Jeffrey Hoogland (30) pakte op de Spelen in Parijs goud op de teamsprint. Daarnaast verbeterde hij  vorig jaar in Mexico het wereldrecord op de tijdrit van 1000 meter. Een verhaal over intense pijn, twijfels en een nieuwe goudjacht met de koning van de kilometer. “Na elke kilometer schreeuwt mijn lichaam tegen me: doe dit alsjeblieft nooit meer.” “De pijn die ik voel op de kilometer is niet in woorden uit te drukken. In één minuut sloop je je spieren. Je moet het meemaken om te weten hoe dat voelt. Ik begin vanuit stilstand met een heel zwaar verzet, op zeeniveau vaak 68 tanden voor en 15 achter, versnellingen zitten immers niet op een baanfiets. De eerste ronde gebruik ik om op snelheid te komen, dan denk ik alleen maar: trappen, je moet harder, kom op sneller. De eerste anderhalve ronde is het puur explosief bezig zijn, tot ik een topsnelheid van meer dan 75 kilometer per uur bereik. De tweede ronde gaat nog wel, dan is het zaak dat tempo vast te houden. Maar na vijfhonderd meter begint de verzuring in m’n benen. Bij elke trap meer. In de derde ronde lukt het nog wel om te fietsen, maar daarna kom je op een niveau van fight or flight, dat is een state of mind waarin mensen in paniek kunnen raken. Uit wat voor hout je bent gesneden blijkt in zo’n stresssituatie. De natuurlijke reacties van lichaam en geest zijn: ik moet hier weg, vluchten! Op dat moment komt de oermens in mij naar boven. In die vierde en laatste ronde knalt het melkzuur zo’n beetje uit m’n oren. Wat ik in die laatste ronde doe, voelt niet eens meer als fietsen. Het is eigenlijk meer mee peddelen, want de pure kracht is weggevloeid. Door de pijn heen, verstand op nul, puur op mentaliteit de finish halen. Dat knokken tegen mezelf is ook wat het mooi en uitdagend maakt. Niet op dat moment, hoor, maar wel als je er, zoals ik nu, op terugkijkt en over nadenkt. 'De natuurlijke reacties van lichaam en geest zijn: Ik moet hier weg, vluchten! Op dat moment komt de oermens in mij naar boven. Door die pijn heen' Die laatste meters voelt het bijna alsof ik niet meer op aarde ben, dan wordt het licht in mijn hoofd. In het begin kijk ik altijd langs en over mijn handen heen. Ik wil zien waar ik heen stuur, dan rij ik ook de meest vloeiende lijn. Maar in de laatste ronde zakt mijn bovenlichaam in door de vermoeidheid. Ik moet de energie letterlijk uit mijn kleine teen halen. Zolang je nog spanning op je benen hebt, voel je dus wel de enorme verzuring, maar op een of andere manier associeer ik die dan nog niet met pijn, dat heb ik geblokkeerd. Maar zodra ik de finish gepasseerd ben en de druk gaat van m’n benen af, dan lijkt het of ze zijn ontploft vanbinnen. Zoveel pijn voel ik dan ineens. Toen ik in 2018 in Apeldoorn voor het eerst wereldkampioen werd op de kilometer kon ik niet eens meer lopen. Ik lag meteen op de grond toen ik van m’n fiets kwam, lopen ging niet meer, ik moest echt worden ondersteund naar het middenterrein. Tegenwoordig gaat dat beter. Hoe zwaarder de versnelling is die ik met de jaren ben gaan ronddraaien, des te beter ik de inspanning aankan. De kilometer is een combinatie van uithoudingsvermogen en kracht. Met een zwaarder verzet draait het meer om kracht en raak ik minder snel buiten adem en ben ik na afloop minder gesloopt. Neemt niet weg dat na elke kilometer mijn lichaam tegen me schreeuwt: doe dit alsjeblieft nooit meer. Na een kilometer heb ik nog een week lang last van mijn lijf, benen en longen. De dagen erna heb ik last van, zoals wij het noemen, de ‘kilokuch’. Een heel droge, nare hoest waar je niets aan kunt doen. Dat geeft wel aan hoe erg ik m’n longen heb gesloopt. Na een week rust ben ik vaak weer het mannetje. Ik weet nog dat ik na mijn eerste wereldtitel op de kilometer meteen met mijn vriendin Shanne Braspennincx op wintersport ging. Pas aan het einde van de vakantie kwam ik weer een beetje op adem. Op een of andere manier ben ik elke keer als er iets te halen valt op de kilometer de pijn van de vorige keer weer vergeten. Nou ja, vergeten... Als ik in de startmachine sta, dan ben ik er niet bang voor. Het wordt natuurlijk niks als je op je fiets zit en je denkt: ik ga zoveel pijn hebben, moet ik wel van start? Ik hou van de uitdaging. Het is een minuut lang all out gaan. Daar kun je heel zenuwachtig van worden, maar mij helpen nervositeit en spanning juist om scherper te worden en me goed te voelen.” Kunst “Ik rij helemaal niet graag een kilometer, tenzij er iets te halen valt. Voor mij is het eigenlijk een bijnummer, aangezien deze discipline na de Spelen van 2004 van de olympische agenda verdween. Ik train er ook niet echt voor, vaak gaat een dag voor de WK het stuur voor de kilometer pas op m’n fiets. Lange tijd heb ik ook niet heel erg op de aerodynamica gelet wat betreft mijn houding op de fiets. Het was vaak gewoon: hard van start gaan, daarna op het stuur gaan liggen en dan komt het wel goed. Sinds ik in 2015 bij de EK voor het eerst de kilometer reed, ben ik ongeslagen. Als ik start, win ik goud. Bizar. Ik krijg geregeld de vraag of ik gemaakt ben voor de kilometer. Eigenlijk ben ik gemaakt voor de 500 meter, ik moet alleen nog twee rondjes langer door. Ik heb van jongs af aan, ook door mijn achtergrond als BMX’er, een goede start. Daarnaast heb ik als sprinter veel power. In de teamsprint neem ik altijd de derde ronde voor mijn rekening. Maar ik moet wel zeggen dat een kilometer echt wel zwaarder is dan de teamsprint. Het is een ronde langer en ik moet alles zelf doen. Op de teamsprint zit ik eerst in de slipstream van starter Roy van den Berg en van Harrie Lavreysen, die de tweede ronde voor z’n rekening neemt. Vergeleken bij de kilometer rij ik de eerste twee rondes op de teamsprint redelijk ontspannen, daarna ben ik aan de beurt en moet ik een ronde knallen. Maar goed, die teamsprint helpt natuurlijk wel om een goede kilometer te rijden. Voorheen moesten baanrenners het op de kilometer juist hebben van de laatste twee ronden. Er werd destijds met lichtere verzetten gereden, renners met meer inhoud gingen vaak wel twee seconden langzamer van start. Die achterstand maakten ze op het einde wel goed op de pure sprinters, die dan inkakten. Tegenwoordig is het materiaal veel verder ontwikkeld. De fiets, de aerodynamische pakken en helmen zorgen ervoor dat een sprinter langer zijn snelheid vast kan houden. Daarnaast wordt er op een hoger niveau getraind, lukt het om een zwaarder verzet rond te blijven trappen. De snelheden zijn hoger en worden langer vastgehouden. Daardoor zijn de jongens van de langere adem nu kansloos. Het is: alles aanspannen in dat lijf en gaan. Het is eigenlijk een soort kunst geworden.” Wereldrecord “Nadat ik dit jaar in Glasgow mijn vierde wereldtitel op de kilometer pakte, dacht ik: en nu kunnen we voor het wereldrecord gaan. François Pervis reed op 7 december 2013 in het Mexicaanse Aguascalientes, een baan op 1700 meter boven zeeniveau, een tijd van 56,303. Een bizar snelle tijd, maar ik dacht al een tijdje dat het mogelijk was die tijd te verbeteren, omdat we tien jaar verder zijn, het materiaal beter is en de renners weer sterker en sneller zijn. Ik had wel een voorwaarde voordat ik het record aan zou vallen: ik moest in Glasgow eerst de wereldtitel prolongeren. Ik vond het niet kunnen om het wereldrecord aan te vallen, terwijl ik niet eens de beste van de wereld was. Dat was mijn eer te na. Daardoor kwam er ook extra druk op de kilometer bij de WK. Toen ik op 8 augustus mijn vierde wereldtitel pakte, kon ik de aanval op het wereldrecord aankondigen. Het was een late call. Veel moest nog geregeld worden om op 31 oktober het record aan te kunnen vallen in Aguascalientes. Het begon met het scheppen van de voorwaarden. Mijn management House of Sports en Shanne, die ook heel goed is in het regelen en organiseren, hebben mij daar heel erg bij geholpen. Ik ben heel dankbaar dat mooie partners als AP Support, de Nederlandse Loterij, AGU, Yamaha, Omnisport, HiPRO en de KNWU mij hebben ondersteund, waardoor ik een wedstrijd helemaal voor mij alleen in Mexico kon organiseren. Normaal gesproken hebben Shanne en ik het thuis nooit over fietsen, maar dat was de afgelopen tijd wel anders. In tegenstelling tot voorheen ben ik in aanloop naar de wereldrecordpoging natuurlijk wel heel intensief gaan trainen op de kilometer. Het kilometerstuur zat standaard op mijn fiets. We hebben gekeken naar mijn houding, die kon aerodynamischer. Het was beter om mijn hoofd minder omhoog te houden dan ik gewend was en dus ook minder ver vooruit te kijken. Dat was weer een heel andere houding, was wennen. Daar hebben we eerst op de roller en daarna op de baan heel hard aan gewerkt. Dat het dan lukt, in een tijd van 55,433, 0,896 seconden sneller dan het oude record, is de ultieme bekroning.” Burn-out “De aanval op het wereldrecord was de afgelopen tijd een mooie prikkel. Na de Spelen had ik juist moeite om gemotiveerd te blijven. Tien jaar lang had ik heel intensief voor mijn sport geleefd. Mensen weten nog hoe het was tijdens de lockdown, dat ineens jouw wereldje heel klein werd. Dat is eigenlijk hoe mijn leven al jaren was. Alles stond in het teken van het fietsen, voor andere dingen was amper ruimte. Het is heftig om jarenlang jezelf restricties op te leggen, binnen een vaste structuur te leven en amper tijd voor sociale contacten te hebben. Wij hadden de ambitie om de beste te worden op de teamsprint, gingen nog extremer te werk om ons grote doel te halen. Ik ben juist iemand die van nature op z’n tijd wat afleiding nodig heeft, moet soms m’n hoofd leegmaken. Voor mij betekent dat: af en toe lekker crossen met de motor of afspreken met vrienden. Ik word gek als ik dag in dag uit met maar één ding bezig ben. Tot en met de Spelen in Tokio moest dat allemaal wijken. Mijn leven draaide om fietsen, fietsen en nog eens fietsen. Ons grote doel, goud winnen op de teamsprint, haalden we. Daarnaast pakte ik zilver op de sprint. Ik was in mijn beste vorm ooit in Tokio, was zo trots op wat ik had bereikt, maar merkte ook dat ik op het randje zat van wat tegenwoordig vaak al snel als een burn-out wordt bestempeld. Ik was er na de Spelen even klaar mee om alleen maar met fietsen bezig te zijn, was al heel erg blij met mijn carrière en zag ertegen op om meteen weer aan een nieuwe olympische cyclus te moeten beginnen. En ik moest er niet aan denken meteen weer als een kluizenaar te leven voor m’n sport, vond het ook belangrijk om ‘mens’ te zijn, om er te zijn voor mijn vrienden, die al die jaren begrip toonden voor mijn leven als topsporter. Daar ben ik ze enorm dankbaar voor, maar tegelijkertijd had ik wel vaak het gevoel dat ik iets miste. Het zette me ook aan het denken en al voor de Spelen realiseerde ik me dat het leven uit meer bestaat dan fietsen. Ik had daar ook gesprekken over met mijn vrienden na Tokio. Ik vertelde dat ik het gewoon niet meer leuk vond, dat ik er zo klaar mee was en dat het in aanloop naar de Spelen zo extreem zwaar was geweest. En dat alleen maar om zo’n medaille te halen, zei ik. Ik ging die medailles downgraden, dacht: zijn die het waard om daar zoveel voor op te geven? Mijn vrienden probeerden me op te beuren, zeiden: ‘Je hebt toch iets moois bereikt? Wij hebben ons werk en dat is ook niet altijd zaligmakend.’ Mijn gevoel om het fietsen even op een lager pitje te zetten, werd versterkt door Shanne. Zij was in Tokio olympisch kampioen geworden op de keirin, had een enorm voldaan gevoel, maar stond er na terugkomst net zo in als ik: er is meer in het leven. En natuurlijk is het ook makkelijker om zo te denken als je allebei olympisch goud thuis hebt liggen. Voor Tokio hadden Shanne en ik een huis gekocht in Haarle, vlakbij Nijverdal waar mijn roots liggen, met het plan dat na de Spelen te gaan verbouwen. In eerste instantie dachten we een paar dingen aan te passen, maar het mondde uit in een gigantische verbouwing. Ik deed veel dingen zelf en was dus heel veel tijd kwijt aan ons huis. Ik trainde wel, maar mijn focus lag lange tijd meer op de verbouwing dan op het fietsen. En dan is het volkomen logisch dat ik op de sprint eerder werd uitgeschakeld dan ik gewend was en ik niet het niveau had van voorheen. Eigenlijk vond ik het ook wel prettig om bijna twee seizoenen zonder druk en verwachtingen te fietsen, op een gegeven moment verwachtte voor mijn gevoel niemand meer iets van mij en dat vond ik prima. De verklaring was simpel: ik was niet helemaal goed bezig met mijn sport.” Legacy “Ik had nog de ambitie om naast de teamsprint ook individueel olympisch goud te pakken, maar daarvoor moest eerst het vuurtje in mij weer gaan branden. En dat duurde even. Dit jaar ging ik al wel weer mee in het stramien van wereldbekerwedstrijden rijden, ik sloot weer echt aan bij de jongens. Al moest ik ook nog af en toe thuis zijn voor de finishing touches van de verbouwing. In aanloop naar de WK begon ik ook weer echt hard te trainen. Mijn coach Mehdi Kordi heeft ook een belangrijke rol gespeeld om dat vuurtje weer te laten branden. Hij was het die steeds begon over het wereldrecord op de kilometer. ‘Je hebt een mooie carrière, maar je kunt ook echt een legacy nalaten als je dat record pakt. Jij bent de beste op de kilometer, wil je dat record dan niet?’ Bij dat record dacht ik altijd: dat is een belachelijk snelle tijd. Ik wist natuurlijk ook dat het op hoogte was gerealiseerd en rijden in ijle lucht maakt een groot verschil met sprinten op zeeniveau. Ik dacht dat ik de capaciteiten had om het te kunnen verbeteren, wachtte op een moment dat ik het record aan zou kunnen vallen, maar er waren de afgelopen jaren simpelweg geen wedstrijden meer op grote hoogte. Doordat Mehdi er steeds over begon, dacht ik: misschien moet ik zelf dan maar de omstandigheden creëren om het record aan te vallen. En toen dat in mijn hoofd ging zitten, had ik weer een doel om voor te trainen. De gedachte aan het record heeft mij de afgelopen tijd op de been gehouden als topsporter. Mehdi heeft dat heel slim gedaan. Ik had dat zetje echt nodig. De aanval op dat record zorgde er ook voor dat ik gemotiveerd ben om er alles uit te halen op weg naar de Spelen. Ik wil in Parijs nog één keer de beste Jeffrey laten zien. Als ik dit record niet had gehad om naar toe te leven, was het maar de vraag of die nog tevoorschijn zou komen.” Onrust “Bij de WK in Glasgow haalde ik naast onze wereldtitel op de teamsprint en het goud op de kilometer nog op een andere manier het nieuws. Er werd breed uitgemeten dat er een bom was gelegd onder de succesvolle teamsprint, dat het niet goed zat tussen Harrie en mij door uitspraken die ik deed. Ik heb in Glasgow dingen geroepen uit emotie, waardoor onrust ontstond. Ik had helemaal geen zin om erover te praten, maar heb ik toch uitspraken gedaan, ook omdat ik de sprint nog niet helemaal had verwerkt. Dan zei ik: Harry was voor mij de afgelopen twee jaar geen realistische sparringpartner meer, ik kreeg training na training op mijn flikker en dat motiveert ook niet. En ik riep dat het ieder voor zich was. Uitspraken uit pure emotie. Harrie is de beste van de beste op de sprint. Als ik me dan ook nog een tijd focus op de verbouwing van ons huis, dan is het niet raar dat je op je donder krijgt. Met mijn uitspraken gingen de journalisten daarna natuurlijk naar Harrie en voor we het wisten, bestond in de media het beeld dat er ruzie in de tent was. De volgende ochtend zaten Harrie en ik naast elkaar op het vliegveld en we zeiden tegen elkaar: ‘Wat is ons allemaal overkomen? We hebben toch geen ruzie?’ Nee, dat hadden we niet. ‘Zullen we maar gewoon verder gaan dan?’ Het is goed tussen Harrie en mij. Ik snap ook dat er de afgelopen jaren is ingezoomd op de strijd tussen Harrie en mij. Het is natuurlijk ook een aparte situatie dat we bij grote toernooien eerst teamgenoten zijn op de teamsprint en daarna elkaars grootste concurrenten op de individuele sprint. Het is uniek dat de beste sprinters allebei uit Nederland komen. En ja, in Parijs zal ik het ook weer tegen Harrie op moeten nemen. Hij is de te kloppen man op de sprint. Jarenlang, tot en met de Spelen in Tokio, ontliepen we elkaar heel weinig. Ik probeer niet te veel met hem bezig te zijn, maar voornamelijk te kijken naar mezelf. Hoe kan ik me nog ontwikkelen? Wat kan ik bedenken om hem te verslaan? Met Harrie, maar ook met Roy van den Berg, Matthijs Büchli, Nils van ’t Hoenderdaal, oud-bondscoach René Wolff en alle anderen met wie wij als baansprinters de groei hebben doorgemaakt, heb ik een band voor de rest van m’n leven. Door de manier waarop wij onze sport beleven, door de wijze waarop we dag in dag uit elkaar op een hoger niveau hebben gebracht. Ook buiten het fietsen om is die klik er. Roy heeft na de Spelen een barbecue georganiseerd, we hebben het ook gezellig samen.” Rugklachten Vanaf de WK tot en met de recordpoging is het stuur voor de kilometer niet meer van mijn fiets geweest. Mijn trainingsschema’s waren de afgelopen tijd daardoor anders dan die van de andere sprinters. Vanaf nu gaat het vizier op de Spelen, waar we op de teamsprint uiteraard onze titel willen prolongeren. Roy, Harrie en ik weten precies wat we daarvoor moeten doen. Als wij allemaal ons niveau halen, zijn we in principe onverslaanbaar. Het klinkt misschien arrogant als ik zeg: zet ons met z’n drieën bij elkaar en het kan bijna niet missen. Wat een luxe om dat uit te kunnen spreken. We zullen veel samen gaan trainen en proberen het beste in elkaar naar boven te brengen de komende tijd, zoals we dat voor de Spelen in Tokio ook deden. Het traject zal er wel iets anders uitzien, aangezien ik ook geregeld in Spanje wil trainen, waar Shanne en ik een appartement hebben. Ik vind het fijn om af en toe in een andere omgeving te trainen, dat is ook weer verfrissend. Ik zal me in elk geval heel erg focussen op de juiste dingen doen, fysiek weer zo goed worden als mogelijk. Dan kan ik weer strijden om het goud, met de teamsprint en individueel. Het einde van mijn topsportcarrière komt langzaamaan in zicht. Ik ben dertig, kijk ook wel uit naar een leven zonder de fiets. Om mijn sport op het niveau te doen zoals ik dat al jaren doe, is heel intensief. Ik merk dat ook aan mijn lichaam, heb mezelf zo belast dat ik last krijg van slijtage. Vooral mijn rug is vaak pijnlijk. Met name als ik toewerk naar een piekmoment, waarin ik zoveel van mijn lichaam vraag, gaat alles pijn doen. Topsport is niet gezond. En als je ziet hoe bizar het niveau is toegenomen in het baanwielrennen de afgelopen tien jaar... Ik denk dat we tegen het maximale aanzitten van wat een menselijk lichaam aankan. Als je ziet hoe wij tekeergaan op de sprint. En toch zal de sport ook nadat ik ben gestopt zich weer doorontwikkelen. Ik ben niet bang dat ik na m’n carrière rondloop met chronische rugklachten. Veel van de lichamelijke ongemakken komen ook voort uit het feit dat ik nu simpelweg te veel spieren heb, de spierspanning is zo hoog. Als ik straks mijn lichaam rust kan gunnen, zal die afnemen. Na de Spelen in Tokio heb ik al gemerkt dat ik in het dagelijks leven nergens last van had toen het fietsen op een lager pitje stond. Dat stelde me ook gerust. Of Parijs mijn laatste kunstje wordt, weet ik nu nog niet. Het zal sowieso mijn derde en laatste deelname aan de Spelen zijn. Misschien gun ik me erna eerst weer even rust en bedenk ik dan weer iets. Bij mij weet je het maar nooit als ik ergens een uitdaging in zie.” Trouwen “Ik realiseer me steeds meer dat ik zoveel te danken heb aan mijn sport. Negen wereldtitels, olympisch goud en zilver, het wereldrecord. Allemaal geweldig. Maar ik heb ook mijn vriendin leren kennen dankzij de topsport. Wat nog ontbreekt is een ring om mijn en haar vinger, ja. Dat is nu nog even lastig te plannen, ik ben nog even heel egoïstisch bezig. Trouwen is iets voor in mijn nieuwe leven, haha. Dan heb ik meteen weer een mooi nieuw doel. Helden Magazine 69 Het verhaal van Jeffrey Hoogland komt voort uit het dubbeldikke eindejaarsnummer van Helden. De laatste editie van 2023 staat traditioneel in het teken van een terugblik op het afgelopen sportjaar, waarop Femke Bol de cover siert. De atlete blikt uitgebreid terug op het jaar waarin alles wat ze aanraakte in goud leek te veranderen. Helden ging daarnaast in Engeland op bezoek bij Nathan Aké, die met Manchester City de landstitel, FA Cup en Champions League won. Hij werd samen met zijn echtgenote Kaylee, met wie hij al sinds zijn vijftiende samen is, geïnterviewd en gefotografeerd. Bijzonder was ook het bezoek aan de familie Schippers. Dafne nam afscheid van de atletiek en samen met haar ouders, zus en broer blikte ze terug. In de 69ste editie van Helden komen tal van sporters aan het woord die 2023 kleur gaven. Wout Poels blikt terug op ritzeges in de Tour en Vuelta, maar ook op het verlies van ploeggenoot Gino Mäder. Golden Sisters Bente en Lieke Rogge werden samen wereldkampioen waterpolo. Femke Kok kroonde zich tot de eerste Nederlandse wereldkampioene op de 500 meter en toont zich zoals we haar niet eerder zagen. Karolien en Finn Florijn zijn gezegend met geweldige roeigenen, ze pakten allebei WK-goud; een dubbelinterview. Verder pakten zeilers Bart Lambriex en Floris van de Werken een hattrick aan wereldtitels. Over zeilen gesproken: Marit Bouwmeester keerde terug na de bevalling van haar dochter in 2022 en werd meteen weer Europees kampioen. Feyenoord werd ook kampioen en Lutsharel Geertruida had daar een belangrijk aandeel in. Hij doet zijn verhaal. Joey Veerman won in 2023 de KNVB-beker en werd vader. Een gesprek met de uitgesproken voetballer over wie veel mensen een mening hebben. Ook een verhaal over Lionel Messi en de club waar hij afgelopen zomer heen verhuisde, het Inter Miami van David Beckham. Een portret van Carlos Alcaraz, de nieuwe posterboy van het tennis. En als laatste was het voor schaatscoach Kosta Poltavets en voetbaltrainer Anoush Dastgir juist een zwaar jaar, door de situatie in hun geboortelanden Oekraïne en Afghanistan. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 69 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Jackie Groenen (27) is al jaren een van de boegbeelden van het Nederlands elftal. De middenveldster van Manchester United werd met de Oranjevrouwen Europees kampioen in 2017 en stond in de WK-finale in 2019. Jackie is ook een muziekliefhebber. We bespraken haar leven aan de hand van haar favoriete nummers. Fleetwood Mac - Landslide “In mijn vrije tijd ben ik veel met muziek bezig. Als klein meisje wilde ik al graag goed Engels leren. Dat deden we aan de hand van muziek­ nummers. In de auto luisterden we naar cd’s, in die hoesjes zaten boekjes met de songteksten. Eerst luisterden we de liedjes en thuis vertaalden we de teksten. Toen is mijn liefde voor muziek begonnen. Een paar jaar geleden ben ik begonnen met gitaarspelen. Een van mijn favoriete nummers van Fleetwood Mac, Landslide, kan ik nu spelen. Fleetwood Mac is mijn grootste liefde in de muziek. Onlangs ben ik naar een coverbandje van Fleetwood Mac gegaan. Ik heb enorm getwijfeld of ik er wel naartoe zou gaan, want vaak word je door een coverband teleurgesteld. Maar ze waren zo goed, ik heb er absoluut geen spijt van. Ik heb Fleetwood Mac helaas nooit live zien spelen. Ik wilde kaartjes kopen voor een concert in Nederland, maar dat optre­den viel midden in het WK in 2019. Dat was helaas ook hun afscheidstour...” Frank Sinatra - My way “Mijn vader en ik reden vroeger iedere dag twee uur heen en weer naar Essen, de club in Duitsland waar ik op mijn vijftiende mijn eerste contract tekende. We draaiden in de auto altijd liedjes voor elkaar en analyseerden de teksten. My way van Frank Sinatra is een van de lievelings­ nummers van mijn vader. De tekst vind ik passend bij mijn voetbalcarrière, omdat ik geregeld een stap heb gezet die mensen niet logisch vonden.” Dat begon al bij jouw keuze voor SSG Essen. “Ik had altijd bij Nederlandse jeugdploegen gespeeld. Maar ik wilde wat anders en ging daarom met mijn vader bij Essen kijken. Door vlak over de grens te voetballen, kon ik alles combineren. Ik woonde nog bij mijn ouders in het Belgische Poppel, zat op school in Tilburg en kon op het hoogste niveau voetballen, want de Duitse competitie was op dat moment de beste van de wereld. Mijn vader is geregeld voor gek verklaard dat hij iedere dag twee uur heen en twee uur terug moest rijden om mij naar een training te rijden. Willem II, de club waar mijn opa en vader hadden gevoetbald, was een logischere keuze geweest. Maar ik had het erg naar mijn zin in Duitsland. Eerst bij Essen en een jaar later bij Duisburg. Ik vond het leuk dat het geen standaardkeuzes waren.” Jij hebt nooit met tegenzin in de auto gezeten? “Meestal voelde het als een uitje, maar bij Essen heb ik het ook een periode moeilijk gehad. Op mijn positie op het middenveld stond een 36­-jarige dame die al vijftien jaar bij de club speelde. Ik was vijftien, maar ze moest door mij van positie wisselen. Dat viel bij haar niet echt in goede aarde. De eerste twee weken werd ik letterlijk verrot geschopt. Ik had maar een paar meiden die me opvingen, de rest was van de pesterijtjes. Niemand kende mij in Duitsland, ik sprak de taal niet en kende de cultuur niet. In een land als Duitsland vinden ze: je moet je positie verdienen, je opwerken in de hiërarchie. Ik kan me nog herinneren dat ik huilend in de auto zat en tegen mijn vader zei: ze willen me hier niet, dus wat doe ik hier. Mijn vader zei: ‘Je gaat je niet door een paar meiden aan de kant laten zetten. Dan schop je maar terug.’ Daarmee was het ook wel opgelost.” Daarna speelde je een jaar bij Chelsea in Engeland. Vervolgens kwam je vier jaar voor Frankfurt uit en raakte je weer in beeld bij de KNVB. Je werd Europees kampioen in 2017 en haalde de WK-finale in 2019. Toen koos je voor Manchester United. “Ik kon na het WK bij best wat topclubs terecht maar ik koos voor Manchester United, een ploeg die voor het eerst uitkwam in de Women’s Super League. Bij Frankfurt had ik Champions League gespeeld, wat dat betreft deed ik bij Manchester United een stap terug. Voor mij is plezier het belangrijkst. Ik had een goed gevoel bij mijn toenmalige coach Casey Stoney, het land stond me aan, net als de plek waar ik ging wonen. En ik vond het een uitdaging om iets op te bouwen. In drie jaar tijd hebben we aansluiting gevonden bij de top van Engeland.” [caption id="attachment_18751" align="alignnone" width="2560"] Jackie passeert Vilma Koivisto van Finland[/caption] Je zei begin dit jaar bij de NOS: ‘Ik denk dat het belangrijkste aan sport is dat je er plezier uit haalt. Als dat minder wordt, ga ik iets anders doen. Ik ben wat dat betreft misschien niet de beste topsporter.’ Hoe typeer jij jezelf dan? “Op het veld ben ik superfanatiek, dan wil ik winnen. Als ik train, is het alsof ik een wedstrijd speel. Ik ga all-in. Maar ik heb nooit extreme keuzes gemaakt om te winnen. Voor mij is het altijd het belangrijkste geweest dat ik elke dag naar de club rij met de gedachte: dit is wat ik wil doen, dit vind ik leuk. Dat is misschien ook een kwaal geweest. Ik heb nooit een club gekozen waarvan ik wist: daarmee ga ik veel prijzen achter mijn naam zetten. Prijzen pakken is leuk hoor, maar als je er geen plezier aan hebt beleefd dan is een prijs maar een symbool achter je naam. Daarom maakte ik soms andere keuzes. Maar ik weet niet of dat dan per se topsportkeuzes zijn.” Hoe zwaar vind jij het leven als topvoetbalster? “Wij worden een beetje geleefd, dat maakt het mentaal soms zwaar. Wat bij ons onderschat wordt, is dat wij 24 uur per dag onder controle staan van de club of de KNVB. Alles wordt be­ paald door onze bazen. Als ik op donderdag vrij ben en heb afgesproken om te lunchen met vrienden, dan kan dat zomaar woensdagavond veranderen omdat ons trainingsschema is omgegooid. Dat vind ik soms moeilijk. Pas tijdens de coronaperiode heb ik voor het eerst in mijn carrière een beetje geworsteld. Mijn wereld werd heel klein en ik was het plezier verloren. Ik had er moeite mee dat ik mijn familie en vrienden niet kon zien. Bij een club als Manchester United waren de protocollen heel streng. Zelfs na een training mochten we niet bij elkaar in de buurt komen. Die periode heeft me duidelijk gemaakt dat ik niet alleen op voetbal kan te­ ren. Voor het eerst had ik door: ik kan het niet helemaal alleen, ik heb mijn familie en vrienden nodig. Pas toen de maatregelen in Engeland in september vorig jaar versoepeld werden en ik weer naar Nederland kon vliegen, ging het de goede kant op. Nu heb ik weer de optie om naar huis te vliegen, ik heb mijn vrijheid terug. Ik vond het heel beklemmend dat die optie er niet was.” Meat Loaf - Two out of three ain't bad “Dit is een van de nummers waarmee mijn zus Merel en ik Engels heb­ ben geleerd. Ik vind het ’t mooi­ ste nummer van Meat Loaf. Mijn vader was ook gek van dit nummer.” Jouw vader is heel belangrijk geweest in jouw carrière... “Ik had twee helden: Johan Cruijff en mijn vader.” Was hij ook streng voor je? “Bij mijn vader stond alles in het teken van ontwikkeling. Hij zei het niet als iets goed ging, maar vooral als iets niet goed was. Als jong meisje was ik daar wel gevoelig voor, dan dacht ik: was alles dan slecht? Mijn vader noemde gewoon alles wat beter kon en daardoor ben ik ook zelfkritisch geworden. Tege­ lijkertijd zei hij ook altijd: ‘Als je geen zin hebt, dan gaan we niet. Je ontwikkelt je niet als je er geen zin in hebt. Maar als je iets doet, dan doe je het ook fanatiek.’ Mensen hebben dat ook weleens verkeerd opgevat, die dachten dan dat mijn vader een soort tiran was. Dat was hij niet. Mijn vader heeft me altijd gesteund en zegt ook vaak genoeg hoe goed ik kan voetballen. En soms botsten we ook, vooral in de auto als we over voetbal spraken. Dat duurde vijf minuten en daarna waren we weer de beste vrienden.” Zegt hij weleens dat hij trots op je is? “De laatste jaren doet hij dat meer dan vroeger. Mijn vader had altijd in gedachte: hoe jonger je bent, des te meer je kunt leren. Zijn opvatting is: vanaf vijf jaar oud moet je zoveel mogelijk trainingsuren maken en vanaf je achttiende kun je juist minder gaan trainen. Dat is ook de reden waarom ik zover ben gekomen. Natuurlijk kan ik me nog steeds ontwikkelen, na een wedstrijd analyseren we nog steeds alle punten die beter hadden gekund. Maar hij zegt nu wel vaker dan vroeger dat hij trots op me is.” Jouw vader stak veel energie in jouw carrière, heb je weleens het gevoel gehad dat je dat ook moest terugbetalen in prestaties? “Nee, voor hem was het geen opgave. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik zijn tijd afpakte. Dit is ook wat papa graag deed. Ook mijn moeder is heel belangrijk voor me. Zij is zo lief. Ze zorgde vroeger voor de balans thuis en focuste op mijn school. Maar mama zorgde ook voor de ontspanning buiten het voet­bal. Als ik met papa op pad was, dan ging het altijd over voet­ bal. Met mama kon ik juist over andere dingen praten, en nog steeds doen we dat. 'Pas tijdens de coronaperiode heb ik voor het eerst in mijn carrière een beetje geworsteld. Mijn wereld werd heel klein en ik was het plezier verloren' Ook met mijn zus Merel heb ik een goede band, wij zijn beste vriendinnen. Ik wilde vroeger altijd alles doen wat zij deed. Zij begon met voetbal, ik ging op voetbal. Zij ging op judo, ik volgde haar. Later gingen we onze eigen weg, maar onze band bleef heel hecht.” [caption id="attachment_18752" align="alignnone" width="2560"] Jackie in duel met Sandy Baltimore van Frankrijk[/caption] The Beach Boys - God only know “Dit nummer van The Beach Boys maakt mij vrolijk. Ik heb een platen­ speler in mijn slaapkamer en een­ tje in de keuken, zet dit nummer’s ochtends vaak op.” Sinds het EK in 2017 sta je in Nederland bekend als die lachebek. “Dat is ook mijn karakter. Mensen zeggen geregeld tegen me: ‘Je bent altijd zo vrolijk.’ Ik heb weinig dingen meegemaakt waardoor ik niet vrolijk hoef te zijn.” Ben jij veranderd sinds het gewonnen EK vijf jaar geleden? “Ik had het er laatst met Daniëlle van de Donk over, mijn ploeggenoot bij Oranje, dat ik misschien iets minder egoïstisch ben geworden sinds dat EK. Ik vind het nu nog belangrijker dat mijn omgeving het ook leuk heeft. Voor die tijd draaide alles om voetbal, mijn carrière en mijn succes, maar daar ben ik na dat EK losser in geworden. Nu vind ik het belangrijker dat mensen om me heen mij ook een leuk mens vinden. Daniëlle voelde dat ook zo.” Ben jij weleens boos? “Zelden. Dat komt ook omdat ik makkelijk over dingen heen­ stap. Natuurlijk ben ik weleens teleurgesteld in mijn spel of een keuze van de trainer, maar ook dan denk ik al snel: we gaan weer verder. Ik vind het zonde om ergens lang in te blijven hangen.” The Beatles - With a little help from my friends “Ik heb de afgelopen jaren zoveel leuke mensen leren kennen. Maar ik heb ook geleerd dat hoe meer mensen je leert kennen, des te belangrijk juist een klein clubje mensen wordt. Het nummer With a little help from my friends van The Beatles vind ik mooi en slaat op mijn vriendschappen. Ik weet wie ik wil zijn bij mijn vriendinnen en wie het beste uit mij halen. Mijn beste vriendin Jenny ken ik al vanaf de middelbare school, zij kent mij door en door. Ik heb ook goede vriendinnen gemaakt door het voetbal. Ik ben heel goed bevriend geraakt met Cecilie Sandvej, een Deense speelster die ik heb leren kennen bij Frankfurt. Zij is een vriendin die ik soms drie weken niet spreek, maar het zit altijd goed tussen ons. Bij het Nederlands elftal ben ik goed bevriend geweest met Lize Kop en Liza van der Most. En op onze voormalige keepster Loes Geurts heb ik enorm kunnen leunen.” Jim Croce - Operator “Jim Croce is een zanger uit de jaren vijftig. Operator was het favoriete nummer van mijn opa. Mijn vader heeft mij dit laten horen.” Een paar jaar geleden zei je tegen ons: ‘Wij zijn nog geen Messi of Ronaldo die nauwelijks in de supermarkt kunnen lopen, ik kan nog steeds prima in mijn auto stappen en ergens uitstappen.’ Staat bij jou inmiddels de telefoon roodgloeiend? “Ik heb het wel een stuk drukker gekregen met commerciële vragen en mediaverzoeken, maar ik heb nog steeds een vrij normaal leven, hoor.” Besef je weleens dat jij bij de groep hoort die een sport in Nederland groot heeft gemaakt? “Dat besef komt nu ik ouder word. De ontwikkeling die ik afgelopen jaren heb gezien, is gigantisch. Waar ik trots op ben, is dat ik bij de generatie hoor die het allebei heeft meegemaakt. Ik heb belangrijke wedstrijden gespeeld voor alleen familie. Nu zitten de stadions vol. We kunnen inmiddels van onze sport leven, maar er zit nog steeds veel rek in het vrouwenvoetbal. Het kan nog steeds beter. Laatst mochten wij op Old Trafford spelen, het stadion van de mannen. Dat was heel bijzonder, maar ik hoop dat zoiets over tien jaar normaal is.” 'Wij zijn aan het doorbreken in een sport die beheerst wordt door mannen. Daar kun je een groot probleem van maken, maar dat is cultureel gezien nou eenmaal zo' Ik begreep dat jouw voormalige coach Casey Stoney is vertrokken, omdat ze teleurgesteld was in de professionaliteit van de vrouwentak bij United. “Ik denk dat zij dacht dat het sneller zou gaan, maar ik weet niet of dat realistisch is. Wij zijn aan het doorbreken in een sport die beheerst wordt door mannen. Daar kun je een groot probleem van maken, maar dat is cultureel gezien nou eenmaal zo. Om dat te veranderen heb je succes nodig, zodat men niet meer om ons heen kan. Je hebt ook een ontwikkeling nodig in de gedachtegang van degenen die in controle zijn over wat er gebeurt in het voetbal. Dat kan niet van de ene op andere dag.” Moet jij na je carrière nog werken? Lachend: “Ja, ook die salarissen mogen dichter naar elkaar toe groeien, maar ik ben ook realistisch. De mannen verdienen een stuk meer, omdat ze ook meer geld binnenbrengen. De kansen moeten langzaam rechter getrokken worden. De grootste winst valt vooral te halen op clubniveau, maar je kunt pas op een groter podium staan als je dat podium ook krijgt.” Supertramp - Give a little bit “Toen ik de eerste date had met mijn vriend zette hij deze plaat op. Super­ tramp is niet meer zo bekend onder jongeren, maar wel een van mijn favoriete bands. Dat wist hij op dat moment niet, dus dat was wel grap­ pig. We hebben elkaar via vrienden leren kennen in de coronatijd en zijn nu twee jaar samen.” Voetbal je beter sinds je verliefd bent? “Ik weet niet of het direct effect op elkaar heeft, maar ik ben wel rustiger geworden sinds ik dingen kan delen met iemand op wie ik gek ben.” Als je op Google zoekt, vind je veel speculaties over jouw liefdesleven. Is dat de reden dat jij jullie relatie graag voor jezelf wil houden en ook zijn naam niet wil delen? Lachend: “Ja, vriendinnen stuurden me weleens een artikeltje door. Ik vind het heerlijk dat wij iets hebben dat van ons is en niet door de hele wereld wordt verspreid. Mijn relatie kan toch niet zo belangrijk voor een ander zijn?” De meesten willen het juist van de daken schreeuwen als ze verliefd zijn en delen de ene na de andere foto op social media... “Ik heb die behoefte om andere mensen te laten zien hoe goed je het hebt, nooit zo begrepen. Ik vind dat niet helemaal gezond. Social media zijn voor mij altijd platformen geweest waarop ik naar mijn vrienden kon kijken die op een afstand zaten. En het is ook iets geworden waarmee ik kan commu­ niceren met fans. Het is echt niet zo dat ik mijn relatie wil verstoppen, maar ik denk dat als ik niet bekend was geweest, ik ook geen foto’s van ons samen had geplaatst op social media.” Waarom maakt hij jouw leven mooier? “Iedere dag is een stukje mooier geworden sinds ik hem ken. Als ik na een slechte training in de auto naar huis zit, denk ik: ik ga lekker naar huis en er is iemand voor mij. Voetbal is niet meer het enige. Ik ben een stuk gelukkiger geworden, dat is ook de bedoeling van de liefde, toch?” Een paar jaar geleden zei je: ‘Mijn angstbeeld is dat ik op mijn zestigste met iemand getrouwd ben op wie ik misschien nog wel gek ben, maar die niet meer m’n beste vriend is. Ik zoek iemand die ik nog steeds alles wil vertellen als de verliefdheid over is.’ Lachend: “Dat is hij zeker. Hij is ook mijn beste vriend.” [caption id="attachment_18753" align="alignnone" width="2560"] VLNR: Lieke Martens, Vivianne Miedema, Jackie en Merel van Dongen[/caption] Claudia de Breij - Zie die Leeuwinnen “Claudia de Breij heeft dit nummer speciaal voor ons gemaakt voor het WK in 2019. Het nummer draait om wat we de laatste jaren hebben neergezet.” Is de groep sinds de tweede plaats op dat WK erg veranderd? “Nee, dat vind ik niet. De meeste speelsters kennen elkaar al heel lang. Natuur­ lijk worden we langzaamaan ouder, maar het lijkt of wij nooit volwassen worden. We hebben lol met elkaar, dat is onze kracht. En als het erop aankomt, kunnen we ook keihard zijn voor elkaar.” In welke fase zitten jullie nu als team? “Er wordt gezegd dat het een fase is waarin we verjongen en iets nieuws moeten opbouwen. Maar ik zie dat niet zo. De groep van het WK is nog vrijwel intact, is alleen groter geworden. Er zijn nieuwe speelsters bijgekomen, maar dat gebeurt altijd. Een groep is altijd in ontwikkeling.” Hoe bevalt het jou onder de nieuwe bondscoach Mark Parsons? “Ik heb het goed naar mijn zin onder hem, maar ik mis onze vorige bondscoach Sarina Wiegman ook. Met haar hebben we geweldige dingen bereikt. Sarina was heel erg recht voor haar raap, was duidelijk en eerlijk in wat we gingen doen. Mark wil weer andere dingen aanscherpen en daar leer ik ook weer van. Hij is heel erg bezig met het teamproces, met ontwikkeling. Met Mark hebben we heel lange meetings, die kunnen zo drie uur duren. Sarina kon na tien minuten klaar zijn. Die verande­ring is ook wel leuk.” 'Het is echt niet zo dat ik mijn relatie wil verstoppen. Maar ik denk dat als ik niet bekend was geweest, ik ook geen foto's van ons samen had geplaatst op social media' Heb je nog contact met Sarina nu ze bondscoach is van Engeland? “Sarina zie ik veel bij mijn competitiewedstrijden. Ik zeg altijd voor de grap tegen haar: nu ben je niet meer mijn bonds­coach en zit je ineens bij elke wedstrijd van mij. Ik vind het altijd leuk om haar te zien. Sarina is een key figure geweest in mijn carrière, ik heb veel te danken aan haar. Onder haar kreeg ik pas echt een kans in Oranje en werd ik basisspeelster.” The Beatles - In my life In my life is een van mijn favoriete nummers van The Beatles. Het past bij hoe ik de laatste jaren heb geleefd. Ik ben op zoveel plek­ ken geweest, heb zoveel mogen meemaken, heb zoveel mensen en culturen leren kennen. Hopelijk maak ik in de toekomst nog meer mooie dingen mee. De Champions League spelen staat hoog op mijn verlanglijstje. Ik heb nog een contract voor een jaar bij Manchester United, maar ik sta ook open voor een andere club na het EK.” Je hebt weleens gezegd dat je graag eens in het shirt van Feyenoord speelt. Nu kan dat, want ook Feyenoord heeft een vrouwentak. “Ik vind Feyenoord een geweldige club qua sfeer, maar ik ben nooit echt fan geweest van een bepaalde topclub in Nederland, hoor. Alleen van Willem II, daar ligt mijn hart. Op den duur wil ik terug naar Nederland, maar daar is het nog niet het moment voor. Ik ben ook niet zo’n planner. Er komt vanzelf iets op mijn pad en dan weet ik op dat moment dat het de goede keuze is. Het komt altijd goed.” Spookt een maatschappelijke carrière weleens door je hoofd? “Ik hoop dat ik mijn Rechtenstudie snel kan afronden. Daar­ na moet ik nog een master doen. Ik vind mensenrechten heel interessant, daar zou ik me graag in willen ontwikkelen. Maar ik kan alle kanten op.” En zie jij jezelf later met kleine Jackie’s rondlopen? Lachend: “Ooit wel hoop ik, maar dat gaat nog wel even duren.” Helden Magazine 62 Het verhaal van Jackie Groenen komt voort uit Helden Magazine 62. In deze dubbeldikke editie schittert naast Vivianne Miedema, Ruud Gullit op de cover. Gullit spreekt zich uit over Max Verstappen, Marco van Basten, Louis van Gaal, Erik ten Hag, Ronald Koeman, Virgil van Dijk, Memphis Depay en de Black Lives Matter-discussie. De Oranje Leeuwinnen gaan in Engeland proberen hun Europese titel van 2017 te prolongeren. In het EK vrouwenvoetbal gedeelte spraken we met Dominique Janssen, Jill Roord & Lynn Wilms, Shanice van der Sanden en bondscoach Mark Parsons. In Helden Magazine 62 lees je nog meer interviews en reportages over voetbal. Een gesprek met Luis Sinisterra en zijn trotse moeder. Trainer en oud-voetballer Wim Jonk over Johan Cruijff, Louis van Gaal en Dennis Bergkamp, Molukse voetbalhelden Simon Tahamata & Jack Soumaru én keeper van landskampioen Ajax: Remko Pasveer. Ook spraken we de in korte tijd uitgegroeide boegbeeld van de Nederlandse atletiek: Femke Bol, blikken we samen met drievoudig olympisch kampioen, hockeyster Lidewij Welten en een gesprek met Thomas Dekker over een leven van vallen en opstaan. Daarnaast nemen we de carrière door van mountainbike pionier Bart Brentjes en is Jetze Plat een voorbeeld voor velen. Verder was Tim Montgomery de snelste man op aarde, is Cees Bol sprinter bij Team DSM en is Lewis Hamilton de succesvolste Formule 1-coureur aller tijden. Victoria Koblenko daarnaast interviewde Mister Nice Guy en marathonloper Björn Koreman én hockeyster Marijn Veen vertelt over de moeilijke tijd in aanloop naar het WK. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 62 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Milan Vader (27) kwam op 8 april 2022 hard ten val. Hij vocht dagenlang voor zijn leven in een ziekenhuis in Bilbao, lag twaalf dagen in coma. Vriendin Ilse Lutke (21) week niet van zijn zijde en stond hem bij tijdens zijn revalidatie. In oktober 2023 bekroonde hij zijn comeback met een ritzege en de eindoverwinning in World Tour-koers Ronde van Guangxi. Samen blikken ze terug op de val en de wederopstanding. Vrolijk lachend komen Milan Vader en Ilse Lutke de lobby van Cityhotel Wood binnengewandeld. Milan heeft het warme Spanje, waar hij zich voorbereid op het nieuwe wielerseizoen, voor even ingeruild voor geboorteplaats Middelburg. Even wat zaken regelen, tijd doorbrengen met zijn vriendin en ouders en dan snel weer terug naar Alicante, waar hij een appartement heeft. Ilse komt hem daar geregeld opzoeken, pendelt ook nog op en neer tussen Assen, waar ze vandaan komt, en de hoofdstad van Zeeland. Milan begint smakelijk te vertellen over hun eerste afspraak. “Ik kreeg een berichtje van jou op Instagram, dacht meteen: wat een mooie meid. We hebben over en weer berichtjes gestuurd via de chat en Ilse vroeg al snel of we konden bellen. We hingen meteen vier uur en elf minuten met elkaar aan de lijn. En dat met iemand die ik nog nooit had ontmoet, dat vond ik heel speciaal. Ik dacht meteen: nu moet ik doorpakken, want over een paar dagen ga ik voor training naar Spanje. Ik vroeg of ze het goed vond dat ik bij haar langskwam in Assen. Op pakjesavond 2020 zat ik daar. De pizzarette stond op tafel, ik leerde meteen jouw ouders kennen en bleef slapen.” Triomfantelijk lachend: “Toen was het geregeld.” Ilse: “Ik ben inmiddels gestopt, maar was in die tijd ook een fanatieke mountainbiker. Vriendinnen zeiden tijdens het NK in Sittard van 2020: ‘We kwamen net Milan Vader tegen.’ Ik wist niet wie jij was, besloot je te volgen en dacht: laat ik eens een berichtje sturen.” Milan: “Toen ik terugkwam uit Spanje stond je me samen met mijn vader op te wachten op het vliegveld en bent meteen met ons meegegaan naar Middelburg. En drie jaar later gaan we hier samenwonen.” Ze zijn druk bezig met het interieur van hun nieuwe huis, kunnen niet wachten tot een nieuw hoofdstuk in hun leven begint. De band is sterk, mede door wat ze afgelopen tijd mee hebben gemaakt. De val Milan ging het mountainbiken na de Spelen in Tokio – waar hij tiende werd – combineren met het wegwielrennen. Zijn trainer Tim Heemskerk wees hem er al een paar keer op dat hij het fysiek had om ook goed uit de voeten te kunnen op de weg. Toen Heemskerk de overstap maakte naar Team Jumbo-Visma liet hij de naam van Milan vallen en toonde de waardes die hij trapte. In februari 2022 maakte Milan vlak voor zijn 26ste verjaardag zijn debuut als wegrenner in de Ronde van Valencia. “Het was toch ook een gok om mij de kans te geven, iedereen vond het mooi dat het meteen zo goed ging.” Daarna reed hij Strade Bianche en mocht hij zijn opwachting maken in de Ronde van Baskenland. Op 8 april was de vijfde etappe, zijn negende koersdag als wegrenner. Ilse: “Ik was op de terugweg van Groningen, waar ik de opleiding Sport & Beweging volgde, naar Assen toen ik werd gebeld door jouw vader. Hij zei dat je was gevallen. ‘Het lijkt erop dat het niet heel erg is,’ zei hij.” Milan: “Het eerste bericht was dat ik mijn sleutelbeen en een paar ribben had gebroken. Kan gebeuren.” Ilse: “Later belde jouw vader opnieuw om te zeggen dat het toch ernstiger was. Toen kwam het telefoontje dat jouw ouders naar het ziekenhuis in Bilbao moesten komen. Ze vroegen of ik mee wilde. Ik heb meteen mijn koffer gepakt.” Milan: “Ik weet niets meer van de val, heb van horen zeggen dat ik tijdens een afdaling in een bocht met mijn pedaal het asfalt raakte en daardoor over mijn stuur vloog, zo over de vangrail de afgrond in. Er was ook nog een versie die luidt dat ik te veel snelheid had en daardoor de bocht niet hield. Door mijn fietscomputer konden ze opmaken dat ik met 68 kilometer per uur tegen de vangrail knalde. Ik ben al met al zo’n twintig meter door de lucht gevlogen en zo’n twee etages lager neergekomen, terwijl mijn fiets nog boven, tegen de vangrail lag.” Tomás Rodriguez was de ronde-arts. Hij zag eerst Kobe Goossens van Intermarché- Wanty. De Belg was in dezelfde bocht gevallen en wees meteen naar beneden: daar lag iemand die harder hulp nodig had. Toen de arts aankwam bij Milan, lag die op zijn buik in het gras. Bewusteloos. Toen Rodriguez bij hem was, kwam hij weer bij. “Het schijnt dat ik boos en opstandig was. Ik wilde op eigen kracht de ambulance instappen, dacht dat ik dat wel kon.” Milan vertelt dat hij geluk had dat de ronde-arts in het dagelijks leven hart- en vaatchirurg is. “Hij had al snel door dat ik geen zuurstof kreeg. Ik had een klaplong en een geperforeerde long en de halsslagaders waren beschadigd. Tijdens een noodstop heeft hij me geïntubeerd. Hij bracht ter plekke een beademingsbuis aan, zodat ik weer zuurstof binnenkreeg. In het ziekenhuis ben ik meteen geopereerd. Doordat ik waarschijnlijk op mijn hoofd en bovenlichaam ben geland, was het helemaal mis met mijn halsslagaders, de rechter was gescheurd en de linker beschadigd. Ze hebben in mijn rechterslagader een stent van vijftien centimeter geplaatst, van mijn nek, bij mijn oor langs tot mijn hersenen aan toe.” Ilse werd door haar ouders naar Bergen op Zoom gebracht en stapte daar om half elf ’s avonds bij Patrick en Ingrid, de ouders van Milan, en Damy, zijn vier jaar jongere broertje, in de auto. “De reis was vreselijk, die onzekerheid... We hebben tijdens de autorit verschillende scenario’s doorgenomen. Hoe moest het verder met ons als jij verlamd – of erger – een kasplantje zou zijn? Ik zei meteen: mocht dat het geval zijn, dan blijf ik bij hem en zien we het wel.” Ilse: ‘We hebben verschillende scenario’s doorgenomen. Hoe moest het verder met ons als jij verlamd – of erger – een kas- plantje zou zijn? Ik zei meteen: dan blijf ik bij hem’ Milan: “Mijn vader zei dat, heb ik van hem begrepen, omdat hij had gehoord dat er iets met mijn halsslagader was en toen realiseerde hij zich dat er ook iets mis kon zijn met de bloed- en zuurstoftoevoer naar mijn hersenen. Vandaar dat filosoferen. Mijn vader zei tegen je: ‘Jij bent nog jong, hebt nog een heel leven voor je. Er zijn nog genoeg andere leuke jongens.’” Ilse: “En toen zei ik: maar ik hou toch het meest van Milan.” Helden Magazine 70 Het eerste gedeelte van het interview met Milan Vader en Ilse Lutke komt voort uit het eerste nummer van 2024. Jutta Leerdam schittert op de cover van de zeventigste editie van Helden. Ze heeft een grote schare fans en volgers. Hoe kijkt ze naar zichzelf? En hoe kijken anderen naar haar. ‘’Echt, schaatsen staat bij mij altijd voorop.’’ In Helden Magazine 70 is er veel aandacht voor de wintersporten. Het jonge Amerikaanse fenomeen Jordan Stolz vragen we naar zijn geheim en de samenwerking met Irene Schouten en Jillert Anema. Shorttrackzusjes Xandra en Michelle Velzeboer veroveren samen de wereld, een dubbelinterview in aanloop naar de WK in Rotterdam. Collega-shorttracker Jens van ’t Wout ontmoet Victoria Koblenko. Daarnaast is er ook aandacht voor voetbal. Peter Bosz is met PSV hard op weg naar zijn eerste landstitel. De kans is groot dat PSV zijn laatste club is als trainer. Calvin Stengs is helemaal terug, schittert bij Feyenoord en Oranje. We gingen langs bij Calvin, zijn vriendin Beau de Boer – dochter van Frank de Boer – en zoontje Saint. Frits Barend eert Ruud Geels, de vaak verguisde spits die in november overleed en oud-voetballer Michael Mols spreekt over de tumor die in zijn hoofd werd ontdekt. Verder is veldrijdster Fem van Empel een multitalent, maar het is wel wennen dat iedereen haar vergelijkt met Mathieu van der Poel. Tallon Griekspoor is de beste tennisser van Nederland, we spraken hem samen met zijn broers Kevin en Scott in aanloop naar de ABN AMRO Open. Als laatste stroomt het racen bij duizendpoot Tom Coronel door zijn bloed. “Max Verstappen is beter dan iedereen die ik ooit heb gezien.” Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 70 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw favoriete sporters? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.