De bom in de turnwereld barstte eind juli dit jaar na de bekentenis van turntrainer Gerrit Beltman dat hij zijn pupillen jarenlang had geterroriseerd. Wangedrag waarvan hij en zijn collega Frank Louter negen jaar geleden in Helden al werden beschuldigd door turnsters en hun ouders. Als het aan oud-voorzitter Jos Geukers had gelegen, was er toen al actie ondernomen. Maar hij werd eerst tegen- en daarna weggewerkt. Helden ging nogmaals op onderzoek uit. En stuitte op de opmerkelijke rol van de bekende NOS-turncommentator Hans van Zetten. Dag in, dag uit werd er op ze gescholden. Ze werden gekleineerd, getreiterd, uitgehongerd en kregen soms een ‘corrigerende’ klap. Van vrolijke kinderen die ooit waren gaan turnen omdat ze het zo leuk vonden, transformeerden ze in stille meisjes die met lood in de schoenen naar de turnzaal gingen en bij wie angst, eenzaamheid en verdriet in de ogen te lezen waren. Gebrainwasht en monddood gemaakt door hun trainers. Renske Endel, Suzanne Harmes, Verona van de Leur en Gabriëlla Wammes werden vanaf hun achtste gedrild door hun trainers Gerrit Beltman en Frank Louter. Het schrikbewind heeft sporen achtergelaten, hen gevormd en tevens misvormd. Nachtmerries, stemmingswisselingen, onzekerheid, onbegrip, woede, eet- en identiteitsproblemen. Stuk voor stuk zijn ze getekend voor het leven. “Niemand van ons heeft haar leven helemaal op orde, allemaal hebben we problemen.” Zo begint in 2011 de terugblik van turnsters Suzanne Harmes, Gabriëlla Wammes, Verona van de Leur en Renske Endel op hun turncarrière in Helden. De ouders van Gabriëlla, Renske en Suzanne bevestigen in een volgend artikel de beschreven kwellingen en erkennen dat ze lijden onder een groot schuldgevoel tegenover hun dochters. De vier vrouwen van het turnteam dat in 2001 en 2002 wordt gekozen tot Sportploeg van het Jaar krijgen lof voor hun moed naar buiten te treden, maar ook kritiek dat ze natrappen naar trainers die hen groot hebben gemaakt. Ongeveer twee jaar later geven ex-turnsters Simone Heitinga en Stasja Köhler in hun boek De onvrije oefening een nieuw onthutsend inkijkje in het vrouwenturnen. Ze beschrijven hoe zij jarenlang zijn geterroriseerd door trainer Beltman en ook tal van andere turnsters delen in het boek hun gruwelijke verhalen. Niet veel later vertellen oud-turnsters Danila Koster en Tess Moonen in Helden hoe groot de impact van hun tijd bij Pro Patria in Zoetermeer onder Frank Louter op hun verdere leven is. Veel van de oud-turnsters die hun verhaal doen, vertellen dat ze nog altijd professionele hulp krijgen om wat hen is overkomen een plek te geven. In 2019 volgt een verhaal over de gang van zaken bij SV Pax in Hoofddorp waar trainer Patrick Kiens, ook in dienst van de turnbond, volgens de verhalen van bezorgde ouders op een niet bepaald kindvriendelijke manier te werk gaat. Ondanks al die verhalen wordt er verder geturnd alsof er niets aan de hand is. Als Gerrit Beltman eind juli in het Noordhollands Dagblad eindelijk zelf toegeeft hoe hij als turntrainer meisjes heeft geterroriseerd en mishandeld, lijkt het voor de buitenwereld alsof de turnbond KNGU voor het eerst actie onderneemt. Een aantal bondscoaches van de vrouwen wordt tijdelijk op non-actief gesteld, maar mag begin september terugkeren in de turnhal om de voorbereiding van de vrouwenselectie op de Olympische Spelen in Tokio niet volledig in de soep te laten lopen. Tegelijk is in opdracht van algemeen directeur Marieke van der Plas van de KNGU een onafhankelijk onderzoek gestart naar ontoelaatbaar gedrag in turnzalen onder leiding van hoogleraar sportrecht Marjan Olfers. Dat onderzoek duurt beduidend langer dan voorzien door het grote aantal van meer dan driehonderd meldingen over mishandelingen van meisjes in turnzalen. Heeft de turnbond al die jaren stilgezeten? Ja en nee. Bondsvoorzitter Jos Geukers schrikt van de verhalen in Helden en doet in 2011 en 2012 al een oprechte poging een einde te maken aan de geopenbaarde misstanden. De voorzitter van de KNGU gaat zelf op onderzoek uit en komt na een aantal verkennende gesprekken in 2012 tot de conclusie dat excuses aan de ex-turnsters en hun ouders meer dan gerechtvaardigd zijn. Maar die excuses vallen niet bij iedereen in de turnwereld in goede aarde. Sterker, de bondsvoorzitter wordt door turnvereniging Pro Patria verweten een arrogante egotripper te zijn en ‘niet alleen een opsporingsambtenaar, maar ook aanklager en rechter te zijn’. Uiteindelijk zal Geukers in 2016 gedesillusioneerd aftreden, waarna de kindermishandeling nagenoeg ongestoord kan doorgaan zoals blijkt uit de vele publieke getuigenissen van de afgelopen maanden. Opmerkelijk is dat de bekende NOS-turncommentator Hans van Zetten zich jarenlang publiekelijk nagenoeg van commentaar heeft onthouden over de beweringen van de ex-turnsters, tot hij op 28 april van dit jaar tijdens de promotietour van zijn boek Hij Staat in het radioprogramma Langs de Lijn En Omstreken op de vraag over ‘misstanden in de turnzaal’ zijn rol in het turnterrorisme toelicht. Van Zetten vertelt dat hij destijds ‘onderzoek’ heeft gedaan en dat hij heel veel turnsters heeft gesproken die een andere mening hebben dan ‘de vier van Helden’. Over Jos Geukers zegt Van Zetten: “Waar ik me boos over maakte, was dat de toenmalige voorzitter van de Gymnastiek Unie een soort persoonlijke vendetta startte tegen Frank Louter en hem zijn trainerslicentie wilde ontnemen. Als je iets wil uitzoeken, moet je dat door een onafhankelijke groep laten doen met hoor en wederhoor. Dat gebeurde niet, hij ging persoonlijk het gevecht aan met Frank Louter. Toen dacht ik: ho ho, dat gaat me veel te ver. Dus toen heb ik Frank Louter zijn zaak op me genomen en gevraagd wat er aan de hand was. Ook heb ik uitgebreid onderzoek gedaan. Uiteindelijk heeft Frank Louter de zaak gewonnen, want de bondsvoorzitter mocht geen slecht woord meer over Louter naar buiten brengen op straffe van een boete van 5000 euro. Ook heeft Frank zijn trainerslicentie teruggekregen en doet hij weer heel goed werk in Oldenzaal waar hij jonge meisjes opleidt tot topturnsters. Mijn rechtvaardigheidsgevoel is zeer sterk.” De triomfantelijke toon sluit naadloos aan bij wat Van Zetten in zijn boek over toenmalig bondsvoorzitter Geukers laat optekenen. Hij vertelt dat in 2012 letterlijk alle stoppen bij hem doorslaan. Wie denkt Geukers wel niet dat hij is? Hij zou Louter daarop hebben aangeboden te helpen ‘met alle middelen’ die Van Zetten ter beschikking staan. Het is zijn rechtvaardigheidsgevoel dat weer opspeelt. Dat een bondsvoorzitter een persoonlijke vendetta begint tegen een coach gaat Van Zetten te ver, zo valt te lezen. Van Zetten zegt in zijn boek ook te weten waarom voormalige Pro Patria-turnsters Van de Leur, Wammes en Harmes hun verhaal in de media hebben gedaan. Van Zetten leest in de verhalen ‘rancune van een eerst veelbelovende en vervolgens verloren gegane generatie’. “Voor Verona is al die heisa goed voor haar reputatie als pornoactrice. Ze speelt de slachtofferrol steeds professioneler, ze verdient er nu zelfs geld mee als webcamgirl. En Gabriëlla? Die loopt mee, een ongehuwde moeder zonder beroepsopleiding. Door het artikel is ze eindelijk weer terug in de schijnwerpers, ze wordt gehoord. Harmes wil een rekening vereffenen met Louter omdat zijn opvattingen over topsportdiscipline niet spoorden met de hare.” Veel laat Van Zetten onvermeld in het boek, zoals wat moeder Marianne Harmes negen jaar geleden in Helden zei over het vertrek van haar dochter Suzanne bij Pro Patria: “Louter kon Suus zo minachten. Hij noemde haar ‘Flappie’. Had hij zelf de grootste lol. Een volwassen kerel die zo een meisje van twaalf voor schut zet. Na een incident waarbij Suzanne was geschopt door Louter, was de maat vol.” De waardeoordelen in het boek over de vier getraumatiseerde ex-topturnsters en zijn daaraan gekoppelde publieke aanval op toenmalig bondsvoorzitter Geukers die een einde wilde maken aan kindermishandeling in turnhallen, vormden aanleiding om ons weer te verdiepen in de turnschandalen en uit te zoeken of en zo ja welke rol Van Zetten heeft gespeeld in het (voort)bestaan van het turnterrorisme. Van Zetten: ‘Louter heeft zijn trainingslicentie teruggekregen en doet weer heel goed werk in Oldenzaal waar hij jonge meisjes opleidt tot topturnsters’ De man die landelijke bekendheid verwerft met zijn enthousiaste commentaar (‘Hij staat!’) bij de gouden rekstokoefening van Epke Zonderland in 2012, oud- militair Van Zetten, groeit op met turnvereniging Pro Patria. Zijn ouders zijn er turncoach, hij turnt er zelf en is van 1972 tot 1978 met steun van zijn zus Marianne hoofdcoach van de vrouwen van de vereniging uit Zoetermeer. Van Zetten twijfelt niet aan zijn kwaliteiten als coach, lezen we in zijn boek. Hij vraagt zich af waarom de bond maar blijft zoeken naar een buitenlandse bondscoach, terwijl hij al jaren rondloopt op Papendal en successen boekt met de turnsters die hij onder zijn hoede heeft. Vlak na het plotselinge overlijden van zijn zus in 1980 wordt zijn openlijke sollicitatie gehonoreerd. Van Zetten is van 1980 tot eind 1985 de eerste fulltime bondscoach van de Nederlandse turnsters op het turninternaat Papendal, waar zeer jonge meisjes onder zijn leiding dagelijks vaak ver van huis vele uren trainen om aansluiting te vinden bij toplanden als de toenmalige Sovjet-Unie en Roemenië. Hij geeft met zijn Oost-Europese trainingsopvattingen en methodieken een richting aan die jongere coaches als Gerrit Beltman en - later - Frank Louter inspireert en die zij tot norm verheffen in hun werkwijze met jonge turnsters. Helden Magazine 54 Het eerste gedeelte van het verhaal van Turnvendetta komt voort uit Helden Magazine nummer 54.  In de 54ste editie van Helden sieren Ronald en Bartina Koeman de cover van het eindejaarsnummer. Ze vertellen uitgebreid over de roerige periode die ze achter de rug hebben. Ronald verruilde het Nederlands elftal voor FC Barcelona, ze werden voor het eerst opa en oma, maar kampten ook allebei met ernstige gezondheidsproblemen. Naast het verhaal van Ronald en Bartina Koeman lees je veel meer interviews en reportages met én over jouw favoriete Nederlandse topsporters. Zo eren ploeggenoten Suzanne Schulting, Yara van Kerkhof en Rianne de Vries hun vriendin, in de Ode aan Lara. Daarnaast spraken we Patrick Lefevere over de afschuwelijke crash van zijn topsprinter Fabio Jakobsen, is Sven Kramer begonnen aan zijn ‘last dance’, vertelt Stefan de Vrij over het geheim achter zijn succes én lees je een dubbelinterview met de blikvangers van het Nederlandse hockey: Jorrit Croon en Maria Verschoor. Ook in de 54ste editie van Helden spraken we onze Held van het Jaar, Harrie Lavreysen over dikke benen en slapen in een dwangbuis. Gingen Erben Wennemars en Marlou van Rhijn op audiëntie bij de koning van de marathon: Eliud Kipchoge én verteld Esther Vergeer over hoe haar lang gekoesterde kinderwens uitkwam en ze dit jaar werd geconfronteerd met borstkanker. Verder legt onze Heldin van het Jaar: Anna van der Breggen uit waarom ze volgend jaar heeft besloten te stoppen en spraken we wereldkampioene Ceylin del Carmen Alvarado over de liefde, het geloof, looks en racisme. Daarnaast bracht Helden een eerbetoon uit aan een van de beste NBA-basketballers ooit: Kobe Bryant, behaalde Henk Gemser vele successen als schaatscoach, behoort Kimberly Alkemade tot de snelste paralympische sprinters van Nederland en autocoureur Alessandro Zanardi verteld over zijn pech als mens. Victoria Koblenko ging langs bij hockeyinternationaal Terrance Pieters en staan we stil met Sari van Veendendaal in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Als openwaterzwemmer won Ferry Weertman alles wat er te winnen viel. Na de Spelen zwaaide hij af. Sindsdien is het niet rustig. Ferry trouwde met collega-ex-zwemster Ranomi Kromowidjojo. Hij is hard bezig zijn studie Bedrijfskunde af te ronden en nam de tijd om te shinen in Expeditie Robinson.Victoria Koblenko ging bij hem langs. Expeditie Robinson Hoe kijk je terug op 35 dagen Expeditie Robinson? “Het was een heel gave ervaring en het was extra mooi om in de finale te staan.” Jij bent jarenlang topatleet geweest, vond je de groepsdynamiek in dat tv-programma een uitdaging? “Dat is me juist meegevallen. Ik had me voorbereid op verwende diva’s en BN’ers. Ik ben niet een uitgesproken persoon die in het middelpunt van de aandacht wil staan. Dus de eerste stemrondes was ik niet de meest logische persoon om weg te stemmen. Je ziet gewoon dat mensen je eruit stemmen omdat ze bang voor je zijn of omdat ze hun eigen hachje willen redden. Dan helpt het enorm dat je niet zo bekend bent.” Maar nu ben je wel een BN’er geworden door dat programma... “Ik word inderdaad een stuk vaker herkend op straat dan ervoor.” Hoe heb je je voorbereid op Expeditie Robinson? “Ik heb in aanloop naar het programma een keer drie dagen niet gegeten. Niet alleen om te voelen hoe dat is, maar om m’n lichaam te laten weten, dat ik niet elke dag eten nodig heb. Eenmaal in de expeditie bleek dat je jezelf echt moet zien af te leiden, want als je niets te doen hebt, ga je sneller aan eten denken.” Verveelde je je niet rot? “Zeker. De nachten duren lang. Je ligt twaalf uur per dag ‘in bed’. Die andere twaalf uur zoek je hout en maak je eten. Misschien nog een keer vissen. De eerste 21 dagen was er om de dag een captainsproof. Gewone proeven waren ook om de dag en daarna de eilandraad. Als je niet de captain was, had je het twee dagen relatief rustig.” ‘We gingen een wandeling maken hoog in de bergen en ik had het doosje met de ring verborgen. En toen ging ik op m’n knie en sprak de volledige naam van Ranomi uit’ Had je gedacht dat je de finale zou halen? “Ik hoopte het natuurlijk, maar je hebt het niet helemaal zelf in de hand, bent afhankelijk van bondjes. Ik wist dat ik in het begin van het spel ‘veilig’ was, want dan wil iedereen de sterksten erin houden. Je bent dan ook nog niet zo bezig met bondjes maken. Je kijkt wel om je heen. Wie praat er met wie? Je denkt na over hoe je zou stemmen als er op dat moment een eilandraad zou zijn.” Je wist uiteindelijk net niet te winnen. Wat heeft Expeditie Robinson je gebracht? “Ik heb de tijd gehad om lang en diep na te denken over het leven wat ik heb. Wat wil ik nou echt met m’n leven? Wat zou ik anders willen doen? Om daar op een afgelegen plek zonder telefoon over na te kunnen denken, terwijl ik bezig ben met de volgende stap in mijn leven, was fijn.” Spotlights Jouw vrouw Ranomi Kromowidjojo doet mee aan Wie is de Mol?. Jullie zijn beiden gestopt met topsport. Blijven we van jullie zien en horen? “Ik kan niet voor Ranomi spreken, maar ik heb niet de intentie om in de spotlights te blijven. Expeditie Robinson kwam op het perfecte moment. Nu ben ik nog fit en sterk. Ik zat toen het programma werd opgenomen op een splitsing in mijn leven. Ik houd van spelletjes en van winnen, dat was mooi meegenomen.” Mis je de topsport en de adrenaline na het winnen van een gouden medaille? “Nee. Er zijn genoeg leuke dingen in mijn leven dat ik daar niet naar smacht. Mis je de routine van het dagelijks trainen? “Met mijn broer en mijn beste vriend heb ik een challenge om elke dag samen te trainen. Dat is geen dertig uur in de week meer, maar zeven. Dat is genoeg. Twee keer zwemmen, twee keer hardlopen. Na een half uur hardlopen ben ik kapot, daar ben ik niet voor gemaakt. Maar mezelf uitdagen en uit de comfortzone halen is belangrijk.” Als je met de kennis en ervaring van nu jezelf als zestienjarige zou kunnen toespreken, wat zou je dan anders hebben gedaan? “Ik ben heel blij hoe mijn loopbaan is verlopen. Ik heb alles bereikt wat ik wilde bereiken. Maar één ding zou ik misschien anders hebben aangepakt. Ik zou me mentaal meer tijd hebben gegeven om me te ontwikkelen. Wilde te snel te veel. Ik werd elk jaar beter, maar wilde steeds grotere stappen maken. Die stappen vooruit werden met de tijd juist steeds kleiner. Misschien had ik beter aan verwachtingsmanagement moeten doen.” Helden Magazine 65 Het eerste gedeelte van het verhaal van Ferry Weertman komt voort uit Helden Magazine 65. Er is volop aandacht voor de wintersporten én ook voor voetbal. Frank Rijkaard geeft sinds lange tijd weer eens een interview en spreekt onder meer over Cruijff, het Nederlands elftal en Lionel Messi. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met Lois Abbingh en Tess Lieder – voorheen Wester -. De handbalcollega’s zijn vriendinnen, schoonzussen en sinds kort ook allebei moeder. Daarnaast spraken we met Dávid Hancko en Kristyna Pliskova. De een is een grote aanwinst voor Feyenoord, de ander is toptennisster. Én een gesprek met de populairste schaatser van dit moment, Jutta Leerdam. Verder interviews met de succesvolste Nederlandse olympiër ooit: Ireen Wüst, de eerste keeper op het afgelopen WK: Andries Noppert, twee grootheden in het rolstoeltennis: Diede de Groot en Esther Vergeer. Shorttrackster Xandra Velzeboer gaat als een komeet én Joep Wennemars is keihard bezig om uit de schaduw van zijn vader Erben te treden. Ook heeft het voetbalvirus nog altijd Guus Hiddink in zijn greep, werden Marc van de Kuilen en Luuk Veltink vrienden door het noodlot, verteld Juul Franssen over haar strijd met de judobond én staat bondscoach van de Oranjevrouwen: Andries Jonker stil bij De Nachtwacht. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 65 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Lidewij Welten (31) maakt al sinds 2008 deel uit van het Nederlands hockeyteam. Ze won onder meer drie gouden en een zilveren olympische medaille, twee WK-titels en werd gekozen als beste hockeyster van de wereld. Maar er waren ook tegenslagen. Een gesprek in aanloop naar haar vierde WK (1-17 juli in Nederland en Spanje). De speelhal in Beijing Als achttienjarige mocht jij al mee naar de Spelen in Beijing in 2008. Eva de Goede was er toen ook voor het eerst bij. Ik las dat jullie in Beijing spierpijn hadden van het vele gamen. Lachend: “In het olympisch dorp was een gigantische speelhal. Ze hadden er een drumstel, dan moest je op de beat op de juiste kleuren slaan. Eva en ik waren zo fanatiek met z’n tweeën. Totaal bezweet kwamen wij uit die speelhal, een dag voor de eerste wedstrijd. Eva en ik waren kamergenoten, toen we wakker werden keken we elkaar aan, van: voel jij dit ook? We hadden allebei spierpijn in onze armen. Dat hebben we tegen niemand gezegd.” In 2008 won je olympisch goud. Wat weet je nog van die tijd? “Die Spelen heb ik in een roes beleefd. Er was toen nog geen WhatsApp. Ik had gesprekken via MSN met mijn vader, die heeft hij bewaard. Mijn ouders wilden weten hoe het met hockey ging, maar ik sprak over de grote eetzaal in het olympisch dorp. Ik beleefde mijn sport en de Spelen zo anders dan nu. Voelde geen druk, kon mijn ogen uitkijken. Ik weet nog dat ik met m’n fiets achter Rafael Nadal ben aangereden, zo de eetzaal in. Ik ben hem wel zes keer voorbijgelopen en zei daarna tegen Eva: hij kijkt terug! Die ruimte om rond te kijken kregen we van het team en onze toenmalige coach Marc Lammers. Maar uiteindelijk moesten wij natuurlijk ook gewoon presteren.” Verlang je weleens terug naar die tijd? “Ik kan niet ontkennen dat die tijd van toen heerlijk was. Topsport is veranderd in al die jaren. Het is nog serieuzer en professioneler geworden dan het al was. Ik ben van een onbevangen speelster gegroeid naar een van de leiders van het team. Maar ik hockey nog altijd omdat ik er plezier uit haal.” 'Wij moeten als team er ook mee aan de slag. De harde topsportkant moeten we behouden. Daardoor presteren we ook. Maar de communicatie moet beter' Jij speelde destijds samen Minke Booij en Fatima Moreira de Melo. Was je stiekem een beetje bang voor hen? “Ik keek enorm tegen hen op, en natuurlijk vond ik het in het begin spannend. De eerste keer dat ik bij het Nederlands team zat, sliep ik bij Fatima op de kamer. Dat vond ik zo spannend. Maar ze was heel lief voor me.” Medisch wonder Jij staat bekend om je explosieve spel. Hoe belastend is hockey voor jouw lichaam? “Ik passeer tegenstanders op snelheid en daardoor krijg ik redelijk wat tikken. Als je dan al een beetje vermoeid bent en na zo’n tik verkeerd terechtkomt, dan kun je een gescheurde pees oplopen. Iemand die meer van de passing is, zal daar minder snel last van hebben, denk ik. Ik heb twee keer een ernstige blessure gehad. In 2018 scheurde ik een pees in de hamstring van mijn rechterbeen, en vorig jaar vlak voor de Spelen in Tokio gebeurde dat in mijn linkerbeen.” Wat weet je nog van dat moment op zaterdag 15 mei vorig jaar, die laatste minuten in de play-offs tegen Amsterdam, waarin je een tik kreeg en meteen naar de dug-out liep? “We hadden een turnover en ik wilde aanzetten. Ik kreeg een flinke tik en kwam verkeerd terecht. Stapte uit het veld en riep: het zijn mijn pezen. Ik wist het meteen. Ik maakte nog een paar rare stappen, toen voelde het al alsof mijn been niet meer van mij was. In een interview daarna bij de NOS was ik heel rationeel. Ik zei: waarschijnlijk gaat het tegenvallen, maar ik ga alles op alles zetten om de Olympische Spelen te halen.” Je had drie pezen gescheurd in de linkerhamstring van je linkerbeen, vlak onder je bil. Er staat zes tot negen maanden voor dat herstel. Jij deed het in tien weken... “In de kleedkamer, meteen nadat het was gebeurd, had ik al contact met mijn fysiotherapeuten. Mijn medische team, onder wie Rik Tacken en Camiel van Druten van de fysiopraktijk Veel Beter in Almere, heeft vanaf dat moment alles op alles gezet en mij geholpen met mijn herstel. Gino Kerkhoffs, de orthopedisch chirurg van het AMC, keek vanaf de zijlijn mee. Diezelfde avond kreeg ik al oefeningen die ik thuis kon doen. De echte tegenslag kwam pas vijf dagen later. Uit de MRI-scan bleek dat alle drie de pezen gescheurd waren, met een gat van vijf centimeter ertussen. Het slechtste scenario. Mijn fysiotherapeuten hebben nooit gezegd: ‘Je gaat de Spelen wel halen.’ De enige zekerheid die ze me konden geven, was dat ik het níet zou halen. Die eerste anderhalve week brachten mijn ouders me naar Almere. Zij hebben een camper, daarin kon ik in bed liggen, want zitten kon niet. Op maandag en donderdag sliep ik in Almere, zodat ik op die dagen vier sessies kon doen. Woensdag en op zaterdag trainde ik thuis. Op zondag had ik een rustdag. Om de tien dagen had ik een MRI. Ik heb acht keer stil in zo’n scanapparaat gezeten, vreselijk. Maar op een gegeven moment begon ik ernaar uit te kijken. Ik zag hoe die pezen naar elkaar toegroeiden. Een voedingsdeskundige maakte mijn voedingsschema. In het begin at ik alleen eiwitten. Geen vlees en vis, want dat werkt juist ontstekingsbevorderend. Toen ik weer kon trainen voegde ik koolhydraten toe aan mijn dieet en daarna pas vlees. Alles stond in het teken van herstel. Mijn vriend Raphael kwam eens thuis toen overdag de rolluiken en gordijnen dichtzaten. De slaapkamer noemde ik in de tijd mijn cave, de grot. Raphael kwam in paniek boven en riep: ‘Lied, is er iets, waarom is alles dicht, is er iets gebeurd?’ Ga weg, zei ik, ik probeer te rusten... Ik was volledig van de wereld en met één ding bezig: zo snel mogelijk herstellen. Ik baalde van een rustdag, want dan kon ik niks doen. Mijn emoties gingen van de ene naar de andere kant. Zelfs in één hardloopsessie. Het eerste rondje kon zo tegenvallen, dan riep ik woedend: ik ga de Spelen niet halen. Dan appte ik boos mijn fysio. Maar tijdens het volgende rondje ging het dan wel weer en dacht ik: ik kan nog wel wat extra’s doen. Ik kon er ook niet tegen als mensen medelijden met me hadden. Als mijn ouders wilden langskomen zei ik: jullie mogen niet zielig naar me kijken. De zorgelijke blik van mijn moeder kon ik niet aan, ik mocht mentaal niet breken. Ik had geen ruimte, tijd en energie voor emoties.” Helden Magazine 62 Het eerste gedeelte van het verhaal van Lidewij Welten komt voort uit Helden Magazine 62. In deze dubbeldikke editie schittert naast Vivianne Miedema, Ruud Gullit op de cover. Gullit spreekt zich uit over Max Verstappen, Marco van Basten, Louis van Gaal, Erik ten Hag, Ronald Koeman, Virgil van Dijk, Memphis Depay en de Black Lives Matter-discussie. De Oranje Leeuwinnen gaan in Engeland proberen hun Europese titel van 2017 te prolongeren. In het EK vrouwenvoetbal gedeelte spraken we met Dominique Janssen, Jackie Groenen, Jill Roord & Lynn Wilms, Shanice van der Sanden en bondscoach Mark Parsons. In Helden Magazine 62 lees je nog meer interviews en reportages over voetbal. Een gesprek met Luis Sinisterra en zijn trotse moeder. Trainer en oud-voetballer Wim Jonk over Johan Cruijff, Louis van Gaal en Dennis Bergkamp, Molukse voetbalhelden Simon Tahamata & Jack Soumaru én keeper van landskampioen Ajax: Remko Pasveer. Ook spraken we de in korte tijd uitgegroeide boegbeeld van de Nederlandse atletiek: Femke Bol en een gesprek met Thomas Dekker over een leven van vallen en opstaan. Daarnaast nemen we de carrière door van mountainbike pionier Bart Brentjes en is Jetze Plat een voorbeeld voor velen. Verder was Tim Montgomery de snelste man op aarde, is Cees Bol sprinter bij Team DSM en is Lewis Hamilton de succesvolste Formule 1-coureur aller tijden. Victoria Koblenko daarnaast interviewde Mister Nice Guy en marathonloper Björn Koreman én hockeyster Marijn Veen vertelt over de moeilijke tijd in aanloop naar het WK. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 62 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.