatte, toen ik eigenlijk niet meer wilde. Ze vertelde me: hoe langer je zwemt, des te beter dat was voor mijn doel, geld ophalen voor kankeronderzoek. Daisy liet me toen weer even inzien, waarom ik dingen doe. Kijk, voor de Spelen bestond mijn dagelijks leven uit zeven uur zwemmen en vijftien uur in een tentje zitten. Dat was voor een buitenstaander geen fijn leven. Maar ik herinner me dat ik het een fijn bestaan vond. Lang wist ik niet waarom ik dat fijn vond. Maar ik ben erachter gekomen wat voor mij het leven mooi maakt. Dat ik, als ik ergens voor ga, mijn stinkende best moet doen om ergens het maximale uit te halen. Dát is wie ik was.” Was? Of ben je nog altijd zo? “Misschien ben ik het nog wel een beetje, ja. Ik won in 2008 olympisch goud. Dat was toch ook wel het meest ultieme excuus dat ik voor mezelf mocht gaan?” Maar toen had je ineens dat heilige doel bereikt, hoe was dat? “Er was geen ander doel meer. Het was een wazige situatie. Net als nu. De weken na mijn 11stedenzwemtocht zijn veel lastiger dan de weken voorafgaand. Ik voel me nu minder comfortabel, kan moeilijk genieten van het feit dat het gelukt is.” Bezetenheid Een paar maanden na de olympische titel, op het podium van het Sportgala waar je net was verkozen tot Sportman van het Jaar, maakte je bekend dat je stopte. Je vertelde dat je geen slaaf meer wilde zijn van je prestatiedrang. Is dat gelukt? “Dat ik werd verkozen tot Sportman van het Jaar was de bekroning van mijn prestatiedrang. Terwijl ik juist een vriend van me bewonderde die geëmigreerd was naar Nieuw-Zeeland, naar de natuur en de rust. Ik benijdde hem om die rust en tevredenheid.” Maar is dat doel intussen gehaald, heb je rust en tevredenheid gevonden? “Ik ben extreem tevreden met Daisy en waar ik nu ben. Alleen besef ik dat ik die tevredenheid enkel vind als ik iets kan veranderen of ergens bezeten van raak. Ik vind het fijn als die trein, waar ik ben opgestapt, wel lekker hard gaat.” Is zo’n zwemtocht voor jou dan de trein of juist even eruit stappen? “Het proces naar de Elfstedentocht toe is de sneltrein, maar het zwemmen zelf is er absoluut uit stappen. Ik wil de extremen van het leven opzoeken.” Als je mag kiezen: zwemmen en veel geld ophalen of niet zwemmen en net zoveel ophalen? Wat doe je dan? “Dat weet ik niet zo goed. Het zwemmen is wel wie ik ben. Als ik zwem, voel ik dat ik leef. Alleen weet ik niet hoelang ik dat leuk blijf vinden.” En hoelang mag Daisy het leuk blijven vinden? “Zo’n beslissing voor een Elfstedentocht maken we nu wel echt samen. Al heb ik het in het begin voor haar stilgehouden toen ik besloten had dat ik hem voor de tweede keer wilde gaan zwemmen...” Waarom? “De vraag is of ik nog een leuke man en een leuke vader ben als die bezetenheid doorgaat in het gezinsleven. We hebben gepraat en ‘onderhandeld’ over hoe we mijn droom konden inkleden, zodat zij ook de ruimte kreeg om te zijn wie ze wil zijn. Het getuigt van grote wijsheid dat Daisy de discussie tot na de zwemtocht wilde uitstellen.” Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

De bom barstte afgelopen zomer na de bekentenis van trainer Gerrit Beltman dat hij jarenlang turnsters had mishandeld. Renske Endel (37), Suzanne Harmes (35), Verona van de Leur (35) en Gabriëlla Wammes (35) hadden tien jaar geleden al het lef om hun nek uit te steken en in Helden te vertellen over de misdragingen van Beltman en zijn collega Frank Louter die bij hen diepe sporen hadden nagelaten. We zochten de turnsters die in 2001 en 2002 werden gekozen als Sportploeg van het Jaar wederom op. “Ik ben vaak uitgescholden. Of ik kreeg een ‘corrigerende tik’,” vertelde Gabriëlla Wammes tien jaar geleden in Helden. Thuis liet ze niet veel los over wat er gebeurde in de turnzaal bij Pro Patria. Moeder Francisca kreeg een keer te horen dat haar dochter een klap had gehad van Frank Louter en zag toen de afdruk van zijn hand op de bil van haar dochter. Ze ging meteen verhaal halen, rende kokend van woede achter de turntrainer aan door de zaal. Toen ze in de puberteit kwam, openbaarden zich ook nog eetproblemen. “Ik had meer aanleg om zwaarder te worden dan andere meiden. Ik was er voortdurend mee bezig. Zeker toen er ook nog werd gezegd dat ik een ‘dikke koe’ was. Die eetproblemen ontstonden in de periode dat ik steeds meer last kreeg van mijn rug, vanaf 2001. Ik kon minder hard trainen en kwam dus aan. Dat kreeg ik te horen. Frank gaf me eind 2003 een deadline: ik had een maand de tijd om op mijn gewicht van 2001 te komen. Kwam ik niet op dat streefgewicht, dan kon ik vertrekken. Om dat gewicht te halen ging ik dus rare dingen doen, alles met het doel om me licht en leeg te voelen. Ik had mezelf zo gebrainwasht. Dat streefgewicht haalde ik net niet. Ik zei tegen Frank: nou, dan ga ik maar. Het was een dreigement geweest, want hij liet me niet gaan.” Gabriëlla moest in 2004, op haar achttiende, stoppen als gevolg van een aangeboren afwijking in haar onderrug. De fysieke en mentale terreur ten spijt, ze miste na het stoppen de houvast in het leven dat het turnen haar bood. “Ineens stond ik er alleen voor, ik wist me geen raad. Alles om me heen viel weg. Op mijn twintigste raakte ik in verwachting van mijn zoon Dayron. Niet gepland, wel gewild. Ik was zo op zoek.” Gabriëlla ging turnles geven, deed in 2009 voor de grap mee aan een wedstrijd voor 23-plussers. Het ging goed en ze had meteen de smaak weer te pakken. Ze klopte aan bij… Frank Louter. Uit zichzelf. Niet veel later stopte ze opnieuw, Gabriëlla moest werken om de kosten voor haar en haar zoon te kunnen betalen. In 2010 zocht ze hulp bij een psychiater en sloot tien jaar terug haar verhaal af met: “Ik worstel nog steeds.” ‘Van Oers’ staat er van boven naar beneden op het raam naast de voordeur van het hoekhuis in de Goudse nieuwbouwwijk. Gabriëlla gaat sinds 2014 door het leven als Gabriëlla van Oers. Aan de muur van de woonkamer hangen boven de bank twee grote portretten van zoon Dayron van inmiddels veertien en dochter Djenova van vier. Echtgenoot Richard is ook thuis. Dayron is aan het homeschoolen, Djenova is op school. “Toen ik tien jaar geleden mijn verhaal deed, had ik een zware depressie,” zegt Gabriëlla. “Ik huilde heel veel in die tijd, at bijna niet en ik zag er zo slecht uit. Ik bracht mijn zoon naar school en dook daarna zo snel mogelijk weer mijn bed in. Trok de dekens over m’n hoofd, speelde verstoppertje. Ik had ook vaak nachtmerries, droomde geregeld dat ik op een flatgebouw stond en dat ik daar vanaf sprong. Het voelde zo levensecht. En dan schrok ik badend in het zweet wakker. Ik droomde ook vaak dat ik weg wilde rennen, maar ik kwam niet vooruit. Ik werd achtervolgd door mensen in mijn slaap, niet per se door Frank.” 'Louter zei: Waarom heb je dat in dat blad verteld en niet tegen mij?' Ik voelde me meteen weer dat kleine meisje' Tot overmaat van ramp kwam in die periode een einde aan haar tijd als turn-trainster, iets wat ze een paar jaar had gedaan. Het klikte niet met de andere trainer bij GymXL in Amersfoort en Gabriëlla moest een uitkering aanvragen. “Als mijn zoon thuis was, had ik afleiding. Ik bracht hem naar karate, voetbal en zwemmen. En ik ging veel uit, dat was m’n uitlaatklep. Als m’n zoon een nachtje bij mijn ouders bleef slapen, ging ik op stap. Ik danste alles van me af.” Na de publicatie van het verhaal in Helden werd Gabriëlla samen met Suzanne Harmes uitgenodigd voor het tv-programma Knevel & Van den Brink om over haar ervaringen in de turnzaal te praten. “Ik werd geregeld aangesproken op ons verhaal. De reacties waren overwegend positief. Mensen vonden het goed dat ik het had gedurfd om m’n mond open te trekken. Mijn ouders opende het zelfs de ogen. Ze hadden nooit geweten dat het zo heftig was geweest, ook omdat ik veelal mijn mond hield over wat zich afspeelde in de turnzaal. Omdat ik wist dat als ik thuis vertelde wat er in de zaal gebeurde, mijn moeder meteen de deur uit zou rennen om Frank aan te vliegen. Mijn droom was om de Olympische Spelen van 2004 halen, ik nam alles wat Frank deed voor lief.” Helden Magazine 56 Het eerste gedeelte van het verhaal van Gabriëlla Wammes komt voort uit Helden Magazine 56, waar bondscoach van het Nederlands elftal: Frank de Boer zich uitspreekt over het WK in Qatar, Virgil van Dijk, de kansen van ‘zijn’ Oranje, Louis van Gaal, Guus Hiddink en zijn rol als vader van drie dochters. Naast het verhaal van Wammes delen ook oud-turnsters: Renske Endel, Suzanne Harmes en Verona van de Leur nogmaals hun schokkende verhalen. Ook in Helden Magazine 56 een uitgebreid interview met oud-voetbalster Anouk Hoogendijk over de ontwikkeling van het vrouwenvoetbal en een loodzware bevalling. Noa Lang maakte afgelopen zomer de overstap van Ajax naar Club Brugge. En met succes. We legden hem stellingen voor. Nadine Visser werd opnieuw Europees kampioen indoor op de 60 meter horden, wat maakt haar zo goed? Daarnaast was Tom Boonen jarenlang de koning van het voorjaar. We spraken hem over Tom Dumoulin, cocaïne, immense druk en de kick van autoracen. Verder blikt Stanley Menzo terug op een roerig leven. Is Chantal van den Broek-Blaak in grote vorm, maar heeft ze besloten volgend jaar te stoppen als wielrenster. Doet bokser Peter Müllenberg zijn verhaal en hoopt marathonloper Björn Koreman zicht te kwalificeren voor de Spelen. Judoka Roy Meyer deelt zijn levenslessen met Victoria Koblenko én Erben Wennemars is parkdirecteur tijdens De Droomzomer.  In ‘de dag dat alles misging’ blikt Rianne Schorel daarnaast terug op de Spelen van 2016 en staan we stil met Kika van Es in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.