Kerstin Casparij (22) is een tweebenige back en maakt deel uit van een nieuwe lichting Oranjevrouwen. Ze maakte na het EK van vorig jaar een transfer naar Manchester City. We nodigden Kerstin uit in het Rijksmuseum voor de serie Leeuwinnen in het Rijks en stonden stil bij Winterlandschap met schaatsers van Hendrick Avercamp. “Winterlandschap met schaatsers is het bekendste werk van Hendrick Avercamp,” zegt rondleidster Romy Muste, terwijl Kerstin Casparij gefotografeerd wordt voor het winterse tafereel uit 1608. Ze vervolgt: “Honderden mensen zijn op het ijs te vinden; de meesten voor het vermaak, anderen zijn uit noodzaak aan het werk. Je ziet kinderen spelen, mensen die zijn uitgegleden en zelfs dieren wagen een poging op het bevroren water. Ook zijn er ‘ondeugende’ tafereeltjes te vinden, zoals een vrijend stel en iemand die een grote boodschap doet onder een gekantelde boot. En kraaien en een hondje doen zich tegoed aan het karkas van een doodgevroren paard.” Kerstin kijkt ernaar en zegt: “Het is een soort Waar is Wally?-boek, je blijft er maar naar kijken.” Bagageband Jij komt uit Heerenveen. Had het gekund dat wij jou niet als topvoetbalster, maar als topschaatsster hadden geïnterviewd? Lachend: “Ik ben inderdaad opgegroeid met schaatsen. Wij schaatsten altijd op de bevroren slootjes rondom ons huis. Ik zat in de klas met schaatsster Michelle de Jong en laat mijn tattoos zetten door voormalig shorttracker Dylan Hoogerwerf. Maar mijn ouders zijn oud-judoka’s, ik ben ook op de judomat begonnen. Op een dag kwam ik thuis en riep: ik wil voetballen. Ik heb het eerst nog allebei gedaan, tot ik het niet meer kon combineren. Ik koos voor voetbal en heb nooit meer achteromgekeken.” Op voetbalgebied groeide jij zo’n beetje op met Daphne van Domselaar, keepster en ploeggenoot bij de Oranjevrouwen en voormalig ploeggenoot bij FC Twente. “Wij zijn heel goede vriendinnen, kennen elkaar vanuit de regioteams en daarna waren we twee guppy’s bij Oranje onder 15. In die tijd had je twee CTO-talententeams, die van Eindhoven en Amsterdam. De meeste meiden zaten bij zo’n team en kenden elkaar. Daphne en ik zaten niet bij een CTO en trokken daardoor vanzelf naar elkaar toe. Later kwamen we erachter dat wij veel op elkaar lijken wat interesses en karakter betreft.” Lachend: “Daphne voelt bijna als mijn, iets meer meisjesachtige, zus. In mijn laatste jaar bij FC Twente bedachten we bijnamen voor elkaar: ik was geen Kerstin meer, maar Annefleur en Daphne was Elenore. Puike redding Elenore, riep ik dan over het veld.” Daphne en jij braken vorig jaar door bij de Oranjevrouwen. Jij maakte jouw debuut op 22 oktober 2021 tegen Cyprus. “Ik mocht invallen voor Daniëlle van de Donk. Ik was trots en blij, het was ook nog eens prachtig weer. Maar ik was er vrij nuchter onder, hoor.” Tijdens het EK van vorig jaar in Engeland stonden Daphne en jij voor het eerst in de schijnwerpers. Hoe heb je dat ervaren? “Voor het team was het geen hoogtepunt, maar voor ons was het wel een heel mooie ervaring, omdat het ons eerste eindtoernooi was. Na het EK wist iedereen wie Daphne was, zij viel heel erg op doordat ze Sari van Veenendaal moest vervangen die geblesseerd raakte en het ook nog eens heel goed deed. Ik stond wat minder in de schijnwerpers.” Je kwam erin in de poulewedstrijd tegen Portugal en stond in de basis in de kwartfinale tegen Frankrijk die jullie met 1-0 verloren na verlenging. “Verliezen met 1-0 van Frankrijk in de extra tijd is geen schande. Er waren meiden die covid hadden gehad en er waren veel wisselingen in het team. Uiteindelijk is het altijd balen als je eruit vliegt. Ondanks het resultaat is het wel een heel mooie ervaring geweest.” Veel meiden die in 2017 Europees kampioen werden met Oranje trekken nog steeds de kar. Denk aan Sherida Spitse, Daniëlle van de Donk, Lieke Martens en Jackie Groenen. Hoe kijk jij daarnaar? “Het zou mooi zijn als het stokje binnenkort wordt overgedragen. Ik denk dat het een natuurlijk proces is en je het daar niet aan de lunchtafel over hoeft te hebben. Het moet vanzelf gaan, maar het is ook niet iets dat binnen een jaar gebeurt. Voor ons is het heel fijn dat die speelsters er nog zijn. Zij brengen hun ervaring over op ons.” Waar was jij zes jaar geleden toen Oranje Europees kampioen werd? “Ik was met mijn familie op vakantie op Fuerteventura. Het was prachtig weer en wij zaten binnen de openingswedstrijd te kijken. Ze wonnen met 1-0 van Noorwegen, een heel grote tegenstander. Ik riep: ik denk dat Oranje Europees kampioen gaat worden. Op de dag van de finale vlogen wij terug. Wij landden op Schiphol en ik zag dat ze voor stonden. Toen bleek dat Nederland gewonnen had, stonden we bij de bagageband. Heel Schiphol was aan het juichen. Toen kwam bij mij het besef: mensen kijken echt naar vrouwenvoetbal en zijn oprecht blij.” Keek jij in die tijd specifiek naar een speelster? “Ik was in die tijd nog middenvelder en keek naar Daniëlle van de Donk, ik was een beetje zo’n zelfde type speelster.” Hoe raar is het dat je, zes jaar nadat je als meisje bij de bagageband stond, nu met haar samenspeelt? “Het is een cliché, maar het is snel gegaan. En het is mooi om te zien dat Daniëlle en die andere oudere meiden nog steeds zo goed presteren.” Hoe heb jij het vrouwenvoetbal zien veranderen in zes jaar tijd? “Het niveau is veel hoger geworden. Sinds 2017 is er veel meer interesse voor het vrouwenvoetbal en zijn er investeerders bijgekomen. De faciliteiten voor de eerste teams zijn enorm verbeterd, maar ook voor de jeugd. Het is nu een heel andere wereld. De gedachte dat het vrouwenvoetbal zich alleen maar blijft ontwikkelen, is fijn. Ik ben benieuwd hoe het er over zes jaar uitziet.” Helden Magazine editie 67 Het eerste gedeelte van het verhaal van Kerstin Casperij komt voort uit Helden Magazine nummer 67, het Sportzomerboek, waar Mathieu van der Poel de cover siert samen met Sifan Hassan, Quilindschy Hartman, Lieke Martens & Jackie Groenen. De 67ste editie van Helden is een dubbeldik Sportzomerboek, waarin er volop aandacht is voor de Tour de France voor mannen en vrouwen, het WK voetbal, en het landskampioenschap van Feyenoord. Verder in Helden 67 uitgebreide interviews met: alleskunner Sifan Hassan in aanloop naar de WK atletiek, baanwielrenner Roy van den Berg, hockeysters Sanne Koolen en Pien Sanders, zwemster Marrit Steenbergen is sterker dan ooit, wielrenster Demi Vollering, Kiran Badloe over de metamorfose van windsurfer naar foiler, Botic van de Zandschulp op weg naar de absolute tennistop, coureur en analist Giedo van der Garde over Nyck de Vries en Jos en Max Verstappen, en nog veel meer inspirerende verhalen. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine editie 67! Wil je geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang de Helden Magazine op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief en volg ons op onze social mediakanalen.

Jens Toornstra is al jaren een van de stille krachten van Feyenoord. De middenvelder werd in 2017 landskampioen, won twee keer de beker en strijdt ook dit seizoen vol mee om beide prijzen. We leggen hem een elftal namen voor. Van Dick Advocaat tot Ronald Koeman. Van Steven Berghuis tot dochter Faye. We spraken Jens toen corona nog niet het enige gesprek van de dag was. Dochter Faye “Mijn dochter is het mooiste geschenk dat ik heb gekregen in mijn leven. Ze is inmiddels vierenhalf, gaat naar school en weet precies hoe ze me moet bespelen. Toen we dit jaar tegen Willem II om half drie speelden, is ze voor het eerst dit seizoen mee geweest naar het stadion. Ik scoorde ook nog, maar dat heeft ze volgens mij niet echt gezien. Toen ze mijn naam na die goal hoorde omroepen, drong het wel tot haar door en stond ze echt even te springen. Mijn vriendin zei dat Faye het eigenlijk wel had gezien na tien minuten. In De Kuip is er opvang voor de kinderen tijdens een wedstrijd, dat is goed geregeld. Maar we spelen ook vaak zondag om half vijf of zaterdagavond, dan vind ik het te laat voor haar worden.” Dick Advocaat “Magic Dick. Een bijzondere man met een mooi karakter, hij is direct en heeft veel humor. Hij is heel erg van de afspraken in het veld en dat heeft ons succes gebracht. Dat zie je ook aan ons spel. We spelen niet altijd groots, maar omdat we heel weinig kansen weggeven, hoef je er vaak maar één te maken om te winnen. Dat heeft hij goed voor elkaar. We beginnen vaak compact en proberen weinig weg te geven waardoor de tegenstander niet in de wedstrijd kan komen. Een beetje zoals Atlético Madrid speelt, ja. Maar met onze voorhoede, met Steven Berghuis die in een uitstekende vorm is, creëren we altijd wel een kans en dat maakt het allemaal iets makkelijker. Met mijn huidige positie als meer controlerende middenvelder scoor ik nu minder dan afgelopen seizoenen, dat is jammer. Ik maakte er elk seizoen wel minimaal tien, scoorde ook in uitwedstrijden. Ondanks dat heb ik vaak het gevoel gehad dat ik me moest bewijzen, nog steeds voel ik dat weleens. Ik hoor ook wel vaker dat ik me iets meer moet waarmaken dan anderen. Misschien is dat ook wel goed voor me, houdt het me scherp. Als er een nieuwe middenvelder bij komt, lees je al gauw in de media dat dat ten koste gaat van mij. Maar voorlopig heb ik dit seizoen alles gespeeld, ondanks de aankopen.” Memphis Depay “Ik heb hem in 2017 bij Oranje meegemaakt en hij maakte meteen indruk op me, vooral door zijn fysiek. Ik heb ook tegen hem gespeeld. Memphis is echt een beest, als je ziet hoe hij nu aan zijn herstel werkt, heel knap hoe hij dat doet. Hij had natuurlijk een bepaald imago. Ik heb die documentaire gezien van zijn reis naar Ghana en wat hij daar doet voor gehandicapte kinderen. Ik vind dat heel bijzonder.” Tonny Vilhena “Tonny is een fijne gozer. Ik heb veel met hem gespeeld en hij gaf altijd honderd procent. Ik vind het echt jammer dat hij nu even niet meer bij het Nederlands elftal zit. Of het komt door zijn keus voor Rusland, voor Krasnodar, buiten beeld is geraakt en niet meer geselecteerd wordt? Dat durf ik niet te zeggen. Maar wellicht komt hij er in de toekomst weer bij.” Jaap Stam “Ik was fan van zijn visie. Hij wilde spelen met veel druk vooruit en de tegenstander afjagen, een type spel dat mij ook ligt. Als team hebben wij het door omstandigheden in die fase niet goed in kunnen vullen, waardoor de resultaten uitbleven. Ik vind Jaap Stam een goede trainer, zijn manier van trainen en hoe hij het op de spelersgroep overbracht, spraken me aan. Hij heeft ook de pech gehad dat veel spelers niet fit waren. Ik heb hem nadat hij ontslag had genomen een bericht gestuurd dat ik namens de hele spelersgroep durfde uit te spreken dat hij van ons niet had hoeven opstappen.” Kees Jansma “Kees zou ADO Den Haag hebben getipt om mij over te nemen. Ik speelde in de amateurs bij Alphense Boys, waar Kees financieel adviseur was en vaak kwam kijken. Ik denk zeker dat Kees zijn connecties heeft aangeboord. Maar gek genoeg heb ik het nooit van hem gehoord. Ik heb er ook nooit met hem over gesproken. Dus welke rol hij precies heeft gespeeld bij mijn overgang van Alphense Boys naar ADO, weet ik niet. Maar dat hij zijn aandeel heeft gehad, lijkt me duidelijk. Bij ADO heb ik een geweldige tijd gehad. Ik kwam er op mijn negentiende, heb er een half jaar in het tweede gespeeld en daarna alleen nog maar in het eerste. Een van mijn mooiste seizoenen uit mijn carrière was die bij ADO onder John van den Brom, naast natuurlijk dat kampioensjaar met Feyenoord. Bij Feyenoord voelden we ons in het kampioensjaar onoverwinnelijk, dat gevoel hadden we bij ADO tegen ploegen onder de top-zes ook.” Giovanni van Bronckhorst “De succestrainer van Feyenoord. We hebben vijf prijzen onder hem gewonnen. Bij hem ben ik ook een periode mijn plek kwijtgeraakt. Ik speelde in die fase niet opvallend, dus hij kon me er ook makkelijk uit halen. Van Bronckhorst had dat ook met anderen kunnen doen, maar hij koos voor mij. Noem dat mijn noodlot. Ongeveer twee maanden heb ik in het tweede gespeeld. Stond ik bij min zes graden bij SC Cambuur zonder publiek te spelen, dat was niet altijd makkelijk. Maar toen ik mezelf weer in de basis speelde, ben ik nooit meer op de bank terechtgekomen. Het absolute hoogtepunt was natuurlijk het kampioenschap. Na het kampioensjaar was Lazio Roma geïnteresseerd, maar toen lag ik net in scheiding en vond ik het niet gepast om ook nog eens naar het buitenland te gaan. Ik heb bewust de laatste jaren voor Feyenoord gekozen. Ik wilde in de buurt van mijn dochter blijven en daar sta ik nog steeds achter. Je weet nooit wat de toekomst brengt en of er ineens een een aanbod komt waar zowel de club als ik lastig ‘nee’ tegen kunnen zeggen, maar voorlopig zie ik mezelf bij Feyenoord blijven. En ja, als het zo loopt zou ik mijn loopbaan het liefst willen beëindigen bij Feyenoord of een van mijn vorige clubs, bij ADO of FC Utrecht.” Steven Berghuis “Steve speelde vorig seizoen al goed, maar dit seizoen is hij helemaal geweldig. Het is natuurlijk aan hem, maar ik denk dat hij een stap nog hogerop aan zou kunnen. Hij komt al uit de Premier League, hij speelde bij Watford, maar ik denk dat hij nu nóg verder is. Zijn statistieken zijn indrukwekkend, hij heeft zich dit seizoen ongelooflijk doorontwikkeld en ik ben ervan overtuigd dat hij een interessante speler is voor clubs in een grote competitie. Het zou mooi zijn als we met hem nog een prijs pakken. Als we zo doorgaan dan acht ik ons mogelijk zelfs niet kansloos voor het kampioenschap.” Fred Rutten “Ik kwam tegelijk met Fred Rutten naar Feyenoord, in 2014. Rutten heeft ook pech gehad, we speelden het eerste half jaar heel goed onder hem, maar de tweede helft van het seizoen stortte het helemaal in. Hij was heel duidelijk en eerlijk. Hij gaf soms cijfers en dan kon hij ook keihard een vier geven als hij vond dat je slecht had gespeeld. Ik kreeg meestal een zes of een zeven, nooit een uitschieter, maar ik zakte ook nooit door de ondergrens. Rutten kwam op een dag ineens naar me toe en zei dat hij me als rechtsbuiten wilde inzetten. Hij wilde dat de toenmalige rechtsback Luke Wilkshire en ik de rechterkant voor onze rekening namen, zowel aanvallend als verdedigend. Dat liep heel goed, ik vond het ontzettend leuk. Tegenstanders hadden het daar heel moeilijk mee. Maar het liefst speel ik nog altijd op tien, als aanvallende middenvelder.” Moeder Carla “Mijn moeder komt naar elke thuiswedstrijd, stond en staat altijd voor me klaar. Evenals mijn vader Ad. Ze is ook trots op me. Maar als mensen haar aanspreken en vragen hoe trots ze is, zegt ze altijd meteen: ‘Ik heb ook een dochter en op haar zijn we net zo trots.’ Dat vind ik mooi, want dat is natuurlijk ook zo. Als mijn dochter bij mij is, haal ik vaak de dochter van mijn zus op of ik ga naar mijn zus toe. Ik had een geweldige, onbezorgde jeugd zoals een jeugd behoort te zijn. Ik ben in een dorp opgegroeid, speelde de hele dag op straat en pas als we moesten eten, kwam mijn moeder me halen. Net als mijn vader die mij van jongs af aan naar elke training bracht en ook altijd voor mij klaarstond en nog steeds staat. In de zomer gingen we altijd met de camper naar Spanje, steeds naar dezelfde camping met alleen maar Nederlanders. Maar ik vond het geweldig. Op een gegeven moment hebben mijn ouders een caravan gekocht op diezelfde camping aan de Costa Brava. Familie van mij woont daar in de buurt en daar ben ik de eerste jaren nadat mijn dochter geboren werd met haar heen gegaan. Ik heb alleen maar mooie herinneringen aan mijn jeugd. Mijn ouders zijn nog bij elkaar en ik heb goed contact met mijn zus, dus ik realiseer me dat ik wat dat betreft in vergelijking met veel anderen heel bevoorrecht ben.” Ronald Koeman “Ik schud hem altijd keurig de hand. Toen ik bij Feyenoord kwam, was hij net weg als hoofdtrainer, hij vertrok naar Southampton. Als je ziet hoe Koeman het Nederlands elftal weer heeft gebracht waar het hoort te zijn... ongelooflijk knap. We kunnen alleen maar heel veel respect voor hem hebben. Als nu de selectie van het Nederlands elftal bekend wordt gemaakt, kijk ik niet meer of ik erbij sta. Dat heb ik een tijdlang gedaan, maar inmiddels losgelaten. Ik zag wel dat mijn teamgenoot Leroy Fer er weer bij zat. Heel mooi voor hem! Bij Feyenoord draaien we heel goed op het middenveld, dus ik geef de hoop zeker nog niet op, maar meer ook niet. Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.  

Frédérique Matla scoort altijd en overal. De spits van de Nederlandse hockeyvrouwen was in Tokio ook weer goud waard. Ze scoorde in zeven van de acht duels, werd topscorer van het toernooi en veroverde de olympische titel. Een gesprek over een gouden droom, Lionel Messi, ijskonijnen en huilbuien. Goud “Die gouden olympische medaille is van jongs af aan het grote doel geweest. Ik ben na de Spelen in Rio aangesloten bij het Nederlands team. We wonnen in die periode drie keer het EK en we werden wereldkampioen. Geweldig. Maar telkens zei ik tegen mezelf: het mooiste toernooi moet nog komen. Aan het einde van de olympische finale tegen Argentinië zat ik op de bank. We stonden 3-1 voor en telden langs de kant met elkaar af tot het eindsignaal. We omhelsden elkaar, juichten, maar het besef dat het was gelukt, kwam bij mij pas toen ik die gouden medaille om mijn nek had. Toen ik ‘m vastpakte en ernaar keek... Er is er geen een zo mooi als die, hij is zwaarder, mooier en gouder dan al die andere gouden plakken. Er zit zoveel bloed, zweet en tranen in die medaille. De postolympische dip is ook voor mij een bekend fenomeen. Na de Spelen was ik heel moe en lusteloos, pas toen merkte ik hoe zwaar de afgelopen jaren zijn geweest. Tot de olympische finale had ik nooit wat gevoeld, ik ging altijd maar door. Na de Spelen was ik ook ineens ziek, dat ben ik echt nooit. Terug in Nederland moest ik echt even ‘aarden’. Ik ben twee weken op vakantie geweest met m’n vriend, daarna begon de competitie alweer. Ik vond het lastig om de boel weer op te pakken en ik merk nu nog dat de intensiteit lager is dan tot en met de Spelen. Die vijf jaar zijn zo intensief geweest. 'Argentijnse fans vergeleken mij met Lionel Messi, omdat het er bij mij heel stilistisch uitzag als ik de bal aan de stick had. Mooi compliment toch?' Ik heb goede gesprekken gevoerd met mijn mental coach over waar ik de komende tijd energie uit wil halen. Ik heb meegedaan aan een campagne voor Spieren voor Spieren met kinderen die een lichamelijke beperking hebben. Zij bezorgden mij zo’n leuke dag, ik heb zoveel energie van hen gekregen. Ik wil graag mijn bachelor Gezondheid & Maatschappij halen aan de Universiteit van Wageningen. Wat de sport betreft: volgend jaar is het WK in eigen land en ik kijk ook alweer uit naar de Spelen van Parijs. Over drie jaar wil ik nog een keer olympisch goud winnen, maar dan met familie en vrienden op de tribune.” Het record “Ik werd topscorer van de Spelen met negen goals. En ik pakte een bijzonder record: scoorde in dertien wedstrijden op rij, waarvan zeven op de Spelen. Op de finale na heb ik in elke wedstrijd gescoord in Tokio. In de finale werd de eerste goal in eerste instantie achter mijn naam gezet maar de bal bleek via de stick van Margot van Geffen het doel in te zijn gegaan. Ook prima, maakte me echt niets uit. Tijdens de Spelen werd ik na elke wedstrijd waarin ik weer scoorde herinnerd aan het record van Lisanne Lejeune en in de halve finale tegen Groot-Brittannië pakte ik het. Zelf was ik niet bezig met dat record maar nu ik het heb, vind ik het wel mooi. Ik ben er trots op dat ik het telkens weer waarmaak. De kunst van scoren is voor mij een resultaat van lekker in m’n vel zitten. Ik ben eigenlijk helemaal niet bezig met per se scoren, dat obsessieve heb ik niet. Als ik scoor is het mooi meegenomen, maar het draait maar om één ding: winnen. De mooiste goals zijn natuurlijk de belangrijke goals. De ontlading die ik dan voel... Afgelopen jaar heb ik dat vaak gehad. Niet alleen op de Spelen, maar ook in de halve finale van de European Hockey League met Den Bosch toen ik één minuut voor tijd scoorde tegen Amsterdam en we na shoot-outs wisten te winnen. Het hele team ging los. En in de play-offs om de landstitel scoorde ik ook vlak voor tijd tegen Amsterdam. Dat betekende de landstitel. Ik heb meteen weer kippenvel als ik erover vertel. Helden Magazine 59 Het eerste gedeelte van het verhaal van Frédérique Matla komt voort uit Helden Magazine 59. Sifan Hassan is onze Held van het Jaar en siert de cover van het dubbeldik eindejaarsnummer. Ze kwam, zag en overwon. Hassan deed wat niemand voor haar deed: drie olympische medailles winnen op de middellange afstanden op dezelfde Spelen. Heel bijzonder is ook het verzoek dat Barbara Barend kreeg van Bibian Mentel. Vlak voor haar overlijden, op 29 maart dit jaar, wilde Bibian nog een keer een groot interview geven met het verzoek het verhaal na haar overlijden te publiceren. In het verhaal spreekt zij nog één keer iedereen toe die haar lief hebben.  In Helden Magazine 59 lees je een uitgebreid interview met Fabio Jakobsen en zijn aanstaande vrouw Delore. Ze blikken samen terug op de zware val in Polen, waarbij Fabio bijna het leven verloor én hoe hij zich dit jaar heeft teruggevochten. Daarnaast spraken we een van de sterkhouders van Ajax, Daley Blind in het bijzijn van zijn vrouw, dochter, moeder en twee zussen. Rolstoeltennisster Diede de Groot won dit jaar de Golden Slam. De dubbelvier zorgden voor het eerste olympische roeigoud bij de mannen in 25 jaar én Sjinkie Knegt vertelt over het leven na het ongeluk met de houtkachel. Ook in Helden Magazine 59 hebben Jeffrey Hoogland en Shanne Braspennincx het mooi geflikt met z’n tweeën, beloonde Tom Dumoulin zijn terugkeer met olympisch zilver op de tijdrit en groeide Denzel Dumfries uit tot de Held van Oranje tijdens het EK. Overigens won Abdi Nageeye niet alleen olympisch zilver op de marathon, maar coachte hij ondertussen ook zijn maatje naar brons en is Harrie Lavreysen de koning van de sprint. Verder zijn vrienden Niek Kimmann en Jelle van Gorkom allebei in het bezit van een olympische medaille. Dai Dai N’tab was ooit een feestbeest, nu is hij een van de snelste schaatsers van het land. Sanne van Dijke won olympisch brons, maar verloor in aanloop naar de Spelen haar broer en daarna haar trainingsmaatje. Reshmie Oogink blikt in ‘De dag dat’ terug op het moment dat ze in Tokio te horen kreeg dat ze corona had. Victoria Koblenko ontmoet daarnaast olympisch kampioen Kiran Badloe én Caitlin Dijkstra staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De Liefdesbrief. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.