Twaalf jaar lang speelde Ryan Gravenberch (21) in een Ajax-shirt. Hij groeide in Amsterdam uit tot een ster en werd als basisspeler tweemaal landskampioen. Vol goede moed vertrok hij vorige zomer naar Bayern München. Het werd een jaar met hoge pieken, diepe dalen, en vol levenslessen. In aanloop naar het nieuwe seizoen legden wij de middenvelder vijf stellingen voor. Bij Bayern München ben ik gelukkig “Niet helemaal. Maar ik ben ook niet ongelukkig in München, hoor. Als ik mezelf een cijfer moet geven? Dan toch wel een 7,5,” zegt Ryan Gravenberch lachend. “Ik kijk met mixed feelings terug op vorig seizoen. Ik hoopte dat ik meer zou spelen dan ik heb gedaan.” Vanaf zijn achtste speelde Ryan bij Ajax. Op zestienjarige leeftijd debuteerde hij in het eerste elftal. Onder succescoach Erik ten Hag groeide hij uit tot een vaste waarde op het middenveld. Driemaal won hij de landstitel, in zijn laatste twee seizoenen als basisspeler. In 2022 beschikte Ryan nog over een eenjarig contract. Hét moment om te vertrekken, toch? “Bayern München kwam op mijn pad. Een topclub in het buitenland, iets waar ik als jongetje van droomde. Ik wist heus wel dat ik niet meteen basisspeler zou zijn, maar ik had wel verwacht dat ik meer kansen zou krijgen dan ik heb gehad. Dat is ook wat we hadden afgesproken. Ik had een heel goede voorbereiding gedraaid en vond dat ik het ook wel had verdiend om meer te spelen.” Voormalig trainer Julian Nagelsmann haalde hem naar Bayern München, voor ruim achttien miljoen euro, maar stond als coach vanaf het nieuwe seizoen meteen onder druk bij Der Rekordmeister. ‘Alleen’ landskampioen worden was niet genoeg, er moest gepresteerd worden in de Champions League. Nagelsmann hield daarom vast aan zekerheid en gaf Ryan, als nieuwe speler, weinig kans. “Ik heb de coach er niet echt over gesproken, liet het een beetje gaan, was toch die nieuwe, jonge jongen. Op de trainingen heb ik keihard gewerkt en geprobeerd mezelf te laten zien.” Mentaal had Ryan het moeilijk, vooral voor de winterstop. “Er was een periode dat ik drie wedstrijden achter elkaar negentig minuten op de bank zat. Nou, dan is het wel zwaar, hoor. Ik werd best wel gek in mijn hoofd en had geluk dat mijn ouders bij mij woonden, zij zijn heel bewust met mij meegegaan. Ik weet niet wat er was gebeurd als ik daar in mijn eentje had gezeten.” Ook had hij steun aan zijn oud-ploeggenoten bij Ajax Noussair Mazraoui en Matthijs de Ligt, die tegelijkertijd aankwamen in München, en Daley Blind, die in de winterstop overstapte naar Bayern. “Het was heel fijn dat zij er ook waren. De hele voorbereiding deed ik samen met Nous. Het was anders geweest als hij er niet zou zijn geweest. Voor Matthijs was het anders, hij was basisspeler. Daley, Nous en ik zaten wat moeilijker. We trainden goed, maar konden niet zoveel. Dat was frustrerend. Want je wil zo graag.” Vanaf de winterstop bleven de resultaten uit. Bayern haalde weliswaar de kwartfinales van de Champions League na winst op Paris Saint-Germain, maar de ploeg had ook al tien punten gemorst in de competitie. In maart werd Nagelsmann ontslagen en opgevolgd door de Duitser Thomas Tuchel. “Het gekke is: de coach die mij heeft gehaald, heeft mij niet veel laten spelen. Maar de coach die vervolgens werd aangesteld heeft mij wél laten spelen. De trainerswissel pakte dus goed uit voor Ryan: “In de laatste twee maanden heb ik meer minuten gemaakt dan de hele periode ervoor. Voor de winterstop was het af en toe echt wel lastig, en werd ik soms gewoon even gek. Maar ik ben er toch weer uitgekomen, daar ben ik trots op.” Na een bizarre ontknoping op de laatste speeldag werd Bayern München voor de elfde keer oprij kampioen. Om kampioen te worden moest de ploeg zelf winnen van FC Köln en concurrent Borussia Dortmund punten verspelen. Dortmund speelde in eigen huis met 2-2 gelijk tegen Mainz. In Keulen scoorde het Duitse supertalent Jamal Musiala de winnende 1-2 voor Bayern. Ryan stond die wedstrijd in de basis. “Het was natuurlijk fantastisch om op zo’n manier alsnog kampioen te worden. Ik was er blij mee, maar ik moet eerlijk zijn: mijn aandeel in de titelrace was klein. Ik ben dan wel kampioen geworden, maar ik voel me misschien niet helemaal zo. Ik had een heel ander gevoel toen ik met Ajax kampioen werd.” Desondanks is het een verstandige overstap geweest, vindt Ryan: “Ik heb niet veel gespeeld, en op deze leeftijd hoor ik veel te spelen. Maar ik heb ook een heleboel andere dingen geleerd. Ik kwam van Ajax, waar ik alles speelde, ineens in München terecht. Op mentaal gebied ben ik zoveel sterker geworden. Nu weet ik: tegenslag hoort er nou eenmaal bij. Het loopt niet altijd zoals je graag wil.” ‘Het duurt lang voordat je mij echt boos hebt. En als ik dat ben, ben ik ook echt heel kwaad en schreeuw ik wel even. Dat is echt weleens gebeurd dit jaar’ In het tv-programma Rondo op Ziggo Sport sprak Marco van Basten zich uit over transfers van jonge spelers naar het buitenland. Hij adviseerde Ajax-verdediger Jurriën Timber, een goede vriend van Ryan: ‘Je moet er zeker van zijn dat je daar geen reservespeler wordt. De kleedkamer van elke club in het buitenland kijkt naar jou op een manier van: laat het maar eens zien dan. Als jouw medespelers niet voelen dat ze met jou beter worden, dan zijn zij allemaal tegen jou. Jij bent uiteindelijk de ‘indringer’.’ Ryan: “Daar heeft Van Basten wel gelijk in. Bij Ajax was ik een vaste basisspeler. Hier kwam ik tussen de wereldtop te zitten. Ik moest me opnieuw bewijzen in de kleedkamer. Ondanks mijn goede voorbereiding vorig jaar, waarin ik mezelf had bewezen, liep het anders. Dat hoort nou eenmaal bij de voetbalwereld. Er is hiërarchie. Dat moet je accepteren. We zijn nu weer een jaar verder, een nieuw seizoen gestart. Ik heb afscheid genomen van vorig jaar, wat geweest is, is geweest. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.” Hoe Ryan naar andere jongens kijkt die de sterren van de hemel spelen bij hun Nederlandse club en vervolgens op de bank terechtkomen in het buitenland? “Uiteindelijk denk ik dat al die jongens er beter uitkomen. Het is ook nodig om tegenslag te krijgen. Tegenslagen maken je beter.” Duitsland is als voetballand niet te vergelijken met Nederland “De Bundesliga is een stuk verder dan de eredivisie, het spel is fysieker en alles gaat sneller. Het is hier ook best wel hiërarchisch. Als jonge jongen voel je je best nederig. Je komt bij een ploeg met veel ervaren spelers, die krijgen de voorkeur. Ik voelde me weer het kleine jongetje. Dat is ook logisch.” Ook de club is anders dan Ajax. “Bayern München is nog groter en professioneler, dat zie je ook aan de fans. Er zijn zo ontzettend veel Bayern-fans. Waar je ook komt, word je herkend. Zelfs bij een op papier mindere uitwedstrijd komen ze met z’n allen.” Ryan vertelt hoe zijn leven er in Duitsland uitzag vorig jaar: “In München is niet heel veel te doen, vind ik, dus meestal was ik na de training een beetje aan het chillen thuis. Soms gingen we uit eten. Ik ging veel met Nous en Daley om, maar was ook veel thuis bij mijn ouders. Thuis kon ik relaxen of met de boys online gamen op de PlayStation. Gamen is voor mij ontspanning. ’s Avonds zorgde mijn moeder dat er lekker eten op tafel stond.” Die ‘boys’ zijn oud Ajax-ploeggenoten Jurriën Timber en Devyne Rensch, en voormalig AZ-speler Myron Boadu, die nu uitkomt voor AS Monaco. Met Timber en Rensch sprak hij ook geregeld over het teleurstellende seizoen bij Ajax. Erik ten Hag, die vorige zomer naar Manchester United vertrok, werd opgevolgd door Alfred Schreuder. Vanwege tegenvallende resultaten werd hij in januari ontslagen en opgevolgd door John Heitinga, inmiddels vervangen door Maurice Steijn. Ajax sloot het seizoen af met een teleurstellende derde plek. “Ik vond het vervelend voor ze, gunde het ze niet, ik wilde ook gewoon dat Ajax weer kampioen zou worden. We spraken er veel over. Jurriën en Devyne vertelden hoe zij erin stonden en ik vertelde over mijn situatie hier. Dat waren niet altijd de vrolijkste gesprekken. Het is lastig om uit zo’n mindere fase te komen. Ik heb ze aangemoedigd, ben ze blijven steunen en denk dat ze dat wel waardeerden.” Zonder mijn familie was ik nu geen profvoetballer geweest “Ik wilde altijd al profvoetballer worden, maar zonder mijn familie had ik het niet zo ver geschopt. Vanaf mijn vierde hebben mijn ouders me elke dag overal naartoe gebracht. Het is ook heel bijzonder dat mijn ouders speciaal voor mij naar München verhuisden. Mijn vader en moeder zijn nog steeds gelukkig samen, we vormen een liefdevol gezin.” Op IJburg in Amsterdam draaide het bij het gezin Gravenberch, bestaande uit vader Ryan senior, moeder Aretha en de broers Danzell, Elgin en Ryan, om voetbal. “Zelfs mijn moeder heeft nog gevoetbald, zij speelde bij een club in Amsterdam-Noord, waarvan ik de naam niet meer weet. Mijn vader voetbalde ook. Ik was altijd aan het voetballen op straat; met mijn vrienden op een pleintje, of met mijn broer.” Hij doelt op de acht jaar oudere Danzell, die in de jeugdopleiding bij Ajax speelde, vervolgens bij clubs als NEC, FC Dordrecht, Sparta, het Belgische KSV Roeselare en De Graafschap. Nu komt hij uit voor Karmiotissa FC op Cyprus. De vijf jaar oudere Elgin speelde bij amateurclub Zeeburgia, maar stopte na een paar jaar. Hij werkt nu in de naschoolse kinderopvang in Amsterdam. “Elgin vond ook andere dingen dan voetbal leuk. Op voetbalgebied keek ik voornamelijk naar Danzell.”Ryan begon bij Zeeburgia, maar werd al gauw opgepikt door Ajax. “Toen ik nog in de F’jes speelde, zat Danzell al in de A1 van Ajax. Ik keek enorm tegen hem op en wilde bereiken wat hij bereikte.” Of zijn oudere broers Ryan zagen als het verwende jongste broertje of als het grote voetbaltalent? Lachend: “Ik denk toch wel het voetbaltalent. Ik was misschien wel het lievelingetje, maar ze zagen me volgens mij niet als het vervelende jonge broertje. Ik heb heel veel contact met hen, we hebben samen een appgroepje. Ze bellen of appen me altijd na een wedstrijd. Als mijn broers vrij zijn, komen ze naar München. En als er een Champions League-match is of een mooie wedstrijd in de Bundesliga, komen ze ook. Ik hoop ook binnenkort Danzell op te kunnen zoeken op Cyprus.” Het EK spelen met Jong Oranje was leuk, maar ik had liever met het Nederlands elftal de Final Four van de Nations League gespeeld “Het is niet dat ik me met pijn in mijn hart deze zomer bij Jong Oranje meldde, maar ik had natuurlijk liever bij het Nederlands elftal gezeten.” Dat hij niet door bondscoach Ronald Koeman werd opgeroepen voor de Final Four van de Nations League heeft Ryan te wijten aan zijn overstap naar Bayern, beaamt hij. “Ik heb te weinig speelminuten gemaakt om geselecteerd te worden. En uiteindelijk was een EK spelen met Jong Oranje ook heel goed voor me. Ik kon weer speelminuten maken.” Koeman belde Ryan op voordat hij de selectie bekendmaakte. “Hij heeft me uitgelegd waarom hij mij niet had geselecteerd. Ik snapte zijn uitleg.” Onder Koemans voorgangers Frank de Boer en Louis van Gaal speelde Ryan wel in het shirt van het ‘grote Oranje’. In maart 2021 maakte Ryan zijn debuut tegen Turkije onder De Boer. Hij viel in de 82ste minuut in voor Daley Blind. Ook mocht hij mee naar het EK in 2021, viel in in de tweede poulewedstrijd tegen Oostenrijk en startte in de basis in de derde poulewedstrijd tegen Noord- Macedonië. Inmiddels heeft Ryan elf interlands achter zijn naam staan. In oktober vorig jaar werd Ryan door bondscoach Louis van Gaal nog opgenomen in de voorselectie voor het WK in Qatar, maar hij viel op het laatste moment af. Koeman passeerde deze zomer niet alleen Ryan, maar ook Bayer Leverkusen-verdediger en WK-ganger Jeremie Frimpong. Hij werd ook geselecteerd voor Jong Oranje, maar bedankte. Ryan: “Ik heb niet getwijfeld om me af te melden. Toen ik hoorde dat ik niet bij het grote Oranje zat, was ik teleurgesteld, maar uiteindelijk heb ik die knop snel omgezet, hoor. Ik moet toch verder.” Ik ben pas 21, mijn beste jaren liggen nog voor me “Dat hoop ik wel. Ik hoop dit jaar weer veel te kun- nen spelen en te laten zien wie de echte echte Ryan is. Ik heb er zin en voel me strijdvaardig.” Hij is gebrand om te slagen bij Bayern München. “Ik wil liever niet weer zo’n jaar zoals ik nu heb gehad. Ik ga voor mijn kansen hier. En als ik die niet krijg, dan zien we weer verder. Dan moet ik misschien andere keuzes gaan maken, maar zover is het nog lang niet.” Zijn contract loopt door tot de zomer van 2027. “Bayern is nog steeds een van mijn droomclubs. Als je in de basis speelt, zoals Matthijs de Ligt, dan kun je hier jaren gelukkig zijn.” Een meerjarenplan heeft Ryan nog niet, zegt hij. Alhoewel... “Ik bekijk het van jaar tot jaar. Nu is mijn doel: spelen en de Ryan laten zien die ik ben. Over vijf jaar speel ik dan hopelijk in de basis bij Bayern of een andere club, heb ik een paar prijzen gewonnen en zit ik weer vast bij het Nederlands elftal.” Helden Magazine editie 68 Het verhaal van Ryan Gravenberch komt voort uit Helden Magazine nummer 68. Max Verstappen kleurt de wereld oranje. Max Verstappen is hard op weg om voor het derde jaar op rij de wereldtitel Formule 1 te pakken. In aanloop naar de Grand Prix van Zandvoort, die hij afgelopen twee jaar won, siert hij de cover van Helden. We volgden de coureur vanuit de paddock en zagen hoe moeilijk het is voor ploeggenoot Sergio Perez om staande te blijven in zijn schaduw. In de 68ste editie van Helden ook volop aandacht voor het nieuwe voetbalseizoen. Een gesprek met Mats Wieffer, dé ontdekking van vorig seizoen, over zijn doorbraak bij Feyenoord en Oranje. Maurice Steijn werd tot veler verrassing de nieuwe trainer van Ajax. Een groot interview met de man die na een teleurstellend seizoen voor nieuwe successen moet zorgen. Luuk de Jong is spits en aanvoerder van PSV, hij vertelt over bondscoach Ronald Koeman, oud-trainer Ruud van Nistelrooij, nieuwe trainer Peter Bosz, oud-ploeggenoot Xavi Simons en nieuwe teamgenoot Noa Lang. Verder in de nieuwe Helden. Atleten Lieke Klaver en Terrence Agard vormen een razendsnel koppel. Turners Loran de Munck en Casimir Schmidt zijn maatjes en tegenpolen. Laura Dijkema en Nika Daalderop over de hectiek van het leven als volleybalsters in den vreemde. Anne van Dam is de beste golfster van Nederland, ze vertelt over anger management, wonen in Amerika en de Big Green Egg Open. Hockeyster Laurien Leurink won met Oranje alles wat er te winnen viel. Mede door de ongeneeslijke ziekte van zus Marije zwaaide ze af. Ook is er veel aandacht voor de European Para Championships in Rotterdam. Een gesprek met rolstoelbasketbalster Bo Kramer, bij wie op jonge leeftijd botkanker in haar been werd geconstateerd. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine editie 68! Wil je geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang de Helden Magazine op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief en volg ons op onze social mediakanalen.

Edith Bosch (41) vroeg zich tijdens het overgrote deel van haar judocarrière af of ze wel goed genoeg was. Genieten was er niet bij. Met behulp van lifecoach Martijn Smit wist ze haar pantser af te pellen. In een tijd dat veel sporters kampen met ongekende druk en verwachtingen probeert Edith, samen met Smit, te helpen. Ze is het bewijs dat twijfel ook bij de allerbesten kan toeslaan. Ze was wereld- en Europees kampioen en nam deel aan vier Olympische Spelen waarin ze zich naar een zilveren en twee bronzen medailles judode. Met honderden tegenstanders veegde Edith Bosch de vloer aan, maar haar grootste tegenstander was ze zelf. Want tijdens het overgrote deel van haar judocarrière was er vooral die ene, allesoverheersende gedachte: ben ik wel goed genoeg? Zelf opgelegde druk leidde richting toptoernooien tot een tot kotsens toe oplopende spanning en egocentrisch horkgedrag; genieten van een topresultaat kon ze niet. Tien jaar geleden, in de herfst van haar carrière, besefte ze dat dit een weinig bevredigende levenswijze was. Met de hulp van lifecoach Martijn Smit wist Edith haar pantser af te pellen en ontdekte ze haar authenticiteit. Inmiddels begeleidt Edith, samen met Smit, mensen uit het bedrijfsleven en de topsport die tegen problemen aanlopen en via coaching zich bewuster willen worden over hoe ze naar zichzelf kijken en over zichzelf denken. Onder hen waren volleybalinternational Celeste Plak en judoka Marhinde Verkerk. Het doel is duidelijk: door zelfreflectie beter gaan presteren en meer plezier en voldoening ervaren. SPORTMYTHE Moest jij destijds eerst naar de bodem om van daaruit de weg omhoog naar je nieuwe ik – Edith 2.0, zoals jij haar noemt – te vinden? “Daar heb ik niet bewust voor gekozen. Ik had het heel moeilijk, maar bleef doen wat ik altijd deed, omdat ik dat gewend was en ook geen alternatief wist. Maar dan verandert er dus niks. Toch is dat wat de meeste mensen en dus ook de meeste sporters doen. Op dat gebied is er weinig verschil tussen mensen en sporters. Wij zijn mensen die ooit vanuit een passie en het gevoel dat ze daarin kunnen uitblinken aan een sport begonnen zijn. Medailles zijn het doel waarvoor alles moet wijken en dat we als potentiële medaillewinnaars worden gezien, wordt niet alleen van buitenaf aangegeven. Daar doen we zelf ook aan mee.” Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Ze is een van de snelste vrouwen ter wereld. Lorena Wiebes werd afgelopen weekend voor de tweede keer Europees kampioen. Vorige zomer legden we de, toen nog sprintster van Team DSM, zes stellingen voor.  Ik ben de snelste vrouw ter wereld “Ik ben vrij snel, maar de snelste... Dat ga ik niet over mezelf roepen, dat laat ik aan anderen. Dat explosieve zit al van jongs af aan in me. Ik heb toen ik klein was acrobatische gym gedaan, dat heeft erg geholpen bij de ontwikkeling van mijn spieren en dus mijn explosiviteit. Met de verschillende specialisten ben ik aan het kijken hoe ik me als sprintster nog kan verbeteren. Ik ben bezig met krachttraining, maar ik kan ook weer niet te veel aan de gewichten hangen. Dat finetunen van mij als sprintster doen we vooral in de wintermaanden, tijdens het seizoen is het vooral zaak om de dingen waaraan ik heb gewerkt, te onderhouden.” Je wint vaak als het op een sprint uitdraait. Merk je dat er anders naar je wordt gekeken? “Ja, dat merk ik wel. Ik merk dat er meer respect is voor me in het peloton. In mijn eerste jaren moest ik echt vechten voor mijn plekje, nu laten ze me er veel makkelijker tussen. Tege­lijkertijd merk ik natuurlijk dat ze me niet graag naar de streep willen rijden. In koersen met een vlakke aankomst hoeven we met Team DSM niet op veel steun van andere ploegen te reke­nen als er een kopgroep weg is die teruggepakt moet worden. Maar goed, ik ben niet de eerste die dat meemaakt. Marianne Vos heeft dat ook gehad.” Zij was jouw grote voorbeeld, toch? “Ja, maar ik denk dat Marianne het grote voorbeeld was van alle fietsende meisjes van mijn leeftijd. Natuurlijk was het in het begin best gek om tegen Marianne en alle grote rensters die ik alleen kende van tv te moeten rijden.” Hoe zou jij jezelf typeren als sprintster? “Ik ben redelijk allround. Mijn voorkeur heeft een korte sprint, maar als het uitdraait op een lange sprint, dan kan ik dat ook. Ik ben iemand die haar eigen weg kan vinden in een sprint, heb niet per se een lead­out nodig. Natuurlijk is het veel makke­lijker als een ploeggenoot voor me rijdt, me uit de wind houdt en de weg voor me uitstippelt voordat ik aan m’n sprint begin, maar ik raak niet in paniek als dat niet zo is. Verder ben ik een faire sprinter, ik zal niet snel een kwak uitdelen.” Hoe bereid jij je voor op een koers waarvan je weet dat die kan uitdraaien op een massasprint? “Ik schrijf voor elke vlakke koers de finale hele­maal uit. Ik weet welke bochten belangrijk zijn, op welke plek in het peloton ik moet zitten in de laatste kilometers. Van mijn ploeggenoten heb ik precies in m’n hoofd wat ze moeten doen. Ieder heeft haar eigen taak. Met de ploegleider spreek ik alles ook nog door. Ik ben ook iemand die het woord neemt in de bus voor een koers. Dat deed ik voorheen niet. Dat laten horen wat ik wil, is ook wat ik als leerpunt heb meegekregen van de ploeg. Ik probeer steeds meer de leiding te nemen voor en tijdens een koers die mij ligt. Ik merk: als ik weet wat ik wil, dan krijgen de andere meiden van de ploeg ook ver­trouwen. In het begin was het best raar om wat te verlangen van meiden die al veel langer meedraaien in het wielrennen. Nu weet ik dat als ik win ze net zo blij zijn als ik en dat zij graag een bijdrage leveren.” Neem ons eens mee in een massasprint. “Het is zaak om scherp en rustig te blijven in de chaos. Ik let heel goed op, kijk heel goed om me heen. Ik ben voortdurend de steeds veranderende situatie in me op aan het nemen, zie alles. Goed zicht is dus heel belangrijk in een massasprint. Als ik niet in de goede positie zit, kijk ik heel goed of ik nog een gaatje zie waar ik in kan duiken. Dat zijn beslissingen die je in een split second moet nemen. En ja, dat is niet altijd zonder gevaar, maar ik doe het zonder erbij na te denken. Pas na de finish denk ik weleens: ik kwam wel heel dicht bij de hekken. Het lijkt alsof ik een knopje heb die ik om kan zetten in de laatste kilometers waardoor ik niets meer voel. Soms doen we nog een paar plaatselijke rondes. Een kort klimmetje dat een ronde eerder nog pijn deed, voel ik ineens niet meer in m’n benen als we op de meet afrijden. Het is me ook weleens gelukt om een sprint te winnen, terwijl ik kramp in mijn benen had. Op een of andere manier ga ik door de pijngrens heen als de finish in zicht is. Alsof ik immuun voor pijn ben. Maar na de finish voel ik de pijn in één klap, ben ik helemaal naar de klote.” Ook naast de fiets ben ik een vaatje buskruit “Nou, nee... Ik ben naast de fiets veel stiller, kijk eerst vaak de kat uit de boom voordat ik me ergens op m’n gemak voel. Van sprinters bestaat vaak het beeld dat het extraverte types zijn, dat ben ik niet. Op de fiets zeg ik wel waar het op staat. Ik moet mijn ploeggenoten ook hard toe kunnen spreken. Op die momenten zijn wij soms even geen vriendin­nen. Dat moet gewoon kunnen. Ik moet op de fiets soms ook een bitch zijn. Er zit natuurlijk wel een grens aan wat en wanneer je iets roept. In een volle finale kan ik geprikkeld reageren. Maar dat doe ik niet als we halverwege de koers zijn, hoor.” Van sprinters bestaat vaak het beeld dat het egocentrische types zijn. “Bij de mannen merk je ook wel echt een verschil tussen de sprinters en de overige renners. Bij de vrouwelijke sprinters is dat voor mijn gevoel minder. Je ziet die mannelijke sprinters ook altijd in de weer met kleding, ze zijn een beetje de patsers van het peloton. Maar goed, ik vind het ook belangrijk om goed gesoigneerd op de fiets te zitten. En ik houd ook wel van mooie dingen kopen. Met mijn geld heb ik ook de auto waarin ik nu rij, een Audi, gekocht. Ik geef ook wel toe dat ik bij het kopen van spullen naar het merk kijk. Stiekem kijk ik al naar een mooiere, duurdere Audi. Naast de fiets treed ik dus wat minder snel op de voorgrond, maar dat neemt niet weg dat ik soms pittig kan reageren en ook echt wel een mening heb. Ik laat me de kaas ook in het dagelijks leven niet van het brood eten.” Ik ben ook weleens bang op de fiets “In de sprint nooit. Maar er zijn momenten in de koers, vooral tijdens een afdaling, dat ik denk: dit is wel even een spannen­de situatie. Ik ben dan vooral bang omdat ik niet weet wat de rensters om mij heen op dat moment doen. Tijdens een massasprint lukt het mij om die gevoelens uit te schakelen. Neemt niet weg dat ik me realiseer dat het ook fout kan gaan. Zeker na de crash in de Ronde van Polen met Dylan Groenewegen en Fabio Jakobsen, twee jaar geleden, werd ik erg geconfronteerd met de risico’s. Dan zit wel even in je hoofd: zoals met Fabio kan het ook aflopen. Ik heb ook weleens momenten gehad dat ik de hekken in werd gereden, dat het niet veel scheelde of ik had ook een vreselijke klapper op m’n gezicht gemaakt...” Zijn je ouders vaak bezorgd? “Mijn moeder kijkt niet naar de laatste drie kilometer. Met de Simac Tour ben ik vorig jaar flink gevallen. Tijdens die etappekoers waren mijn ouders door Nederland aan het toeren met de camper. Ze stonden op de camping vlak bij de finish, hadden niet gezien dat er een grote valpartij was op vier kilo­meter van de streep. Ik was de eerste die viel, kreeg het halve peloton over me heen. De renners kwamen over de finish en ik was niet te zien. Mijn moeder is me tegemoet gaan lopen, wist dat het foute boel was. Ik kwam mijn moeder uiteindelijk tegen toen ik weer op de fiets zat, lag helemaal open. Ik ben nog gefinisht, maar daarna moest ik naar het ziekenhuis en moest ik afstappen. Gelukkig had ik niets gebroken.” Je denkt na zo’n crash niet: de volgende keer doe ik even rustig aan. “De eerste keer dat je weer op de fiets zit, ben je in het begin wel even wat banger om te vallen. Maar in de sprint lukt het me toch steeds weer om het knopje om te zetten. Na de val in de Simac Tour kon ik een maand niet fietsen door een hersenschudding. Dat is anders dan wat Fabio heeft meegemaakt, dat was next level. Als je zo’n val als Fabio meemaakt, kan ik me voorstellen dat het wel even duurt voor­ dat je weer vol vertrouwen durft te sprinten.” Je hebt dus wel al de nodige littekens. “Die heeft elke wielrenner. Ik zit ondertussen aardig vol met littekens, hoop altijd maar dat mijn tatoeages op mijn beide armen gespaard blijven. Tot nu toe is dat het geval geweest.” Ik wil net als mijn grote voorbeeld Marianne Vos ook olympisch kampioen op de baan worden “Ik heb baanambities, ja. Marianne kon in 2008 het fietsen op de baan, het veldrijden en het fietsen op de weg nog combineren. Ik weet niet in hoeverre dat in deze tijd nog mogelijk is. Binnen­kort ga ik het er ook met de ploeg over hebben wat mogelijk is. Ik heb een contract bij Team DSM omdat ik wegrenster ben. Het kan dus niet zo zijn dat mijn wegprogramma te lijden gaat krijgen onder mijn baanambities. De weg blijft ook absoluut op de eerste plaats staan, maar wie weet is het mogelijk om een uitstap naar de baan in te passen. Ik zou me op de baan willen richten op het omnium en wellicht de koppelkoers.” Helden Magazine Wil je geen geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang de Helden Magazine op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief en volg ons op onze social mediakanalen.