Femke Kok veroverde bij de WK afstanden in 2023 als eerste Nederlandse schaatsster ooit de wereldtitel op de 500 meter. Een jaar later deed ze dat nog eens over. 2024 leek weleens het jaar van Femke te kunnen gaan worden, maar in het najaar kreeg ze te maken met het cytomegalovirus, dat net als de ziekte van Pfeiffer gepaard gaat met vermoeidheid. Toen ze zich eind oktober afmeldde voor het wereldbekerkwalificatietoernooi, had ze geen idee hoelang ze uit de roulatie zou zijn. Op het NK sprint maakte ze haar comeback. Nu mag ze zich op gaan maken voor het de EK sprint in Thialf. We blikken terug op ons interview met Femke uit 2023.
Kurumi Inagawa
“Inagawa is een Japanse die snel kan openen, een van de beste tegenstanders die ik me kon wensen. Ik begon in de buitenbaan,” zegt Femke Kok.
Bij de WK afstanden startte ze op 3 maart in een kolkend Thialf in rit zeven op de 500 meter. “Ik raakte zo gemotiveerd van het publiek, had zo’n zin om te schaatsen. Doordat er nog geen richttijd was, voelde ik weinig druk. Het hele seizoen waren mijn prestaties een beetje achtergebleven, waardoor de verwachtingen rond mij sowieso minder waren. Ik was voor mijn gevoel al een beetje afgeschreven. Ik was relaxed, had niets te verliezen. Dat was heel anders in 2022, toen juist iedereen dacht dat ik wel even zou winnen als ik aan de start van een 500 meter stond, omdat ik in 2021 na mijn overstap naar de senioren op mijn afstand meteen vier wereldbekerwedstrijden op rij had gewonnen en zilver bij de WK afstanden had gepakt.
Ik vond het lastig om een jaar later met die druk om te gaan, kwam nog maar net kijken.” Femke was er bij wereldbekerwedstrijden afgelopen seizoen niet in geslaagd het podium te halen, wel werd ze twee keer vierde. Drie weken eerder werd de World Cup in Polen een teleurstelling. “Daar ging alles mis wat mis kon gaan. Op de 500 meter had ik een dikke misser, waardoor ik meteen kansloos was. Op de 1000 meter zou ik in de tweede rit starten, maar dat werd ineens rit één. Ik was nog niet klaar met inrijden, had mijn transponders nog niet om gekregen toen ik ineens naar de start moest. Ik was al buiten adem toen ik van start ging.
‘Dat zenuwslopende wachten op het middenterrein. Vreselijk. Ik maakte mezelf helemaal gek. Van pure spanning heb ik mijn coach en de fysio heel vaak geknepen’
Daarna was ik er zo klaar mee. Het eten was slecht, het hotel was niks. Eigenlijk moest ik nog een week in Polen blijven, want een week later was daar ook de wereldbekerfinale. Ik wist: als ik hier nog een week blijf, maak ik mezelf helemaal gek. Ik heb tegen mijn trainers Gerard van Velde en Dennis van der Gun gezegd dat ik naar huis wilde, om in Heerenveen in alle rust te kunnen trainen in aanloop naar de WK.”
Tijdens die trainingen met trainingsgenoot Mats Siemons focuste ze zich vooral op haar techniek. “Ik had me niet gekwalificeerd voor de 1000 meter op de WK afstanden, had alleen de 500 meter. Ik had één kans, het was alles of niets. Die ene race op de WK kon mijn seizoen maken of breken. Ik had bij de NK sprint, eind december in Thialf, 37,07 gereden, wist dus dat ik een goede tijd in me had. Tijdens de trainingen ging het met de dag beter, ik kreeg steeds meer vertrouwen en mijn coaches dachten ook dat ik wat moois kon laten zien.”
Femke opende snel, in 10,35, en was een fractie sneller dan Inagawa. Na een goede eerste bocht kon ze op de kruising naar de Japanse toe rijden. Bij het ingaan van de laatste bocht kwam ze al onderdoor om daarna te finishen in 37,28. “Ik was heel blij dat ik op het moment dat het moest mijn beste race van het seizoen had gereden. Elke klap was raak.” Gerard van Velde ging uit zijn dak op de kruising toen hij de tijd van Femke zag. Dennis van der Gun ving haar op na haar rit.
Ze twijfelde of haar tijd goed genoeg was, had bij de mannen een uurtje eerder Jordan Stolz bijna een baanrecord zien rijden op de 500 meter, dus ze dacht vooraf dat de winnende tijd in de buurt van het baanrecord van 37,02 zou liggen. “Ik was niet heel uitbundig, maar Dennis zei meteen: ‘Ik moet nog zien of iemand aan jouw tijd komt.’ Daarna het zenuwslopende wachten op het middenterrein. Vreselijk. Ik maakte mezelf helemaal gek, wist niet of ik moest zitten of staan. Dennis en onze fysiotherapeut Johan Methorst stonden naast me. Van pure spanning heb ik Dennis en Johan heel vaak geknepen.”
In rit tien waren twee grote concurrenten aan de beurt: Erin Jackson, de Amerikaanse olympisch kampioene op de 500 meter, en vrouw in vorm Vanessa Herzog. De Oostenrijkse kwam vijfhonderdste tekort. “Dennis en Johan riepen: ‘Het kan nog, het kan nog!’”
In de volgende rit nam Jutta Leerdam, bij World Cups in aanloop naar de WK al vier keer goed voor een podiumplek op de 500 meter, het op tegen Kim Min-sun. De Zuid-Koreaanse gold als topfavoriet voor de wereldtitel. “Zij had op een na alle 500 meters van het seizoen gewonnen en was in Thialf ook al sneller geweest dan 37,28. Ze opende snel, maar ook Jutta deed dat voor haar doen en zij heeft natuurlijk altijd een fantastische volle ronde in zich.”
Leerdam finishte in 37,54 en Kim, die in de laatste binnenbocht een misslag had, deed dat in 37,56. Op het middenterrein werden Van der Gun en Methorst opnieuw geknepen. “Ik dacht: als zelfs Kim en Jutta niet aan mijn tijd komen…” In de slotrit nam ploeggenoot en vriendin Michelle de Jong het op tegen de Amerikaanse Kimi Goetz. Ze kwamen allebei niet aan haar tijd. Femke maakte een vreugdesprong, stak beide armen in de lucht en omhelsde meteen Van der Gun.
“Het hele seizoen had ik niet op het podium gestaan en op de WK was het ineens raak. Bizar. Dennis had dat seizoen na elke tegenvaller tegen me gezegd: ‘Niet erg dat je niet op het podium staat. Het is veel mooier om na de laatste wedstrijd van het seizoen op het podium te staan.’ Als klein meisje had ik met mijn vader en moeder op tv naar grote wedstrijden in Thialf gekeken en dacht ik: daar wil ik ook op een dag wereldkampioen worden. Een droom kwam uit. En dat ik ook nog eens de eerste Nederlandse vrouw ben die wereldkampioen op de 500 meter is geworden, maakte het extra mooi.”
Na afloop schaatste ze een ereronde met de Nederlandse vlag om haar schouders. Ze stopte om haar ouders langs de kant te omhelzen. “Zij waren ook zo blij, hadden ook mijn struggles van dichtbij meegekregen.”
René Kok en Ilja Postma
Schaatsen zit bij Femke in het dna. René Kok was een verdienstelijk schaatser, reed ooit in de Friese selectie met Rintje Ritsma en daarna marathons. Moeder Ilja Postma schaatste recreatief en volbracht in 1997 de Elfstedentocht. Femke, enig kind, groeide op in Nij Beets, waar ze nu nog met haar ouders woont en waar in het ouderlijk huis de voertaal Fries is. Als kind turnde ze ook.
Met het gezin zaten ze voor de tv als er schaatswedstrijden waren. “Mijn vader wees dan vaak naar de tv en zei tegen me: ‘Kijk, zo moet het.’ Dan vertelde hij hoe je de bocht aan moest snijden of hoe je afzette naar de zijkant. Ik sprong dan op en deed de schaatsbeweging na in de woonkamer. Tijdens de volgende training op het ijs ging ik me dan inbeelden dat ik de schaatser was die ik op televisie had gezien.
Bijvoorbeeld de Koreaanse Lee Sang-hwa, wereldrecordhoudster op de 500 meter, zij zat altijd zo mooi diep.” Vader René trainde ook vaak met zijn dochter. “Door zijn achtergrond als schaatser kon hij me heel goed helpen. Als ik hem niet als trainer had gehad, was ik denk ik niet geweest waar ik nu ben. Mijn ouders zeiden altijd: ‘Als je iets anders leuker vindt, mag je dat ook gaan doen, hoor.’ Hoe beter ik werd, des te fanatieker ik aan de slag ging.”
Haar fanatisme ging als tiener ook tegen haar werken. “Ik was rond mijn zestiende zo erg bezig met het resultaat, dat ik vergat goed te schaatsen. Ik was voor wedstrijden soms zo gespannen dat ik moest overgeven. Mijn vader en moeder zeiden in die tijd: ‘Of je stopt, of we gaan er iets aan doen.’ Ik ben destijds gesprekken gaan voeren met een psycholoog en daar heb ik veel aan gehad. Het overgeven was sindsdien verleden tijd, ik ging met veel meer ontspanning het ijs op.”
Gerard van Velde
Femke gold al jaren als een groot talent. In 2019 en 2020 wist ze de wereldtitel bij de junioren te pakken. Gerard van Velde, coach van Team Reggeborgh, knoopte in oktober 2019 een gesprek aan met Femke, die op dat moment nog uitkwam voor het gewest Friesland. Van Velde wilde haar dolgraag naar zijn ploeg halen. “Ik was nog heel jong toen Gerard in 2002 olympisch kampioen op de 1000 meter werd in Salt Lake City, maar had de beelden natuurlijk wel gezien op YouTube. Ik was vereerd dat hij het in me zag zitten.”
Ze had meteen een klik met Van Velde. “Tijdens ons eerste gesprek was ik nog een allrounder; om wereldkampioen bij de junioren te worden, moest ik ook een aardige 3000 meter kunnen rijden. Gerard zei dat als ik de overstap naar de senioren maakte, hij veel potentie in me zag als sprintster. Hij had heel duidelijke ideeën hoe hij me beter kon maken en die spraken mij erg aan.”
In de zomer van 2020 maakte ze de overstap naar Reggeborgh. Van Velde ging meteen met de toen negentienjarige ruwe diamant aan de slag. “Door zijn achtergrond als sprinter wist hij precies hoe dingen moesten voelen, hij kon zich heel goed inleven in mij, heeft zelf die zoektocht ook afgelegd als schaatser. Op technisch vlak kon hij me zo goed helpen.”
Het bleef niet bij aanwijzingen alleen. Van Velde, die op 30 november 52 wordt en in 2008 stopte als schaatser, is nog altijd superfit en fietst en schaatst vaak mee tijdens trainingen. “Gerard is mega fit en hartstikke fanatiek. Als ik niet beter wist, had ik gedacht dat hij nog steeds topsporter was. Ik vind die bevlogenheid heel mooi. Hij is zo betrokken, als je ergens mee zit, kun je altijd bij hem terecht. Ik heb bijna dagelijks contact met hem.”
Femke ging als een komeet in haar eerste seizoen bij de senioren. Ze verzekerde zich dankzij vier zeges op de 500 meter van de eindzege in het World Cup-klassement en bij de WK afstanden pakte ze zilver op ‘haar’ afstand, achter de Russische Angelina Golikova. “Het jaar daarna waren de Spelen in Beijing en veel mensen verwachtten dat ik wel even zou winnen als ik ergens aan de start verscheen. Ik vond het moeilijk, dacht: hoezo verwachten ze nu al van me dat ik het wel even ga doen?
We hadden in de zomer anders getraind en ik had daar niet zo goed op gereageerd. Ik was nog maar een jaar senior en we waren nog heel erg aan het kijken wat voor mij werkte.” Bovendien was er het een en ander veranderd in haar leven. Zo kwam er na vier jaar een einde aan haar relatie. ‘Daar had ik het erg moeilijk mee.’
Van Velde was heel belangrijk in die periode. “Hij bleef heel rustig, wees me er telkens op dat ik nog jong en volop in ontwikkeling was en dat het niet reëel was dat ik weer zomaar alles zou winnen. Gerard vertelde ook heel eerlijk over zijn eigen onzekerheden als schaatser, dat hij veel moeite had om de overstap te maken naar de klapschaats en zelfs een periode helemaal gestopt was. Ik had er zoveel aan dat hij zulke gesprekken met me voerde, hij kon me tot rust brengen.”
Ireen Wüst
Bij Reggeborgh trof Femke ook de beste Nederlandse olympiër ooit. Ireen Wüst kwam in 2020 bij de ploeg met als doel een uittroepteken te plaatsen achter haar carrière en bekommerde zich als een soort mentor om de ruim veertien jaar jongere Femke. “Ik keek altijd vol bewondering naar Ireen, zij was mijn grote voorbeeld. Het mooie was dat ze er heel erg voor openstond om te helpen. Ik kon altijd bij haar aankloppen als ik ergens mee zat. Op elk vlak kon zij me raad geven. Ireen vertelde me hoe ik met de pers om moest gaan en ik kon het met haar hebben over de hoge verwachtingen.”
Allebei kwalificeerden ze zich voor de Spelen. Voor Femke was het haar olympische debuut, voor Wüst waren het haar vijfde Spelen. “Ireen nam mij echt bij de hand. We deelden met elkaar een appartement. Ireen zei voor vertrek al: ‘We gaan er eerst een mooi appartement van maken in Beijing. Kom op, we gaan slingers bestellen.’ We hingen ook posters op. Ireen deed er alles aan om ons thuis te laten voelen daar. Zo mooi dat zij aan zulke dingen dacht.
Ze maakte er ook een traditie van om elke avond in ons appartement samen een serietje te kijken. Kjeld Nuis was daar ook altijd bij, hij wist als olympisch kampioen natuurlijk ook precies hoe je toe moest leven naar de Spelen. Ireen zorgde ervoor dat er een vast ritme was, heerlijk om iemand bij ons te hebben die ons overal doorheen kon loodsen. Door corona waren het heel vreemde Spelen, er was geen publiek welkom. De familie zat thuis, daardoor was je nog meer op elkaar aangewezen en dat maakte het extra intens.”
Femke zag Wüst op 7 februari 2022 de 1500 meter winnen, het betekende haar zesde gouden olympische medaille. Op elke van de vijf Spelen waaraan ze meedeed, veroverde ze minstens één olympische titel. “Ik heb echt met grote ogen naar Ireen gekeken. Zo bijzonder om van zo dichtbij mee te maken hoe zo’n groot kampioene het aanpakte. Ze was vooraf zo relaxed. Toen ze terugkwam in het appartement vierden we natuurlijk een feestje. Ze was heel erg moe, moest aan het einde van de dag nog naar de NOS. ‘M’n haar ziet er niet uit,’ zei Ireen. Toen heb ik haar haar nog gedaan met de krultang, haha. En de volgende dag deed ik dat ook voor de medailleceremonie.”
Kjeld Nuis veroverde een dag later olympisch goud op de 1500 meter, waardoor het opnieuw feest was in het Reggeborgh- appartement. Weer vijf dagen later was het de beurt aan Femke en Michelle de Jong. Femke werd zesde in 37,39, op achttienhonderdste van het brons. “Ik voelde me goed, maar had allemaal missers tijdens mijn race. Ik baalde vreselijk. Ireen was er toen voor me. De 500 meter was laat op de dag, maar Ireen bleef speciaal op voor mij, terwijl ze de volgende dag nog in actie moest komen op de ploegenachtervolging. Zo lief dat ze er was om me op te vangen en me gerust te stellen. Ireen vertelde dat ze heel trots op me was en dat dit me alleen maar sterker zou maken.”
Dat het met haar vorm wel goed zat, bleek daarna bij de WK sprint, waarop Femke tweede werd achter Jutta Leerdam. Ireen nam na de Spelen afscheid. “Ik vind het heel jammer dat ze is gestopt, mis haar. Ik heb nog steeds geregeld contact met Ireen, kan haar nog altijd bellen als ik vragen heb.”
Wüst ging na haar schaatscarrière aan de slag als topsportmentor bij schaatsploeg TalentNED en werd eerder aangesteld als expert prestatiegedrag en mentale gezondheid door NOC*NSF. Ze deelt haar ervaringen met jonge sporters. Wüst was er ook als de kippen bij om Femke in maart te feliciteren met haar wereldtitel. “Ze zei dat ze het geweldig vond. En ze verwees nog naar de Spelen, zei iets van: ‘Een jaar later en jij hebt die gouden medaille nu ook.’”
Dennis van der Gun
Femke werkte in 2022 voor het eerst samen met Dennis van der Gun, die daarvoor samen met Johan de Wit vier jaar de Japanse sprinters onder zijn hoede had. Van der Gun volgde Michel Mulder op als assistent van Van Velde. “Dennis heeft veel ervaring en kan heel goed op mij inpraten. Dennis komt altijd met de juiste aanwijzingen en woorden, zowel op mentaal als technisch gebied. Hij is duidelijk en direct, maar brengt dingen bij mij vaak op een grappige manier. Dat werkt heel fijn.”
Na haar tienerjaren heeft Femke geen gebruik meer gemaakt van een mental coach of (sport)psycholoog. “Ik heb mensen om mij heen met wie ik ook heel goed kan praten. Gerard, Ireen, eerst Michel, en nu dus Dennis. Dennis heeft me heel goed geholpen toen het niet zo goed ging. Hij hamerde erop vertrouwen te blijven houden. Dat wij op het middenterrein van Thialf samen de wereldtitel konden vieren, is daar het bewijs van. Ik denk dat ik vooral op mentaal vlak weer een stap heb gemaakt dankzij Dennis.”
Femke vertelt dat Van der Gun haar al snel ‘doorhad’. “Ik laat niet snel het achterste van m’n tong zien, denk snel: zij hebben er verstand van, dus zal het wel goed zijn. Dennis en Gerard laten mij inzien dat ik best mag aangeven als ik me ergens niet lekker bij voel, dat ik wel wat strenger mag zijn naar anderen. Van nature ben ik iemand die op momenten dat ik me ergens niet helemaal goed bij voel, denk: laat ik maar niet moeilijk doen. Dennis moedigt me aan bij twijfel aan de bel te trekken.”
In oude interviews werd Femke vaak omschreven als ‘lief meisje’. Ze knikt: “Ik was vaak te lief. Ik heb in februari zelf besloten eerder terug te keren uit Polen na de eerste World Cup. Toen ik aangaf dat ik me daar niet fijn voelde, was Dennis streng. Hij zei: ‘Als jij dat voelt, dan ga je nu zeggen dat je naar huis wil.’ Hij triggerde mij om naar mezelf te luisteren. Het is mooi dat het zich ook heeft uitbetaald. Mede daardoor ben ik nu wereldkampioen. De Femke van twee jaar geleden had dat besluit nooit genomen.”
Ook op technisch gebied heeft Van der Gun haar beter gemaakt. “Dennis heeft lang met de Japanners gewerkt, heeft me tips gegeven waardoor ik nog net wat beter kan starten en mijn explosiviteit eerder om kan zetten in snelheid. En Dennis laat me heel erg op finesse trainen. Op de 500 meter is het zo belangrijk dat elke klap raak is.”
De uitdaging voor de komende tijd is om haar 1000 meter op een hoger niveau te krijgen. Het plan dat ze met Van Velde en Van der Gun uitstippelde, ligt er. “Ik ben nog steeds bezig met een ontdekkingsreis als schaatser. Met een betere 1000 meter word ik ook weer completer als sprinter. Ik ben wereldkampioen allround bij de junioren geweest, dus ik moet ook een goede 1000 meter in huis kunnen hebben. Ik vind het een mooie uitdaging om daar de komende jaren mee aan de slag te gaan. Het mag uiteraard niet ten koste gaan van mijn 500 meter. De winst is vooral te halen in de tweede ronde op de 1000 meter. Ik moet zorgen dat ik technisch goed blijf rijden, want ik heb de neiging de techniek een beetje uit het oog te verliezen op het einde van een 1000 meter.
Jutta Leerdam
Nederland telt momenteel twee schaatssters die bij de absolute top op de sprint horen: Jutta Leerdam en Femke. “Wij zijn elkaars concurrent, komen elkaar altijd tegen. Jutta houdt mij scherp. Als er iemand is die heel snel is, wil ik daar niet voor onder doen,” zegt Femke over haar twee jaar oudere rivale.
In 2020 en 2022 pakte ze samen met Leerdam – en Letitia de Jong en Dione Voskamp – de wereldtitel op de teamsprint, maar verder nemen ze het vooral tegen elkaar op. Bij de EK sprint van 2021 en 2023 was het brons en zilver voor Femke en twee keer goud voor Leerdam. Bij de WK sprint van 2022 pakte Leerdam goud en Femke zilver. Waar Femke de 500 meter als specialiteit van het huis heeft, geldt dat bij Leerdam vooral voor de 1000 meter. Femke won bij de WK afstanden dus goud op de
500 meter, waar Leerdam de wereldtitel op de 1000 meter pakte en brons op de halve afstand. “Jutta motiveert me om het maximale uit mezelf te halen, maar ik focus me daarbij wel vooral op mezelf. We gaan normaal met elkaar om. Ik ben tegen iedereen altijd sportief, zo zit ik in elkaar.”
Leerdam heeft op social media meer dan vier miljoen volgers, haar leven wordt breed uitgemeten. Naast topsporter is zij ook influencer en een ‘merk’ dat haar sport overstijgt. “Jutta doet haar ding en dat past bij haar. Ik ben me er eigenlijk niet zo van bewust dat je als topsporter ook je eigen merk kunt zijn, ben er veel minder mee bezig om me te profileren op social media. Post af en toe dingen op Instagram en dat is eigenlijk altijd gerelateerd aan mijn sport. Ik post dingen omdat ik ze leuk vind en heb daar verder geen bijbedoelingen mee. Ik ben puur bezig met mijn sport en verder niet.
Willem- Alexander en Máxima
Een wereldtitel zorgt voor goede pr. Meer mensen weten wie ze is en ook op social media weten mensen haar te vinden. “Ik val meer op, krijg best vaak DM’s op social media, maar daar ga ik nooit op in,” zegt Femke. “Heb dus lange tijd een relatie gehad en ben sinds twee jaar vrijgezel. Ik mis het soms wel om iemand om me heen te hebben met wie ik dingen kan delen. Maar dat moet dan wel iemand zijn die mijn leven begrijpt, die snapt dat ik niet naar feestjes kan, tegen veel sociale dingen ‘nee’ moet zeggen en veel weg ben. Dat maakt het allemaal niet eenvoudig. Ik ben ook niet heel erg op zoek, hoor, wacht wel af wat er op mijn pad komt.”
Femke was door haar wereldtitel ook opgevallen bij koning Willem-Alexander en koningin Máxima. Ze ontving een uitnodiging voor de jaarlijkse Uitblinkerslunch. Op 1 september meldde ze zich in een groene jurk met haar paspoort en toegangsbewijs op Paleis Noordeinde. “Ik was verrast en vereerd, vond het spannend en cool om op bezoek te gaan bij de koning en koningin. Ik mocht aan tafel gaan zitten bij koningin Máxima en naast mij zat cabaretier Jochem Myjer. Tijdens de koffie kwam ook Willem-Alexander, die eerst aan de andere tafel zat, erbij. We hadden heel leuke, luchtige gesprekken. De koning en koningin wisten wie ik was, hadden zich volgens mij goed ingelezen, stelden vragen.”
Lachend: “Ja, je kunt wel stellen dat mijn wereldtitel deuren heeft geopend.”
Met dank aan B&B Uitgerust voor Zaken, Heerenveen
Helden Magazine 69
Het verhaal van Femke Kok komt voort uit het dubbeldikke eindejaarsnummer van Helden. De laatste editie van 2023 staat traditioneel in het teken van een terugblik op het afgelopen sportjaar, waarop Femke Bol de cover siert. De atlete blikt uitgebreid terug op het jaar waarin alles wat ze aanraakte in goud leek te veranderen.
Helden ging daarnaast in Engeland op bezoek bij Nathan Aké, die met Manchester City de landstitel, FA Cup en Champions League won. Hij werd samen met zijn echtgenote Kaylee, met wie hij al sinds zijn vijftiende samen is, geïnterviewd en gefotografeerd. Bijzonder was ook het bezoek aan de familie Schippers. Dafne nam afscheid van de atletiek en samen met haar ouders, zus en broer blikte ze terug op haar indrukwekkende carrière.
In de 69ste editie van Helden komen tal van sporters aan het woord die 2023 kleur gaven. Wout Poels blikt terug op ritzeges in de Tour en Vuelta, maar ook op het verlies van ploeggenoot Gino Mäder. Golden Sisters Bente en Lieke Rogge werden samen wereldkampioen waterpolo. Karolien en Finn Florijn zijn gezegend met geweldige roeigenen, ze pakten allebei WK-goud; een dubbelinterview. Jeffrey Hoogland is koning op de kilometer. Hij werd voor de vierde keer wereldkampioen op ‘zijn’ afstand en verbeterde het wereldrecord. Een openhartig gesprek met de kilometervreter.
Verder pakten zeilers Bart Lambriex en Floris van de Werken een hattrick aan wereldtitels. Over zeilen gesproken: Marit Bouwmeester keerde terug na de bevalling van haar dochter in 2022 en werd meteen weer Europees kampioen. Feyenoord werd ook kampioen en Lutsharel Geertruida had daar een belangrijk aandeel in. Hij doet zijn verhaal. Joey Veerman won in 2023 de KNVB-beker en werd vader. Een gesprek met de uitgesproken voetballer over wie veel mensen een mening hebben.
Ook een verhaal over Lionel Messi en de club waar hij afgelopen zomer heen verhuisde, het Inter Miami van David Beckham. Een portret van Carlos Alcaraz, de nieuwe posterboy van het tennis die Novak Djokovic klopte in de finale op Wimbledon in dé wedstrijd van het jaar. En als laatste was het voor schaatscoach Kosta Poltavets en voetbaltrainer Anoush Dastgir juist een zwaar jaar, door de situatie in hun geboortelanden Oekraïne en Afghanistan.
Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 69 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.
