De Held van 2017 was zonder twijfel Tom Dumoulin. Hij won als eerste Nederlander de Giro, werd individueel en met de ploeg wereldkampioen tijdrijden én won de BinckBank Tour. Kortom, alles wat hij aanraakte veranderde in goud. We leggen hem citaten voor die betrekking op hem hadden. ‘Eigenlijk moest deze Ronde van Italië een leerschool voor de klassementsrenner Dumoulin worden. Nu kunnen we zeggen dat hij cum laude geslaagd is.’ -  Erik Breukink. “Ik had absoluut niet verwacht dat ik de Giro al kon winnen. In de Vuelta van 2015 deed ik mee om de eindzege, maar toen was ik niet gestart met de intentie om mee te doen om het klassement. De Giro zag ik als leerschool en ik verwachtte dat ik nog meer testen moest doorstaan voordat ik serieus kans op de eindzege in een grote ronde zou maken.” Je zei voor aanvang van de Giro: ‘Het zou mooi zijn om in de top 10 te eindigen.’ “Dan was het voor mij ook geslaagd, dat meen ik nog steeds. In dat geval was ik niet cum laude geslaagd, maar dan was ik wél geslaagd voor mijn eerste serieuze test als ronderenner.” Kun je je voorstellen dat mensen soms denken dat je voor jezelf een underdog-rol creëert? “Nou... Ik heb een onrealistisch doel en een realistische verwach­ting.” Leg eens uit. “De realistische verwachting, dat is wat ik zelf verwacht. Ik verwachtte dat ik in de Giro rond de zevende plek zou eindigen. De buitenwereld gaat altijd uit van dat onrealistische doel. In mijn achterhoofd zitten die onrealistische doelen ook wel hoor, maar als ik die in de media ga spuien, komen ze als een boemerang terug.” Zo’n onrealistisch doel stel je eigenlijk om jezelf op scherp te zetten? “En om mezelf scherp te houden.” ‘Hij ging gewoon zijn ding doen, hij had beter geslapen dan ik. Dat ik dat nog mag meemaken man, ik ben 36 en dan met een goede vriend van je de Giro winnen.’ - Laurens ten Dam. “Laurens heeft in Maastricht gewoond en gedurende mijn carrière trokken we steeds meer met elkaar op. Afgelopen seizoen werden we ook nog ploegmaten. Geweldig.” Hij vertelde dat jij voor de afsluitende tijdrit in de Giro, toen je nog vierde stond in het klassement, heerlijk hebt geslapen. “ Ik was redelijk relaxed. ‘Goed’ is een groot woord, maar ik had oké geslapen. De spanning begon natuurlijk richting de tijdrit op te lopen, maar ik had vaker met dat bijltje gehakt.” De druk op jouw schouders zal de komende jaren ook niet minder worden, gokken we. “Daar ben ik me van bewust.” Hoe belangrijk is Laurens ten Dam voor jou? “Het is heel fijn dat als ik even in de knoop zit, en die momenten zijn er altijd in een grote ronde, ik even naar iemand toe kan stappen die ik echt vertrouw. Ik ga met iedereen goed om in de ploeg, maar niet met iedereen deel ik mijn diepste gevoelens. Dat doe ik wel met Laurens.” Wat maakt Ten Dam zo speciaal? “Hij brengt mij altijd heel erg terug op aarde. Laurens heeft in het stressvolle leven dat wij leiden door de jaren heen een relaxte weg kunnen vinden. Hij geniet ook nog heel erg van het wielrennen, en dat je kunt blijven genieten is succesfactor nummer één. Ik kan daar nog beter in worden, maar Laurens heeft mij op dat vlak al heel veel geleerd.” Heb je tijd genomen om te genieten van de Giro-zege? “Te weinig.” En van de wereldtitel tijdrijden met de ploeg en individueel? “Ook te weinig. Na mijn wereldtitel dacht ik meteen alweer aan de Ronde van Lombardije. En zo gaat het maar door. Dat is topsporters eigen natuurlijk, dat is ook wat me zover brengt...” Maar tegelijkertijd is het een valkuil. “Ja, als ik steeds maar met de toekomst bezig ben, ben ik niet bezig met gelukkig zijn in het heden. Dat is wel een lesje dat ik afgelopen seizoen heb geleerd. Ik heb sommige momenten te veel in de toekomst geleefd en de komende jaren wil ik dat anders doen.” Ben je weleens bang dat je alleen nog maar gelukkig kunt zijn als je wint? “Ja, en daarom ben ik zo blij dat Laurens in de buurt is, hij helpt me relativeren.” Iedere topsporter zou een Laurens ten Dam om zich heen moeten hebben? “Ja, dat kan ik iedereen aanraden.” Je werkt er knetterhard voor, maar eigenlijk ben je ook wel een beetje een zondagskind. Alle doelen die je dit jaar had gesteld, heb je bereikt. Lachend: “Ik ben geboren op de elfde van de elfde, ben een carnavals­ kind. Ja, ik ben voor het geluk geboren.” ‘Mooi om te horen dat hij ons eeuwig dankbaar is en mooi dat we zo samen hebben gewerkt.’ - Bauke Mollema na de een-na-laatste rit in de Giro. “Ik kan het prima vinden met Bauke. Maar als het koers is, is het wel koers.” Dan tellen vriendschappen niet. “Nee.” Jij klaagde eerder in de Giro dat je wat meer hulp van landgenoot en maatje Mollema had kunnen gebruiken. “Jullie bedoelen de rit naar de Blockhaus zeker. Toen hadden we elkaar meer kunnen helpen, vond ik. Gelukkig hadden we op de een­-na-­laatste dag van de Giro dezelfde belangen, toen heeft hij me heel erg geholpen.” De Spanjaarden weten elkaar in grote rondes vaak te vinden. Dat geldt ook voor Italianen. Moeten jullie de handen niet wat vaker ineenslaan om een Nederlands pact te creëren? “Ik vind: als onze belangen een beetje hetzelfde zijn, moeten we niet nalaten elkaar te helpen.” Hebben jullie het er weleens over gehad? “We hebben geen afspraken gemaakt, maar ik neem aan dat Bauke en de andere Nederlandse renners het ook leuker vinden als ik de Giro win in plaats van Nairo Quintana.” Tegelijkertijd kunnen zij misschien denken: straks gaat alle aandacht naar Dumoulin, terwijl wij graag zelf die aandacht ook willen. “Als ik voor mezelf spreek: als ik een landgenoot een handje kan helpen, zou ik dat niet nalaten.” 'Ik heb zeker de status van Froome nog niet en ik heb ook zeker zijn kwaliteiten bergop nog niet' ‘Hij kan beter niet het arrogante mannetje uithangen, er bestaat ook zoiets als karma. Het kan hem net zo goed overkomen.’ - Vicenzo Nibali tijdens de Giro. “Ik was helemaal over de zeik dat Nibali en Quintana op weg naar Ortisei zo samenwerkten. Ze haalden er in die etappe ook nog allemaal andere vriendjes bij. Het was één grote slag tegen Tom. In de laatste kilometers weigerden ze te helpen toen andere klassements­renners wegreden. Toen heb ik me door de emoties laten verleiden tot boude uitspraken (Dumoulin zei dat hij hoopte dat zij het podium niet zouden halen, red.). Dat heb ik slecht aangepakt, had ik niet moeten doen. Ik had de rust moeten bewaren. Ze hadden die dag alles geprobeerd, dat was hun frustratie natuurlijk. In de rit naar Ortisei brak er iets bij Nibali en Quintana. Het was heel wijs geweest toen juist niets te zeggen. Maar ja, ik deed het wel. En op die uitspraken kwam Nibali natuurlijk heel gevat terug.” Hebben jullie het uitgesproken? “Ja, een dag later ben ik naar Nibali toegegaan en heb ik m’n excuses aangeboden. En hij heeft me later in de Giro ook nog teruggepakt toen ik een slechte dag had.” Dus jij gaat steeds meer op je woorden letten, gaat je diplomatieker opstellen? “Het is tijdens grote rondes als klassementsrenner echt niet slim om in de emotie te reageren, dat is echt een heel belangrijke les die ik heb geleerd.” Maar tegelijkertijd is het wel zo puur en het is wel wie je bent. “Jullie vinden dat leuk, dat snap ik ook wel, maar mij heeft het alleen maar problemen opgeleverd. Als het mij niks brengt, doe ik het de volgende keer niet meer.” In de Giro werd er vaak tegen jou gereden. We herinneren ons het moment dat jij je behoeften moest doen in de roze trui, de rest wachtte niet echt. Chris Froome overkwam ook het een en ander in de Tour en de Vuelta, maar bij hem werd er bijna tot vervelends gewacht tot hij terugkeerde. Is dat status? “Froome heeft een supersterke ploeg en de concurrentie heeft al vaak gezien dat het gevaarlijk is om vroeg aan te vallen. Daardoor heeft heeft hij een andere status dan ik.” Merk jij ook dat renners nu een beetje gaan denken: we moeten Dumoulin niet kwaad maken, want als die op de pedalen gaat staan, kunnen we na afloop aan het zuurstof. “Ik heb zeker de status van Froome nog niet en ik heb ook zeker zijn kwaliteiten bergop nog niet. Froome heeft al heel vaak laten zien dat hij de beste is bergop. Ik ben heel af en toe de beste geweest, maar heel vaak net even niet. Dus ik heb zeker nog niet de onaantastbaar­heid van Froome.” ‘Het is soms net alsof we PlayStation aan het spelen zijn, alles lukt.’ Ploeggenoot Mike Teunissen tijdens de Tour. “Je zou bijna denken dat het zo was bij Sunweb dit seizoen, ja.” Jij won de Giro, in de Tour pakten jullie vier ritzeges, de groene trui en de bolletjestrui, in de Vuelta ging het ook niet verkeerd en bij het WK wonnen jullie de ploegentijdrit en jij won daar nog de individuele tijdrit. “Het gevaar is nu dat we te veel in eigen kunnen gaan geloven. Het is wel de bedoeling om volgend jaar scherp te blijven." Wat is het geheim van Sunweb? “Het begint met een visie, met een plan. Maar ik vind ook dat je niet bang moet zijn van het plan af te wijken. Vanuit gevoel en emotie doe ik wel vaker trainingen op een andere manier dan ik van plan was. Het moet niet copy-paste worden. We moeten altijd ruimte houden voor gevoel en emoties, dat is heel belangrijk in topsport.” Zou jij dan in zo’n strakke organisatie als Sky op je plek zijn? Bij hen lijkt alles juist voorgeprogrammeerd. “Dat lijkt zo. Ik denk niet dat zij meer geprogrammeerd zijn dan wij.” Alles draait bij Sky om maar één ding: Froome de eindzege bezorgen. “Maar als hij de beste is in de Tour, dan ga je toch niet voor iemand anders rijden omdat je die zo leuk vindt? Dat doen ze bij ons ook niet, hoor.” ‘We willen mensen die zich voor honderd procent committeren aan het teambelang. Ik geloof in die visie en ik bewaak die ook.’ Iwan Spekenbrink, algemeen manager van Sunweb tijdens de Vuelta nadat hij dwarsligger Warren Barguil naar huis had gestuurd. “We worden binnen de ploeg allemaal min of meer hetzelfde behandeld. Binnen de ploeg word ik niet gezien als een speciale jongen, hoor. Iedereen kan op me af stappen en met me trainen op trainingskamp. Dan zien die andere jongens ook: die Tom Dumoulin is eigenlijk een doodnormale jongen die best wel hard kan fietsen, maar niet zoveel harder dan ik. Dus als ik de Giro win, denken die andere jongens natuurlijk ook: die niet zo speciale jongen wint ineens een heel speciale wedstrijd, misschien kan ik dat ook.” Heeft jouw succes in de Giro op die manier doorgewerkt in de Tour? “Ja, misschien wel.” Zou je Team Sunweb omschrijven als een vriendenploeg? “Dat gaat misschien wat ver. Ik kan het heel goed vinden met iedereen en sommige jongens zou ik ook voor mijn feestje uitnodigen. Maar we zijn een bedrijf waarvoor meer dan honderd mensen werken, dan ben je niet met iedereen bevriend.” Iwan Spekenbrink stond aan de wieg van het huidige Team Sunweb. Jij werkt inmiddels al jaren met hem samen. Voel je je ook een beetje een product van zijn project? “Ook dat gaat misschien wat ver. Ik voel me heel goed in de ploeg, denk dat de ploeg heel goed bij mij past, maar dat wil niet zeggen dat ik niet zou kunnen presteren in een andere ploeg of dat ik de ploeg alle credits wil geven voor ‘het product Tom Dumoulin’.” Lachend: “Misschien wil Iwan zover gaan, dat is in dat geval aan hem.” Hoe is die rolverdeling met Iwan, heb je het ook over de filosofie met de ploeg met hem, neemt hij jou daarin mee? Je bent immers het gezicht van de ploeg. “We hebben goede gesprekken en zitten eens in de zoveel tijd wat langer samen.” Jij bent een slimme jongen. Leer jij in de jaren dat je nu bij Sunweb zit zoveel dat je in de toekomst een eigen ploeg volgens jouw eigen filosofie zou kunnen inrichten en leiden? “Dat vind ik nu absoluut niet interessant. Als ik zie hoeveel werk Iwan eraan heeft... Het is zijn levenswerk.”‘ Ik spiegel me toch aan Tom Dumoulin. Hij heeft mij geïnspireerd en gemotiveerd en wat Tom laat zien wil ik later ook.’ Ploeggenoot Sam Oomen in aanloop naar zijn debuut als ronderenner in de Vuelta. “Mooi dat Sam dat heeft gezegd.” Hoe kijk jij naar de ontwikkeling van Oomen, die nu 22 jaar is? “Sam is een prachtig kereltje. Ik kan het heel goed met hem vinden, hij is echt een supertalent en er zit ook een goeie kop op.” Jij bent 26, maar loopt toch al weer een tijdje mee. Coach je hem al voorzichtig? “Na het WK zijn we samen nog zes uur door de Ardennen gaan fietsen. Hij pakte de auto, zette die bij mij neer en toen gingen we op pad. Vind ik heel leuk dat hij dat doet. Op zo’n dag vraagt Sam ook van alles aan mij en probeer ik hem ook wijzer te maken. Zoals Sam dat nu bij mij doet, zo deed ik dat met jongens als Laurens ten Dam, Karsten Kroon en Bram Tankink. Het is goed dat Sam af en toe richting het zuiden rijdt om bijvoorbeeld met mij of andere profs te trainen, daar leert hij soms meer van dan altijd met de amateur­ renners in zijn omgeving te gaan trainen.” ‘Mooi compliment, al is het tegelijkertijd natuurlijk erg dubbel om het uit de mond van Armstrong te horen’ Hoe heb jij hem tijdens de Vuelta gevolgd? Hij had in zijn eerste ronde de top tien in het vizier, totdat hij door ziekte af moest stappen. “Ik was in de aanloop naar de Vuelta met Sam op hoogtestage, toen was hij al kneitergoed. Ik heb hem natuurlijk met grote interesse gevolgd. Doodzonde dat hij ziek werd, maar ik viel in mijn eerste Vuelta ook uit.” Lachend: “Dan moet hij zich daar maar aan vastklampen.” Met Wilco Kelderman erbij, die vierde werd in de Vuelta, wordt er een soort van driekoppig monster gecreëerd bij Sunweb op dit moment. “We zijn een gevaarlijk trio als we in dezelfde wedstrijd starten. Maar een driekoppig monster zou ik ons niet willen noemen. Feit is dat we met Wilco en mij twee klassementsrenners hebben die er min of meer staan. We zijn er nog niet, hoor, hebben het kunstje nu allebei één keer laten zien. En Sam moet zich nog verder ontwikkelen en komt er over een paar jaar hopelijk ook bij.” ‘Nederland heeft in Tom Dumoulin een ongelofelijke coureur. Hij heeft net de Ronde van Italië gewonnen, waar het parcours op zijn lijf geschreven was. Ik kijk ernaar uit om hem ook in de Tour te zien in 2018.’ Lance Armstrong. “Mooi compliment, al is het tegelijkertijd natuurlijk heel erg dubbel om het uit de mond van Armstrong te horen. Hij is toch de paria van het wielrennen. Hij heeft heel verkeerde dingen gedaan, maar hij wist wél hoe hij een ronde naar zijn hand moest zetten. Ook als iedereen schoon was geweest, dan had hij waarschijnlijk de Tour gewonnen. Het is natuurlijk heel moeilijk om dat dopingverhaal bij Armstrong naar de achtergrond te plaatsen, maar hij weet als coureur wel wat er nodig is om de Tour te winnen.” ‘Hij was heel imponerend in de Giro. Hij wordt een hele grote concurrent voor me.’ Chris Froome. En hij zei erachteraan: ‘Maar hij zal wel een grote zak wegwerpluiers moeten meenemen.’ “Ik hoop dat ik een grote concurrent van Froome kan worden.” Hij verwijst met de wegwerpluiers natuurlijk naar de nu al beroemde sanitaire stop in de roze trui tijdens de Giro-rit. Die zal voor altijd aan je kleven. “Het is goed afgelopen, daarom vind ik het alleen maar grappig. Ik kan wel lachen om grappen over luiers, hoor.” Word je er nog vaak over aangesproken? “Ja, bijna nog meer dan over mijn overwinning in de Giro.” Is er geen moment dat je denkt: nu kappen? “Nee hoor, het is toch het eerste wat bij iedereen op de lippen brandt als ze mij spreken over de Giro. Topsport heeft ook dramatiek nodig, dan blijven de prestaties nog beter hangen. En wat mij overkwam, heeft de Giro­zege uiteindelijk alleen maar mooier gemaakt.” Sta je te popelen om die strijd met Froome aan te gaan? “In elk interview wordt ingezoomd op de strijd tussen Froome en mij. Op het mogelijke duel in de Tour. Ik snap dat enerzijds wel, hoor.” ‘Tom wordt steeds beter. Froome wordt geleidelijk aan minder en de teams zijn gelijk.’ Steven de Jongh, ploegleider Trek-Segafredo. “Froome minder? Nou, dat denk ik niet. Afgaande op de Tour van dit jaar zou je misschien kunnen denken dat hij enigszins kwetsbaar was, maar in de Vuelta was hij imponerend. En in de Tour is hij desondanks niet echt in gevaar geweest. Hij heeft dat spelletje zo goed door.” We begrepen dat Sky al studie naar je doet, ze zien jou als dé concurrent. Veel mensen hebben hun hoop op jou gevestigd. Dat is nogal wat. “Ach, ik ga dat allemaal niet uit de weg. Als ik de Tour ga rijden volgend jaar, dan ben ik kandidaat voor het podium of zelfs kandidaat om de Tour te winnen als ik echt top ben. Alleen: Froome staat echt nog wel een paar treetjes boven mij. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet van hem kan winnen.” In de Tour moet je het wel tegen die hele Sky-trein opnemen. “Ja, maar wij hebben ook best een mooie trein... Ik heb bewezen dat ik in een grote ronde mijn mannetje kan staan. Maar ik wil eerst wachten tot eind november als ook het parkoers van de Giro bekend is. Dan gaan we een besluit nemen of ik de Tour ga rijden in 2018.” Waar is nog winst te halen voor jou als ronderenner? “Ik hoop dat er fysiek nog een beetje te winnen is. Een jaartje extra training brengt me hopelijk nog wat verder. Al met al is er nog wel wat winst te boeken. Ik ben net 27, normaal gesproken beginnen voor een wielrenner dan de goede jaren.” Helden Magazine 39 Het eerste gedeelte van het verhaal van Tom Dumoulin komt voort uit Helden Magazine 39 waar hij de cover siert. Dumoulin won de Giro en de wereldtitels tijdrijden met de ploeg en individueel. In het extra dikke nummer is er daarnaast volop aandacht voor onder meer de aankomende Winterspelen in Pyeongchang en een terugblik naar het sportjaar 2017. Verder in de 39ste editie van Helden, Europees kampioen, beste voetbalster van Europa en de wereld Lieke Martens, wielrenster Anna van der Breggen over haar wens: de regenboogtrui, Richard Krajicek over uitvliegende kinderen, coachen en het ABN AMRO WTT, schaatser Sven Kramer, schaatsters Ireen Wüst en Irene Schouten, darter Raymond van Barneveld, voetbaltrainer Peter Bosz, de Nederlandse bobsleemannen, alpineskiër Maarten Meiners, shorttrackster Suzanne Schulting, oud-keeper Patrick Lodewijks, Henk Grol, Dione Housheer, Anish Giri en Wendy Rommedahl. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Spanje-Nederland werd op het WK van 2014 een wedstrijd om nooit te vergeten. Met Arjen Robben en Robin van Persie als uitblinkers verpulverde het Nederlands elftal totaal onverwacht het Spaansesterrenteam. Totaal onverwacht? Eén man dacht daar anders over: bondscoach Louis van Gaal. Een reconstructie in tien scènes. De verrassing “Weet je wat ik doe, Robin?” De aanvoerder van Oranje keek de bondscoach verwonderd aan. De toon verraadde dat er een list was verzonnen, de ogen van de bondscoach twinkelden. Het was de dag voordat het Nederlands elftal zijn eerste wedstrijd op het WK zou spelen. Merkwaardig, dacht Robin van Persie, wat zouden ze nu krijgen? Wekenlang hadden ze toegeleefd naar de clash tegen Spanje, de reprise van de WK-finale van 2010 die zo smartelijk was verloren, wekenlang had Louis van Gaal het nieuwe systeem, 1-5-3-2, erin gedrild bij zijn spelers en wekenlang was op alle slakken zout gelegd en hadden ze tot overgeven aan toe moeten rennen en vliegen om maar topfit te worden. Voor toeval was weinig ruimte, alle 23 spelers en 37 stafleden wisten tot in de allerkleinste details wat er van hen verwacht werd op die dertiende juni van 2014 in het Braziliaanse Salvador. Maar nu ging Louis van Gaal blijkbaar iets bijzonders doen. “Nou, trainer, ik ben benieuwd,” zei Van Persie. “Ik nodig zo alle families uit voor morgen. En die mogen blijven tot de middag.” Van Persie stamelde: “Op de ochtend van de wedstrijd?” Van Gaal lachte zijn hardste lach en bulderde: “Ja! Kinderen erbij, vrouwen erbij. Robin, we hebben vijf weken keihard gewerkt in Portugal. Nu weer hier, ik ga dat doen.” [caption id="attachment_18822" align="alignnone" width="2560"] Robin van Persie met zoontje Shaqueel[/caption] Het schoot voor de zoveelste keer door het hoofd van Van Persie. Hij mocht dan zelf een aparte vogel zijn, de bondscoach was er ook eentje. Pas toen hij daadwerkelijk stond te poolen met zijn zoontje Shaqueel, terwijl de klok langzaam richting kick-off tikte, begreep hij wat hier gebeurde. Het jonge, onervaren Oranje, extreem gespannen voor de clash met de regerend wereld- en Europees kampioen, schudde alles van zich af. Er werd gelachen, koffie gedronken met de vrouwen, de kinderen dartelden rond. Enkel Bruno Martins Indi voelde de situatie niet helemaal goed aan. Toen hij met zijn geliefde voor de lift stond en al op het knopje had gedrukt, voelde hij een harde, grote hand op zijn schouder. Toen hij zich omdraaide keek hij in de ogen van de bondscoach. “Nee, Bruno, dat gaan we dus niet doen. Ik ga nu ook niet lepeltje-lepeltje liggen met Truus.” De specialisten Max Reckers tuurde naar zijn scherm. De beeldjes van de ‘computergoeroe’, zoals hij door de bondscoach werd genoemd, waren een buitengewoon belangrijk onderdeel van de strategie van Oranje. Die beeldjes moesten goed zijn, een verhaal vertellen wat aan alle kanten klopte, inspireerde en triggerde. Reckers, een man van data, feiten en innovatie, was moe. Louis van Gaal voelde als een tweede vader, maar was vooral coach van de coaches en je kon bij hem geen steek laten vallen. Iedere avond, na iedere lange werkdag, moest er nog gediscussieerd worden en gingen al die specialisten van het omvangrijke begeleidingsteam op elkaar los. Dan had je zo’n inspanningsfysioloog als Jos van Dijk, een ongekende topper in zijn vak, maar wat kon die man wollig en abstract ouwehoeren. Daar hield Reckers niet van, die wilde concrete opdrachten en dan kwam hij wel met de juiste beeldjes op de proppen. Maar in zijn ogen toverde Jos met sprookjes die in de algehele visie zouden moeten passen. Dodelijk vermoeiend. Maar wie zette de bondscoach de hele tijd bij elkaar: Jos en Max. Nou lekker dan. Aan de andere kant, dat wist Reckers dondersgoed, was de irritatie vaak de prikkel tot het komen van oplossingen. Hoe hadden Van Dijk en hij zich wel niet gebogen over het optimaal fit krijgen van ‘de man van glas’, Arjen Robben? Ze waren tot de conclusie gekomen dat er een veel te grote motor in een niet zo’n heel goede auto zat en die motor brulde maar, omdat Robben een fanatisme bezat wat alleen de buitencategorie topsporters herkennen. [caption id="attachment_18823" align="alignnone" width="2156"] Louis van Gaal en Arjen Robben[/caption] Aan de hand van data waren ze hem gaan temperen in het aantal inspanningen. Zo wisten ze Robben al bij Bayern München vaker topfit te krijgen dan ooit en nam het aantal blessures af. Voor dit WK zag Reckers aan de data dat het goed zat, de sterspeler van Oranje kon het aan zijn extreem intense sprints in te zetten. Er was wel iets anders wat Reckers spannend vond. De vijftienmeterregel was heilig geworden. Zowel de linies als de spelers mochten nooit die regel loslaten. Drie weken lang had Louis van Gaal hem de opdracht gegeven dit te monitoren. “Vroeger deed ik dat met een touw, Max, als ze dan te ver uit elkaar gingen staan vielen ze allemaal om.” Maar Reckers kan het met zijn beelden geweldig laten zien aan de spelers. Op een dag kwam keeperstrainer Frans Hoek aankloppen: of Max wel even aan de doelman wilde denken, dus even aanpassen graag al die data. [caption id="attachment_18824" align="alignnone" width="2551"] Keeperstrainer Frans Hoek instrueert Jasper Cillessen[/caption] Ging ie weer. Dag na dag na dag. Geen speler mocht meer dan vijftien meter van de andere afstaan, geen linie mocht meer dan vijftien meter van de andere linie afwijken, de keeper moest er aan denken, de mannen die vanuit intuïtie speelden moesten er aan denken, en als het ook maar even misging, het een metertje scheelde, schalde de stem van de bondscoach over het veld. Ongelooflijk vond Reckers dat. De bondscoach had de beelden als enige nooit nodig om toch gelijk te hebben. De beelden waren er puur als bewijs voor de ongelovige speler. Op televisie lachten ze erom, René van der Gijp en Johan Derksen voorop. Wat een poeha, wat een overdreven onzin, al die specialisten in de staf. Reckers wist beter. Bij Bayern al waren ze erachter gekomen: de vijftienmeterregel stond garant voor vele clean sheets en zodra de regel vergeten werd, regende het tegengoals. Zeker tegen zo’n ploeg als Spanje. De overtuiging Het was Joël Veltman die per ongeluk zijn mond voorbij praatte. De voorbereiding was al in volle gang en nog niemand was het opgevallen dat Oranje afscheid had genomen van de Hollandse school. Het vertrouwde 1-4-3-3 was ingewisseld voor een 1-5-3-2. Althans, dat was de conclusie van de media en de bondscoach wist beter. Die had een 1-3-1-4-2 op het bord gezet waar veel spelers aanvankelijk glazig naar hadden gekeken. Vervolgens had Van Gaal uitgelegd hoe je van een verdedigende 1-5-1-2-2 naar dat aanvallende andere systeem moest schakelen. De overwegend jonge spelers, met nauwelijks ervaring op het mondiale podium, hadden twee dingen mee: ze waren leergierig en waren in enkele weken Hoenderloo topfit geworden. De vraag was alleen: wat zouden de vedetten ervan vinden? Die hadden de eerste weken van het trainingskamp nog rust gehad en kwamen nu binnen. Spannend. De grootste vedetten, Robin van Persie en Arjen Robben, straalden van oor tot oor. En gaven hun jongere collega’s nog eens een boost in het vertrouwen dat deze wonderlijke weg naar succes de juiste was. Ze meenden het. Van Persie was al in een zeer vroeg stadium in vertrouwen genomen door de bondscoach. De sterspeler van Arsenal was geblesseerd in Nederland aan het revalideren toen Van Gaal met Truus voor zijn deur stond: “Ga je mee naar PSV-Feyenoord?” Naast elkaar op de tribune wees Van Gaal Van Persie op het systeem van Ronald Koeman, met Graziano Pellè als spits en met vijf verdedigers achterin. Dat was nog eens heerlijk voetballen, dacht Van Persie, al die mannen die zich gedisciplineerd inzetten om jou te laten uitblinken. De aanvoerder was meteen in voor deze revolutie. Even later zaten Robben en Van Gaal aan de koffie. De ster van Bayern glunderde. Met deze plannen zag hij het zitten, dit werd leuk, dit werd lachen. Toen moesten er nog twee dingen gebeuren. De derde sterspeler, Wesley Sneijder, moest een wonder gaan verrichten om fit te raken. En misschien nog wel belangrijker: na het wegvallen van Kevin Strootman met een meniscusblessure viel Van Gaal terug op een speler waar hij eigenlijk niet zo dol op was: de druistige Nigel de Jong. [caption id="attachment_18825" align="alignnone" width="2560"] Wesley Sneijder en Dirk Kuyt[/caption] Juist die werd zijn belangrijkste soldaat: krachtig, dominant, een voorbeeld voor de jongeren. Alleen, nu moest Sneijder nóg fitter worden, want met De Jong erbij werd de rol van de nummer tien anders, hij moest op ‘acht’ spelen en dat betekende flink hollen tegen de Spanjaarden. Dat werd spannend, maar die strijd ging Van Gaal aan, die oorlog met Sneijder moest hij winnen. Ging hij winnen. De rol van het brein Spanje wentelde zich in de comfortzone. Wat kon er gebeuren? Het elftal zat bomvol gelauwerde sterren. Vanaf 2008 hadden ze alles gewonnen: twee keer Europees kampioen, een keer wereldkampioen. Nog maar enkele weken geleden was de finale van de Champions League tussen Real Madrid en Atlético Madrid geweest, een zinderende 4-1 na verlenging. Atlético was landskampioen geworden met de genaturaliseerde spits Diego Costa als grootste troef, de ontbrekende schakel in het soms wat moeilijk scorende Spanje. Barcelona leverde, ondanks een wat minder jaar, wel de as Piqué, Xavi en Iniesta, met name de laatste was in bloedvorm. En op de bank zat daar de lieve ouwe opa die stiekem alle prijzen bij elkaar schommelde: Vicente del Bosque. Slechts een jaar ouder dan Louis van Gaal, met de rust en de senioriteit van een onaantastbare grootheid. In het Spaanse brein rustte het vertrouwen, het suste misschien wel in slaap. In Nederland was er nog maar één man die geloofde in de kansen. Dat was Louis van Gaal zelf. Dat gekke systeem, die slaapverwekkende oefenduels, de ongerustheid over de fitheid van Sneijder en Van Persie, de namen van al die eredivisiejongens op het bord versus de wereldsterren van Spanje, dat kon toch niet goed gaan? “Maar wij zijn fit!” brulde de bondscoach tegen zijn spelers. En die geloofden het op een gegeven moment ook zelf. Al die Spanjaarden hadden zestig wedstrijden of meer gespeeld in een slopend seizoen. Alleen Daley Blind en Arjen Robben kwamen daar een beetje bij in de buurt. Het klimaat in Brazilië vergde een ultieme fitheid, veel wedstrijden zouden in de tweede helft beslist gaan worden. Oudere, minder fitte teams zouden het ongetwijfeld gaan afleggen. En de bondscoach bleef het maar uitleggen: als Oranje het voor elkaar zou krijgen vanaf de buitenkanten de ballen diep over Piqué en Sergio Ramos te leggen zou het bingo zijn. Die waren niet zo snel, Robben en Van Persie zouden die twee eruit gaan lopen. In het gebutste brein van Oranje werden alle signalen geactiveerd, de mannen waren klaarwakker. Frans Hoek had nog wel een uitdaging. “Blijven staan, Jasper,” werd zijn mantra. De doelman had veel kwaliteiten, maar in de een-tegen-een en zeker ook met penalty’s kwam de gokker in hem naar boven. Dan ging hij alvast duiken en liggen in plaats dat hij zich groot maakte en wachtte op de actie van de aanvaller. Hoek werd er gek van. Juist tegen Spanje moest Jasper Cillessen zijn rust zien te bewaren en het voetbal niet met het casino verwarren. Hoek pakte het hoofd van de keeper nog een keer vast: “Denk erom, hè?” Cillessen had zijn ondoorgrondelijke glimlach getoond. Wat ging er in zijn hoofd om? Hallo, ik ben ron Ron Vlaar tuurde in de diepte. Daar zag hij hem. De boevenkop van Costa. Vlak voor de wedstrijd had de bondscoach toch iets omgedraaid. Niet hij, maar Stefan de Vrij werd de vrije verdediger. Vlaar moest in gevecht gaan met de spits waar de hele wereld naar keek. In zijn moederland floten ze hem uit, die verrader, maar de door Diego Simeone geprogrammeerde schurk was een spits om van te schrikken. Sterk, gemeen, gewiekst en doeltreffend. Vlaar, van degradatiekandidaat Aston Villa, kon aan de bak met een lichaam dat al vaak genoeg had verteld dat het op zijn retour was. Scheidsrechter Nicola Rizzoli zette de boel in gang en het witte Spanje begon te combineren tegen het blauwe Oranje. Frank Snoeks legde de kijkers uit hoe het zat: er waren drie spelers die een gouden driehoek moesten vormen – Robben, Van Persie en Sneijder –, de rest moest tegenhouden. Snoeks zat mis. Oranje was een georkestreerd geheel en de spelers schoven extreem gedisciplineerd van systeem naar systeem. Nimmer werd de vijftienmeterregel vergeten en daardoor werden de ruimtes klein, te klein om eens fijn doorheen te combineren. [caption id="attachment_18826" align="alignnone" width="2127"] Ron Vlaar luistert, van Gaal legt uit[/caption] Ron Vlaar kegelde in zijn eerste actie meteen Costa fiks omver. Hallo, ik ben Ron. Was dat maar vast gebeurd. De Brazilianen op de tribune vonden het prachtig, het sentiment ging naar de Nederlanders. Arjen Robben stond ondertussen te popelen zich met het spel te bemoeien, want hoe knap Oranje tactisch ook speelde, een goede pass in de richting van de sterspelers zat er nauwelijks in. Hij week uit naar de zijkant en herinnerde zich de talloze trainingen en patronen meteen. Bal hard langs Piqué en Ramos, Sneijder liep het gat in en... Iker Casillas. De kwelgeest van Robben uit 2010 was nog steeds niet te passeren. Plotwendingen Del Bosque begon te wippen. Dit liep niet naar wens. Met Costa dacht hij een probleem te hebben opgelost, maar dit Oranje zorgde ervoor dat hij er plotseling een probleem bij had. Het korte combineren, de grootste kracht van Spanje, was in al die drukte niet mogelijk en dus begonnen zijn spelers steeds vaker de diepte te zoeken richting de spits. Maar die passes mislukten stuk voor stuk, alles was voor Vlaar en De Vrij. Zorgelijk was ook de samenwerking tussen Piqué en Ramos, die voor het eerst dat jaar samen in het centrum stonden. In alle andere wedstrijden was Martínez van Bayern vaste keus geweest. Zat hij fout? Zijn beste opbouwer zat nu op de bank. Xavi speelde bleek, de jonge Azpilicueta en Alba waren onrustig, gelukkig trok Iniesta meer en meer de regie naar zich toe. Hij zag de zwakke schakel van Oranje. Sneijder werkte zich een ongeluk en zweette als een otter, maar als er een gat viel, was het vaak rondom hem. De Jong en Jonathan de Guzman repareerden zich een ongeluk, maar in balbezit speelden alle middenvelders bijzonder matig. In de 27ste minuut fopte Costa de Italiaanse arbiter door met zijn been achter die van De Vrij te haken. Penalty. Cillessen bleef lang staan, maar Alonso stond niet op het lijstje van Hoek als mogelijke penaltynemer. Hij moest gokken en gokte goed, de bal bleek net iets te zuiver geplaatst: 1-0. Oranje kon niets anders dan de tegenstander proberen uit te putten. ‘Provocerende pressing’, had de bondscoach gezegd. Ze lieten de Spanjaarden komen om ze rond de middencirkel van alle kanten af te jagen, druk te zetten, te frustreren. Het lukte wonderwel, maar zelf een kans krijgen: ho maar. [caption id="attachment_18827" align="alignnone" width="2560"] De beroemde kopgoal van Van Persie[/caption] Vlak voor rust, toen de wedstrijd naar de thee kabbelde, besloot Robben: wat Iniesta kan, kan ik ook. De topfitte aanvaller begon te zwerven om de boel naar zijn hand te zetten. Meteen werd het duidelijk. Ramos en Piqué waren moe. Niet scherp, niet fit, niet goed en niet snel genoeg. Maar aan de andere kant ontsnapte De Guzman aan rood, bij de huidige VAR was zijn landing op de wreef van Alonso ongetwijfeld bestraft, en kwam Silva oog in oog met Cillessen na een majestueuze steekpass van Iniesta. Cillessen zakte al door zijn knie, maar in een flits hoorde hij de woorden van Hoek: blijf staan, blijf wachten. Net op tijd stak hij zijn hand de lucht in. Wereldredding. Plotwending. Ander verhaal. 2-0 en het was wellicht klaar geweest. Blind verzond een minuutje later, vlak voor rust, een wereldpass en Van Persie sprong zijn dolfijnensprong. Kopbal over Casillas, 1-1. Geluk of toeval of beide niet Geluk? Natuurlijk niet. Niks geen geluk. Van Gaal kon er boos om worden. Dit was wat hij had voorspeld en de spelers hadden kwaliteit getoond. Die redding van Cillessen was geen geluk. Die aanval van Blind en Van Persie was geen geluk. Allemaal op getraind, allemaal voorspeld, allemaal de kwaliteiten van de spelers. Van Persie verklapte later wat er in de split second voor zijn kopbal in zijn hoofd gebeurde. “De kopbal was bewust. Toen ik de bal bijna bij me had, flitste door mijn hoofd: ik neem hem op de borst aan. Maar ik voelde dat ik er dan niet bij zou kunnen komen. Dus kon het alleen maar met mijn hoofd. En pas op het allerlaatste moment bedacht ik: dan moet ie eroverheen. En nee, dat was geen toeval. Ik praatte altijd veel met keeperstrainer Frans Hoek. Even samen een bakkie doen. Hij had me uitgelegd hoe Iker Casillas denkt. Ik wist: die komt sneller zijn doel uit dan een andere keeper. Onbewust zat dat in mijn hersenen geprogrammeerd. Dat alles dan zo samenkomt in die kopbal, ja, dat was een droom die uitkwam.” Van Gaal zei: “Ze zeggen vaak: daar heb je hem weer. Arrogant. Maar het is gewoon een feit dat die wedstrijd liep zoals ik vooraf al zei dat-ie zou lopen. De spelers moesten het alleen nog uitvoeren en dat deden ze geweldig. Alle lof voor hen, het was hun verdienste. Ze flikten het tegen spelers die alles gewonnen hadden. Maar dat wij tegen hen kansen kregen, was logisch. Piqué en Ramos waren niet zo snel, onze aanvallers wel. En zij verdedigden altijd op de middenlijn, dus wij zouden veel kansen krijgen.” Een onmogelijk geachte zege In de studio van de NOS dachten ze daar in de rust nog heel anders over. Niks geen kansen bromden Bert van Marwijk en Youri Mulder. 'Pover', zo speelde Oranje. "Pover?" schrok Tom Egbers. Mulder somberde: "Ja, pover. Zeer matig voetbal." Van Marwijk: "Die Spanjaarden hadden het natuurlijk allang moeten uitspelen, maar die zijn zo nonchalant." De wedstrijd begon weer en de hemel brak open. Stortregen, typisch het klimaat in Salvador, wist Snoeks, het kon ook zo maar weer over zijn. De wedstrijd werd intenser, rommeliger, slordiger, tot in de 53ste minuut Daley Blind nog maar eens een lange pass de diepte ingooide. Weer stond het centrale duo van Spanje uit positie, deze keer was het Robben die de bal met buitenkantje voet uit de lucht plukte, hij kapte Piqué uit en kogelde de bal richting doel. Kwelgeest Casillas stond al klaar de poging te pareren, maar de te laat toegesnelde Ramos toucheerde de bal voldoende om de baan van het schot te veranderen: 1-2.  Aan de andere kant leek Costa steeds kleiner en radelozer. De malle Martins Indi deed net of hij een enorme kopstoot van hem kreeg en allemachtig, daar hoorde Costa die Brazilianen weer joelen. Wat een ellende. De Spanjaarden ademden zwaar, ze kwamen niet in hun geliefde tikkie-takkie-spel met de vele positiewisselingen en kordate loopacties, ze werden op tactisch gebied uitgedaagd zoals ze nimmer ervoor werden uitgedaagd. En dan hielp het niet dat er ineens een onhandige spits aan het klooien sloeg, een man die steeds door Ron Vlaar perfect buitenspel werd gezet. Het hielp ook niet dat die jongens van Oranje steeds harder begonnen te lopen, die gasten leken wel topfit. Hup, daar versnelde Robben weer, ene Daryl Janmaat kletste eroverheen en Van Persie haalde machtig uit: de lat. Del Bosque greep in: alles op de aanval, Fernando Torres en Pedro erbij, Costa en Alonso eruit. Van Gaal bracht Georginio Wijnaldum voor De Guzman: nog een loper erbij. Geluk en toeval kwamen pas na het plan dat steeds meer lukte. Rizzoli gaf een onterechte vrije trap, Sneijder krulde die naar de tweede paal en Casillas dook er – onder druk van Van Persie – onderdoor. Dankjewel, zei De Vrij: 1-3. Menig arbiter zou hem afkeuren, Casillas werd aangevallen in zijn gebied, Rizzoli vond het prima allemaal. Vlak erna floot hij wel toen Silva de 2-3 maakte. Buitenspel. De film ging hard. Casillas in de fout, Van Persie met een uiterste krachtsinspanning: 1-4. Sneijder met een loeiharde pass de diepte in, Robben die Ramos inhaalde, uitkapte, Casillas uitkapte, de bal in het doel kogelde: 1-5. [caption id="attachment_18828" align="alignnone" width="2560"] Spanje keeper Iker Casillas is voor de vijfde keer verslagen. Doelpuntenmaker Robben en Sneijder vieren feest[/caption] De Spanjaarden, die in de vorige drie eindrondes in totaal slechts zes goaltjes hadden geïncasseerd, doolden duizelig rond. Casillas, die in 2014 in 29 officiële wedstrijden maar twintig keer was gepasseerd, wist niet wat hem overkwam. De superlatieven vochten zich een weg naar buiten. Oranje had gedaan wat niemand voor mogelijk had gehouden. Niemand? Wat vooraf ging “Maar de bondscoach ziet kansen!” Een volle zaal vol mkb’ers kijkt geamuseerd en geboeid naar de grote man op het podium die in het voorjaar van 2014 naar een scherm wijst. “Want de bondscoach gelooft in visie en structuur.” Stilte. “En dan vooral in mijn visie. En mijn structuur.” De zaal lacht. De mensen beginnen te schuiven op hun stoelen. In het hele land heeft niemand veel zin in het WK. Dit Oranje is niet goed genoeg. De poule met Spanje, Chili en Australië: niet te doen. En stel nou dat ze tweede worden in die poule? Dan wacht gastland Brazilië. Kortom: kansloos. Maar die man op het podium, die is wel erg enthousiast en zeker van zijn zaak. De mensen in de zaal voelen zich bevoorrecht. Ze hebben een soort van exclusieve hoop in een verder behoorlijk somber voetballand. Van Gaal zei: ‘Ze zeggen vaak: daar heb je hem weer. Arrogant. Maar het is gewoon een feit dat die wedstrijd liep zoals ik vooraf al zei dat-ie zou lopen’ De duiding achteraf Louis van Gaal kijkt me geringschattend aan. “Nee natuurlijk niet,” brult hij. Hij schudt zijn hoofd. Als zelfs zijn biograaf er al niks van begrijpt... Even een slok van zijn macchiato en een hap van zijn wrap met kip. Weer rustig geworden: “Spanje-Nederland was niet de mooiste wedstrijd onder mijn leiding. Je moet het altijd in verhouding zien. De momenten waarop ik als vakman echt gelukkig was, zijn talrijk geweest. Als ik er een wedstrijd uit mag pikken: de 0-2 van Ajax tegen Real Madrid in de winter van 1995. Die avond was Ajax zo dominant. Met Bayern heb ik wedstrijden gespeeld waarvan ik dacht: dit is het. September 2009 wonnen we van Dortmund met 5-1.” En waarom Spanje-Nederland niet? “Omdat in mijn vaandel staat: aanvallend, dominant en attractief. Alleen, een coach is meer dan een vaandel. Een coach moet zorgen dat zijn elftal zo goed mogelijk presteert. Strategie, tactiek en overredingskracht zijn dan de wapens. Tactiek is een middel en het WK in 2014 is een tactisch wonder geworden. De spelers hebben zich zo goed gevoeld in dat systeem. En natuurlijk speelden we tegen Spanje countervoetbal, maar de hele wereld heeft die weken genoten van het Nederlands elftal en we hebben ook heel veel gescoord. Maar die 5-1 tegen Spanje bleef eengevolg van een tactisch middel.” Helden Magazine 64 De reconstructie van Van Gaal komt voort uit Helden Magazine 64. In het dubbeldikke eindejaarsnummer blikken we terug op het sportjaar 2022 én is er volop aandacht voor het WK Voetbal in Qatar. Virgil van Dijk siert samen met Irene Schouten de cover. Voor Schouten kon het jaar 2022 niet op. Ze won drie olympische titels, de wereldtitel allround en trouwde. In de WK-special lees je interviews met Denzel Dumfries, Matthijs de Ligt, Cody Gakpo en Soufiane Touzani. Daarnaast vertellen vriendinnen Candy-Rae en Laura Benschop over hun leven met WK-gangers Daley Blind en Davy Klaassen. Verder in deze editie een uitgebreid interview met olympisch shorttrackkampioen Suzanne Schulting en coach Jeroen Otter. Een terugblik op een bewogen wielerjaar met Merijn Zeeman, Kjeld Nuis kende een jaar vol pieken en dalen én Annemiek van Vleuten presteerde het onmogelijke. Daarnaast liet Dylan van Baarle zien dat zijn tweede plek op het WK in 2021 geen toeval was en is Luc Steins de handballende Messi van Paris Saint-Germain. Thomas Krol won op zijn eerste Spelen meteen goud en zilver. Maar het ging niet vanzelf. Giovanni van Bronckhorst kende een geweldig eerste jaar bij Rangers FC. John van ’t Schip won in 1987 de Europa Cup II met Ajax en Hennie Stamsnijder won in 1981 als eerste Nederlander de wereldtitel veldrijden. Als laatste wil Susila Cruijff het gedachtegoed van haar vader voortzetten en blikt voetbalster Vanity Lewerissa terug op een moeilijke tijd. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 64 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Hij is sinds 2002 de architect van tal van olympische en wereldtitels. Jac Orie, in december voor de derde keer gekozen als Coach van het Jaar, doet het op zijn manier. We schotelden de schaatstrainer van Team Jumbo-Visma tien foto’s voor. 21 FEBRUARI 2010 Mark Tuitert wint olympisch goud op de 1500 meter in Vancouver. “Toen ik in 2002 bij SpaarSelect begon als trainer, waren er zoveel problemen binnen de familie van Mark. Ik had al heel snel een hechte band met hem. Weet je wat Mark tegen me zei toen hij won? ‘Je hoeft niet gek te zijn om te winnen.’” Voelde hij als een zoon voor je? “Zo ga ik hem niet noemen, maar er was een groot vertrouwen over en weer. Ik heb altijd gezegd dat die perfecte race in hem zat. Dat die eruit kwam op de Spelen was zo mooi. Favoriet Shani Davis moest nog rijden, maar we wisten al: meer hadden we er niet uit kunnen halen. Al een half jaar voor die race hadden we de rondetijden opgeschreven die nodig waren om te kunnen winnen. En die reed Mark daar in Vancouver.” Twee jaar na het goud stapte Tuitert over naar de ploeg van Gerard van Velde. Jullie waren in gesprek met een nieuwe sponsor toen hij besloot toch voor Beslist.nl te kiezen. Kwam de breuk ook harder aan door de band die jullie hadden? “Ik zou liegen als ik dat nu zou bestempelen als een zakelijk conflict. Vertrouwen en loyaliteit staan bij mij hoog in het vaandel. Het verdiende niet de schoonheidsprijs hoe we uit elkaar gingen. Het raakte me zeker.” Als je jouw vertrouwen schaadt, dan is het klaar? “Daar kan ik niet goed mee omgaan, dat is mijn achilleshiel. Ik ben heel zwart-wit.” Hoe is het contact nu met Tuitert? “We sms’en elkaar weleens en als ik Mark tegenkom, is het goed. Ach, iedereen gaat toch weer z’n eigen weg.” NOVEMBER 1986 Jac Orie, Thomas Bos en Ben van der Burg (v.l.n.r.) ofwel: ‘de Haagse bende’. Alle drie zijn ze geboren in 1968, kwamen ze uit voor het gewest Zuid-Holland en Jong Oranje. “Als ik die gasten zie, word ik meteen vrolijk. Wat hebben we een lol gehad. We waren met recht de Haagse bende, lieten ons niet makkelijk opzij zetten door de gevestigde orde.” Was jij een goede schaatser? “Als junior deed ik het wel goed. Maar een beet van onze rottweiler en een valpartij met de fiets hebben heel veel invloed gehad op m’n schaatscarrière. Door die beet, die ik kreeg toen we met een stok aan het spelen waren op het strand, liep ik een bloedvergiftiging op waar ik heel lang last van heb gehad. De antibioticakuur was zo hard bij me binnengekomen dat ik een tijd lang buikloop kreeg als ik me daarna te veel inspande.” Heb je er lang last van gehad dat in jou geen wereldkampioen schaatsen schuilde? “Nee. Ik heb later al mijn dagboeken nog eens doorgekeken en doorgerekend. Dat er meer in had gezeten, is wel duidelijk. Maar dat geldt ook voor Thomas en Ben. We wilden allemaal zo snel mogelijk vooruit. Maar er was nog niet de kennis om het maximale uit jezelf te halen zoals die er vandaag de dag is. Als je tegen mij zei dat ik wereldkampioen kon worden door op de racefiets op en neer naar Moskou te rijden, dan pakte ik meteen m’n fiets. We zaten thuis video’s te bekijken van schaatsers als Oleg Bozjev, Hein Vergeer, Hilbert van der Duim en Igor Zjelezovski en gingen daarna het ijs op. We hebben onszelf gesloopt, denk ik.” Dacht jij: als ik niet de beste schaatser kunt worden, dan word ik maar de beste schaatstrainer? “Helemaal niet. Toen ik stopte, wilde ik even niets met schaatsen te maken hebben. Ik ben eerst bewegingstechnologie en daarna bewegingswetenschappen gaan studeren. Ik heb mezelf in die jaren opgesloten in de bibliotheek van de Vrije Universiteit. In aanloop naar de Spelen van Salt Lake City in 2002 kwam ik weer in aanraking met het schaatsen. Toen ik schaatstrainer werd, dacht ik wel: het moet in elk geval anders dan zoals ik het als schaatser deed.” ‘Ik heb een stellage in m’n tuin gebouwd met touwen, ringen, een monkey bar. Daarin spelen de kinderen apenkooi. En ik doe zelf soms ook mee. En m’n vrouw ook!’ Helden Magazine 45 Het eerste gedeelte van het verhaal van Jac Orie komt voort uit Helden Magazine 45 waar Memphis Depay de cover siert. Depay laat zin wie hij echt is. Een verhaal over het geloof, zijn jeugd, familie, imago, Oranje en Louis van Gaal. Verder in de 45ste editie van Helden, Rico Verhoeven en Max Verstappen gingen de verbale strijd met elkaar aan, schaatser Kai Verbij over de Spelen en de Europese titel sprint, schaatsster Antoinette de Jong over haar jeugd waarin ze werd gepest om haar rode haren, de grondlegger van het shorttracksucces Jeroen Otter, baanwielrenster Kirsten Wild, tennisser Alexander Zverev, en wielrenner Lars Boom ging in gesprek met Victoria Koblenko. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.