Voor Patrick Lefevere (65) was 2020 een zeer bewogen jaar. Het coronavirus bedreigde zijn levenswerk bij Deceuninck-QuickStep. Zijn renner Julian Alaphilippe werd wereldkampioen. En er waren de afschuwelijke valpartijen van Fabio Jakobsen en Remco Evenepoel. Meer dan ooit voelde hij zich de Pater Familias van zijn team. Het was een bijzondere gewaarwording op het circuit van Imola. De tribunes waren leeg en in de vip-lounge stond slechts een handjevol mensen. De WK wielrennen werd gereden ver verwijderd van de supporters en de sfeer die het wielrennen zo volks maakt, ogenschijnlijk veilig tegen het opnieuw oplaaiende coronavirus. Teammanager Patrick Lefevere van Deceuninck-QuickStep zag 27 september op een tv-scherm hoe zijn kopman Julian Alaphilippe op de laatste klim iedereen zijn kuiten liet zien. “Ik was kalm. Julian was nog geen honderd meter gedemarreerd of ploegleider Davide Bramati stond al naast mij te huilen. Vervolgens zag ik ook onze nieuwe trainer en de dokter de tranen wegvegen. Ik waarschuwde hen dat het nog ver tot de finish was. Die reacties van mijn staf tonen hoe goed Julian in onze ploeg ligt. Nadat hij juichend de finish was gepasseerd, werd ik toegelaten tot een tentje achter het podium. Julian kwam meteen op me af, omhelsde me en begon te huilen. Grote tranen liepen over zijn gezicht. Hij kon het maar niet bevatten dat hij wereldkampioen was geworden. Toen ik vroeg waarom hij zo emotioneel was, antwoordde hij dat de titel voor zijn pa was die eind juni is overleden. Ik zei: natuurlijk is het erg dat hij is gestorven Maar Julian, realiseer je ook dat je van je vader hebt kunnen genieten tot zijn tachtigste jaar, mijn vader stierf al op z’n 52ste. De dood van een ouder is iets ergs, maar je moet het ook een plaats kunnen geven. Maar goed, dat is het beestje, hè. En dat beestje is zeer emotioneel. Hij besefte daar welke lange weg hij heeft afgelegd om aan de top te komen.” Raakten zijn emoties jou? “Die deden me zeker wat, maar ik hield het wel droog. Ik heb nog nooit gehuild na een overwinning. Alleen wanneer ik in m’n eentje thuis ben, kan ik wel eens overvallen worden door emoties. Soms ben ik jaloers op mensen die makkelijker hun emoties tonen. Anderzijds moet er ook iemand koel blijven in zulke situaties.” 'Ik heb nog nooit gehuild na een overwinning. Soms ben ik jaloers op mensen die makkelijker hun emoties tonen' Voor jou was 2020 een jaar vol onzekerheid en tegenslagen. Ineens was er daar op Imola weer licht in de duisternis? “Natuurlijk maakt de regenboogtrui veel goed in dit rare jaar. Wij zijn zo gewend aan winnen, dat we het vaak normaal gaan vinden. Na de Tour de France stonden twaalf ploegen met lege handen. Wij hadden van de twintig koersdagen er liefst achttien op het podium gestaan. Drie dagen het geel met Alaphilippe, vijftien dagen het groen met Sam Bennett en dan nog drie ritzeges, waarvan de laatste van Bennett in het groen op de Champs-Élysées. Als je daar de publiciteitswaarde van uitrekent, dan hebben we het mislukte coronaseizoen in die drie weken al grotendeels goed gemaakt.” Hoe moeilijk was dit wielerjaar door het coronavirus? “Covid-19 heeft veel teweeg gebracht in het peloton. De echte schade zien we nog niet. Als ik zie door wie ik allemaal gebeld word of er nog een plekje in m’n ploeg is, dan denk ik dat het peloton serieuze klappen incasseert en nog gaat incasseren. Er gaan met Team CCC en NTT Pro Cycling twee WorldTour- ploegen verdwijnen. In sommige budgetten gaat fors gesneden worden. Zelfs Bahrain zal het moeilijk krijgen nu McLaren als cosponsor stopt.” Hoe hard heeft Covid-19 jouw ploeg geraakt? “Toen begin maart de lockdown begon, hadden we geen wielerkalender en dus geen vooruitzichten meer. Als er geen alternatieve kalender vanaf augustus was gekomen, dan was deze pandemie ook fataal voor mijn ploeg geweest. Ik denk niet dat ik mijn sponsors had kunnen overtuigen om een heel jaar te betalen zonder dat er nog gekoerst zou worden. Ik vrees dat dan zeker de helft van de grote wielerploegen was omgevallen.” Moest jij geld van je sponsors inleveren? “Ik ben meteen met de sponsors in gesprek gegaan. Ik heb begrip gevraagd en ook gekregen. Natuurlijk heb ik eraan gedacht dat mijn levenswerk in één keer abrupt kon eindigen. Ik ben ruim veertig jaar dag en nacht in touw geweest voor de ploeg. Wij hebben iets heel moois opgebouwd en dan zou je door een soort pest op een heel trieste manier het team moeten ontbinden. Dat zou een uitgang via de achterdeur zijn geweest. Dat scenario heeft in het voorjaar geregeld door mijn hoofd gespookt. Om een gebaar te maken, heb ik een tegemoetkoming aan mijn sponsors gedaan. Ook in onze ploeg heeft iedereen een deel van zijn salaris moeten inleveren. Ik denk dat die stap bij de sponsors goed is overgekomen.” Helden Magazine 54 Het eerste gedeelte van het verhaal van Patrick Lefevere komt voort uit Helden Magazine nummer 54.  In de 54ste editie van Helden sieren Ronald en Bartina Koeman de cover van het eindejaarsnummer. Ze vertellen uitgebreid over de roerige periode die ze achter de rug hebben. Ronald verruilde het Nederlands elftal voor FC Barcelona, ze werden voor het eerst opa en oma, maar kampten ook allebei met ernstige gezondheidsproblemen. Naast het verhaal van Ronald en Bartina Koeman lees je veel meer interviews en reportages met én over jouw favoriete Nederlandse topsporters. Zo eren ploeggenoten Suzanne Schulting, Yara van Kerkhof en Rianne de Vries hun vriendin, in de Ode aan Lara. Daarnaast is Sven Kramer begonnen aan zijn ‘last dance’, vertelt Stefan de Vrij over het geheim achter zijn succes én lees je een dubbelinterview met de blikvangers van het Nederlandse hockey: Jorrit Croon en Maria Verschoor. Ook in de 54ste editie van Helden spraken we onze Held van het Jaar, Harrie Lavreysen over dikke benen en slapen in een dwangbuis. Gingen Erben Wennemars en Marlou van Rhijn op audiëntie bij de koning van de marathon: Eliud Kipchoge én verteld Esther Vergeer over hoe haar lang gekoesterde kinderwens uitkwam en ze dit jaar werd geconfronteerd met borstkanker. Verder legt onze Heldin van het Jaar: Anna van der Breggen uit waarom ze volgend jaar heeft besloten te stoppen en spraken we wereldkampioene Ceylin del Carmen Alvarado over de liefde, het geloof, looks en racisme. Daarnaast bracht Helden een eerbetoon uit aan een van de beste NBA-basketballers ooit: Kobe Bryant, lees je een reconstructie over de turnvendetta, behaalde Henk Gemser vele successen als schaatscoach, behoort Kimberly Alkemade tot de snelste paralympische sprinters van Nederland en autocoureur Alessandro Zanardi verteld over zijn pech als mens. Victoria Koblenko ging langs bij hockeyinternationaal Terrance Pieters en staan we stil met Sari van Veendendaal in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

De bom barstte afgelopen zomer na de bekentenis van trainer Gerrit Beltman dat hij jarenlang turnsters had mishandeld. Renske Endel (37), Suzanne Harmes (35), Verona van de Leur (35) en Gabriëlla Wammes (35) hadden tien jaar geleden al het lef om hun nek uit te steken en in Helden te vertellen over de misdragingen van Beltman en zijn collega Frank Louter die bij hen diepe sporen hadden nagelaten. We zochten de turnsters die in 2001 en 2002 werden gekozen als Sportploeg van het Jaar wederom op. “Ik ben vaak uitgescholden. Of ik kreeg een ‘corrigerende tik’,” vertelde Gabriëlla Wammes tien jaar geleden in Helden. Thuis liet ze niet veel los over wat er gebeurde in de turnzaal bij Pro Patria. Moeder Francisca kreeg een keer te horen dat haar dochter een klap had gehad van Frank Louter en zag toen de afdruk van zijn hand op de bil van haar dochter. Ze ging meteen verhaal halen, rende kokend van woede achter de turntrainer aan door de zaal. Toen ze in de puberteit kwam, openbaarden zich ook nog eetproblemen. “Ik had meer aanleg om zwaarder te worden dan andere meiden. Ik was er voortdurend mee bezig. Zeker toen er ook nog werd gezegd dat ik een ‘dikke koe’ was. Die eetproblemen ontstonden in de periode dat ik steeds meer last kreeg van mijn rug, vanaf 2001. Ik kon minder hard trainen en kwam dus aan. Dat kreeg ik te horen. Frank gaf me eind 2003 een deadline: ik had een maand de tijd om op mijn gewicht van 2001 te komen. Kwam ik niet op dat streefgewicht, dan kon ik vertrekken. Om dat gewicht te halen ging ik dus rare dingen doen, alles met het doel om me licht en leeg te voelen. Ik had mezelf zo gebrainwasht. Dat streefgewicht haalde ik net niet. Ik zei tegen Frank: nou, dan ga ik maar. Het was een dreigement geweest, want hij liet me niet gaan.” Gabriëlla moest in 2004, op haar achttiende, stoppen als gevolg van een aangeboren afwijking in haar onderrug. De fysieke en mentale terreur ten spijt, ze miste na het stoppen de houvast in het leven dat het turnen haar bood. “Ineens stond ik er alleen voor, ik wist me geen raad. Alles om me heen viel weg. Op mijn twintigste raakte ik in verwachting van mijn zoon Dayron. Niet gepland, wel gewild. Ik was zo op zoek.” Gabriëlla ging turnles geven, deed in 2009 voor de grap mee aan een wedstrijd voor 23-plussers. Het ging goed en ze had meteen de smaak weer te pakken. Ze klopte aan bij… Frank Louter. Uit zichzelf. Niet veel later stopte ze opnieuw, Gabriëlla moest werken om de kosten voor haar en haar zoon te kunnen betalen. In 2010 zocht ze hulp bij een psychiater en sloot tien jaar terug haar verhaal af met: “Ik worstel nog steeds.” ‘Van Oers’ staat er van boven naar beneden op het raam naast de voordeur van het hoekhuis in de Goudse nieuwbouwwijk. Gabriëlla gaat sinds 2014 door het leven als Gabriëlla van Oers. Aan de muur van de woonkamer hangen boven de bank twee grote portretten van zoon Dayron van inmiddels veertien en dochter Djenova van vier. Echtgenoot Richard is ook thuis. Dayron is aan het homeschoolen, Djenova is op school. “Toen ik tien jaar geleden mijn verhaal deed, had ik een zware depressie,” zegt Gabriëlla. “Ik huilde heel veel in die tijd, at bijna niet en ik zag er zo slecht uit. Ik bracht mijn zoon naar school en dook daarna zo snel mogelijk weer mijn bed in. Trok de dekens over m’n hoofd, speelde verstoppertje. Ik had ook vaak nachtmerries, droomde geregeld dat ik op een flatgebouw stond en dat ik daar vanaf sprong. Het voelde zo levensecht. En dan schrok ik badend in het zweet wakker. Ik droomde ook vaak dat ik weg wilde rennen, maar ik kwam niet vooruit. Ik werd achtervolgd door mensen in mijn slaap, niet per se door Frank.” 'Louter zei: Waarom heb je dat in dat blad verteld en niet tegen mij?' Ik voelde me meteen weer dat kleine meisje' Tot overmaat van ramp kwam in die periode een einde aan haar tijd als turn-trainster, iets wat ze een paar jaar had gedaan. Het klikte niet met de andere trainer bij GymXL in Amersfoort en Gabriëlla moest een uitkering aanvragen. “Als mijn zoon thuis was, had ik afleiding. Ik bracht hem naar karate, voetbal en zwemmen. En ik ging veel uit, dat was m’n uitlaatklep. Als m’n zoon een nachtje bij mijn ouders bleef slapen, ging ik op stap. Ik danste alles van me af.” Na de publicatie van het verhaal in Helden werd Gabriëlla samen met Suzanne Harmes uitgenodigd voor het tv-programma Knevel & Van den Brink om over haar ervaringen in de turnzaal te praten. “Ik werd geregeld aangesproken op ons verhaal. De reacties waren overwegend positief. Mensen vonden het goed dat ik het had gedurfd om m’n mond open te trekken. Mijn ouders opende het zelfs de ogen. Ze hadden nooit geweten dat het zo heftig was geweest, ook omdat ik veelal mijn mond hield over wat zich afspeelde in de turnzaal. Omdat ik wist dat als ik thuis vertelde wat er in de zaal gebeurde, mijn moeder meteen de deur uit zou rennen om Frank aan te vliegen. Mijn droom was om de Olympische Spelen van 2004 halen, ik nam alles wat Frank deed voor lief.” Helden Magazine 56 Het eerste gedeelte van het verhaal van Gabriëlla Wammes komt voort uit Helden Magazine 56, waar bondscoach van het Nederlands elftal: Frank de Boer zich uitspreekt over het WK in Qatar, Virgil van Dijk, de kansen van ‘zijn’ Oranje, Louis van Gaal, Guus Hiddink en zijn rol als vader van drie dochters. Naast het verhaal van Wammes delen ook oud-turnsters: Renske Endel, Suzanne Harmes en Verona van de Leur nogmaals hun schokkende verhalen. Ook in Helden Magazine 56 een uitgebreid interview met oud-voetbalster Anouk Hoogendijk over de ontwikkeling van het vrouwenvoetbal en een loodzware bevalling. Noa Lang maakte afgelopen zomer de overstap van Ajax naar Club Brugge. En met succes. We legden hem stellingen voor. Nadine Visser werd opnieuw Europees kampioen indoor op de 60 meter horden, wat maakt haar zo goed? Daarnaast was Tom Boonen jarenlang de koning van het voorjaar. We spraken hem over Tom Dumoulin, cocaïne, immense druk en de kick van autoracen. Verder blikt Stanley Menzo terug op een roerig leven. Is Chantal van den Broek-Blaak in grote vorm, maar heeft ze besloten volgend jaar te stoppen als wielrenster. Doet bokser Peter Müllenberg zijn verhaal en hoopt marathonloper Björn Koreman zicht te kwalificeren voor de Spelen. Judoka Roy Meyer deelt zijn levenslessen met Victoria Koblenko én Erben Wennemars is parkdirecteur tijdens De Droomzomer.  In ‘de dag dat alles misging’ blikt Rianne Schorel daarnaast terug op de Spelen van 2016 en staan we stil met Kika van Es in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Dai Dai N’tab (27) is een opvallende verschijning op en naast de ijsbaan. We gingen in aanloop naar het Olympisch Kwalificatie Toernooi (26-30 december) langs bij de sprinter van Jumbo-Visma en spraken hem over personen die een grote rol spelen in zijn leven. Jac Orie “Ik ben niks zonder Jac op dit moment. Jac is de man die de route voor me uitstippelt. Vorig jaar heb ik de overstap gemaakt naar Jumbo-Visma omdat ik tegen een aantal dingen aanliep bij mijn oude ploeg Reggeborgh. Ik merkte dat ik het laatste jaar een beetje vast kwam te zitten in februari en dat was juist de maand waarin ik er echt moest staan. Ik had de hele zomer zo hard getraind, maar was in de winter ineens zes weken slecht. Natuurlijk had ik gezien dat Jac zijn schaatsers altijd op de juiste momenten in vorm krijgt. Vaak dacht ik als ik die mannen van Jumbo-Visma zag pieken bij de grote toernooien: hoe krijgen ze dat in godsnaam keer op keer voor elkaar? Ik had al eerder een gesprek met Jac gevoerd, maar toen durfde ik de overstap nog niet te maken. Nadat ik voor Jumbo-Visma had getekend, zei Jac tijdens het eerste gesprek: ‘Ik kan jou redelijk eenvoudig wereldkampioen sprint maken.’ Ik dacht: man, ik ben vooral iemand voor de 500 meter, kan nooit zo’n goede 1000 meter rijden dat ik mee kan doen om de wereldtitel sprint. We zijn aan de slag gegaan. Het eerste wat hij deed, was me met uitgebalanceerde trainingen veel sterker maken. Het resulteerde vorig jaar in de bronzen medaille op de 500 meter op de WK afstanden. Die medaille heeft me een flinke boost gegeven. Ik weet nu: ik kan het ook op het moment dat het echt moet.” Gerard van Velde “Het telefoontje waarin ik Gerard moest vertellen dat ik bij hem weg zou gaan, vond ik vreselijk. Nog steeds vind ik het lastig om aan dat gesprek terug te denken. Ik heb vreselijk veel aan hem te danken. Wat ik van Gerard heb geleerd in de zesenhalf jaar dat we samenwerkten, is vooral: met gevoel schaatsen. Schaatsen is een heel technische sport. De fitste wint niet altijd, wel degene die het beste gevoel met het ijs heeft, die de energie het best over kan brengen op het ijs. Dat is iets waar ik heel hard aan heb moeten werken. Toen ik bij Gerard kwam, had ik dat gevoel niet. Ik kwam bij wijze van spreken net uit de kroeg gerold. Mijn collega en maatje Kai Verbij trainde al veel langer op hoog niveau, was veel verder dan ik. Gerard heeft mij met veel geduld en vol passie beetje bij beetje geleerd hoe ik moest ‘voelen’ als schaatser. Mede daardoor ben ik veel bewuster naar mijn lichaam gaan luisteren en kijken. Voor Gerard ging ik door het vuur. Maar het gevoel dat ik voor mezelf moest kiezen als ik verder wilde komen als schaatser werd steeds sterker. De wetenschap dat ik hem teleur ging stellen, deed me heel veel. Ik heb voor het gesprek een maand lang elke nacht slecht geslapen. Ik heb met veel mensen met wie ik close ben gesprekken gevoerd. Natuurlijk met Kai, die voor dezelfde beslissing stond. Maar ook met mijn vriendin, moeder, vader, ex-stiefvader Ton Dekkers en oud-coach Erwin ten Hove. Op een gegeven moment heb ik radiostilte in acht genomen. Ik had iedereen gesproken, het was aan mij om een besluit te nemen. Ik was dagenlang in twijfel. Het ene moment dacht ik: ik blijf bij Gerard. Het volgende moment dacht ik: ik ga naar Jac. Ik heb zo gepiekerd. Op een gegeven moment heb ik alles opgeschreven. Aan de ene kant de redenen om bij Gerard te blijven en aan de andere kant de overwegingen om over te stappen naar Jac. Daarna ben ik dingen tegen elkaar weg gaan strepen. Dat heb ik een paar keer gedaan. Telkens was de uitkomst hetzelfde: ik moest overstappen naar Jac. Voordat ik m’n handtekening zette onder het contract bij Jumbo-Visma, ben ik ook nog bij de familie Wessels langsgegaan, de mensen achter Team Reggeborgh. Dat vond ik ook lastig. Er heerste zo’n familiegevoel rond de ploeg, ik voelde me erg gewaardeerd. Ik vond dat ik ook hen rechtstreeks moest vertellen dat ik had besloten te vertrekken. Dat waren twee heel hoge drempels waar ik overheen moest. Toen ik die gesprekken had gevoerd, viel alles van me af. Als ik Gerard zie, is het goed. Hij wil natuurlijk van mij winnen met zijn schaatsers. Maar ik geloof ook dat de band nog zo goed is, dat als zijn schaatsers niet winnen, hij het mij en Kai - die na mij zijn overstap bekend maakte - gunt om te winnen.” Shani Davis “Ik word vaak vergeleken met Shani Davis. Omdat we allebei donker zijn. Als er weer werd geroepen dat ik ‘de nieuwe Shani Davis’ was, dacht ik: die vergelijking slaat nergens op, want we zijn twee totaal verschillende schaatsers. Je vergelijkt mij toch ook niet met Sven Kramer of Mark Tuitert? Ik ben specialist op de 500 meter en Shani was dat op de 1000 en 1500 meter. Een 1000 meter rij ik met de 500 meter in m’n achterhoofd en Shani reed een 1000 meter veel meer met de 1500 of zelfs de 5000 meter in z’n achterhoofd. Ik heb me vorig jaar uitgesproken tijdens de Black Lives Matter-discussie, kan je ook wel wat vertellen over racisme en discriminatie. Ik verhuisde als jochie van Amsterdam naar het ultiem witte Oisterwijk in Brabant. Alle grove negeropmerkingen heb ik wel naar m’n hoofd gekregen als ik op stap ging met vrienden. Ik heb wel van me af geslagen als de racismekaart weer eens werd getrokken. De verwijzing over mijn huidskleur zijn me niet onbekend. Ik denk dat elke donkere jongen in Nederland die ervaring wel heeft. 'Ik kwam binnen als een feestbeest dat dacht wel even profschaatser te kunnen worden. Goh, Erwin ten Hove heeft me in het begin zo vaak op m'n flikker gegeven' En dan waren er nog de onbedoelde opmerkingen die pijn deden. Als ik met leeftijdgenoten aan tafel zat en iedereen zat als een zwijn te eten en ik nam keurig met mes en vork een hap, dan kwam er een opmerking als: ‘Geweldig, hij kan ook nog netjes eten.’ Belachelijk. Het woord ‘neger’ kreeg voor mij ook zo’n negatieve bijsmaak. Iemand kon weleens zeggen: ‘Je bent m’n lievelingsneger.’ Daar bedoelde die persoon misschien niets negatiefs mee, maar voor mij voelde het heel naar. Ik deed niets verkeerd, maar werd wel anders behandeld. Dat deed wel wat met m’n zelfvertrouwen als jonge jongen. Helden Magazine 59 Het eerste gedeelte van het verhaal van Dai Dai N'tab komt voort uit Helden Magazine 59. Sifan Hassan is onze Held van het Jaar en siert de cover van het dubbeldik eindejaarsnummer. Ze kwam, zag en overwon. Hassan deed wat niemand voor haar deed: drie olympische medailles winnen op de middellange afstanden op dezelfde Spelen. Heel bijzonder is ook het verzoek dat Barbara Barend kreeg van Bibian Mentel. Vlak voor haar overlijden, op 29 maart dit jaar, wilde Bibian nog een keer een groot interview geven met het verzoek het verhaal na haar overlijden te publiceren. In het verhaal spreekt zij nog één keer iedereen toe die haar lief hebben.  In Helden Magazine 59 lees je een uitgebreid interview met Fabio Jakobsen en zijn aanstaande vrouw Delore. Ze blikken samen terug op de zware val in Polen, waarbij Fabio bijna het leven verloor én hoe hij zich dit jaar heeft teruggevochten. Daarnaast spraken we een van de sterkhouders van Ajax, Daley Blind in het bijzijn van zijn vrouw, dochter, moeder en twee zussen. Rolstoeltennisster Diede de Groot won dit jaar de Golden Slam. De dubbelvier zorgden voor het eerste olympische roeigoud bij de mannen in 25 jaar én Sjinkie Knegt vertelt over het leven na het ongeluk met de houtkachel. Ook in Helden Magazine 59 hebben Jeffrey Hoogland en Shanne Braspennincx het mooi geflikt met z’n tweeën, beloonde Tom Dumoulin zijn terugkeer met olympisch zilver op de tijdrit en groeide Denzel Dumfries uit tot de Held van Oranje tijdens het EK. Overigens vertelt Frédérique Matla over haar weg naar de top, won Abdi Nageeye niet alleen olympisch zilver op de marathon, maar coachte hij ondertussen ook zijn maatje naar brons en is Harrie Lavreysen de koning van de sprint. Verder zijn vrienden Niek Kimmann en Jelle van Gorkom allebei in het bezit van een olympische medaille. Sanne van Dijke won olympisch brons, maar verloor in aanloop naar de Spelen haar broer en daarna haar trainingsmaatje. Reshmie Oogink blikt in ‘De dag dat’ terug op het moment dat ze in Tokio te horen kreeg dat ze corona had. Victoria Koblenko ontmoet daarnaast olympisch kampioen Kiran Badloe én Caitlin Dijkstra staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De Liefdesbrief. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.