Ronald Koeman dook afgelopen 10 Jaar meerdere keren op in Helden. Met zijn gezin, met zijn broer, als trainer van Feyenoord, Southampton en Everton. Tegenwoordig gaat hij als opa door het leven. En als bondscoach van het Nederlands elftal. Oranje zit sindsdien in de lift. Toeval? We vroegen het hem in de aanloop naar de halve finale van de Nations League tegen Engeland op 6 juni. Gefeliciteerd opa! “Ja, de wereld is weer een Koemannetje rijker! Dankzij Tim en Chloë die zoontje Xavi hebben gekregen. Heel bijzonder. En eerlijk is eerlijk, Bartina en ik hebben er zo langzamerhand ook de leeftijd voor om oma en opa te worden.” En de tweede keer dat jullie opa en oma worden is ook al aanstaande, want dochter Debbie is in juni uitgerekend. Is het lekker dat je nu bondscoach bent en geen trainer van een club? “Een van de voordelen van het bondscoachschap is dat ik niet meer elke dag op het veld sta. De kinderen kunnen nu ook wat meer een beroep op me doen. Toen de kinderen klein waren, was ik heel veel weg. Bartina heeft grotendeels de opvoeding van Debbie, Tim en Ronald junior voor haar rekening genomen. Nu kunnen we wat makkelijker samen leuke dingen doen met de kleinkinderen en daar heb ik heel veel zin in.” Wat voor opa zal je zijn, denk je? “Ik zal wel anders zijn dan dat ik als vader was, denk ik. Als vader was ik wel van de puntjes op de i, dat heb ik weer van mijn vader overgenomen. Afspraken kom je na. En als we met de kinderen ergens heen gingen, moesten ze niet te veel lawaai schoppen. Ik schat in dat ik als opa wat losser zal zijn.” Gaan jullie op een vaste dag oppassen op de kleinkinderen? “Ik begreep dat in elk geval de donderdagen daarvoor gereserveerd zijn. Als het werk het toelaat, gaat opa proberen om oma daarbij te assisteren, hahaha.” Maak je je weleens zorgen in wat voor wereld je kleinkinderen terechtkomen? “Zeker. Ik hoorde gisteren op tv het verhaal van een vrouwtje dat met haar rollator over straat ging en van wie de tas werd afgepakt. Hoe laf kun je zijn? Verschrikkelijk. De wereld verhardt. Ik hoor premier Mark Rutte altijd maar praten over ‘veilig Nederland’. Natuurlijk, er zijn genoeg plekken op de wereld waar het écht onveilig is, maar ook in Nederland gaan we langzaam de verkeerde kant op, vind ik.” Je bent bekend, maak je je weleens zorgen om je eigen veiligheid? “Nee, ik ben op dat vlak misschien een tikkeltje naïef. Misschien ook maar goed, want als je je bewust bent van je naam of status, dan ga je je volgens mij ook anders gedragen. Dan kun je jezelf niet meer zijn. Ik wil juist voorkomen dat mensen van mij denken dat ik me wat verbeeld omdat ik toevallig Ronald Koeman heet of bondscoach ben. Ik heb er echt in moeten groeien dat ik af en toe wel wat mag vragen of eisen, blijf het liefst zo bescheiden mogelijk.” Als bondscoach telt jouw stem. Heeft het zin dat je samen met andere coaches de politiek ervan overtuigt hoe belangrijk lichamelijke oefening is voor kinderen op school? “Natuurlijk wil ik dolgraag dat kinderen gaan sporten en lekker bezig zijn, maar dat zien de politici toch zelf ook wel in? Ik ben zelf trouwens ook iemand die op z’n gewicht moet letten. Daarom fiets ik tegenwoordig veel.” Lachend: “Hoe zwaar denk je dat die poten en die reet van mij wegen? Ik weeg tussen de 95 en 96 kilo en ben 1 meter 83 lang. Ik hou van lekker eten en op z’n tijd een biertje of wijntje, ben een bourgondiër. Daardoor zit ik een paar kilo boven m’n ideale gewicht van negentig kilo.” Waar gaat je politieke voorkeur naar uit? “Ik vind bepaalde politici veel te extreem en zou niet op hen stemmen, vooral omdat ik vind dat je niemand mag uitsluiten. Tegelijkertijd begrijp ik hun standpunten in sommige situaties wel. Het is toch belachelijk dat mensen bijna niet meer met een duur klokje door Amsterdam durven te lopen? Ik ben voor wat meer discipline in de hele samenleving. Gedrag dat niet door de beugel kan, moet hard worden aangepakt. Zo ben ik opgevoed, zo ben ik als vader ook: je hebt respect voor elkaar, regels zijn regels. Ik vind dat wij heel goed zijn voor mensen die naar Nederland komen, dus pas je dan aan aan onze cultuur. Als je hier bent, vind ik het normaal dat je je aanpast aan de normen en waarden die wij hanteren. Er mag dus meer respect zijn voor elkaar. Dat betekent dat je respect hebt voor vrouwen, homo’s en minderheden. Hoe denk je dat wij in Spanje zijn gaan leven? Toen hebben we ons toch ook aangepast aan de Spaanse cultuur?” Straalt hoe jij bent opgevoed ook af op het Nederlands elftal, nu je bondscoach bent? “Ik heb toen ik begon duidelijk verteld wat ik wil, hoe ik vind dat we ons als spelers van het Nederlands elftal dienen te gedragen. Normaal gedrag noem ik dat altijd. Ga op een goede manier om met de vrijheid die je krijgt. Doe lekker normaal met z’n allen, zeg ik altijd. Johan Cruijff was voor mij ook op dat vlak hét voorbeeld. Hij was de allergrootste, maar bleef tegelijkertijd heel normaal.” Cruijff & van Gaal Cruijff is drie jaar geleden overleden. Hoe vaak komt hij nog in je hoofd voorbij? “We zitten hier op 25 april bij elkaar en hebben het over hem, op de verjaardag van Johan, dat kan geen toeval zijn, hè? Johan komt nog meerdere keren per week, misschien wel elke dag, in m’n gedachten voorbij. Wat ik zo knap vond aan Johan is hoe makkelijk hij voetbal en privé gescheiden kon houden. Als hij thuis was, dan dacht hij niet meer aan voetbal of liet dat in elk geval niet blijken. Ik had daar meer moeite mee, kon een wedstrijd niet meteen naast me neerleggen. Dat kan ik nog steeds niet. Mooi blijft de anekdote dat hij me bij Barcelona had gepasseerd en meteen na de wedstrijd vroeg of Bartina en ik met Danny en hem mee uit eten gingen. Ik had er de ziekte in dat ik gepasseerd was. Johan kon dat meteen scheiden, zei: ‘Ik ben nu toch weer je buurman?’” 'Als we elkaar zien, groeten we elkaar, maar verder hebben we niet veel contact. De laatste keer dat ik van Gaal sprak, was toen ik net bondscoach was' Het is deze zomer dertig jaar geleden dat je naar Barcelona ging. Hoe vaak denk je nog aan je voetbalcarrière? “Dat verwatert. Ik was onlangs voor een benefietdiner bij Roda JC en toen lieten ze ook een compilatie van mij als speler zien. Toen besefte ik weer even dat ik heel mooie goals heb gemaakt. En hoe ongelooflijk mooi met name de periode bij Barcelona was. In de zes jaar dat ik er speelde, zijn we vier keer kampioen geworden, we hebben de beker en de Europa Cup 1 gewonnen. Leuk dat ik het nu met Frenkie de Jong over die geweldige club kan hebben.” Vroeg hij je om tips? “We hebben het even over de club, het trainingscomplex, het stadion, de competitie en het wonen daar gehad. Frenkie was geïnteresseerd in waar we gewoond hadden. Bartina en ik zijn nu ook weer bezig met een huis in Barcelona. Daar hadden we het samen over.” Je had een huis in Portugal, waarom trok Barcelona weer? “Bartina en ik hebben altijd het gevoel alsof we thuiskomen als we in Barcelona zijn.” Je was bijna buurman van Louis van Gaal in Portugal. Kwamen jullie elkaar daar vaak tegen? “Nee, eigenlijk nooit.” Heb je wel contact met hem? “Als we elkaar zien, groeten we elkaar, maar verder hebben we niet veel contact. De laatste keer dat ik hem sprak, was toen ik net bondscoach was. Ik wilde van Louis weten hoe hij het vond om bondscoach te zijn in plaats van clubtrainer. Ik heb daarover ook met Dick Advocaat gesproken. Dick en Louis gaven aan dat het totaal iets anders is dan het trainen van een club. Daar ben ik zelf ook achter gekomen.” Je hebt te weinig tijd om dingen voor elkaar te krijgen in de korte periode dat je de spelers bijeen hebt, horen we vaak. “Het is wennen dat alles in die korte periode moet, inderdaad. Daarna kan het zo weer een paar maanden duren voordat je iedereen weer bij elkaar hebt. Dat maken het ook heel intensieve dagen. Helden Magazine editie 47 Het eerste gedeelte van het verhaal van Ronald Koeman komt voort uit Helden Magazine nummer 47, waar Lieke Martens samen met Koeman de cover siert. Helden Magazine editie 47 is een dubbeldik jubileumnummer. Helden bestaat 10 jaar en in dit nummer blikken wij onder andere vooruit op het Wereldkampioenschap vrouwenvoetbal. De OranjeLeeuwinnen veroverden twee jaar terug de Europese titel én de harten van alle Nederlanders. In de WK special komen nog meer speelsters als Shanice van de Sanden, Vivianne Miedema en Jill Roord en bondscoach Sarina Wiegman aan het woord. Verder ging Frits Barend langs in Esbjerg bij Rafael van der Vaart & Estavana Polman en vertellen Sjinkie & Fenna Knegt voor het eerst samen over de dag dat de shorttracker zware brandwonden opliep. Een editie met heel veel inspirerende sportverhalen, waar helaas de turnterreur helaas nog steeds geen verleden tijd is. Dylan Groenwegen de nieuwe topsprinter van het peleton is en Steven Kruijswijk de fietsende familieman. Marit Bouwmeester opnieuw haar zinnen heeft gezet op Olympisch goud en Inge de Bruijn ging na haar zwemcarrière op zoek naar zichzelf. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Roy Makaay scoorde altijd en overal. Helden sprak in het najaar van 2015  in Rotterdam af met de Oude Held en zijn vrouw Joyce aan de oever van de Maas. “Misschien zijn spitsen wel bij uitstek familiemensen.” Roy Makaay is een van die vele Nederlandse topspitsen die Europa veroverde. Met Depor­tivo La Coruña won hij in 2000 voor de grootmachten Real Madrid en Barcelona de enige Spaanse titel uit de clubhistorie. In 2003 pakte hij de Gouden Schoen als topscorer van Europa en vertrok kort daarna voor 19 miljoen euro als de destijds duurste aankoop in de clubgeschiedenis naar Bayern München. In Duitsland won hij bijna elk jaar een titel en ieder seizoen was hij er clubtopscorer. Zijn laatste jaren bij Feyenoord eindigden echter in een deceptie en ook het huwelijk met het Nederlands elftal doet geen recht aan zijn indrukwekkende carrière. We spreken ‘oude held’ Roy en zijn vrouw Joyce aan de oevers van de Maas. Hoe komt het dat je maar 43 interlands hebt gespeeld en mede daardoor in Nederland nauwelijks de erkenning hebt gekregen die je toekomt. “Eigenlijk geen idee. Ik maakte puur toeval­lig in 1996 als 21-­jarige mijn debuut in het Nederlands elftal, uit tegen Wales. Toen speelde Jong Oranje vaak nog een dag voor het grote Oranje. Ik zat op mijn kamer, werd er gebeld of ik even naar beneden wilde komen. Daar stond bondscoach Guus Hiddink. Dennis Bergkamp was geblesseerd en ik moest bij het Nederlands elftal op de bank zitten. Vlak voor rust zei Johan Neeskens, die toen assistent was: ‘Houd je warm want je moet erin.’ Jordi Cruijff werd in de rust gewisseld, we stonden met 0-­1 achter. Uiteindelijk wonnen we met 3-­1. Mijn tweede interland was die hommage aan Nelson Mandela.” Maar je ging niet mee naar het WK van 1998 in Frankrijk, waar Nederland de halve finales haalde. “Nee, ik speelde al wel in de Primera Divi­sion, bij Tenerife. Dat zegt toch iets. Wie weet als ik in 1995 voor Ajax had gekozen? Ik werd die zomer gebeld door Louis van Gaal dat hij bij me thuis wilde komen om te praten over Ajax. Hij wilde me leren kennen en vertelde waarom hij me wilde. Na zijn bezoek moest ik hem trouwens nog uitleggen hoe hij daarna naar Chris van der Weerden moest rijden, want die wilde hij ook hebben. We hebben een heel goed gesprek gehad, maar Ajax had toen Finidi George, Patrick Kluivert, Marc Overmars en ook nog Nwankwo Kanu. En die ploeg had net de Champions League gewonnen. Van Gaal wilde me overigens voor alle drie de aanvallende posities halen. Toch heb ik een week later afgebeld, tegen het advies van iedereen in. Ik was net basisspeler bij Vitesse, wilde zeker spelen en niet het risico van de bank nemen. Van Gaal was erg teleurgesteld. ‘Niemand zegt Ajax af en die kans krijg je misschien nooit meer,’ zei hij. Van der Weer­den wees zijn aanbod trouwens ook af, hij ging naar PSV. In 2003 heeft Van Gaal me geprobeerd naar Barcelona te halen, tijdens dat voetvolleytoernooi op Aruba. Barcelona, Valencia en Bayern München wilden me hebben. Van Gaal zei toen trouwens dat hij Bayern ook een schitterende club vond en hij wees me toen op de grootsheid van München. Uiteindelijk koos Barcelona voor een Catalaan, ik geloof Dani van Mallorca. Ze wilden niet nog een Nederlander en twee maanden later ging ik naar Bayern. Ik had in 1998 de pech dat we ook Dennis Bergkamp en Patrick Kluivert hadden. Ach­teraf heb ik de meeste interlands gespeeld als rechtsbuiten. Maar ik moet ook kritisch naar mezelf kijken: ik heb te weinig gescoord in het Nederlands elftal, in totaal maar zes doel­punten, ver onder mijn clubgemiddeldes. Dick Advocaat heeft het in 2004 even gepro­beerd, spelen met twee spitsen, met Ruud van Nistelrooy en mij. Juist die twee wedstrijden verloren we. Daarna is de pers er vol op gaan inhakken, op dat tweespitsen­ systeem. Advocaat koos voor het EK van 2004 in Portugal toch weer voor het vertrouwde systeem met drie spitsen en de centrale spits werd Ruud. Ik scoorde tegen Letland, als invaller voor Ruud, mijn enige goal op een eindtoernooi. Heb in de halve finale nog een helft gespeeld en had daarvoor in de kwartfinale tegen Zweden een belangrijke rol in de penaltyserie. Ik moest de vijfde strafschop nemen, als ik had gemist was het klaar geweest.” En dan ben je niet nerveus? Joyce: “Ik was bloednerveus, hij totaal niet. Bij die penalty tegen Zweden zat ik te trillen op mijn stoel. Ik dacht alleen maar: o nee, het zal toch niet gebeuren dat Roy de laatste neemt en mist. Ik vond het altijd spannend.” Roy: “Ruud zei voor die penal­tyreeks dat hij de eerste zou nemen. Geef mij dan maar de vijfde, zei ik. Zlatan Ibrahimovic had de eerste gemist en van ons had Phillip Cocu de vierde gemist. Zweden maakte de vijf­ de en ik moest meteen daarna onze vijfde nemen om gelijk te komen. Na mij miste Zweden en uiteindelijk maakte Arjen Robben de zesde en zaten we in de halve finale. Ik heb een penalty altijd heel simpel bena­derd. Als ik nu die jonge jongens train, zeg ik ook altijd dat je niet bang moet zijn om te missen. Want dan mis je. Ik heb in mijn loopbaan van zeventien jaar in totaal vier penalty’s gemist. In het begin van mijn carrière twee bij Vitesse, later één bij Tenerife en bij Deportivo. Daarna nooit meer. De eerste die ik miste was tegen FC Groningen, tegen Patrick Lodewijks. Patrick mag me daar graag herinneren. Toen ik in 2007 bij Feyenoord kwam, zei Bert van Marwijk meteen dat ik de penalty’s zou nemen. Ik zei: oké, maar niet in oefenwedstrijden, dan staat er geen druk op, dan neem ik ze ook niet.” Nu je dat zegt, ze zeiden ook dat jij geen trainingsbeest was. “Volslagen onzin, ik deed alles mee, trainde goed. Alleen: op dinsdagmiddag word je geen wereldkampioen. Op zaterdag of zondag word je kampioen. Ik trainde altijd goed, maar mijn focus lag op wedstrijden. Net als met penalty’s. Volgens mij is het onzin dat je op strafschoppen kunt trainen, simpelweg omdat je niet kunt trainen op druk. Je kunt niet trainen op een situatie met 50.000 toeschouwers die jou uitfluiten, of met het idee dat als jij mist je bent uitgeschakeld. Je kunt op zijn hoogst zeker zijn van je trap­ techniek, maar die heeft elke profspeler. Ik wachtte altijd heel lang, op het eerste mo­ment van bewegen van de keeper. Als ik het goede gevoel niet had, schoot ik hard, rechts laag van de keeper. Dus links van mij, want ik ben rechts. Ik zat ook nooit lang met het missen van een kans. Dat heb ik wel moeten leren. In het begin bij Vitesse was ik nog wel van slag na een gemiste kans. Dat is niet goed voor een spits. Je moet het meteen van je afzetten en dat kon ik later heel goed. ” Was je in de jeugd iemand die elke wedstrijd vijf keer scoorde? “Ja, ik heb altijd veel gescoord. In de D’tjes heb ik er een keer zeventien en een keer vijftien ge­maakt in één wedstrijd. Dat weet ik nog, omdat mijn oma me een kwartje per doelpunt had beloofd. Daar is ze meteen mee gestopt.” Hoe komt het dat er op dit moment geen jonge Nederlandse spitsen van Europees niveau zijn zoals in jouw tijd? “Geen idee, ik train nu de spitsen van het eerste van Feyenoord en van de hoogste jeugd. Een spits moet er staan, veel ingewik­ kelder is het niet. Pierre van Hooijdonk heeft gelijk als hij zegt dat je in het buitenland een topspits wordt. Luuk de Jong is voor Neder­land een goede spits, maar in het buitenland is hij niet geslaagd. Bas Dost heeft even een aardige periode gekend in zijn tweede jaar in de Bundesliga, maar heeft het ook nog niet jaren achtereen waar gemaakt. Luis Suarez heeft het na de Eredivisie ook in het buiten­land gemaakt. Pas in het buitenland kun je tonen of je een goede spits bent.” Jouw zoon en de zoon van Giovanni van Bronckhorst spelen al acht jaar samen bij de jeugd-amateurtak van Feyenoord. Kunnen ze een beetje voetballen? Roy: “Zo kijken we niet, Gio en ik. Het gaat ons erom dat ze plezier hebben. Mijn zoon is rechtsback, houdt van slidings, ziet roetzwart na een wedstrijd. Hij is dus een totaal ander type dan ik. Gio’s zoon speelt op het mid­denveld. Natuurlijk zijn ze onze zoons, maar wij willen ze daar niet mee belasten. Een keer moesten ze hier ergens op de eilanden spelen en toen stond op de site van die club dat het elftal van Sportclub Feyenoord met Jake van Bronckhorst en Dani Makaay op bezoek kwam. Dus als je ze wilde zien, moest je die zaterdag komen, want misschien kwamen Gio en Roy ook wel. Toen hebben we Feyenoord meteen laten bellen of die club dat van de site wilde halen. Ik kan nu door mijn werk bij Feyenoord helaas niet meer elke week kijken, maar als we er zijn, staan Joyce en ik volslagen ontspannen te kijken naar een kind dat plezier heeft.” Joyce: “Wat we allebei belangrijk vinden, is dat onze kinderen sporten. Op welk niveau, maakt ons echt niets uit.” Roy en Joyce zijn de Hollandse nuchterheid ten top. Roy was een meneer in Spanje en Duitsland, maar je las nooit iets over ze in de boulevardbladen. Ineens realiseren we ons dat het voor bijna alle Nederlandse topspit­sen opgaat. Marco van Basten, Dennis Bergkamp, Pierre van Hooijdonk, Ruud van Nistelrooy, Klaas­-Jan Huntelaar, Arjen Robben, Robin van Persie; ze waren niet alleen topscorer van Neder­land, maar ook van Spanje, Italië, Engeland, Duitsland, Turkije en soms heel Europa. Allemaal zijn ze nog bij hun eerste vrouw. Roy: “Is dat zo? Nooit bij stilgestaan. Misschien omdat we allemaal inzien dat je als spits altijd onder druk staat en beter met die druk kunt omgaan als je thuis een stabiele basis hebt. En je moet het natuurlijk ook leuk hebben thuis. Misschien zijn spitsen wel bij uitstek familiemensen, wie weet.” Je wordt nog geregeld uitgenodigd om te spelen met oud-Bayern. “Ja, we hebben een keer in Bernabeu tegen Real Madrid gespeeld en dit jaar op Old Traf­ford tegen Manchester United en bij de presentatie van het nieuwe seizoen was ik uitgeno­digd voor een wedstrijd tussen oud­-Bayern en oud­-Inter. Speelde ik tegen Giuseppe Bergomi. Als ik in München ben, spreek ik altijd even af met Bastian Schweinsteiger. Toen ik bij Bayern kwam, was hij net achttien. Onze zoon had het nieuwe Bayern shirt met zijn naam erop net. Ik stuurde kort daarna een app met een foto van Dani in dat shirt. Een paar dagen later ging hij naar Manchester United. Stuurde ik hem een app met zo’n knipoog­symbool. Kreeg ik binnen twee uur een app terug dat hij het nieuwe shirt zou regelen. Dat is Schweinie, echt een prima gozer.” Kun je een hoogtepunt noemen in jouw carrière? “Moeilijk, maar ik denk toch het kampioen­ schap van Spanje met Deportivo La Coruña, hun enige titel in de clubgeschiedenis. Daar zat zoveel dramatiek in na dat verloren kampioenschap op de laatste dag van de competitie in 1994 toen Miroslav Djukic in blessuretijd tegen Valencia een penalty miste en Barcelona alsnog kampioen werd. Ik heb mensen zelden zo blij gezien als toen wij kampioen werden. Diezelfde avond nog had­den we een rondrit door de stad. Nou, we kwamen geen meter vooruit, zoveel mensen waren er op straat.” Je won als speler van Deportivo ook nog de Gouden Schoen als Europees topscorer met 29 doelpunten. Ben je heilig in La Coruña? “Acht jaar later speelde ik met Feyenoord voor de UEFA Cup in La Coruña. We werden helemaal zoek gespeeld, maar ik werd de laatste vijf minuten massaal toege­zongen, alsof ik nog voor hen speelde. Ik wist niet zo goed waar ik moest kijken, het eerbe­toon hield niet op. Het was het enige hoog­tepunt van die wedstrijd. De spelers wisten ook niet wat ze overkwam die laatste vijf minuten. Gio zei na afloop tegen me: ‘Roy, kom op, je gaat het Spaanse publiek bedan­ken.’ Dat waren wel bijzondere momenten.” En wie was jouw held? “Marco van Basten, ik vond hem een gewel­dige spits. Dat ik later, toen hij bondscoach werd, met hem botste, doet daar niets aan af. Op de een of andere manier had hij moeite met jongens als Van Nistelrooy, Mark van Bommel en mij.” Welke trainers hebben veel invloed op je gehad? “Allereerst Frans Thijssen. Hij speelde in het eerste van Vitesse en trainde ons, de jeugd. Wat je hem op zondag in de wedstrijd zag doen, leerde hij ons door de week. Hij was zo technisch. Toen ik in de B1 zat, was de hoofdtrainer van Vitesse ook de trainer van de B op de zaterdagochtend. Dat was destijds Bert Jacobs, zo’n bijzondere man. Na de trai­ning mochten we op zijn kosten altijd een flesje drinken halen. Toen ik veertien was, heeft hij me naar Vitesse gehaald, nadat hij me een keer zelf had zien spelen. NEC was ook naar me komen kijken, maar die vonden me niet goed genoeg. Herbert Neumann heeft me laten debuteren bij Vitesse. Ottmar Hitzfeld bij Bayern was echt een toptrainer; menselijk, maar ook hard als het moest. En in dat ene jaar dat ik hem meemaakte bij Feyenoord vond ik Bert van Marwijk ook echt een goede trainer, hij was heel duidelijk.” Je afscheid van Feyenoord had chiquer gekund, om het eufemistisch uit te drukken. “Dat kun je wel stellen, het laatste jaar bij Feyenoord was niet leuk. Ik was fit, voelde me nog goed, maar Mario Been zette me consequent op de bank. Ik wilde natuurlijk altijd spelen, begreep het ook niet. ” Pim Blokland, zeg maar de redder van Feyenoord, vertelde ons een keer in december 2010 dat toenmalig technisch directeur Leo Beenhakker in Zweden was voor een Braziliaanse spits die anderhalf miljoen euro moest kosten. ‘We hebben geen geld en we hebben een topspits op de bank, dus u begrijpt dat die reis voor ons niet hoeft,’ zei Blokland, mede doelend op jou. “Ik weet het. Hebben jullie ooit nog iets van die zogenaamde topspits uit Zweden gehoord? Ik bleef normaal doen, maar het vrat wel aan me. Ik heb nooit begrepen wat Mario Been beoogde. Was gelukkig heel goed met de jonge jongens, met talenten als Leroy Fer, Georginio Wijnaldum en Luc Castaignos. Met Fer en Wijnaldum heb ik nog contact. Zij motiveerden me om goed te blijven trainen, mochten er niet onder lijden. Maar leuk was anders. Ik zal jullie iets onthullen. In de winter dat ze die Braziliaan uit Zweden wilden halen, kon ik een heel mooie transfer maken. Nee, de club noem ik niet. Ik was bijna weg, maar koos uiteindelijk voor mijn gezin; de kinderen gingen naar de internationale school, ik was al zo vaak ver­huisd. Ik zei dus tegen de club dat ik bleef. Kwam Been naar me toe en zei: ‘Wat fijn dat je blijft, ben ik heel blij mee.’ Waarom stel je me dan nooit op als je zo blij bent dat ik blijf, zei ik alleen.” Toen kwam in de lente die halve finale voor de beker tegen favoriet FC Twente, die het dramatische seizoen voor Feyenoord moest redden. Roy: “Ja, ik zat weer op de bank, we ston­den bij rust met 0-­1 achter, ik viel in en maakte vlak voor tijd de winnende goal. Daarna speelde ik wel weer geregeld. In de laatste wedstrijd tegen Heerenveen maakte ik nog drie doelpunten. Toen had ik mijn besluit om te stoppen al genomen. Ik wilde niet nog zo’n jaar. Ik snap nog steeds niet waarom Been me bijna nooit opstelde. Mijn laatste jaar kun je helaas het dieptepunt noemen van mijn carrière, dat heeft me wel pijn gedaan. Maar ik liet niets merken.” Joyce: “Thuis merkte ik het wel. Daarom ben ik juist extra trots dat hij altijd netjes is gebleven en de eer aan zichzelf heeft gehouden. En het echte afscheid was wel weer mooi.” Roy: “Ik had bekend gemaakt dat ik zou stoppen en twee uur later ontving ik een sms’je van Schweinsteiger. ‘Wanneer is je afscheidswedstrijd, ik doe mee.’ Ik heb hem meteen een sms’je teruggestuurd: Dat zou de trainer graag willen, maar mijn afscheidswedstrijd zal mijn laatste officiële wedstrijd worden. Dat werd die wedstrijd toen ik drie keer scoorde. Als ik terugkijk, vind ik het wel bij­ zonder dat Feyenoord me met­ een daarna vroeg bij de club te blijven om jeugdtrainer te wor­den. Talenten als Wijnaldum en Fer hadden me er ook graag bij willen houden. Meer Helden Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Eva de Goede (32) maakt al vijftien jaar deel uit van het Nederlands hockeyteam. Ze werd onder meer twee keer olympisch kampioen, twee keer wereldkampioen en is twee keer uitgeroepen tot beste speelster van de wereld. Maar er waren ook dieptepunten. Een gesprek in aanloop naar haar vierde Spelen over Neymar, tranen in Rio, de Swimsuit Issue en een burn-out. “Ik ben een stille leider.” De Golden Girls “Als zeventienjarig broekie werd ik door bondscoach Marc Lammers bij het Nederlands elftal gehaald. Sterke karak­ters als Fatima Moreira de Melo, Janneke Schopman, Eefke Mulder, Minke Smabers en Minke Booij speelden erin. Ik was een onzeker, verlegen en bescheiden meisje en kon niet geloven dat zij ineens mijn teamgenoten waren. Ze waren zoveel beter dan ik. Maar ik heb nooit het gevoel gehad dat ik niet welkom was of niet goed genoeg. Ik was enorm leergierig. Een harde aanpak hoorde er een beetje bij. Fatima was het hockeygezicht van Nederland en niet op haar mondje gevallen. Mijn vader zette me vroeger bij de training van het Nederlands elftal af en bleef een keer kijken. Faat riep: ‘O, is dat jouw vader die lekker komt kijken?’ Ik zakte door de grond en dacht: ga alsjeblieft weg, pap. Fatima was van de goedbedoelde peste­rijtjes. Maar ik keek ook op tegen jongere speelsters als Ellen Hoog en Naomi van As. Ik vond het powervrouwen. Samen met Lidewij Welten was ik de jongste die werd mee­ genomen naar de Olympische Spelen van Beijing in 2008. Ik was toen negentien, Lidewij achttien. We waren de twee kuikens van de groep. Het was een grote droom waarin ik leefde en ik ben veel vergeten van die Spelen. Ik weet wel dat ik onbevangen speelde, ik voelde geen druk en keek mijn ogen uit. Ik speelde op de plekken waar Marc Lammers me nodig had, begon soms een wedstrijd als aanvaller en eindigde als verdediger. Nu weet ik dat het heel bijzonder is dat ik op zo’n jonge leeftijd al met olympisch goud in handen stond. De andere speelsters lieten dat ook wel blijken, vier jaar daarvoor hadden ze de olympische finale in Athene nog verloren. Ik ben Marc Lammers enorm dankbaar voor die kans. Ik vond Marc tactisch heel sterk, maar vond het lastig om buiten het hockey met hem te praten. Dat vond ik eng. Marc had heel goede mensen om zich heen, zoals zijn assistent Max Caldas. Nadat Marc in 2008 na de Spelen afscheid nam, werd Max onze bondscoach. Max was losser, toegankelijker. Hij leidde ons vier jaar later in Londen naar olympisch goud. Max lag heel goed in onze groep. Hij had met alle speelsters een goede band, was open en eerlijk en kreeg dat ook terug van de ploeg. De samenwerking was fantastisch. De voorbereiding op de Spelen in Londen was bijzonder. We dachten dat we een leuk teamweekendje hadden, in plaats daarvan gingen we naar Spanje voor een overlevingstocht in de bergen rond Alicante geleid door militairen. Het was maar goed dat we van tevoren niet wisten wat we gingen doen, dan hadden we geprotesteerd. Het doel was om ons te breken, ons uit elkaar te zien vallen en dat we na afloop zouden inzien: hier gaat het dus om. Dat is gelukt. We groeiden als team dicht naar elkaar toe en dachten: wat er ook gebeurt in Londen, niemand krijgt ons klein. Een geniale zet van Max. Dankzij die bijna onmenselijke trainingsstage hebben we goud gewonnen. Het goud in Londen voelde specialer dan dat van Beijing. Dat kwam vooral omdat ik volwassen was geworden en me een stuk verantwoordelijker voelde. In de hiërarchie had ik ook een paar stappen gezet. In Beijing hobbelde ik nog mee met de rest, in Londen was ik een van de leiders van de ploeg, weliswaar op een andere manier dan Naomi van As en Ellen Hoog. Ik was iemand die liever op de achtergrond bewoog. Nog steeds ben ik niet zo goed met woorden en geef ik liever het voorbeeld in het veld. Ik ben een stille leider. Ik heb niet veel contact meer met de meiden met wie ik vroeger in Oranje speelde, maar als ik in Amsterdam ben, kom ik Na­omi en Ellen weleens tegen en dan is het gezellig als vanouds. Voor RTL Boulevard sprak ik onlangs Fatima, dat was ook leuk. We hebben bijzondere dingen met elkaar meegemaakt en pak­ten de draad meteen weer op. Van de belangrijke dingen in het leven van m’n oud­ploeggenoten ben ik op de hoogte. De bruiloften. En ik krijg ook alle geboortekaartjes opgestuurd. Toen ik in april dit jaar mijn pols brak, kreeg ik ook veel lieve berichtjes van oud­teamgenoten.” De Swimsuit shoot met Ellen Hoog “Het bekende Amerikaanse sporttijdschrift Sports Illustrated had de hockeybond benaderd nadat we in Londen goud had­den gewonnen. Ze hadden een lijst van een stuk of acht meiden die ze wellicht wilden uitnodigen voor een fotoshoot in hun Swimsuit Issue. Uit die acht hadden ze Ellen en mij gekozen. Ik begreep er helemaal niks van. Waarom ik? Je had ook Naomi en allemaal andere meiden die veel interessanter waren. En ik dacht: shit, ik ben met Ellen, zij is een soort model, super­ knap en weet precies wat ze moet doen. Ik sta daar dan als een onhandig meisje naast. Aan de andere kant: als ik dit met iemand moest doen, dan maar met Ellen. Zij kon me een beetje helpen. 'We stonden met Neymar, Marcelo en Pato te tafelvoetballen. Van Neymar kreeg ik via Instagram nog een berichtje' Ik heb er een tijd over na moeten denken. Het was to­ taal uit mijn comfortzone. Maar ik wilde me niet wegcijferen. De shoot was in Las Vegas, we werden voor twee dagen ingevlo­gen. We landden ’s avonds, en moesten natuurlijk even vieren dat we in Las Vegas waren, dus we hebben nog wat gedronken. De volgende ochtend begon de hectiek met doorpassen, visagie en de shoot. Het ging er lekker overdreven Amerikaans aantoe. ‘O my god, you guys are amazing,’ werd ons verteld. Toen we klaar waren, gingen we met de hele crew eten, maar tegelij­kertijd was de volgende atleet, een Australische hordeloopster, alweer aangekomen. We werden gauw ingeruild. Helden Magazine 57 Het eerste gedeelte van het verhaal van Eva de Goede komt voort uit Helden Magazine 57. Het dubbeldik zomernummer staat volledig in het teken van de Olympische Spelen in Tokio en het EK voetbal. In Helden Magazine 57 lees je een uitgebreid interview met Dafne Schippers en haar broer Derek over hun speciale band. Spraken we keepster en boegbeeld van de Nederlandse handbalsters: Tess Wester over trouwen, de liefde en het moederschap. En ook een gesprek met en over Mathieu van der Poel, het fenomeen debuteert dit jaar in de Tour de France en rijdt een maand later de olympische mountainbikerace. Met aanvoerder Georginio Wijnaldum, assistent-bondscoach Ruud van Nistelrooij, Denzelf Dumfries en Wout Weghorst blikken we uitgebreid vooruit op het EK. Hoe goed is daarnaast Frenkie de Jong? We vroegen het aan acht kenners. Verder in het EK-gedeelte een interview met Memphis Depay en John Bosman blikt terug op het EK van 1988. Ook in Helden Magazine 57 staat er geen maat op Annemiek van Vleuten meer sinds haar dramatische val tijdens de Spelen in Rio. Praat Sifan Hassan over het geloof, de liefde, haar geheim, de toekomst en goede espresso. Bespreekt chef de mission van de Nederlandse olympische ploeg: Pieter van den Hoogenband de mensen die hem inspireren én wint Marianne Vos minder vaak, maar is ze wel gelukkiger. Verder praten we met de vier krachtpatsers van het baansprinten: Roy van den Berg, Matthijs Büchli, Jeffrey Hoogland en Harrie Lavreysen. Spreekt Vivianne Miedema openhartig over haar wens om ooit voor Feyenoord te spelen, zwaait Epke Zonderland in Tokio af, wist Arno Kamminga zelf lange tijd niet hoe goed hij was én pakten Alexander Brouwer en Robert Meeuwsen in 2016 de eerste Nederlandse olympische medaille in het beachvolleybal. Victoria Koblenko stapte daarnaast met Nicolas Heiner in de boot én staat Sarina Wiegman in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De serenade van Judith Leyster. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.