Robin van Persie nam een jaar geleden afscheid. Samen met zijn echtgenote Bouchra blikt hij terug op zijn carrière, die zij samen zo intens hebben beleefd. Een gesprek over liefde, racisme, Louis van Gaal, Arjen Robben, spanning, Oranje en de toekomst en zijn wens om te eindigen waar het begon: bij Feyenoord. Feyenoord Het was de wens van Robin van Persie ‘de cirkel rond te maken’; terugkeren bij de club waar hij in 2001 zijn profcarriere begon. Na tweeënhalf jaar Fenerbahçe liet hij in januari 2018 zijn contract ontbinden om terug te kunnen keren bij Feyenoord. Na veertien jaar in het buitenand was het bovendien een mooi moment om met zijn vrouw Bouchra, zoon Shaqueel en dochter Dina huiswaarts te keren. Bouchra: “Robin raakte in Turkije een beetje op een zijspoor in dat laatste seizoen. In die periode was hij veel aan het bellen met trainer Giovanni van Bronckhorst. Hij zei mij niet wat hij precies wilde, riep alleen: 'Ik heb Gio weer gesproken.’ Dat was zijn manier om mij een beetje te peilen. Na een paar keer zei ik: volgens mij wil je gewoon terug naar Feyenoord, doe het gewoon, wat heb je te verliezen?” Robin: “Klopt, maar ik vond alleen de deal die Feyenoord me voorschotelde een beetje karig. En dan heb ik het absoluut niet over geld. Al hadden ze me een fruitmand gegeven, dan was ik ook gekomen. Ik wilde alleen meer tijd, want ik had bij Fenerbahçe weinig gespeeld, moest van ver komen. Het enige waar ik technisch directeur Martin van Geel om vroeg was een contract voor anderhalf jaar, maar ik kon alleen een contract van vier maanden krijgen, dus voor de rest van dat seizoen. Ik heb echt getwijfeld of ik dat moest tekenen en of we terug moesten gaan. Als ik iets oploop in die vier maanden, dan is het meteen voorbij en sluit ik mijn carrière niet met een positief gevoel af. Ik voelde zoveel twijfels. Bouch sprak toen op me in.” Bouchra: “Jij zei dat je naar Feyenoord wilde. Onze zoon Shaqueel wilde ook graag in de jeugd bij Feyenoord voetballen. En ik vond het na veertien jaar in het buitenland ook een mooi moment om terug te keren naar Nederland. Ik zei: als het niks wordt en het na vier maanden voorbij is, dan zijn we in elk geval thuis.” Bouchra: 'Robin vertelt het als hij iets heeft gedaan in het huishouden en geeft zichzelf dan een compliment: 'Heb je de vaatwasser gezien? Die heb ik uitgeruimd'' Robin: “Dus we gingen, maar wat de mensen niet wisten was dat ik maar een contract van vier maanden had, dat ik me op het einde van mijn carriere weer moest bewijzen. Ik nam alle risico en daardoor voelde ik toch meteen weer druk. Terwijl ik juist voor het plezier terug wilde keren bij Feyenoord.” Waarom gaf Van Geel je dat contract voor anderhalf jaar niet? Robin, lachend: “Hij kreeg dat er niet doorheen.....Bizar natuurlijk. Maar in die vier maanden ging het gelukkig goed. We wonnen de beker. Het ging zo goed dat Feyenoord vroeg of ik alsjeblieft nog een jaar wilde blijven. Zo eindigde mijn carriere toch zoals ik had gehoopt.” Kriebels Robin begint meteen te lachen als hij terugdenkt aan de eer­ ste ontmoeting met Bouchra. “Bouch had haar pyjama aan!” De topscorer aller tijden van het Nederlands elftal kijkt glunderend opzij naar zijn vrouw als hij het zegt. “Ik was in de auto gesprongen, moest snel nog even iets afgeven,” verklaart Bouchra. Robin gaat er even goed voor zitten in Hotel New York. Enthousiast begint hij te vertellen. “Ik had al over Bouch gehoord van een gezamenlijke vriend, die destijds bij haar in de klas zat. Hij zei tegen mij: ‘Zij is echt helemaal jouw type.’ En het volgende dat hij zei was: ‘Maar vergeet het verder maar, want Bouchra is helemaal out of your league.’ Een paar weken nadat hij dat had gezegd, zaten we samen in de auto. En ja hoor, Bouchra kwam toevallig voorbij. ‘Dat is haar nou,’ zei hij. Ik riep meteen: er achteraan!” Bouchra: “Ineens stopte Robin voor m’n neus. Stond ik daar dus in m’n pyjama...” Robin: “Nadat we elkaar heel kort hadden gesproken, stapten we weer in de auto. Die vriend vroeg: ‘En?’ Ik antwoordde: wat een topper! Nou, en nu zitten we hier bijna negentien jaar later samen tegenover jullie.” Wat vind je zo leuk aan haar? Bouchra, lachend: “Heb je een half uurtje?” Robin: “Heel veel vind ik leuk aan Bouch. Ik vind haar sowieso heel erg knap. Ze is echt, puur, eerlijk, superbehulpzaam en een fantastische moeder. Alles wat ik in een vrouw zoek, heeft zij. Ik kan met haar lachen en huilen.” Bouchra: “We hebben samen zoveel meegemaakt, hebben zo’n hechte band.” Robin: “Als ik denk aan de beginjaren: dat was pure passie. We voelden meteen dat het goed zat, wilden gewoon samen zijn. De verliefdheid van toen is overgegaan in houden van, maar wat ik vanbinnen voel als ik Bouch zie, is nooit veranderd.” Bouchra: “Dat verliefde gevoel komt met fases terug. Als jij iets liefs doet, dan is dat er meteen weer. Of als ik hem met onze kinderen Shaqueel en Dina om zie gaan; zo mooi. Daar kan niets tegenop.” Robin: “Als ik jou zie shinen, dan voel ik meteen weer kriebels. Bouch heeft door de jaren zo vaak aan mij en de kinderen gedacht; nu is het tijd dat ze meer aan zichzelf denkt.” Bouchra: “Het mooie aan Robin is: hij zegt dit ook gewoon als we met z’n tweeën zijn. Dat hij zo puur is, vind ik zo mooi aan hem. Robin heeft zo’n goed hart. Daarnaast is hij ook nog eens slim en knap. We zijn echt maatjes.” Robin: “Soms zitten we urenlang te kletsen aan de keukentafel. Dat vind ik echt qualitytime. We zijn geen stel dat elke avond om zeven uur met de pantoffeltjes aan op de bank zit om een serie te kijken. Het is wel gebeurd dat we in een restaurant zaten en we een ouder stel zagen dat een half uur lang zonder iets te zeggen voor zich uit zat te staren. We zeiden tegen elkaar: komt er een dag dat wij elkaar niets meer te melden zullen hebben? We blijven altijd praten, vinden het niet erg om onze gevoelens uit te spreken; dat is onze kracht. Ook kunnen we het met elkaar oneens zijn, staan allebei voor onze mening en kunnen best pittig en direct zijn. Maar ook dan lukt het ons terug te grijpen naar dat gevoel van per se samen willen zijn.” Wat is jouw grootste ergernis aan Robin? Robin, lachend: “O jee.” Bouchra: “Nou... dat hij soms zo slordig is. Ook in zijn afspra­ken. Dan roep ik: zet het nou in de agenda!” Robin: “Bouch is heel erg van de structuur. Dat wil ik, nu ik ben gestopt met voetbal, juist niet. Ik wil even genieten van die vrijheid. Ik zie wel hoe de dag verloopt. Er zijn wel een paar vaste punten, zoals de kinderen van school halen en met Shaqueel naar voetbal en met Dina naar paardrijden. Maar daaromheen wil ik vrij kunnen bewegen. En ja, het kan gebeu­ ren dat ik iemand tegenkom, waardoor ik later thuis ben. Dan loopt jouw schema in de soep.” Bouchra: “Maar ik vind ook dat je letterlijk slordig bent. Robin sport nog steeds veel. Vroeger bleef de vuile kleding achter bij de club.” Robin, lachend: “De spullen en ook het zand neem ik tegen­ woordig mee naar huis.” Bouchra: “Ik zie een spoor door het huis lopen van alle activiteiten die Robin die dag heeft gedaan. Eerst kom ik z’n tennisschoenen en outfit tegen, daarna zijn hardloopspullen, vervolgens voetbalkleding. Overal ligt wat.” Robin: 'In de laatste fase van mijn loopbaan koos ik er voor om een bal af te spelen. Dan dacht ik: leuk voor Steven Berghuis of Jens Toornstra als zij scoren' Robin: “Ik geef altijd Shaqueel de schuld.” Bouchra, lachend: “Sinds wanneer heeft Shaqueel maatje 44?” Robin: “Maar als je op één dag eerst een bruggenloop doet, daarna padel speelt en vervolgens nog een potje gaat voetbal­len, heb je telkens andere schoenen en kleding nodig...” Bouchra: “Het bed opmaken is ook een ergernis, trouwens. Dat je dat niet doet, bedoel ik dan.” Robin: “We gaan er ’s avonds toch weer in liggen?” Bouchra, lachend: “O, dan kan ik het bed ook net zo goed niet meer verschonen!” Robin: “Ja, wel verschonen... Maar van elke dag het bed opma­ ken, zie ik het nut niet zo in.” Bouchra: “Maar het kromme is dat jij weleens hebt toegegeven dat je het lekker vindt als het bed helemaal strak is opgemaakt en de kussens goed liggen.” Robin: “Dat is waar.” Bouchra: “Nou, ik vind dat ook fijn. Dit zijn dus die discussies die we soms hebben.” Robin, lachend: “In coronatijd heb ik mezelf een nieuwe naam gegeven: niet papa, maar mapa. Mapa doet de was. O nee, niet de was... Maar mapa ruimt wel de vaatwasser uit.” Bouchra, lachend: “Nog zoiets! Robin vertelt het altijd als hij iets heeft gedaan in het huishouden en geeft zichzelf dan ook nog eens een compliment. Dan roept hij: ‘Heb je de vaatwas­ ser gezien? Die heb ik al uitge­ruimd.’” Robin, gierend: “Daarna zeg ik: Bouch, als je de kattenbak wil verschonen... Dat hoeft dus niet meer, want dat heb ik ook al gedaan.” Bouchra: “Moet ik ook telkens gaan benoemen wat ik allemaal heb gedaan?” Erger jij je ook weleens ergens aan bij Bouchra? Robin: “Ehhh...” Bouchra, lachend: “Dat kan niet.” Robin, glimlachend: “Nee, ik erger me nergens aan bij Bouchra. Hooguit aan een paar kleine dingetjes...” Bouchra: ''Ik weet al waar jij je aan ergert bij mij. Mijn eerste antwoord op een voorstel van jou luidt te vaak: 'nee'. Robin: ''Ik heb soms een spontaan idee...'' Bouchra: ''Jij bent zo impulsief'.'' Robin: ''Dat is mannen eigen, denk ik. Als ik een idee heb, wil ik dat meteen uitvoeren. Ik wil eigenlijk dat jij zegt: 'Wat een goed idee heb jij!''' Helden Magazine 53 Het eerste gedeelte van het verhaal van Robin en Bouchra van Persie komt voort uit Helden Magazine nummer 53. In de 53ste editie verbindt niet alleen het zwemmen Femke Heemskerk, Kira Toussaint en Ranomi Kromowidjojo, maar ook het feit dat ze alle drie bijna gelijktijdig ten huwelijk zijn gevraagd. Daarnaast vertellen Joël en Naomi Veltman hoe zij er in goede en slechte tijden voor elkaar zijn, laat Guus Hiddink zijn licht schijnen over de rentree van Arjen Robben, Oranje en racisme én schittert aanstaande moeder Stefanie van der Gragt in de rubriek ‘Leeuwinnen in het Rijks.’ Verder in de 53ste editie van Helden spraken we met ploeggenoten met hetzelfde doel: Tom Dumoulin en Primoz Roglic. Blikten we met Laurens ten Dam terug op zijn loopbaan én vertelt Lorena Wiebes openhartig over de drugsverslaving van haar broer en hoeveel impact dat op haar en het gezin heeft gehad. Ook ging Helden langs bij de familie van den Goorbergh. Zonta van den Goorbergh wil in de voetsporen van zijn vader, oud-MotoGP-coureur Jurgen van den Goorberght, treden. De pas vijftienjarige Keet Oldenbeuving werd in 2019 Europees kampioen en won de NOC*NSF Young Talent Award. Theo Lucius voelt vijftien jaar na het mislopen van de Champions League-finale nog steeds de kater.Victoria Koblenko ging langs bij oud-voetballer Bryan Roy én Tessie Savelkouls raakte op 9 februari dit jaar zwaar geblesseerd, de kans dat ze ooit nog kan judoën is klein. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Fabio Jakobsen (22) is de rising star van het Nederlandse wielrennen. Als eerstejaarsprof versloeg de sprinter van Deceuninck-Quick Step in 2018 zo’n beetje alle topspurters van het peloton. Begin dit jaar was het op zijn eerste koersdag weer raak. Wij legden hem een lijstje namen voor. Van Mathieu van der Poel tot Dylan Groenewegen. FABIO CASARTELLI “Ik ben geboren in augustus 1996. Een maand eerder werd Casartelli, de voormalig olympisch kampioen die in de Tour de France van 1995 was verongelukt, groots herdacht in Frankrijk. Mijn moeder was zwanger van mij en zat samen met mijn vader voor de televisie. De naam Fabio bleef hangen en zo ben ik naar hem vernoemd." "Vorig jaar was ik door de NOS uitgenodigd om te gast te zijn in het tv-programma De Avondetappe. Precies op de dag dat de Portet d’Aspet, de berg waar Casartelli in de afdaling om het leven kwam, in het parcours zat. Bij de plek van het ongeluk staat een monument ter nagedachtenis aan hem en daar wilde ik graag heen. Toen ik er aankwam, was er een behoorlijke groep mensen en stonden er lange tafels met eten en drinken. Eigenlijk wilde ik even in de anonimiteit bij het monument kijken, een foto maken en voor mezelf een momentje van stilte houden, maar ik was samen met een cameraman en geluidsman van de NOS en we vielen snel op. Er kwam een vrouw naar ons toe die vertelde dat de ouders van Casartelli er ook waren. Dat was wel even slikken. Zoals elk jaar als de Tour over de Portet d’Aspet gaat, waren ze met een bus vol familie en vrienden vanuit Italië naar het monument gekomen. Het was bijzonder om de ouders van Casartelli te ontmoeten. Zijn moeder had tranen in haar ogen en pakte me bij m’n wang. Dat deed me wel wat. Ik had een T-shirt van Quick-Step aan en toen ze op het logo wees, begreep ze dat ik een wielrenner was. Je zou kunnen zeggen dat ik met mijn donkere haar en op dat moment redelijk gebruinde huid op een halve Italiaan leek. Ik denk dat die ouders een soort evenbeeld van hun zoon zagen. Ze pakten me beet en we gingen samen op de foto. Het was indrukwekkend. Niemand wist dat ik naar Casartelli was vernoemd, dat kwam pas bij De Avondetappe ter sprake. Mijn ouders vonden het erg mooi toen ik ze vertelde wat ik had meegemaakt. Toen ik werd geboren hadden ze nooit kunnen bedenken dat ik ooit op die plek de vader en moeder van Casartelli zou ontmoeten.” MATHIEU VAN DER POEL “In de jeugd heb ik bij het veldrijden redelijk vaak achter hem aan gereden. Ik was dertien, Mathieu veertien. Hij was toen al niet te houden. Een supertalent. Heel bijzonder dat hij vorig jaar Nederlands kampioen op de weg, de cross én op de mountainbike werd. Ik herinner me van vroeger nog een cross over een vrij vlak parcours rond een kasteel. Mathieu won met een minuut voorsprong. Ik zat in een groepje daarachter en sprintertje als ik toen al was, wist ik tweede te worden. Dichterbij ben ik nooit meer gekomen. Naast het fietsen deed ik ook aan voetbal en schaatsen. Bij voetbal lag de uitkomst van de wedstrijd alleen niet volledig in m’n handen en daar had ik moeite mee. Schaatsen was enorm saai met steeds hetzelfde rondje rijden. Daarom ging ik voor het fietsen. Veldrijden was een uur lang actie met modder, zand, balkjes, bochten en springen. Ik vond veldrijden leuker dan de weg. Hoewel ik als tweedejaars junior internationaal aardig kon meekomen bij de cross, won ik op de weg een paar koersen en reed korte uitslagen in enkele grote wedstrijden. Daardoor kwam ik als belofte bij SEG Racing Academy terecht en kreeg ik oud-baanwielrenner Peter Schep als trainer. Vanaf dat moment stopte ik met veldrijden. In mijn tweede seizoen bij SEG werd ik Nederlands kampioen bij de beloften en won ik de Slag om Norg. Ik had voldaan aan de eisen die mijn managers hadden gesteld om mogelijk al prof te kunnen worden. Maar de interesse bleef vaag en daarom besloot ik nog een jaar bij SEG te blijven. Achteraf was dat de juiste keuze. Vanaf de start van 2017 begon ik met winnen. Ik prolongeerde mijn Nederlandse titel en werd benaderd door Roompot. Toen wist ik dat het goed zat en dat ik prof kon worden. Later bleken ook LottoNL-Jumbo en Quick-Step serieuze interesse te hebben. Dat had ik nooit verwacht.” Helden Magazine 46 Het eerste gedeelte van het verhaal van Fabio Jakobsen komt voort uit Helden Magazine 46 waar Tom Dumoulin de cover siert. Dumoulin vertelt over zijn huwelijk en hoe hij besloot het plan om helemaal voor de Tour te gaan in 2019 aan te passen ‘’De Giro winnen is fantastisch, maar trouwen gaat verder dan dat’’. Verder in de 46ste editie van Helden, Lieke & Sanne Wevers vertellen openhartig over de moeilijke tijd, baanwielrenner Harrie Lavreysen over goud op het WK en de Spelen in Tokio, oud-voetballer Jaap Stam blikt terug op voorgaande hoofdstukken in zijn leven, het dynamische Laura & Lisanne de Witte, beachvolleybalsters Marleen van Iersel & Joy Stubbe, oud-basketballer Michael Jordan, voetbaltrainer José Mourinho, Cor van der Geest over zijn zoons Elco en Dennis, turner Casimir Schmidt, voetballer Dusan Tadic, en Victoria Koblenko ging langs bij coureur Tom Coronel. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Memphis Depay verkeert in topvorm. De bijna 25-jarige voetballer is niet meer weg te denken uit de spits van het Nederlands elftal en blinkt wekelijks uit bij Olympique Lyon. Dat dankt hij ook aan het geloof. We gingen bij Memphis op bezoek in Frankrijk, fotografeerden hem in een 19e-eeuwse kerk en legden hem elf uitspraken voor. ‘Later als ik groot ben, kijkt u ook naar mij op televisie als ik voetbal.’ - Een jonge Memphis tegen zijn opa van moederskant, Kees Schensema - “Dat ik profvoetballer wilde worden, wist ik altijd al. Dat riep ik ook. ‘Ga er maar voor,’ zei m’n opa, hij geloofde in me. Hij kwam altijd kijken bij m’n wedstrijden en bracht me vaak naar m’n trainingen in de jeugd bij Sparta. Inmiddels is m’n opa overleden, maar ik weet zeker dat hij in de hemel is. M’n oma leeft nog, ik zie en spreek haar vaak. Een tijdje geleden was ze nog met m’n moeder in Lyon. Ze is nog fit en enorm fanatiek. M’n opa en oma zijn heel belangrijk voor me geweest. Ik heb nog een jaar bij ze gewoond in Moordrecht, toen m’n moeder een break nodig had van de ellende die haar was overkomen. We hebben geen makkelijke tijd gehad nadat m’n vader ons verliet op m’n vierde. Ooit ga ik naar buiten brengen wat er precies is gebeurd, zodat mensen me beter begrijpen. Hopelijk kan ik daarmee kinderen inspireren die opgroeien met heftige dingen zoals geweld en mishandeling. Dat heb ik ook meegemaakt. En dan doel ik niet op m’n eigen vader, maar de tweede man van m’n moeder, m’n toenmalige stiefvader. Tja, m’n moeder was niet bepaald gelukkig in haar keuzes toen ze jong was. M’n opa was al die tijd onze rots in de branding. M’n moeder en ik konden altijd op hem leunen. Ik viste met m’n opa en we speelden spelletjes. Maar hij was ook streng. Ik weet nog dat ik een keer een grote mond opzette tegen m’n moeder en hij me een harde schop gaf. Voetbal was m’n uitlaatklep in die tijd. Daarin kon ik m’n emoties kwijt. Het voelde als een ontsnapping uit m’n leven. Als het op school of thuis niet goed ging, was er altijd nog voetbal. Ik dacht nooit: wat als ik geen profvoetballer word? Er was geen andere optie. ‘Waar wil je later voetballen?’ werd me gevraagd. Bij het Nederlands elftal, riep ik dan. Patrick Kluivert was m’n grote voorbeeld. Op straat noemden ze me ook altijd Kluivert. Ik had hetzelfde kapsel. Ik was altijd buiten en voetbalde met oudere jongens. In Moordrecht kwamen alle culturen samen, toch werd ik gepest om m’n huidskleur. ‘Hé zwarte,’ of ‘aap’ werd er geroepen. Tegen oudere jongens kon ik niet zoveel. Ik vond het triest, maar dealde ermee. Door van me af te bijten en ja, door soms ook te vechten. Veel jongens op straat waren baasjes, hadden temperament, net als ik. En dat liep weleens uit de hand. Maar ik ben nooit opgepakt door de politie. Haha, ik was te snel.” ‘Een tweede Memphis vind je nooit.’ - Voormalig PSV-trainer Phillip Cocu in een persconferentie voor de laatste thuiswedstrijd van Memphis bij PSV op 8 mei 2015 - “Phillip Cocu heeft veel voor me betekend. Hij liet me vrij. In het veld, maar ook daarbuiten. Cocu wist dat ik belangrijk was voor het team, maar ook hoe hij me moest triggeren. Als ik vrijheid en verantwoordelijkheden krijg van een trainer, wil ik voor hem strijden. Ik voelde bij Phillip dat het vanuit z’n hart kwam. Hij beschermde me altijd, vooral in de media. Ik weet nog dat ik een keer vijf wedstrijden achter elkaar niet had gescoord. Hij nam het voor me op, zei iets van: ‘Dit is mijn speler en ik geloof in hem.’” Hoe belangrijk is hij geweest voor je doorbraak? “Toen Fred Rutten werd ontslagen en Cocu interim-coach werd, nam hij me vast op in de selectie. Ik bewees mezelf al in de trainingen, Cocu hielp me door me invalbeurten te geven. Dat betekende veel voor me en hij zag dat ook aan me. Dat jaar scoorde ik ook al geregeld. Het jaar erna werd Dick Advocaat coach en scoorde ik minder. Bij Advocaat moest ik wachten op m’n kans, ik wist dat hij zo met jonge voetballers omging. Hij gaf me wel speelminuten, maar onder Cocu voelde het anders. Hij kon me raken, ik voelde me gewaardeerd, heb nog steeds af en toe contact met hem.” ‘God was er altijd al voor mij. Ik was er alleen niet voor hem. Iemand heeft mij anderhalf jaar geleden naar hem gebracht. Daardoor ben ik veranderd in positieve zin.’ - Memphis op 29 april 2018 in de Volkskrant - “Ik ben opgegroeid met de christelijke kerk. Vroeger ging ik er iedere zondag met m’n moeder naartoe, met een voetbal onder m’n arm. Ik herinner me vooral de kinderdienst. We mochten knutselen of kregen snoepjes. Thuis las m’n moeder me voor het slapen voor uit de Bijbel. Ik werd vrij snel volwassen door alles wat er is gebeurd in m’n leven, daardoor raakte ik ook in de knoop met mezelf en verloor God uit het oog. Ik bad niet consequent, las maar af en toe de Bijbel. Naarmate ik ouder werd, besefte ik dat God er wel altijd voor mij was geweest op momenten dat ik in de problemen zat, maar andersom niet. Zo’n twee jaar geleden, toen ik bij Manchester United speelde, heb ik Thomas Kemp leren kennen. Hij werkt met atleten over de hele wereld, onder wie voetballers en American footballers uit de NFL. Hij heeft een sterke band met God, hoort en ziet dingen. Dankzij hem heb ik het geloof weer opgepakt. Ik ben geen strenge christen, hoef niet iedere zondag naar de kerk. Voor mij is het spirituele aspect belangrijker. Het gaat mij erom dat ik God leer kennen. Dat kan ook thuis. Door het geloof heb ik mezelf weer leren kennen. Dat zie je ook terug op het veld. Vroeger trainde ik altijd extra, op het veld mocht niemand beter zijn dan ik. Ik was zo competitief. Misschien kregen mensen daardoor wel een negatief beeld van mij. Dat heb ik nu niet meer. Ik wil nog steeds winnen, maar ik speel nu met een glimlach, voor God. Ik ben met niemand in competitie, dat werkt.” Ben je daardoor ook een leuker mens geworden? “Er is een periode geweest dat ik koud en kil was. M’n goede vrienden wisten wel hoe ik in elkaar zat, hoeveel liefde ik in me had. Het verschil is dat ik het nu ook meer aan de buitenwereld laat zien. Ik wil meer liefde geven aan de wereld. Mensen zijn door alle drukte te veel met zichzelf bezig. Ik voel me nu prettiger en minder snel aangevallen dan vroeger. Love your neighbor as yourself, zegt de Bijbel. Ik hou van mezelf en dat wil ik naar andere mensen uitstralen en uitspreken. Via social media kan ik alleen al miljoenen mensen aanspreken.” De Memphis die naar Ghana ging om dove en blinden kinderen te helpen, is dat de Memphis die je wilt uitstralen? “Ook, ja. Thomas attendeerde me erop. ‘Je moet wat doen met blinden en doven. Dat wil God.’ Later, door de manier waarop ik m’n goals begon te vieren, viel ineens het kwartje. Als ik scoor, stop ik m’n vingers in m’n oren. Daarmee laat ik zien dat ik doof en blind ben voor de wereld. In positieve zin. Zo kan ik me focussen op de goede dingen, op God. Ineens voelde ik toen: ik wil dove en blinde kinderen helpen. Dat doe ik nu met m’n Memphis Foundation. Ik ben in Ghana, het land van m’n vader, begonnen. Dove en blinde kinderen worden daar weggestopt, terwijl zij ook talenten hebben. Het heeft me doen inzien dat wij echt niet mogen klagen, al is het alleen maar omdat wij in een land worden geboren waar meer mogelijkheden zijn. Ik wil hen ook mogelijkheden geven, op het gebied van muziek, opleiding en sport. Uiteindelijk willen we in veel meer landen actief zijn. Hoe gaaf zou het zijn als de kinderen die we helpen uiteindelijk ook op de Paralympische Spelen terechtkomen?” Heeft je eigen liefdesleven ook met je persoonlijke groei te maken? Je was vorig jaar verloofd met Lori Harvey, maar je vertelt er nooit over... “Nee, ik wil ook niet over Lori praten. Mensen kennen die situatie niet en daar wijd ik ook niet over uit. Ik ben geworden wie ik ben door God. Zowel in als naast het veld.” ‘Hij staat open voor me. Ik heb wel een klik met hem.’ - Louis van Gaal, Omroep Brabant 1 juni 2014 - “Ik denk dat Van Gaal wel een zwak voor me had in die periode rond het WK. Later bij Manchester United botsten we geregeld. En als het botst met Van Gaal zitten er niet twee kanten aan een verhaal. Er is alleen zijn kant. Ik heb goede en minder goede herinneringen aan hem.” 'Als het botst met Van Gaal zitten er niet twee kanten aan een verhaal. Er is alleen zijn kant. Ik heb goede en mindere goede herinneringen aan hem' Die minder goede herinneringen begonnen in Manchester? “Op het WK in 2014 speelde ik vrij en onbevangen. Ik had niks te verliezen. Maar daarna bij Manchester United wilde ik ook eigen keuzes maken in plaats van altijd te moeten luisteren en met opdrachten te moeten spelen. Natuurlijk wilde ik onbevangen spelen, zoals bij PSV onder Cocu, maar dat lukte niet. Ik denk dat Van Gaal met het hele team niet blij was, en natuurlijk verwachtte hij ook meer van mij. Uiteindelijk was hij maar een jaar m’n trainer bij Manchester, het is moeilijk om er iets zinnigs over te zeggen. Ik neem in elk geval de schuld op me, heb niet goed gepresteerd. Ik wilde me te graag bewijzen, laten zien hoe goed ik was. Het ging om mij als persoon en ik gaf God geen glorie, speelde niet uit dankbaarheid. Bij PSV was ik ook nog niet heel erg met God bezig, maar dat was anders. Ik was PSV zelf ontgroeid. Het is niet dat er dingen zijn gebeurd die disrespectvol waren. Maar de klik die Van Gaal en ik daarvoor hadden, ebde in dat jaar weg.” Je zat altijd bij de selectie, behalve bij de FA Cup-finale. Vond je dat niet disrespectvol? Juist op Wembley mocht je niet op de bank zitten... “Dat heb ik wel als een vernedering opgevat. Maar die keuze was voor hem de goede, want de finale wonnen we.” Hoe kijk je terug op die periode in Manchester? “Ik was er niet gelukkig, vooral niet met mezelf. Ik probeerde te zijn hoe anderen me graag willen zien, daardoor was ik mezelf kwijt. Daar heb ik van geleerd en daarom kijk ik er op persoonlijk vlak toch met een positief gevoel op terug. Maar op voetbalgebied weet iedereen dat ik veel beter kon. Ik ben nu een heel andere speler dan toen.” ‘Hij zei dat hij zijn achternaam niet op zijn shirt wilde. Ik voelde me verschrikkelijk toen ik dat hoorde. Ik zou graag weer met hem in contact komen, ik mis hem enorm.’ - Vader Dennis Depay op 4 februari 2016 in The Sun - “Ik vond het vroeger niet fijn als mensen riepen: ‘Hé, Depay!’ De belangrijkste Depay in m’n leven was er niet. Ik voelde me beledigd als ik zo genoemd werd. Daarom koos ik voor Memphis op m’n shirt. Waarom m’n vader bij ons was weggelopen, weet ik niet, ik was daar lang gefrustreerd over. Waarom kunnen we er niet samen uitkomen, dacht ik, is vluchten de enige optie? Uiteindelijk, doordat ik rust vond in God, besloot ik m’n vader te vergeven. Ik dacht: stel dat een van ons komt te overlijden en we hebben het nooit goed gemaakt, dan krijg ik spijt. Zo’n anderhalf jaar geleden heb ik hem opgebeld. Ik wachtte hem op bij z’n werk, een stroopwafelfabriek in Moordrecht. Ik zei dat ik het hem vergaf. Hij was blij en we hebben op straat voor elkaar gebeden. Ik begrijp nog altijd niet waarom hij is weggelopen, maar dan kun je nog steeds mensen vergeven. Iedereen maakt fouten.” Hoe is jullie contact nu? “Ik spreek hem eens in de zoveel tijd. Een maand geleden belde ik hem nog vlak voor een wedstrijd. Ik keek op m’n hotelkamer naar een kerkdienst op YouTube van T.D. Jakes, een Amerikaans-Nigeriaanse pastoor. Z’n diensten zijn heel spiritueel. Ik zag een man in de kerk zitten die enorm begon te huilen. Ik herkende m’n halfbroer daarin, de andere zoon van m’n vader. Toen ik twee was, hebben we hem opgehaald uit Ghana, samen met m’n halfzus. Hij was toen tien. Ik begon te bidden voor hem en ineens brak ik, ik kon niet meer stoppen met huilen. Daarna belde ik m’n vader om te vragen hoe het met m’n broer ging. Hij zit nu al een tijd in de gevangenis. Jaren geleden, toen ik nog bij PSV speelde, zat hij in de zwaarbewaakte gevangenis in Vught. Dat was de laatste keer dat ik hem heb gezien. Helaas kan ik hem niet helpen op dit moment, ook financieel niet. M’n broer moet spiritueel geholpen worden, hij moet eerst z’n rust vinden. M’n vader zei dat het goed met hem ging. Ik wil hem in 2019 opzoeken. Ik heb deze gevoelens nog nooit zo uitgesproken, omdat ik niet wil dat hij zich hierdoor schuldig gaat voelen. Dat hij het gevoel heeft dat hij z’n broertje in de steek heeft gelaten. Met m’n halfzus heb ik op dit moment geen contact. Ook dat komt wel. Met haar gaat het goed, ze is getrouwd en heeft een gezin. Ze is gelukkig, dat is het belangrijkste.” Kan je je voorstellen dat je vader later een rol als opa vervult? “Nee, m’n pa is niet van de verantwoordelijkheden. Dat accepteer ik nu van hem. En als hij wel een opa wil zijn, dan moet het op een natuurlijke wijze gaan. Maar van mij hoeft het niet.” ‘Je moet spelers aan de hand nemen. Ze moeten soms wat liefde krijgen. Dat is onze rol. Maar we moeten ze ook kunnen vertellen wanneer iets niet goed is.’ - Olympique Lyon-trainer Bruno Génésio over Memphis tijdens een persconferentie, 2 november 2018 - “M’n huidige trainer begint me na twee jaar goed te kennen en weet nu ook hoe hij me moet bespelen. Hij ziet dat ik het team meeneem naar een hoger niveau.” Soms is er kritiek over je wisselvalligheid. In het Nederlands elftal blink je uit, maar bij Lyon vindt men je soms ook te onzichtbaar. Ben je het daarmee eens? “Het Nederlands elftal is een heel ander team. Zie je hoe de spelers daar naar mij zoeken? Ik ben iemand die het verschil kan maken en daar spelen we op in. Spelers als Frenkie de Jong en Georginio Wijnaldum zoeken me continu op. Bij Lyon loop ik soms wel vijftien keer heen en weer om de bal op te eisen. Bij bijna iedere goal ben ik betrokken. Dan zou je toch denken: hé, die Memphis moeten we zoeken. Maar dat gebeurt niet altijd. Daar heb ik het over met de trainer, hij ziet dat ook. Toch zijn er nog momenten dat ze me minutenlang overslaan. Dat begrijp ik niet. In het verleden speelde ik soms onder de maat. Maar dat is nu niet het geval. Ik ga niet meer door de ondergrens.” De trainer is de laatste tijd wel lovend over je. Ook de statistieken bewijzen je waarde voor de ploeg. Samen met Kylian Mbappé ben je de meest waardevolle speler van de Franse Ligue 1. En in november kwam er een lijst voorbij dat je in Europa na Luis Suárez, Lionel Messi en Cristiano Ronaldo het hoogste rendement in het kalenderjaar 2018 had. “Mooi om te zien, maar met statistieken hou ik me eigenlijk niet bezig. Als ik dat wel doe, weet ik dat ik niet goed een wedstrijd inga. Ik hou van het spelletje. Van mooi voetbal. Van tikken. Dat wil ik laten zien. Dan komen de resultaten vanzelf. Maar die bewering dat ik niet consistent zou zijn bij m’n club, kunnen jullie dus weggooien.” ‘Ja, het is een hoed. Wat doet een man met een hoed? Ik zet ’m op. Het is gewoon een hoed. Ik vind dat mooi... Wat de buitenwereld daarvan vindt, raakt me niet echt.’ - Memphis op 10 november 2015 tegen de NOS - “Opmerkingen over m’n uiterlijk of stijl hebben me nooit geraakt. Maar het raakte me wel dat ik op de voorpagina van de krant stond als schuldige van het falen van het Nederlands elftal. Omdat ik met andere dingen bezig was, zoals met een hoed, hadden we het EK van 2016 niet gehaald? Dat is bullshit, op het veld werkten we keihard. Toch was ik de boosdoener. Nog geen twee jaar daarvoor prezen de media me de hemel in tijdens het WK in Brazilië. Ik had het daar ook goed gedaan, maar het hele team deed het goed. Nu had datzelfde team gefaald. Als media schrijven dat ik slecht speel, kan ik daar prima tegen. Kritiek is nooit leuk om te horen, maar ik eis ook veel van mezelf. Maar het is heel makkelijk om je te focussen op iemand die zich op een andere manier kleedt. Vergeet niet dat we ook grote spelers hadden als Wesley Sneijder, Arjen Robben en Robin van Persie. Het hele team draaide niet.” Was je geschokt door het ontslag van Guus Hiddink? “Ik vond het fijn om met Hiddink te werken en vind het jammer dat hij niet langer de tijd heeft gekregen. Ik wist dat Hiddink in me geloofde. Hij was veeleisend, maar dat vond ik fijn. Hij gaf me de vrijheid in het veld. Ik speel op m’n gevoel. Ik kan ineens in het midden van het veld lopen, daar de bal krijgen en wegdraaien. Als je dan tegen me zegt: ‘Je moet aan de zijlijn blijven,’ werkt dat niet voor mij. Hiddink snapte dat. Hij legde de verantwoordelijkheid bij de spelers. Het pakte alleen niet meteen goed uit. Ik denk dat als hij langer de kans had gekregen, hij het om had kunnen draaien.” ‘Ik zie Memphis als mijn broertje en heb het beste met hem voor. Zolang ik kan, zal ik hem altijd blijven ondersteunen.’ - Eljero Elia op 8 april 2015 in Voetbal International - “Eljero heeft ook een belangrijke rol gespeeld in m’n leven en me liefde gegeven toen ik jong was. Na het EK onder 17 dat we wonnen, nam hij contact met me op. Hij was weg van m’n spel. Eljero haalde me daarna een keer op in de stad, terwijl hij allang in het Nederlands elftal speelde. Ik was denk ik 18, hij 25. Toen zijn we vrienden geworden. We hebben dezelfde interesses: mode, voetbal, muziek. En we zijn allebei op 13 februari jarig. Eljero heeft een groot hart. Hij zal me altijd steunen en dat waardeer ik enorm. Veel voetballers willen misschien wel hetzelfde doen, maar maken het gebaar niet om iemand te helpen. Eljero deed dat wel. Het kan veel met een jonge speler doen, als een oudere speler hem bevestiging geeft dat hij goed bezig is. Ik krijg ook weleens berichtjes van jonge voetballers die tegen me opkijken. Daar reageer ik altijd op. ‘Ik hou je in de gaten, vriend,’ stuur ik dan.” ‘Hij is echt heel goed en beschikt over veel vuur en overtuigingskracht. Dat is wat een rapper maakt of breekt. Het hoeft niet perfect te zijn, als het maar aankomt. Hij zou absoluut liveshows kunnen geven. Hij is geboren voor het podium.’ - Rapper Winne, 5 oktober 2018 in het Algemeen Dagblad - “Bij concerten zie je mensen die elkaar niet kennen met elkaar meezingen. Bij het Nederlands elftal zingen we het Wilhelmus mee. Muziek is de meest krachtige uiting die mensen bij elkaar brengt. Dat neem ik heel serieus. De liefde voor muziek zit in m’n familie. M’n opa Kees speelde piano en gaf ook gitaarles. M’n neefje en oom kunnen ook heel goed gitaarspelen. Als we met kerst met de familie bij elkaar kwamen, deden we hele optredens. De ene op de gitaar, de ander op de piano en ik rapte erbij. Toen nog bestaande teksten, bijvoorbeeld van Lange Frans. En als m’n moeder me naar Sparta bracht, liet ze me altijd mijn muziek draaien. Ik was de hele weg aan het zingen en rappen. Vorig jaar had ik een idee en nam ik contact op met Winne. Ik rapte ook altijd op z’n teksten. We spraken af en hadden een klik. Hij begreep wat ik wilde maken, dat is samengekomen met m’n stichting in Ghana en het nummer dat we samen uitbrachten. Muziek en voetbal gaan bij mij hand in hand. Ik ben niet 24 uur per dag bezig met voetbal. Als ik tussendoor muziek maak, wil het niet zeggen dat ik me niet honderd procent focus op voetbal. Muziek is juist een reden dat ik goed speel. Ik schrijf dagelijks teksten, thuis en soms in de studio. Voor mij is het een soort therapie, iets dat m’n hoofd leeg maakt. Ik ben er goed in, waarom zou ik dat dan niet naar buiten brengen? Ik kan en wil er mensen mee inspireren. Ik heb al visioenen gehad dat ik ooit in een uitverkocht Philips stadion ga optreden. Het gaat dus gebeuren, misschien al wel tijdens m’n voetbalcarrière.” 'Toen ik nog bij PSV speelde, zat m'n halfbroer in de zwaarbewaakte gevangenis in Vught. Dat is de laatste keer dat ik hem heb gezien' ‘Misschien een generatiekloofje, maar dit is toch gewoon verschrikkelijk.’ - Ex-international Rafael van der Vaart op 25 november 2018 in Studio Voetbal bij de NOS - “Rafael reageerde op m’n Instagram video waarin ik in een rap vierde dat ik vijf miljoen volgers had en een sigaar opstak. Hij mag dat verschrikkelijk vinden.” Hoe bewust ben jij je van je imago? Je weet dat je reacties ontlokt als je als profvoetballer een video opneemt met een sigaar in je hand. “Als je op Google zoekt naar foto’s van vroeger, zie je dat spelers zelfs in de dug-out rookten. Ik ben helemaal geen roker, maar stak een sigaar op om iets te vieren. Dat zie je spelers ook doen bij een huldiging als ze kampioen zijn geworden. Het was leuk bedoeld. Maar ook als een excuus om m’n talent te laten zien: ik wil laten zien dat ik ook goed ben in het maken van muziek. De video is 3,5 miljoen keer bekeken en onder de reacties staan berichten van Marcelo van Real Madrid, Patrice Evra en Neymar liketen het. Dat zegt genoeg, toch? Ik ben een jongen die andere dingen leuk vindt dan Van der Vaart. Het is inderdaad een generatiekloof. Ik zou zeggen: kijk er niet naar, erger je niet. Maar ga niet zeggen dat ik geen voorbeeld ben als ik zo’n video online zet. Dit is hoe ik leef, misschien komt het een tikje nonchalant over, maar dat ben ik niet. Ik weet dat ik voor de buitenwereld soms apart kan zijn en dat mensen me daarom niet begrijpen. Ik ben ook wel een apart figuur. Dat is niet bewust, ik ben mezelf. Dat ik misschien niet voldoe aan het ideale plaatje, is iemand anders zijn probleem.” Waar staat die tatoeage van de leeuw op je rug voor? “Ik zie mezelf als een leeuw. Als Oranjeleeuw, maar ook als king of the jungle. De leeuw is een prachtig beest, ik ben dat ook. Ook ik heb moeten overleven. Het was lang niet vanzelfsprekend dat ik sta waar ik nu sta. Ik heb veel mensen zien afdwalen, het verkeerde pad zien kiezen. Bovendien was The Lion King m’n lievelingsfilm. Ik liep vroeger kruipend en brullend over de vloer, deed net alsof ik een leeuw was. Ik heb ook een tatoeage van Simba op m’n pols. In de zomer komt er een nieuwe animatiefilm uit van The Lion King. Krijg ik nu al de kriebels van.” ‘Memphis heeft vrijheid nodig om het beste uit zichzelf te halen. En dat kan hij in dit elftal. Daar heeft dit elftal ook behoefte aan.’ - Ronald Koeman tijdens een persconferentie van het  Nederlands elftal in oktober 2018 - “Ronald Koeman heeft me in de spits gezet, daar ben ik blij mee. Hij vertelde wat hij van me verwachtte op die positie. Dat heb ik op mijn manier ingevuld. Hij heeft me vrijgelaten en dat pakt goed uit. Ik speel nu op m’n ultieme positie, een vrije rol achter de spits of in de spits. Dat is voor andere clubs misschien ook een eyeopener. Ik ben niet een echte linksbuiten. M’n trainer bij Lyon ziet dat gelukkig nu ook, bij Lyon speel ik ook niet meer als linksbuiten. De manier waarop Koeman werkt, vind ik fantastisch. Hij weet me altijd te raken. Hij geeft me een gevoel waardoor ik denk: ik wil voor jou door het vuur, voor jou vechten. En als je dat weet te creëren bij spelers, kan dat heel goed uitpakken.” Symboliseer jij de wederopstanding van het Nederlands elftal, samen met Virgil van Dijk? “Ik heb altijd al een speler willen zijn waar een team op kan bouwen, ook als het wat minder gaat. Ik hoop dat dat eruit blijft komen. Daarnaast is Virgil een beest achterin. Hij draagt het team. Maar ook jongens als Frenkie de Jong doen dat. Hij creëert rust in het team, lokt spelers met de bal. Dat is bepalend voor de opbouw. Hij voedt me voorin, ik voel dat hij me zoekt.” ‘De manier waarop Koeman werkt, vind ik fantastisch. Hij weet me altijd te raken. Hij geeft me een gevoel van: ik wil voor jou door het vuur’ Hoe anders is jouw rol nu vergeleken met de periode voor Ronald Koeman? “Koeman zei: ‘Memphis is een van de eerste spelers die ik in de opstelling zet.’ Dat zegt alles over m’n rol in het veld. Maar de groep verlangt nu van iedereen een andere rol. Voorheen had je de oudere spelers en de jongeren. Er was maar een kleine tussengeneratie. De jonge spelers voelden niet de vrijheid om inspraak te hebben. Robben en Sneijder hadden het voor het zeggen. Logisch, want zij hadden enorm veel ervaring en een prachtige carrière. Maar zij hebben de weg nu vrijgemaakt voor ons. Geweldig.” Wat wil jij nog bereiken op voetbalgebied? “Ik wil prijzen winnen. Ik geloof echt dat we met het Nederlands elftal wat moois kunnen neerzetten. Iets dat de hele wereld niet ziet aankomen, als we daarin zelf maar geloven. Maar we moeten bescheiden blijven. We zijn net de goede weg ingeslagen en nog aan het bouwen. Daarnaast wil ik deze zomer weer een transfer naar een topclub maken. Lyon is een grote club, maar behoort niet tot de vijf beste van Europa. Ik wil naar een club als Real Madrid, Barcelona, Chelsea, Manchester City, Paris Saint-Germain of Bayern München... Ik wil naar een stad die bij me past en een club die bij me past, naar een ploeg die echt wil voetballen. Altijd praat ik over Real Madrid, een koninklijke club. Witte shirts met goud, gruwelijk. Maar ik focus me op het nu bij Lyon en dan zien we wel waar ik terechtkom.” Helden Magazine 45 Het verhaal van Memphis Depay komt voort uit Helden Magazine 45 waar hij de cover siert. Depay laat zin wie hij echt is. Een verhaal over het geloof, zijn jeugd, familie, imago, Oranje en Louis van Gaal. Verder in de 45ste editie van Helden, Rico Verhoeven en Max Verstappen gingen de verbale strijd met elkaar aan, schaatser Kai Verbij over de Spelen en de Europese titel sprint, Jac Orie is een garantie voor succes, schaatsster Antoinette de Jong over haar jeugd waarin ze werd gepest om haar rode haren, de grondlegger van het shorttracksucces Jeroen Otter, baanwielrenster Kirsten Wild, tennisser Alexander Zverev, en wielrenner Lars Boom ging in gesprek met Victoria Koblenko. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.