Het is snel gegaan met Esmee Brugts. Ze is pas twintig, een van de sterren van de nieuwe lichting Oranjevrouwen, en schittert wekelijks tussen de beste speelsters ter wereld bij Barcelona. We legden haar acht stellingen voor. Sinds het laatste WK kan ik niet meer normaal over straat “In Nederland word ik overal herkend, in Spanje gelukkig nog niet,” zegt Esmee Brugts in Helden Magazine 71. Esmee kwam drie seizoenen uit voor PSV, voordat ze vorige zomer na het WK in Australië en Nieuw-Zeeland een toptransfer maakte naar Barcelona. “Bij PSV werd ik al geregeld aangesproken voor een foto of handtekening. Ik hing op billboards door heel Eindhoven. Sinds het EK in Engeland, twee jaar geleden, werd die bekendheid groter. Maar na het WK van vorig jaar was het helemaal raak. Het blijft gek dat iedereen ineens weet wie ik ben. Ik zie het als iets positiefs: in het vrouwenvoetbal zijn we inmiddels zover gekomen.” Esmee speelde in februari 2022 haar eerste interland voor het Nederlands vrouwenelftal en maakte een paar maanden later haar debuut op een eindtoernooi, het EK in 2022. In de poulewedstrijd tegen Portugal (3-2-winst) verving ze tien minuten voor het einde Lieke Martens. “Natuurlijk was het een droom die uitkwam. Lieke is altijd mijn voorbeeld geweest. Ik genoot van die minuten.” Nederland werd in de kwartfinale uitgeschakeld door Frankrijk (0-1), maar Esmee had zich definitief in de kijker gespeeld bij het grote publiek. Men vond dat ze een basisplaats verdiende. “Ik kreeg veel leuke reacties. We hadden toen al een speciale mix van ervaren spelers en een nieuwe lichting. Tijdens het EK liep het niet altijd heel lekker in de ploeg, dan ga je kijken wat er anders kan. Ik kreeg ook mee dat er geroepen werd dat ik moest spelen. Leuk, natuurlijk.” Een jaar later volgde het WK, vorige zomer. Nederland werd in de kwartfinale na verlenging uitgeschakeld door de latere wereldkampioen Spanje (1- 2). De populariteit van Esmee bleef groeien, vooral na twee bijna identieke wondergoals tegen Vietnam. Twee kanonskogels van afstand, vanaf de linkerkant, in de verre hoek. Lachend: “Met die goals word ik nog vaak geconfronteerd. We waren er dichtbij, dat WK. We hadden tegen Spanje een paar grote kansen en er strafschoppen uit kunnen slepen.” Het is snel gegaan met Esmee, beaamt ze. Ze speelt amper vier jaar professioneel voetbal, heeft al twee eindtoernooien meegemaakt, en werd vorig jaar ook nog uitgeroepen tot Talent van het Jaar van de eredivisie, samen met Xavi Simons, die vorig seizoen ook uitkwam voor PSV. “Mijn laatste shoot voor PSV was samen met Xavi. Ik was met hem aan het kletsen – het was al bekend dat ik weg zou gaan bij PSV – en Xavi zei: ‘Ik weet het al: jij gaat naar Barça.’ Ik had nog geen idee dat ik daar naartoe zou gaan, wist nog niet eens van hun interesse af. De keuze voor een nieuwe club had ik expres uitgesteld tot na het WK. Tijdens het WK wilde ik niet bezig zijn met een nieuwe club. Grappig, dat Xavi dat toen al riep en het ook is uitgekomen. Bij de prijsuitreiking voor Talent van het Jaar zag ik hem weer. We konden elkaar helaas niet lang spreken, hadden allebei een druk programma. Xavi en ik hebben wel wat overeenkomsten, ja. Hij is net als ik pas twintig en heeft ook al veel bereikt. Bij PSV deed hij het goed, en nu ook weer in Duitsland bij RB Leipzig.” Na het WK klopte Barcelona, een van de grootste en beste clubs in het vrouwenvoetbal, bij Esmee aan. “Na het WK had ik twee weken de tijd om een club te kiezen. Ik belde met mijn zaakwaarnemer die aangaf dat zich een aantal clubs had gemeld, waaronder Barcelona. Mijn eerste reactie was: dat is wel een heel grote club... Ik dacht dat het te hoog gegrepen voor mij zou zijn, twijfelde of het de goede keuze was. Na een gesprek met de coach was de twijfel weg. Er is geen betere plek om je te ontwikkelen dan tussen de beste speelsters van de wereld.” Na haar transfer naar Barcelona stond Esmee nog meer in de schijnwerpers. “Voor mij is er niks veranderd, maar er wordt sindsdien anders naar mij gekeken. Ik ben niet iemand die graag praat over wat ik heb neergezet, want ik wil nog zoveel. Maar ik snap ook wel dat ik nu interessanter ben dan toen ik nog bij PSV speelde.” Ik heb een Nederlands paspoort, maar voel mij net zo Surinaams “Nee, ik ben in Nederland opgegroeid, Nederlands opgevoed en trots dat ik voor het Nederlands elftal mag uitkomen. Maar ik ben er ook trots op dat ik half Surinaams ben.” De moeder van Esmee is Surinaams, haar vader is Nederlands. “Mijn moeder verhuisde naar Nederland toen ze één was. We hebben een grote familie, bijna iedereen woont in de buurt van Rotterdam. In de Surinaamse cultuur is familie heel belangrijk. We staan altijd voor elkaar klaar en zijn trots op de ander met wat hij of zij heeft bereikt. We hebben een hechte band en zien elkaar op familiefeestjes of verjaardagen.” Lachend: “En omdat we zo’n grote familie hebben, zijn dat er veel.” Esmee is zelf nooit in Suriname geweest. Lachend: “Ik ben een beetje bang voor alle dieren. Als ik ooit over dat punt heen ben, dan lijkt het me mooi om erheen te gaan. Ik zou het land graag een keer in mijn leven willen zien. Nee, ik zou ook nooit meedoen aan een programma als Echte meisjes in de jungle. Ik heb het weleens gekeken. Dan zag ik die enge spinnen, en kreeg ik meteen de kriebels.” Esmee groeide op in Heinenoord met haar ouders en twee jaar oudere broer. “Ik heb op tennis, streetdance en turnen gezeten. Op het schoolplein kwam ik voor het eerst met voetbal in aanraking. Op school werden er flyers uitgedeeld voor de minipupillen bij SV Heinenoord. We zijn gaan kijken en ik sloot me aan. Ik vormde een team met veel vrienden uit mijn klas. Met die groep voetbalden we ook veel op straat net als met mijn vader en broer. Mijn broer en ik waren allebei heel fanatiek. Het is moeilijk te zeggen wie beter was, hij was verdediger en ik aanvaller, maar het ging altijd hard tegen hard.” Tot haar dertiende speelde Esmee bij Heinenoord, daarna voetbalde ze vier jaar bij FC Binnenmaas. “We moesten meestal tegen andere Rotterdamse clubs. Voor de wedstrijd werd er geroepen: ‘Hé, een meisje, dat wordt makkelijk.’ Ik ben geen prater, zei nooit wat terug. Maar zodra de wedstrijd begon, was het duidelijk dat ik best goed kon voetballen. Marius Heinerman, mijn toenmalige trainer, gaf mij mee dat ik slimmer moest zijn dan de fysiek sterkere jongens tegen wie ik speelde. ‘Slim spelen en hen gek maken met de bal,’ zei hij altijd. Ik heb veel van hem geleerd. Ik wilde graag extra trainen, ook voor de jeugdelftallen van Oranje. Marius was altijd bereid om met mij nog een kwartier individueel te trainen. Ik spreek hem nog geregeld.” Als jong meisje was Esmee al stil. Dat is ze nog steeds, zegt ze. “Als ik ergens als nieuweling binnenkom, kijk ik de kat uit de boom. Dan praat ik alleen als je me wat vraagt, want ik zou niet weten wat ik zelf zou moeten zeggen op dat moment. In de jeugd bij de KNVB zei ik niks. In de kleedkamer wist je niet eens dat ik er was, op het veld zagen ze dat pas. Toen ik bij PSV ging spelen, ging het op dezelfde manier. Ik heb tijd nodig om me ergens thuis te voelen. Inmiddels heb ik geleerd wat meer te praten en nu in Spanje moet ik wel. Dat is een natuurlijke ontwikkeling.” Mijn vlechten zijn mijn handelsmerk “Ja, ik heb altijd dezelfde vlechten in. Als klein meisje had ik dat al ’t liefst op het veld,” zegt Esmee. “Bij de uitreiking voor de prijs van Talent van het Jaar had ik bewust mijn haar los. Ik kreeg veel berichten, mensen reageerden dat ze me niet herkenden zonder mijn vlechten. Iedereen kent me van mijn vlechten, maar ik ben nog veel meer en kan ook veel meer. Op het veld ben ik Esmee met vlechten, buiten het veld kan ik ook heel anders zijn. Omdat ik elke dag train, heb ik tijdens het seizoen eigenlijk altijd mijn vlechten in. Op vakantie heb ik vaak een andere haarstijl. In Nederland maakte mijn moeder altijd m’n vlechten, in Barcelona heb ik een kapper gevonden die gespecialiseerd is in braids. Daar ga ik iedere week naartoe.” Of haar vlechten haar extra zelfvertrouwen geven? “Dat weet ik niet. Maar ik heb een keer getraind bij PSV met een hoge staart. Ik werd afgeleid, voelde me anders dan wanneer ik vlechtjes in had. Die vlechten geven me dus blijkbaar wel rust.” Heel ijdel is Esmee niet. En met shoppen maak je haar ook niet direct blij. “Ik moet mijn kledingstijl nog een beetje uitvinden. Mijn broer is wat meer into fashion. Hij stuurt me geregeld dingen door. Lachend: “Ik ben nogal kieskeurig, dus die ontwikkeling gaat traag. Ik shop meestal twee keer per jaar. De laatste keer was met Rocky Hehakaija in Amsterdam. Zij wist precies waar ze me mee naartoe moest nemen. Ik heb ook iemand nodig die mij advies kan geven. Ik ken Rocky al sinds mijn elfde. We hadden een shoot voor straatvoetbal, zij was er ook. Sindsdien hebben we contact gehouden en zijn we bevriend geraakt.” Dankzij Lieke Martens en Ronaldinho ben ik verliefd geworden op voetbal Esmee knikt. “En dankzij Neymar. Alle drie zijn zij mijn voorbeeld. Door hen tez ien voetballen, zo vrij aan de bal, wist ik hoe ik als speler wilde zijn. Ik keek altijd naar filmpjes van hen op YouTube en visualiseerde hun trucjes. Op het veld realiseerde ik me achteraf dan soms dat ik een actie had gedaan die ik had gezien in een van de video’s.” Esmee was als klein meisje al fan van de oud-spelers van Barcelona en de hele club.“Ik heb zelfs een oom die een tattoo van het clublogo op zijn been heeft. Hij had van iedere speler wel een shirtje. Hij heeft de liefde voor Barça aan ons doorgegeven. Ik had ook shirts van veel spelers, van David Villa, Messi en natuurlijk Neymar en Ronaldinho. Die liggen ergens bij mijn ouders thuis. Op mijn negende gingen we op vakantie naar Barcelona. Ik was jarig, als verrassing hadden mijn ouders een tour door Camp Nou geregeld. Daar hebben we nog een foto van.” Inmiddels speelt Esmee al een paar jaar samen met Lieke Martens, die eerder ook bij Barcelona speelde en de Gouden Schoen won voor ‘s werelds beste speelster. “Soms als ik met het Nederlands elftal in de eetzaal zit, dan kijk ik rond en denk ik: ik zit nu gewoon naast Lieke Martens... Dat blijft bijzonder. Zij heeftvoor ons toch de standaard gezet als je kijkt hoe zij bij Barcelona speelde en in de Champions League. Echt next level. Ik praat heel veel met Lieke en leer veel van haar. We hebben veel overeenkomsten, staan op dezelfde positie en Lieke is van nature ook een rustig persoon, daarom kan ik ook goed met haar praten. Voor mijn basisdebuut tegen Finland in 2022 kwam ze naar me toe. Ze zei: ‘Je moet ook gewoon schieten, niet te terughoudend zijn. Ik wil dat je per helft twee keer op doel schiet.’ Soms heb je het even nodig dat iemand dat tegen je zegt. Het geeft vertrouwen. Lieke weet precies wat ik voel en in wat voor situaties ik kom. Daarom loopt het ook goed in het veld, omdat we elkaar begrijpen.” In Barcelona leid ik een droomleven “Het is een prachtige stad en het weer is altijd mooi. Het is zeker een plek waar ik heel lang zou kunnen wonen,” zegt Esmee. “Maar het was ook wennen. Een nieuw land, een nieuwe club, een andere taal... In Eindhoven deelde ik een appartement met ploeggenoten, in Barcelona woon ik voor het eerst echt alleen. Op tien minuten loopafstand van het trainingscomplex, in een rustige wijk net buiten de stad. Ik maak er het beste van en inmiddels heb ik er vrede mee. Mijn moeder is er iedere maand een week, en ook vrienden en familie komen langs.” De overgang was groot, zegt Esmee. “Mensen onderschatten het weleens, en dat heb ik zelf misschien ook wel gedaan. Het was soms eenzaam, vooral in het begin. Inmiddels kan ik beter alleen zijn en ik hou mezelf bezig om de focus niet op het ‘alleen zijn’ te hebben. Als het schema het toelaat, ga ik na de training naar de stad voor Spaanse les. Thuis doe ik opdrachten met een werkboek. Spaans verstaan gaat inmiddels wel aardig, praten is wat lastiger.” Ze traint zo’n vijf keer per week op de club. “Voor de training en na afloop zitten we in de gym. Na de training is er een lunch op de club, die kun je daar eten of afhalen. Ik haal het meestal af, zodat ik door kan naar mijn Spaanse les. ’s Avonds eet ik thuis en speel ik een spelletje op de PlayStation, daarop kan ik tegelijkertijd gamen en bellen met vrienden uit Nederland. Het is soms nog lastig communiceren met de meiden uit de ploeg, daarvoor moet mijn Spaans nog wat beter worden. Met de taal kun je ook beter connecten. Maar ik kan vooral goed opschieten met jongere meiden als Salma Paralluelo.” Barcelona staat bovenaan de Spaanse vrouwencompetitie, is de laatste vier jaar landskampioen geworden, en wint geregeld met grote uitslagen. “Het niveau is een stuk hoger dan bij PSV. Elke dag wordt er volle bak getraind. Als we een keer gelijkspelen, horen we meteen lawaai van buitenaf. Daar merk ik aan dat Barcelona een heel grote club is.” Veel van haar ploeggenoten maken ook onderdeel uit van het Spaanse elftal, de regerend wereldkampioen. Esmee staat vaak, meestal om de wedstrijd, in de basis. “Ik dacht dat ik het dit seizoen met invalbeurten zou moeten doen. Soms is het gek om te beseffen dat ik tussen die speelsters sta.” Of Esmee in een half jaar tijd veranderd is als voetbalster? “Ik heb me al enorm ontwikkeld ten opzichte van een jaar geleden, maar ben zeker nog niet de speler die ik wil zijn. Ik moet nog wennen aan de hoeveelheid krachttraining. Soms moet ik sterker worden, maar wil ook mijn beweeglijkheid behouden. In het veld sta ik nog overal. Soms linksbuiten, soms spits, soms rechtsbuiten en ik heb ook al linksback gestaan. Maar het liefst sta ik linksbuiten, hoor.” Met de mannenploeg is er geen contact, zegt Esmee. “Ze hebben een apart gebouw en aparte velden. Laatst had ik een shoot met Nike, toen zag ik Frenkie de Jong voor het eerst. Ik heb hem toen niet eens echt gesproken, daar was geen tijd voor.” Ik vrees voor de dag dat ik geconfronteerd wordt met een kruisbandblessure Esmee klopt af aan een houten tafel en zegt: “Er raken zoveel speelsters geblesseerd. Vivianne Miedema is er net weer bij, maar nu is Jill Roord weer aan het revalideren van een kruisbandblessure. We hebben het geregeld over het drukke schema bij het Nederlands elftal en de blessures die daaruit voortkomen. Als we de Olympische Spelen hadden gehaald, hadden we dit jaar weer een eindtoernooi gehad en volgend jaar een EK. De meiden die er al langer bij zitten, hebben sinds het gewonnen EK in 2017 bijna iedere zomer een eindtoernooi gespeeld.” Ook Esmee vreest af en toe voor een zware blessure. “Ik denk er weleens aan dat het mij ook kan overkomen. Het is iets engs. Het enige dat je kunt doen is goed voor jezelf zorgen, goed herstellen, maar het is ook niet helemaal te voorkomen. Ik ben niet iemand die roekeloos duels ingaat. Zeker niet in de trainingen, omdat we de ploeg heel willen houden. Vooral in het vrouwenvoetbal zie je heel veel kruisbandblessures.” Ook mentaal is het soms zwaar. “Je gaat continu door, denkt aan de volgende wedstrijd en niet aan de vorige; die flow blijft doorgaan. Als we bij elkaar komen met de Oranjevrouwen hebben we pas een moment van rust. We komen binnen op maandag en spelen pas op vrijdag. Zo’n lange opbouw naar een wedstrijd hebben we bij de club niet.” Ook bondscoach Andries Jonker besteedt veel aandacht aan de fysieke en mentale belasting. “Hij kijkt naar de persoonlijke programma’s van iedereen en welke training en herstel bij wie past. Heel goed. Bij Barcelona is daar soms wat weinig tijd voor.”   Het is nu tijd dat de volgende generatie van Oranje op staat “Ik ben heel blij dat ik met zulke grote spelers mag spelen, maar er komt inderdaad een dag dat wij het stokje helemaal van ze zullen moeten overnemen. Het is lastig te zeggen wie het voortouw moet nemen. Een speler is er klaar voor of niet. Wieke Kaptein startte onlangs tegen Duitsland voor het eerst in de basis en speelde een goede wedstrijd. We beschikken over een goede groep spelers die het gemis goed kan opvangen. Dat zie je aan Caitlin Dijkstra, die het heel goed doet op de positie van Stefanie van der Gragt, die na het WK stopte.” Esmee is een van die nieuwe beoogde leiders. “In de toekomst kan ik dat zeker zijn. Ik praat veel met assistent-coach Arvid Smit, hij vindt dat ik meer mag uitstralen dat ik een grote speler ben, dat ik bij Barcelona voetbal.”  Oranje wist zich niet te plaatsen voor de Olympische Spelen in Parijs deze zomer. In de halve finale van de Nations League was Spanje met 3-0 te sterk, en in de troostfinale, de laatste kans op een olympisch ticket, verloor Nederland met 2-0 van Duitsland. Voor oudere speelsters als Sherida Spitse en Daniëlle van de Donk was het de laatste kans om een Olympische Spelen mee te maken. “Die meiden waren ontzettend teleurgesteld. We hebben niet gesproken over de toekomst, maar de coach zegt duidelijk: ‘Wij zijn geen opleidingsteam; als je goed bent, zit je erbij.’ Hij kijkt niet naar leeftijd.” Esmee is te spreken over de bondscoach. “Hij is Amsterdams streng, maar hij brengt het beste in mij naar boven. Onder hem ben ik basisspeler geworden. Als iets niet goed is, zegt hij het, en als iets wel goed is, zegt hij het ook.” Bij Oranje spelen ze geregeld in een 5-3-2-systeem met Esmee als linker wingback. “In een 4-3-3-systeem zou Lieke Martens mijn concurrent zijn, in dit systeem kunnen wij samenspelen. Als wij de bal hebben, ben ik eigenlijk de linksbuiten, ben ik vrij. Dat bevalt me.” Natuurlijk zijn er ook verbeterpunten. “Soms ben ik iets te lief en terughoudend. Ik zou nog vaker brutaal aan de bal kunnen zijn, zelf kunnen schieten.” Mijn olympische droom ligt dan wel in duigen, maar er wacht mij nog veel moois “Absoluut. Er komen nog genoeg toernooien en ik hoop nog op een Olympische Spelen. Volgend jaar is er weer een EK. Die wil ik heel graag winnen met het Nederlands elftal.” Op haar Instagrampagina staat de quote: ‘Nooit stoppen met groots dromen.’ Met een foto van Esmee als negenjarig meisje in Camp Nou, nadat ze de transfer naar Barcelona maakte. “Ik had vroeger in mijn hoofd om als oudere speler misschien ooit bij Barça te eindigen. Ik had nooit gedacht dat dat al op mijn twintigste zou zijn. Je kunt dus nooit voorspellen wat er gaat gebeuren.” De Champions League winnen staat hoog op haar wensenlijstje. Vorig jaar won Barcelona het kampioenenbal en eerder, in 2021, ook al. In 2022 was de ploeg verliezend finalist. “Het zou heel vet zijn als we hem in mijn eerste jaar bij Barcelona al winnen. Maar ik wil ook heel graag met Nederland een grote prijs winnen, dat zou misschien nog wel specialer zijn. We hebben de laatste tijd pech met blessuregevallen. Als iedereen fit is, dan kunnen wij echt wat moois laten zien en van iedereen winnen.” Esmee speelt nu al bij haar droomclub. “Of ik ook bij Barcelona ga eindigen? Die mogelijkheid is er zeker. Als ik me eenmaal ergens fijn voel, dan blijf ik er graag een lange tijd. Maar in het voetbal is het altijd lastig te zeggen, hè...” Helden Magazine 71 Het eerste gedeelte van het interview met Esmee Brugts is afkomstig uit de tweede uitgave van 2024. De 71ste editie van Helden Magazine is voor het eerst in België te bewonderen! Deze mijlpaal wordt gevierd met twee verschillende sporters op de cover: Estavana Polman in Nederland en Wout van Aert in België. In een openhartig interview deelt Estavana Polman, het gezicht van het Nederlandse handbalteam, haar verhaal over de voorbereidingen op het olympisch kwalificatietoernooi. Daarbij komen ook haar persoonlijke uitdagingen, zoals haar relatie met Rafael van der Vaart, het moederschap en haar blessures ter sprake. Alleskunner Wout van Aert laat dit jaar de Tour de France schieten en kiest voor het eerst voor de Giro d’Italia. De Belgische renner spreekt zich uit over het nieuwe traject, Mathieu van der Poel, Visma-Lease a Bike en de Olympische Spelen. In deze editie van Helden wordt er ook veel aandacht besteed aan voetbal. Experts laten zich daarnaast uit over Jerdy Schouten, de sleutelspeler van PSV, dat op weg is naar het landskampioenschap en het EK met Oranje in Duitsland. We blikken terug op de legendarische wedstrijd tegen Portugal tijdens het WK van 2006 met Khalid Boulahrouz en bezoeken verdediger Bart Nieuwkoop in Rotterdam. Met Manchester City won Kevin De Bruyne alles wat er te winnen valt. Kenners spreken zich uit over onder meer zijn weergaloze traptechniek en fabuleuze inzicht. In ‘De Dag Dat Alles Misging’ kijken Sigi Lens en Edu Nandlal terug op de vliegtuigcrash in Suriname. Ze hebben de verschrikkelijke SLM-ramp overleefd die zich 35 jaar geleden heeft voorgedaan. Verder in de 140 pagina’s tellende editie deelt marathonloopster Anne Luijten haar bewogen jaar met de lezers. Ze liep de olympische limiet, trouwde, maar verloor ook haar trouwste fan: vader Jos. Zwemfenomeen Ian Thorpe blikt terug op zijn legendarische races en vriendschap met Pieter van den Hoogenband. Victoria Koblenko gaat in gesprek met Ranomi Kromowidjojo, drievoudig olympisch kampioen en zeventienvoudig wereldkampioen zwemmen. Kickbokslegende Peter Aerts, een grootheid in Japan, spreekt onder meer over het oprichten van zijn eigen bond LEGEND. Als laatste is de negentienjarige Collin Veijer de hoop van de Nederlandse motorsportfans, maar wie is hij?

Michaëlla Krajicek (30) staat voor een kruispunt in haar leven. Gaat ze door met tennis? Of is het tijd om een andere weg in te slaan? In aanloop naar Wimbledon, daar waar ze in 2007 op haar achttiende in de kwartfinale stond, gaan we bij haar langs in Praag voor een gesprek over haar carrière, de zware periode die ze privé achter de rug heeft en de toekomst. Een racket en tennisballen maken steeds vaker plaats voor een kwast en verftubes. En met succes, want Michaëlla Krajicek heeft al meerdere schilderijen verkocht. De keuken van haar appartement, gesitueerd op de vierde verdieping van een groot, statig negentiende-eeuws gebouw, wordt binnenkort geplaatst. Tot die tijd dient die als atelier. Er staan tal van fleurige schilderijen die klaar zijn voor verzending. “Tekenen en schilderen heb ik altijd leuk gevonden, maar ik heb nooit de kans gehad om er veel tijd aan te besteden door al dat getennis en gereis. Mijn vader kan heel goed tekenen, maar had het denk ik ook niet zo leuk gevonden als ik me daar een paar jaar geleden op had gefocust. Twee jaar geleden ben ik begonnen met schilderen, het is voor mij een fijne manier om de zinnen te verzetten. Ik heb geen enkele les gevolgd, schilder wat in me opkomt. Als ik het een naam moet geven wat ik doe, laat ik het dan maar abstract art noemen. Ik vind het nog steeds grappig en bijzonder dat er mensen zijn die het mooi vinden wat ik doe en er geld voor willen betalen,” zegt Misa lachend, terwijl hondje Thor aandacht vraagt door te blaffen en tegen haar kuiten aan te lopen. Haar ‘artiestennaam’ op Instagram en andere social media luidt: Girl Who Loves To Paint. “Weet je wat ik lastig vind en vond? Welk bedrag ik nou voor een schilderij moet vragen.” Ze begint over het jaarlijkse gala van de door haar halfbroer opgerichte Krajicek Foundation, waar vorig jaar een schilderij van haar werd geveild voor het goede doel. “Richard wilde graag dat ik erbij was toen het werd geveild. Ik moest bijna kotsen, zo zenuwachtig was ik. Ik dacht: straks zeggen mensen dat een kind nog beter kan schilderen.” Uiteindelijk werd er 3500 euro voor haar schilderij betaald. En dit jaar wordt er elke maand een schilderij van haar geveild voor een goed doel, #LetsMakeA- DifferenceTogether. “Het is een heel andere spanning dan een wedstrijd winnen. Het mooie met kunst is: niet iedereen kan en hoeft het mooi te vinden. Ik heb nu alweer twee mensen die willen dat ik een schilderij voor ze maak. Wow, denk ik dan. Dat mensen iets mooi vinden waar ik mijn gevoel in heb gelegd vind ik heel bijzonder, dat maakt me gelukkig.” Psycholoog Op de tafel in haar appartement liggen boeken, waaronder biografieën van tennissters Maria Sharapova, Monica Seles en Jelena Dokic. Maar bewijzen dat dit het huis is van een actieve tennisster zijn zo snel niet gevonden. Er is geen tennistas, -racket of -kleding te zien. “Ik ben vanmorgen nog wel even op de tennisclub geweest, maar heb de laatste tijd een beetje afstand genomen van het tennis,” vertelt ze. “Begin januari heb ik nog een toernooi in Hongkong gespeeld, maar ik merkte toen dat ik mentaal op was. Ik had de vliegtickets en het hotel voor het volgende toernooi al geboekt, maar onderweg naar het vliegtuig begon ik te huilen. Ik heb alles gecanceld en heb besloten tijd voor mezelf te nemen. Wat dingen moest ik op een rijtje zetten.” Fysiek heeft ze de nodige tegenslagen gehad, haar zesde operatie aan haar rechterknie dateert van vorig jaar april. Maar het is vooral privé dat ze een moeilijke periode achter de rug heeft. “Zeg maar gewoon een kuttijd!” zegt Michaëlla. “Ik droomde er altijd van om te trouwen. Die droom kwam uit. Maar voor m’n dertigste was ik alweer gescheiden...” In 2013 leerde ze de Duitse oud-proftennisser Martin Emmrich kennen. Hij was even haar coach, ze speelden samen een keer gemengd dubbel op Wimbledon en in 2014 ging hij op het center court van Rosmalen door zijn knieën. In juli 2015 trouwden ze. In het appartement dat ze betrokken, was al rekening gehouden met een kinderkamer. De mededeling eind 2017 dat hij het huwelijk wilde beëindigen, viel Michaëlla rauw op haar dak. In juni 2018 was de scheiding definitief. 'De bedoeling was dat ik in 2018 zou stoppen met tennis met het idee om een gezinnetje te beginnen. Dat zat zo in m'n hoofd' “Ik heb het heel moeilijk gehad. Ik sliep en at bijna niet, was helemaal kapot en ik begreep er niets van. We hadden het appartement laten verbouwen. De bedoeling was dat ik in 2018 zou stoppen met tennis met het idee om een gezinnetje te beginnen. Dat zat zo in m’n hoofd. Toen hij eind 2017 ineens vertelde dat hij bij me weg wilde, deed dat erg veel pijn. Zoveel verdriet had ik nog nooit gehad.” Ze raakte in een depressie. Michaëlla was op zoek naar antwoorden, maar kreeg die niet. “Ik twijfelde vreselijk aan mezelf. Kwam ook doordat mijn ex mij allemaal verwijten maakte. ‘Je hebt dit en je hebt dat fout gedaan, daarom is het klaar,’ zei hij. Ik heb maandenlang gedacht dat het dus allemaal aan mij lag. Ik dacht: wat als ik dit nou anders had gedaan? Of: waarom heb ik toen zo tegen hem gedaan?” Had je nog fut om je bed uit te komen? “Ik heb zo goed en zo kwaad als het ging geprobeerd de dagen door te komen. Een vriendin zei onlangs nog: ‘Jij lacht altijd, dus iedereen denkt dat jij altijd gelukkig bent.’ Blijkbaar kwam ik op veel mensen ook zo over, terwijl ik zo ongelukkig was. Ik heb hulp gezocht bij een psycholoog. Zij was mijn houvast in die zes tot acht maanden dat ik me zo ellendig voelde. Ik heb heel wat afgepraat en gehuild bij haar. En Thor was er als fijne afleiding. Ik wandelde iets van vier keer per dag met hem. Heerlijk om in die rotperiode even met hem naar buiten te gaan.” Helden Magazine editie 47 Het eerste gedeelte van het verhaal van Michaëlla Krajicek komt voort uit Helden Magazine nummer 47, waar Lieke Martens samen met Ronald Koeman de cover siert. Helden Magazine editie 47 is een dubbeldik jubileumnummer. Helden bestaat 10 jaar en in dit nummer blikken wij onder andere vooruit op het Wereldkampioenschap vrouwenvoetbal. De OranjeLeeuwinnen veroverden twee jaar terug de Europese titel én de harten van alle Nederlanders. In de WK special komen nog meer speelsters als Shanice van de Sanden, Vivianne Miedema en Jill Roord en bondscoach Sarina Wiegman aan het woord. Verder ging Frits Barend langs in Esbjerg bij Rafael van der Vaart & Estavana Polman en vertellen Sjinkie & Fenna Knegt voor het eerst samen over de dag dat de shorttracker zware brandwonden opliep. Een editie met heel veel inspirerende sportverhalen, waar helaas de turnterreur helaas nog steeds geen verleden tijd is. Dylan Groenwegen de nieuwe topsprinter van het peleton is en Steven Kruijswijk de fietsende familieman. Marit Bouwmeester opnieuw haar zinnen heeft gezet op Olympisch goud en Inge de Bruijn ging na haar zwemcarrière op zoek naar zichzelf. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Een pittige blessure, een nieuwe coupe en eind juni wordt hij 33 jaar. Toch kunnen Manchester City en de Rode Duivels nog steeds niet zonder Kevin De Bruyne, vorst van het middenveld dankzij zijn weergaloze traptechniek en fabuleuze inzicht. “Hij hoort bij de beste drie Belgische voetballers ooit.” zei Jan Boskamp in Helden Magazine 71. Het moet een hard gelag zijn geweest voor Cristiano Ronaldo op een prijzen-gala in Dubai begin dit jaar. Niet alleen is de Portugees niet langer de voetballer waar iedereen over praat, ook qua uiterlijk gaat het tegenwoordig over anderen. Tijdens de zogeheten Globe Soccer Awards waren er vooral vragen over het nieuwe kapsel van Kevin De Bruyne. Langere lokken, wat blonder ook, strak naar achteren gekamd waarbij de punten naar de zijkant vallen, een flinke lik wax erin. Hij oogt ineens een beetje als zijn ijdele ploeggenoot Jack Grealish, maar dan zonder haarbandje. De Bruyne, voorheen rossiger en kortgeknipt, was het kapsel niet aangeraden door een stilist, vertelde hij de informerende presentator bij de Globe Soccer Awards. “Ik ben gewoon niet naar de kapper gaan.” Dat klonk vertrouwd nuchter. Maar dat het vaak over de haardracht van de Belg ging, zegt twee dingen over ’s mans status. Ten eerste: De Bruyne is zo’n grote speler geworden dat zelfs zijn kapsel interessant is. Ten tweede: de Belg zoekt meer de spotlights, want hij is slim genoeg om te weten dat een opvallend(er) kapsel verwachtingen met zich meebrengt. Voor wie die theorie onzin vindt: kijk de documentaire van David Beckham nog even terug. Keep it simple heet de biografie van De Bruyne, die tien jaar geleden met medewerking van de speler zelf het licht zag. Een boekwerk dat inmiddels hopeloos achterhaald is. Sindsdien werd de Belg eenmaal Voetballer van het Jaar in Duitsland (2015) en tweemaal in Engeland (2020, 2021), won hij de Duitse beker met VfL Wolfsburg, vijf landstitels, twee FA Cups en vijf League Cups met Manchester City en vorig seizoen dan ook nog de Champions League en de wereldbeker. Hij veroverde WK- brons met België op het WK 2018 na favoriet Brazilië onderweg te hebben uitgeschakeld en Engeland te hebben verslagen in de ‘kleine’ finale. De Bruyne is de grote regisseur van City én van België, de man waarbij de bal altijd goed ligt, die openingen ziet die anderen niet zien, die haarzuiver schiet, die weet wanneer te temporiseren en te versnellen, die op elke positie op het middenveld het verschil kan maken. Hij is metronoom en koning ineen. Meester van het één keer raken. Van de hoekschop, en van de korte, de lange en de vrije trap. Vraag de Nederlandse, al vijftig jaar in België wonende analyticus Jan Boskamp na een dramatische wedstrijd van zijn geliefde Feyenoord naar Kevin De Bruyne en hij begint spontaan weer te glimmen. “Ach De Kef, fantastisch. Bij de top 3 van beste Belgische spelers ooit. En ik heb wat goeie voorbij zien komen, hoor.” Hamstrings Even werd gevreesd dat De Bruynes regeerperiode voorbij was. Van augustus 2023 tot januari 2024 ontbrak hij vanwege een dringende operatie aan zijn hamstrings, want die voelden volgens de middenvelder aan ‘als natte keukenhanddoeken’. De tol van een leven lang alles willen spelen, elke match meepakken. En dan nooit op halve kracht. Dit is geen vedette die anderen laat lopen, De Bruyne holt zichzelf de blubber, en tackelt als dat nodig is. Al ziet Boskamp dat laatste liever niet. “Dan zit hij niet goed in de wedstrijd. Als hij echt goed is, stapt-ie met een wit broekje van het veld en de tegenstander met allemaal modderbroekjes. Dan heeft-ie ze met zijn passes en versnellingen helemaal dronken gespeeld.” De Bruyne was ergens ook blij met de gedwongen rustperiode, vertelde hij later. Hij stak veel tijd in zijn gezin, in sponsortripjes, dook op bij de Formule 1, ontmoette zijn grote held rapper Drake, flirtte met de Saoedische competitie. Waren de lange haren een voorbode van een andere levensstijl? Maar toen City-coach Josep Guardiola de middenvelder begin maart voortijdig wisselde tijdens een zware wedstrijd tegen Liverpool en De Bruyne woedend reageerde, wist Boskamp dat het vuur nog steeds huizenhoog brandt in zijn favoriete speler. Al even typerend: het was tijdens en na de wedstrijd nota bene Guardiola die sussend te werk ging. Guardiola heeft De Bruyne nog steeds nodig. Dat bewees de Belg direct bij zijn rentree. Afgetrainder vanwege nieuwe trainingsmethoden en een nieuw dieet en dus met die nieuwe coupe keerde hij begin dit jaar terug om bij zijn eerste invalbeurt het duel met Newcastle United volledig op zijn kop te zetten, met een weergaloze pass op Oscar Bobb en een bekeken schot door de benen van een verdediger ging de zege naar City. Memorabel was ook een avond dit jaar op Kenilworth Road, het meest afgetrapte stadionnetje van de hoogste Engelse divisie, bucketlist-materiaal voor voetbalromantici. Voor De Bruyne een trip down memory lane, in dergelijke gare acccommodaties speelde hij ook in België als jonge prof. Het inspireerde hem in het FA Cup-duel tegen thuisclub Luton Town tot het geven van liefst vier assists op Erling Haaland. Daardoor stond hij met slechts twaalf wedstrijden op de teller al in de top 5 van assistgevers van spelers die uitkomen in de vijf grootste competities. Het noopte voormalig Liverpool-spelers en analisten Jamie Carragher en Graeme Souness ertoe De Bruyne uit te roepen tot ‘de beste buitenlander in de Premier League ooit, nog voor Bergkamp, Cantona en Zola’. Het is nog steeds oppassen met zijn spieren, hij kan niet alles spelen. Maar het is geen toeval dat City met De Bruyne aan boord terugkeerde in de titelrace. De Belgische nationale ploeg kampt met dezelfde ‘Kevin-afhankelijkheid’. Daar mag iedereen van de gouden generatie afzwaaien, zolang De Bruyne nog meedoet is er altijd hoop op eremetaal komende zomer in Duitsland, het land waar De Bruyne alle stadions kent door gloedvolle periodes bij Werder Bremen en VfL Wolfsburg. Hij moet nieuwe aanstormende Belgische talenten gaan aansturen. Op een manier zoals hij dat altijd heeft gedaan: niet zo- zeer met zijn mond, maar met zijn begiftigde voeten. Boskamp: “Je moet eens kijken naar de ontwikkeling van City- speler John Stones, dat was een statische centrumverdediger die op een gegeven moment buiten de ploeg viel. Maar nu is hij een machine op het middenveld. Dat komt door Kevin, die leidt dat soort jongens op. Met zijn poten.” Helden Magazine 71 Het eerste gedeelte van het verhaal over Kevin De Bruyne is afkomstig uit de tweede uitgave van 2024. De 71ste editie van Helden Magazine is voor het eerst in België te bewonderen! Deze mijlpaal wordt gevierd met twee verschillende sporters op de cover: Estavana Polman in Nederland en Wout van Aert in België. In een openhartig interview deelt Estavana Polman, het gezicht van het Nederlandse handbalteam, haar verhaal over de voorbereidingen op het olympisch kwalificatietoernooi. Daarbij komen ook haar persoonlijke uitdagingen, zoals haar relatie met Rafael van der Vaart, het moederschap en haar blessures ter sprake. Alleskunner Wout van Aert laat dit jaar de Tour de France schieten en kiest voor het eerst voor de Giro d’Italia. De Belgische renner spreekt zich uit over het nieuwe traject, Mathieu van der Poel, Visma-Lease a Bike en de Olympische Spelen. In deze editie van Helden wordt er ook veel aandacht besteed aan voetbal. Esmee Brugts, bekroond als Talent van het Jaar, maakte afgelopen zomer een droomtransfer naar FC Barcelona. Experts laten zich daarnaast uit over Jerdy Schouten, de sleutelspeler van PSV, dat op weg is naar het landskampioenschap en het EK met Oranje in Duitsland. We blikken terug op de legendarische wedstrijd tegen Portugal tijdens het WK van 2006 met Khalid Boulahrouz en bezoeken verdediger Bart Nieuwkoop in Rotterdam. In ‘De Dag Dat Alles Misging’ kijken Sigi Lens en Edu Nandlal terug op de vliegtuigcrash in Suriname. Ze hebben de verschrikkelijke SLM-ramp overleefd die zich 35 jaar geleden heeft voorgedaan. Verder in de 140 pagina’s tellende editie deelt marathonloopster Anne Luijten haar bewogen jaar met de lezers. Ze liep de olympische limiet, trouwde, maar verloor ook haar trouwste fan: vader Jos. Zwemfenomeen Ian Thorpe blikt terug op zijn legendarische races en vriendschap met Pieter van den Hoogenband. Victoria Koblenko gaat in gesprek met Ranomi Kromowidjojo, drievoudig olympisch kampioen en zeventienvoudig wereldkampioen zwemmen. Kickbokslegende Peter Aerts, een grootheid in Japan, spreekt onder meer over het oprichten van zijn eigen bond LEGEND. Als laatste is de negentienjarige Collin Veijer de hoop van de Nederlandse motorsportfans, maar wie is hij?