Irene Schouten(29) is al een tijd in bloedvorm, maar 2022 moet echt haar jaar worden. De schaatsster van Team Zaanlander hoopt op olympisch succes in Beijing en er staat ook een huwelijk gepland. Het leven lacht haar toe, maar Irene weet ook hoe de andere kant van de medaille eruitziet. “Geweldig dat mijn moeder dit nog kan meemaken.” Een 1500, 3000 en 5000 meter. Gevolgd door de mass start en een ploegenachtervolging. En als ze ’s avonds nog tijd over heeft, rijdt ze ook nog een marathon. Irene Schouten beheerst het allemaal, het lijkt alsof ze op haar 29ste nergens haar hand voor omdraait. Na een optreden staat ze met rode wangen nog van de inspanning voor de camera’s. Om woorden zit ze nooit verlegen, een lach is nooit ver weg. Irene is als een mooie fles rode wijn, met het klimmen van de jaren wordt ze steeds maar beter. Tijdens marathons en de massastart was ze altijd al een klasse apart. Op de marathon won ze alleen al vijf Nederlandse titels op rij. En op de mass start werd ze twee keer wereldkampioen, een keer Europees kampioen, twee keer derde van de wereld en in 2018 werd ze derde tijdens de mass start op de Spelen. Maar op de 3000 en 5000 meter staat er momenteel ook geen maat meer op haar. Vorig jaar werd ze de eerste Nederlandse wereldkampioen op de 5000 meter, nadat ze ook al WK-brons had gepakt op de 3000 meter. En in oktober pakte ze in Heerenveen op beide ‘klassieke’ afstanden de Nederlandse titel in een baanrecord. World Cup-zeges rijgt ze dit seizoen aaneen en geen baanrecord is veilig als Superwoman op het ijs verschijnt. Irene, vorig jaar ook een belangrijke schakel in de gouden ploegenachtervolging bij de WK, moet toch even naar woorden zoeken als ze de vraag krijgt wat haar geheim is. “Nou, ehh... Ik weet eigenlijk niet waarom ik het nu wel kan.” Ze is even stil en legt dan hardop denkend een paar mogelijkheden op tafel. “Ik heb de laatste jaren heel hard gewerkt aan mijn basis, daardoor lijkt het me op het ijs nu makkelijker af te gaan. Ik reed altijd wel oké, maar het laatste stukje ontbrak. Dat heb ik nu gevonden, denk ik. Ik rij technisch ietsje beter, waardoor het voelt dat ik meer controle en macht heb. Ik heb tijdens wedstrijden de laatste tijd het gevoel dat ik steeds nog een beetje harder kan. Dat had ik eerder niet. Ik weet heel goed hoe het voelt als het niet helemaal gaat zoals ik voor ogen heb. Ik geniet er nu heel erg van dat het zo goed gaat. Misschien is dat wel de sleutel, dat ik er nu zo van geniet... Ach, ik weet het gewoon niet. Raar hè?” Vier jaar geleden kwam je alleen uit op de massastart op de Spelen, in Beijing wacht een overvol olympisch programma. Sta je weleens van jezelf te kijken de laatste tijd? “Nou, ik ben geleidelijk beter geworden. Doordat het met kleine stapjes is gegaan, sta ik minder stil bij mijn ontwikkeling. Soms met trainingen denk ik weleens: zo, dit was echt heel goed. Na zo’n goede training zeg ik altijd tegen mezelf: nou Irene, je bent op de goede weg.” Jij bouwt races op de 3000 en 5000 meter mooi op. Waar je veel schaatssters kapot ziet gaan tegen het einde, begin jij alleen maar te versnellen. Wanneer voel jij dat het jouw dag is? “Meestal na twee ronden. Maar toen ik vorig jaar de wereldtitel pakte op de 5000 meter duurde het langer, kwam ik er pas na vijf ronden echt goed in. Het voelt heerlijk om het gevoel te hebben dat je ergens de volledige controle over hebt. Ik word minder moe op die momenten, terwijl ik wel een heel goede tijd rijd. Ik heb dan vaak het gevoel dat ik nog wel harder had gekund. Dat is zo’n fijn gevoel.” Kan jouw coach Jillert Anema je bereiken tijdens een race? “Als ik niet goed gefocust ben, dan wel. Als ik een heel slechte focus heb, kan ik tijdens een wedstrijd ook weleens denken aan dingen buiten de schaatsbaan. Maar als ik goed gefocust ben, zie ik wel dat Jillert er is, maar hoor ik niet wat hij zegt. Maar hij zegt ook nooit zoveel op de kruising, hoor. En wat mijn focus betreft: die heb ik steeds beter op orde. Ik krijg daar ook al vijf jaar lang hulp bij van een mentale coach. Focussen is altijd mijn zwakke punt geweest. Vroeger op school zat ik tijdens de lessen al naar buiten te kijken, vond ik het ook al moeilijk me te concentreren.” Over focus gesproken. De deskundigen denken dat er een verklaring is tussen corona, het gebrek aan marathonwedstrijden en jouw goede rijden op de langebaan van de afgelopen tijd. Klopt dat? “Vorig jaar waren er geen marathons door corona, maar om dat als verklaring te geven voor mijn goede rijden, vind ik te kort door de bocht. Als iemand dat op televisie roept, dan nemen de mensen thuis dat voor waar aan. Ik reed eind oktober bijvoorbeeld de marathon in Amsterdam en een week later reed ik een baanrecord bij het NK in Heerenveen. Dan kun je niet zeggen dat de marathon niet goed voor me is. Ik blijf ook marathons rijden in weekenden dat het kan, het is niet dat ik die laat schieten om me volledig te focussen op de langebaan. Een marathon van tachtig rondjes rijden is niet heel zwaar. Het probleem is het vele reizen. Ik rij elke dag vanuit Hoogkarspel naar Heerenveen voor de training en voor World Cups zitten we veel in het buitenland. Als ik elke week ook nog naar de andere kant van het land moet om een marathon te rijden, dan gaat me dat opbreken met het oog op de langebaan. Daarom zeg ik af en toe: ik rij geen marathon, omdat ik moet rusten. Het vele schaatsen is het probleem niet. Gretha Smit combineerde ook het marathonschaatsen en skeeleren met de langebaan. Ik was fan van haar als klein meisje. Gretha won in 2002 onder meer olympisch zilver op de 5000 meter. Ik zag aan Gretha dat de marathon juist een heel goede training kon zijn voor de langebaan. Dat geldt niet alleen voor mij, maar ook voor mijn ploeggenoot Jorrit Bergsma. Vanuit de marathons ben ik geworden wie ik nu ben, dat is mijn basis. Ik moet niet ineens iets heel anders gaan doen.” Maken de hardheid en conditie die je op hebt gebouwd in de marathons nu het verschil op de langebaan? “Misschien wel. En dat gecombineerd met de vele uren op de fiets en skeelers, het trainen met de jongens. Ik heb er vroeger ook heel bewust voor gekozen om niet in een team te rijden tijdens marathons en skeelerwedstrijden. Als iemand demarreerde, moest ik in m’n eentje de gaten dichtrijden. Ik ben daar mentaal en fysiek wel sterk door geworden. Alles wat ik in mijn leven heb gedaan, is een investering geweest die zich nu uitbetaalt.” Wat is de hand van Jillert Anema in jouw ontwikkeling? “Zijn programma past heel goed bij mij, hij heeft me geholpen om die basis te leggen. Fysiek was ik altijd al in orde, maar op technisch en mentaal vlak was nog winst te boeken. De komst van Arjan Samplonius bij de ploeg heeft mij ook geholpen. Voorheen moest Jillert alles alleen doen. Hij coachte mannen en vrouwen, marathon en langebaan. De verdeling en structuur zijn nu beter, er is meer rust in de ploeg. En Jillert en Arjan vormen samen een goed team.” Geven ze jou de laatste tijd vaak complimenten? “Van hen krijg ik niet veel complimenten. Ik hoef ook geen schouderklopjes, weet zelf wel of ik goed schaats, dat hoeft niet iemand nog even tegen me te zeggen. Als het goed gaat, hoef ik niet veel aandacht te krijgen. Pas als het slecht gaat, wil ik dat ze er voor me zijn.” In 2017 zei je dat deelname aan de Elfstedentocht voor alles gaat, dus ook voor de Spelen. Je geldt nu als favoriet voor olympisch goud op meerdere afstanden, heb je je mening herzien? “Als er in februari een Elfstedentocht geschaatst kan worden, dan kies ik daarvoor.” Lachend: “Er zijn meer olympisch kampioenen dan Elfstedentocht-winnaars, hè. Sportief gaat het Irene voor de wind, maar privé heeft ze het niet altijd makkelijk. Haar moeder kreeg in november 2016 een zware hersenbloeding. Vijf dagen per week woont zij tegenwoordig in een verzorgingshuis en dat heeft uiteraard grote impact. Moeder Jolanda was altijd het middelpunt van het gezin, dat naast Irene verder bestaat uit vader Klaas, zus Catherine en broers Simon en Klaas junior. Het draait niet alleen om sport bij de familie Schouten, maar ook om de grote bloem- en bloembollenkwekerij van vader Klaas en haar broers Simon, die anderhalf jaar geleden stopte met schaatsen, en Klaas junior. Regisseur Barbara Makkinga volgde het gezin twee jaar lang voor de EO-documentaire Het leven gaat niet altijd over tulpen. De docu was begin juni te zien op tv. “We hebben zoveel reacties gekregen, zelfs vanuit het buitenland. Mijn vader kreeg onlangs weer een brief van iemand die in een vergelijkbare situatie zit als wij met mijn moeder en wat hij in de documentaire zag, herkende hij heel erg. Maar we krijgen ook berichten van mensen die zoiets niet hebben meegemaakt, maar die gewoon willen laten weten dat de documentaire hen heeft aangegrepen. Krijgen we een bericht als: ‘Ik wist nooit precies hoe liefde eruitzag, maar na het zien van de documentaire en hoe jullie als gezin omgaan met de situatie weet ik pas echt wat liefde is.’ Of we horen van mensen dat ze er niet van konden slapen, dat ze ’s nachts moesten huilen. Maar we kregen ook een reactie van iemand die zei: ‘Blijf hoop houden dat het nog veel beter kan worden met jouw vrouw en jullie moeder. Wij hebben iemand thuis die negen jaar na een hersenbloeding nog steeds stappen maakt.’ De boodschap die wij wilden geven met de documentaire, was dat het leven na zo’n ingrijpende gebeurtenis niet voorbij is en dat je altijd hoop moet blijven houden.” Jouw moeder kon aanvankelijk niet met jou communiceren. Nu kan ze wel weer praten. “Toen ik net terug was van de Spelen in Zuid-Korea in 2018 zaten we met z’n allen aan de keukentafel. We hadden mijn moeder opgehaald uit het verpleeghuis. Ineens zei ze: ‘Raam.’ Zomaar! Ze had sinds de hersenbloeding, anderhalf jaar daarvoor, niets meer gezegd en ineens zei ze ‘raam’. Wij waren met stomheid geslagen, keken naar elkaar en zeiden: ‘Wat zegt ze nou?’ Daarna is ze steeds meer gaan praten. Dat is zo mooi, het geeft ons allemaal zoveel energie. En het geeft ons ook nieuwe doelen. Wie weet wat ze allemaal nog meer kan over een tijdje?” We zagen ook dat jouw moeder kwam kijken in Thialf tijdens het NK. “Zo mooi. Twee jaar terug was ze er ook bij tijdens het NK. Maar mijn moeder krijgt zoveel meer mee dan toen. Nou, ik denk eerlijk gezegd dat ze destijds alles ook al meekreeg, maar nu kan ze zich veel beter uiten. Ze geniet ook zo van zo’n dag in Thialf, al was het wel heel intensief voor haar. En het maakt mij ook gelukkig om haar te zien op de tribune. Geweldig dat mijn moeder dit nog kan meemaken.” Sta jij anders in het leven sinds het moment dat jouw moeder de hersenbloeding kreeg? “Ja, er is zoveel veranderd. Ik deelde altijd alles met mijn moeder. Als ik ergens mee zat of als ik gewoon een praatje wilde maken, dan ging ik altijd naar m’n moeder. Ineens kon dat niet meer. Ik moest dingen zelf oplossen, kon daarvoor niet meer bij mijn moeder aankloppen. Dat was in het begin moeilijk, maar ik ben daardoor wel veel zelfstandiger geworden. Als mens heb ik me enorm ontwikkeld, ik leid een heel ander leven dan in 2016. 'Als er in februari een Elfstedentocht geschaatst kan worden, dan kies ik daarvoor. Er zijn meer olympisch kampioenen dan Elfstedentochtwinnaars, hé' En natuurlijk is het makkelijker sportieve tegenslagen te relativeren na wat mijn moeder is overkomen. Als ik een keer verlies, kan ik al snel denken: joh, er zijn ergere dingen in de wereld. Eigenlijk is het ook best dubbel. Het besef dat morgen niet zeker is, zorgt er tegelijkertijd voor dat ik in mijn achterhoofd heb dat er nog zoveel dingen zijn die ik wil doen in m’n leven. Maar veel dingen gaan nu niet door het schaatsen... En tegelijkertijd geniet ik juist weer veel meer doordat het nu zo goed gaat.” Heb je nog veel verdriet om de situatie? “In het begin was het natuurlijk heel erg verdrietig, maar in de loop van de jaren hebben we eraan kunnen wennen. Ik weet dat ik mijn ‘oude’ moeder nooit meer terugkrijg, maar tegelijkertijd ben ik harstikke blij dat ze er nog is en dat ze nog telkens vooruitgaat. Als ik terugkom uit het buitenland van wedstrijden of trainingskampen, ga ik meteen naar haar toe, vertel ik hele verhalen tegen haar. Net als vroeger. Het verschil is alleen dat ze nu een ander persoon is, ze is niet meer de moeder die ze tot vijf jaar terug was. Beetje bij beetje heb ik dat een plek gegeven.” Is de band met de rest van het gezin veranderd? “Die band is veel hechter. Mijn moeder was altijd de drijvende kracht in ons gezin. De rest van het gezin en ik wisten meteen na wat er was gebeurd met m’n moeder dat we elkaar nodig hadden, dat we het samen moesten doen. Mijn vader is ook zo veranderd. Hij was altijd een keiharde werker, sprak nooit over zijn gevoelens met ons. Nu praat hij veel meer over dat soort dingen, dat is zo fijn en mooi. Doordat hij veel meer vertelt wat er in hem omgaat, kunnen wij hem veel beter helpen en steunen. We zien nu ook allemaal wat een ontzettend lieve man en vader hij is. Mijn moeder heeft ook slechte dagen, dan kan ze hard gaan schreeuwen. Onder alle omstandigheden blijft mijn vader zo lief en geduldig.” Voel je je weleens bezwaard dat jij aan topsport doet en dus niet veel thuis bent? “Niet als ik wedstrijden moet rijden, maar wel tijdens trainingskampen. Ik weet dat het thuis altijd een heel geregel is met het bedrijf, de zorgen voor mijn moeder en het huishouden. Mijn vader, broers en zus doen veel meer dan ik thuis en met mijn moeder. Mijn zus is bijvoorbeeld een dag minder gaan werken om er te kunnen zijn voor mijn moeder en mijn broers weten inmiddels ook hoe ze het huishouden moeten doen. Het ritme is er. Neemt niet weg dat ik het best moeilijk vind dat ik er door mijn sport thuis niet altijd bij kan zijn. Mijn familie zegt gelukkig: ‘Schaatsen is tijdelijk, dat kun je niet blijven doen tot je zestigste. Het gaat goed, dus focus je nu op het schaatsen.’ En als ik thuis ben in aanloop naar of tijdens het seizoen, is dat vaak maar kort. Dan moet ik evengoed trainen en mijn wasjes draaien. Ik wil dan ook mijn familie nog zien. En als het even kan wil ik nog wat doen voor mijn moeder, zodat ik ook mijn zus of vader een beetje kan ontlasten.” Voor Irene zou 2022 een heel mooi jaar kunnen worden. Niet alleen sportief, ook privé. Haar vriend Dirkjan vroeg Irene anderhalf jaar geleden ten huwelijk. “Jaha, ik ga trouwen. We hebben elkaar leren kennen op de kermis. Dirkjan had destijds verkering. Toen die relatie voorbij was, stuurde hij me een bericht of ik het leuk vond om een keer af te spreken. We hadden het meteen heel leuk, sinds 2017 zijn we samen. In de zomer van 2020 vroeg Dirkjan me ten huwelijk aan het IJsselmeer. Wij gingen tijdens die warme zomer vaak ’s avonds even zwemmen als hij klaar was met werken en ik met trainen. We hadden een plekje waar we altijd heen gingen. Dan zwommen we samen naar een boei die daar in water lag. Daar, op ons plekje, vroeg hij me ten huwelijk op een mooie zomeravond. Dirkjan had voor die tijd mijn vader al om m’n hand gevraagd. M’n vader stemde toe, zei: ‘Als het niet goed was geweest, dan had je het allang gemerkt.’ We zouden afgelopen jaar al trouwen, maar door corona is ons huwelijk een jaar uitgesteld.” 'Mijn vriendinnen zitten nu in de fase dat hun kinderen naar de opvang gaan en straks naar school. Ik denk wel eens bij mezelf: wanneer kom ik in die fase?' Jullie hebben ook een stuk grond gekocht in Hoogkarspel waar jullie een huis willen laten bouwen. “Dat is iets waar ik me na de Spelen ook mee bezig ga houden. Op Pinterest ben ik al heel veel dingen aan het uitzoeken voor het huis. Leuke afleiding. Vorig jaar heb ik alles voor de bruiloft al uitgezocht. Doordat de bruiloft al allemaal geregeld is, ben ik nu bezig met het huis.” Kijk eens in jouw glazen bol. Hoe ziet je leven er over een jaar of vijftien uit? “Dan hoop ik dat we kinderen hebben. Ik denk de laatste tijd veel na over het leven na het schaatsen. Ik heb nu de mooiste job ever, weet niet of ik dit gevoel ooit in een andere baan kan vinden. Sportmarketing lijkt me leuk. Maar misschien vind ik het ook leuk om in het bedrijf van mijn vader en broers te gaan werken, om de handel in bloembollen te gaan doen.” Carien Kleibeuker won in 2014 op net geen 36-jarige leeftijd olympisch brons op de 5000 meter en twee jaar later nog zilver op die afstand bij de WK afstanden. Zij ging door tot voorbij haar veertigste. Je kunt nog wel even vooruit. “Ik krijg geregeld te horen dat ik het zo moet doen als Carien. Zij werd moeder, keerde terug en was toen nog heel succesvol. Ik spreek en zie Carien nog geregeld. Zij schaatst af en toe nog met ons mee en als je ziet hoe hard ze nog steeds gaat... De helft van de ploeg heeft moeite om haar bij te houden. Maar goed, mijn vriendinnen hebben kleintjes, gaan naar feestjes, zijn bezig met verhuizen. Dat kan ik allemaal niet. Ik zie mijn nichtje amper opgroeien omdat ik zo vaak weg ben. Dat zijn dingen die ik jammer vind. Mijn vriendinnen zitten nu in de fase dat hun kinderen naar de opvang gaan en straks naar school. Ik denk weleens bij mezelf: wanneer kom ik in die fase? Maar tegelijkertijd denk ik: ik krijg er ook een hoop moois voor terug.” Helden Magazine 60 Het verhaal van Irene Schouten komt voort uit Helden Magazine 60. Deze editie staat voor een groot deel in het teken van de Olympische Spelen, waar Golden Girl Suzanne Schulting vier jaar geleden ‘zomaar’ olympisch kampioen werd en nu de favoriet is op elke afstand. In Helden Magazine 60 lees je een uitgebreid interview met succesvolste Nederlandse olympiër, Ireen Wüst. Ook spraken we Thomas Krol over onder meer zijn transformatie en Kjeld Nuis. Krijgt Sven Kramer in aanloop naar zijn laatste Spelen tien stellingen voorgelegd én spreken we met Antoinette de Jong over trouwen en een nieuwe koers. Ook in Helden Magazine 60 wist Botic van de Zandschulp in 2021 de sprong naar de top honderd te maken, maar dat is pas het begin voor de 26-jarige tennisser. Een gesprek met Peter Bosz over stress, Ajax en zijn ambitie om op een dag bondscoach te worden. Naast speler van Atalanta Bergamo en Oranje is Marten de Roon ook influencer. Op basis van 10 social media-posts gingen wij het gesprek met de voetballer aan. En hoe goed is Lionel Messi nog? We vroegen het aan Ronald Koeman, Henk ten Cate, Ruud Gullit, Giovanni van Bronckhorst, Ron Vlaar en Edwin Winkels. Verder zijn Chris Vos en Lisa Bunschoten de beste paralympische snowboarders van Nederland. In aanloop naar de Paralympics gingen we bij hen langs én een reconstructie van het olympisch goud op de 1000 meter met Gerard van Velde. Victoria Koblenko probeert daarnaast Jorden van Foreest schaakmat te zetten én Samantha van Diemen staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De Liefdesbrief. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 60 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

CASIMIR SCHMIDT TURNER (31 OKTOBER 1995) Zijn lichaam betekent veel voor Casimir, zo niet alles. Hij gebruikt elke spiergroep om de moeilijkste en meest spectaculaire oefeningen tot in de perfectie uit te voeren in de turnzaal. Dat sportlijf is versierd met tal van tatoeages. Voor Casimir is het kunst en een manier om zichzelf te uiten. Niet alle inktschilderingen hebben een betekenis maar de grote skull op zijn rug wel. Casimir liet hem zetten nadat hij in 2016 afviel voor de Olympische Spelen. De allrounder had er vertrouwen in dat hij de selectie voor Rio de Janeiro ging halen, maar viel buiten de boot. Om die teleurstelling te verwerken ging hij op backpackvakantie in Maleisië en Vietnam. Het idee voor de tattoo zat al in zijn hoofd en in Azië dacht hij: ik doe het gewoon. De skull staat voor ‘nieuw begin’ en dat paste volledig bij de periode na de Spelen. Casimir zette een streep onder het verleden en richtte zijn vizier op de toekomst. Hij moest ervoor zorgen dat hij een nog betere turner werd, zodat bij de volgende grote toernooien niemand meer om hem heen kon. Dit jaar staat bij de Nederlandse turnmannen alles in het teken van kwalificatie voor de Spelen van Tokio. Daarvoor volstaat een plek in de top twaalf bij de landenstrijd tijdens het WK, later dit jaar. Na de historische achtste plaats in de finale op het vorige WK weet Casimir dat als iedereen doet wat hij moet doen, kwalificatie kan en moet worden veiliggesteld. Maar eerst is er nog het EK - van 10 tot en met 14 april in het Poolse Szczecin - waar hij individueel goed wil presteren. Daarna gaat de focus op het WK. Casimir hoopt daar een stabiele factor te zijn voor het Nederlands team. Met name op zijn favoriete onderdelen vloer en sprong. Mocht het startbewijs voor Tokio worden behaald, dan zal Casimir er alles aan doen om in 2020 de selectie te halen. Deelname aan de Spelen is al van kleins af aan zijn grote doel. Reken maar dat er dan een toepasselijke tatoeage komt. Helden Magazine 46 Het eerste gedeelte van het verhaal van Casimir Schmidt komt voort uit Helden Magazine 46 waar Tom Dumoulin de cover siert. Dumoulin vertelt over zijn huwelijk en hoe hij besloot het plan om helemaal voor de Tour te gaan in 2019 aan te passen ‘’De Giro winnen is fantastisch, maar trouwen gaat verder dan dat’’. Verder in de 46ste editie van Helden, Lieke & Sanne Wevers vertellen openhartig over de moeilijke tijd, baanwielrenner Harrie Lavreysen over goud op het WK en de Spelen in Tokio, oud-voetballer Jaap Stam blikt terug op voorgaande hoofdstukken in zijn leven, wielrenner Fabio Jakobsen, het dynamische Laura & Lisanne de Witte, beachvolleybalsters Marleen van Iersel & Joy Stubbe, oud-basketballer Michael Jordan, voetbaltrainer José Mourinho, Cor van der Geest over zijn zoons Elco en Dennis, voetballer Dusan Tadic, en Victoria Koblenko ging langs bij coureur Tom Coronel. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Mathieu van der Poel combineert al jaren veldrijden, wegrennen én mountainbiken. Dit jaar won de 26-jarige alleskunner zijn vierde wereldtitel als veldrijder. Op 26 juni begint hij aan zijn eerste Tour de France met Alpecin-Fenix. En op 26 juli gaat MvdP proberen zijn droom na te jagen om als mountainbiker olympisch kampioen te worden. “Ik moet de situatie accepteren zoals die is. Corona was shit, maar niet alleen voor mij,” verzucht Mathieu van der Poel. Aan de tekentafel had het Plan MvdP er prima uitgezien: in 2020 ging hij zijn olympische droom op de mountainbike najagen en een zomer later stond zijn debuut in de Tour de France op het programma. Door het coronavirus kon het originele plan in de prullenbak. De Olympische Spelen werden een jaar uitgesteld, waardoor hij deze zomer de Tour en Tokio moet combineren. Mathieu is tot zeer bijzondere dingen in staat, bewees hij al vaak genoeg, maar dit is zelfs voor hem een lastige puzzel. Gerben de Knegt, bondscoach van de mountainbikers, liet al weten dat het voor zijn kip-met-de-gouden-eieren beter zou zijn als hij de Tour dit jaar over kon slaan. “De Tour skippen is geen optie,” stelt Mathieu, kopman van Team Alpecin-Fenix. “Mijn deelname is voor de ploeg en de sponsors heel belangrijk. Wij debuteren als ploeg in de Tour. Ik snap dat ik daar moet zijn. Ik vind het ook gewoon cool.” Ten overvloede zegt hij: “Als de Spelen gewoon in 2020 hadden plaatsgevonden, was er niets aan de hand geweest. Er was een prima langetermijnplanning. Het is helaas anders gelopen, alles valt ineens samen. De voorbereiding op de Spelen is nu niet ideaal. Het is vooral een zaak om er in m’n hoofd geen punt van te maken. Ik moet met de juiste mentale gemoedstoestand aan de start staan op de Spelen, dat is het belangrijkst.” Knokken Zijn liefde voor de mountainbike begon in 2016. Mountainbiken leek wel wat op veldrijden, dus hij dacht: waarom niet? Na zijn eerste wedstrijd op Cyprus was hij verkocht. Heel stiekem dacht Mathieu toen al aan deelname als mountainbiker in Rio, maar een knieblessure voorkwam dat hij zich meteen kon kwalificeren. Dan maar in Tokio, dacht hij toen al. “Juist het moeten missen van Rio was voor mij een trigger om door te gaan met mountainbiken. Ik wilde iedereen laten zien dat het een discipline was die ik ook aankon. Ik zag het vooral als een sportieve uitdaging, iets waar ik echt voor moest knokken.” Bart Brentjens, in 1996 de allereerste olympisch kampioen op de mountainbike, was er vijf jaar terug bij op Cyprus. In Helden vertelde hij daar anderhalf jaar geleden over: “Ik dacht: dat wordt niet veel. Hij wist er helemaal niks van. Hij vroeg me nog om tips over de juiste bandenspanning en de afstelling van zijn fiets. Maar toen ik hem, ik meen in 2017, van plek negentig naar plek acht zag oprukken, kwam ik erop terug dat het niet veel zou worden met Mathieu als mtb’er. Dat was heel bijzonder.” Verbeten zette hij de achtervolging in op de mondiale mountainbiketop. In 2018 pakte hij de nationale titel, waardoor hij gelijktijdig Nederlands kampioen veldrijden, wegwielrennen en mountainbiken was, nog nooit eerder vertoond. ‘Mathieu de mountainbiker’ werd in 2018 tweede in het wereldbekerklassement en pakte brons op het WK. Hij won al tal van shorttrackwedstrijden, maar in mei 2019 pakte Mathieu in het Tsjechische Nové Mesto zijn eerste wereldbekerwedstrijd crosscountry door olympisch kampioen en achtvoudig wereldkampioen Nino Schurter te kloppen. Daarna won hij nog twee wereldbekerwedstrijden. Eind juli 2019 pakte hij de Europese titel. “In mountainbiken is het zo dat de winkans groot is als je Nino Schurter klopt,” aldus Mathieu, “het zijn lange jaren geweest om de top te bereiken. Toen ik in 2016 begon met mountainbiken was alles nieuw, het vergde een speciale techniek op de fiets, die moest ik me eerst eigen maken. En daarnaast nog het omgaan met het materiaal en het indelen van de race. Bij het mountainbiken is parkoersverkenning nog belangrijker dan bij veldrijden. Het niveau in het mountainbiken is ook nog eens erg hoog, waardoor het lang heeft geduurd voordat ik wedstrijden begon te winnen. Steeds heb ik details verbeterd, mijn positie op de fiets iets aangepast en specifieker getraind.” Brentjens, al meer dan tien jaar manager van zijn eigen Superior MTB Team: “Dat hij die wereldbekerwedstrijden crosscountry won, zie ik als het laatste stapje. Dat was nodig om olympisch kampioen te kunnen worden. Mathieu is geen domme jongen, hè, het komt weleens over alsof hij alles uit de losse pols doet, maar als mountainbiker is dat niet het geval. Ook al doet hij niet mee aan alle wedstrijden, het respect binnen de mountainbikewereld voor Mathieu is enorm. Ze zien allemaal ook wel dat ze te maken hebben met een fenomeen. Die jongen doet iets waarvan we dachten dat het in deze tijd niet meer mogelijk was. In een tijd dat iedereen de mond vol heeft van specialiseren, is Mathieu op drie verschillende disciplines wereldtop. Hij spot met de heersende wetten. Echt een uniek geval, een superatleet.” De timing was perfect, een jaar voor de Spelen was de inhaalrace volbracht. Tourwinnaar en vijfvoudig olympisch kampioen Bradley Wiggins stelde al: ‘Mathieu van der Poel heeft zijn zinnen gezet op de mountainbikerace, ik zie hem goud pakken.’ Onwennigheid Maar dan was dus buiten corona gerekend. Na de wereldbekerzege in Lenzerheide in 2019 bleef de mountainbike van Mathieu in de schuur. De wereldbekerwedstrijden in het mountainbiken werden in 2020 namelijk gelijktijdig gereden met de uitgestelde klassiekers op de weg. “Daardoor kon ik dus ook geen punten halen, waar ik in de twee jaar voor corona juist zo hard voor had gewerkt.” Pas eind april dit jaar stapte hij weer op de mountainbike. Hij reed de wereldbekerwedstrijden in Albstadt en Nové Mesto, werd eerst zevende en daarna al tweede, overigens wel achter een ontketende Tom Pidcock: ook al zo’n alleskunner die net als Mathieu veldrijden, mountainbiken en de weg combineert, maar met zijn 21 jaar ook nog eens vijf jaar jonger is. Het leverde Mathieu belangrijke punten op voor wat betreft een goede startpositie tijdens de olympische race. En hij kreeg ook huiswerk mee: want er is de komende tijd werk aan de winkel. “Ik heb met m’n trainer ook besproken dat mijn niveau op de mountainbike nu niet is waar het moet zijn. Het moet komende tijd steeds een beetje beter gaan.” Brentjens: ‘In een tijd dat iedereen de mond vol heeft van specialiseren, is Mathieu op drie verschillende disciplines wereldtop. Hij spot met de heersende wetten’ Hij voelde bovendien zijn rug opspelen, een teken van onwennigheid. “Vanaf nu zal ik vaak op de mountainbike zitten. Het vraagt altijd wel wat van me om de overstap te maken van de racefiets naar de mountainbike. Zeker als ik voor het eerst weer anderhalf uur alles moet geven in een specifieke positie. Ik zit heel anders op de mountainbike. Bij de steile klimmetjes gebruik ik ook m’n rug. Er stond spanning op. Ik heb nog tijd om weer aan de positie op de mountainbike te wennen.” De ambitie is ondanks het jaar uitstel en een lange periode zonder mountainbiken niet veranderd. Goud dus. Neemt hij het seizoen 2019 als referentie, dan kan Mathieu ook niet anders zeggen dan dat het hem alleen om goud te doen is in Tokio. Maar waar de andere mountainbikers zich de komende tijd volledig kunnen concentreren op de olympische race is die luxe Mathieu dus niet gegund. Half mei stapte hij weer over naar de racefiets. De Tour de France staat eerst op het programma. Overal waar hij de komende tijd gaat, zal hij zowel de racefiets als de mountainbike met zich meenemen. “De voorbereiding op de Tour zal dus ook veelal op de mountainbike gebeuren en de voorbereiding op de Spelen op de racefiets. Het belangrijkste voor de komende tijd is dat ik dat goede gevoel weer vind. Omdat ik tot de Spelen geen mountainbikewedstrijden meer rij. Ik moet het uit mezelf gaan halen in de trainingen de komende tijd. De mountainbike zal waarschijnlijk niet meegaan naar de Tour, want daar is het toch net wat te druk voor, maar in m’n gedachte gaat hij natuurlijk wel mee.” Lionel Messi De aandacht voor Mathieu zal enorm zijn in de Tour. Hij is immers niet alleen de zoon van Adrie, die twee ritzeges boekte in de Tour en in 1984 de gele trui droeg, maar ook de kleinzoon van Raymond Poulidor. Poupou won in de jaren zestig en zeventig zeven etappes, werd drie keer tweede en vijfmaal derde in het eindklassement van de Tour. De publiekslieveling van de Fransen overleed op 13 november 2019 op 83-jarige leeftijd. Daarnaast is er de vraag hoe Mathieu het gaat doen in een grote ronde, want die reed hij nooit eerder. Gemijmerd en gespeculeerd over wat hij in de Tour zou kunnen, wordt er al tijden door wielerfans. Maar ook in huize Van der Poel, bekende vader Adrie anderhalf jaar geleden tegen Helden. “We hebben het weleens over de Tour de France gehad. En over Peter Sagan die de groene trui nu al een aantal keren heeft gewonnen. Dat moet voor Mathieu ook een haalbare kaart zijn, denk ik.” Michel Cornelisse is sinds 2019 ploegleider van de wegrenners bij Alpecin- Fenix en heeft dus veel te maken met Mathieu. Over Van der Poels toekomstige kansen in een grote ronde zei Cornelisse eerder in Helden: “Misschien kan hij straks ook wel voor het klassement rijden. Het kan heel goed zijn dat als Mathieu voor het eerst een serieuze col op rijdt, hij ook meteen met de besten omhooggaat. Ik sta bij Mathieu nergens meer van te kijken.” Over zijn rol in het succes van Mathieu zegt Cornelisse bescheiden: “Moet een trainer Lionel Messi leren hoe hij een penalty moet nemen? Nee toch? Mijn rol moet je niet overdrijven. Als ploegleider moet ik Mathieu op z’n gemak stellen, ervoor zorgen dat de sfeer goed is. Ik doe dat door op de juiste momenten goede informatie te geven, ervoor te zorgen dat alles rond de koers goed verzorgd is. Maar ik ga niet roepen wanneer hij moet gaan in de koers, hij voelt als geen ander wanneer hij moet gaan en of hij de benen heeft.” De eerste twee etappes in de Tour van dit jaar zijn Mathieu op het lijf geschreven. De eerste etappe op 26 juni gaat van Brest naar Landerneau en finisht op de top van de Côte de la Fosse aux Loups. De weg loopt gemiddeld 5,7 procent omhoog in de laatste drie kilometer. Ook de tweede etappe waarin twee keer de Mûr-de- Bretagne wordt beklommen, een klim van twee kilometer tegen een gemiddeld stijgingspercentage van 6,9 procent, zal hem liggen. Hij zou bij zijn debuut zomaar de gele en groene trui kunnen pakken. “Op dit moment wil ik vooral proberen olympisch goud te winnen. Natuurlijk is het ook geweldig om de gele trui te pakken. Als de vorm goed is en ik kom in die positie, dan zal ik het natuurlijk niet nalaten. Misschien lukt het wel allebei...” Rivaliteit Ook voor Wout van Aert en Julian Alaphilippe zijn de eerste en tweede etappe in de Tour gemaakt. ‘De Grote Drie’ kwamen elkaar al vaak tegen in de finales van koersen. Mathieu: “Ik vind het niet erg om vaak in één adem met anderen genoemd te worden, maar het is nu al wel meerdere keren gebleken dat er meer goede renners zijn dan alleen wij drieën.” Van Aert: ‘Ik heb veel respect voor Mathieu. Maar omdat we elkaar al zoveel tegenkomen als de prijzen worden verdeeld, blokkeert dat om buiten de koers ook met elkaar te appen’ Vooral de rivaliteit met Van Aert, in dienst van Jumbo-Visma, is groot. De twee kennen elkaar al van jongs af aan, bestreden elkaar eerst als veldrijders en hebben hun strijd nu ook verlegd naar de weg. Zoals vorig jaar in de Ronde van Vlaanderen. MvdP en WvA kwamen met z’n tweeën aan de leiding en in de sprint- a-deux klopte Mathieu zijn eveneens 26-jarige generatiegenoot met een paar centimeter verschil. “We hebben allebei de eigenschappen om succesvol in de klassiekers te kunnen zijn,” aldus Van Aert, “ik denk dat Mathieu en ik in de toekomst ook allebei de groene trui als doel mogen stellen, die capaciteiten hebben we beiden. Mathieu is mijn grootste concurrent, zowel op de weg als in de cyclocross en we komen elkaar heel veel tegen. Ik werd vorig jaar tweede in de Ronde van Vlaanderen, Mathieu won. Dus riep iedereen: Mathieu had mij verslagen en ik had verloren van Mathieu. Ik snap natuurlijk ook dat de wielerfans en de media ons constant met elkaar vergelijken. Maar ik sta er toch iets anders in. Mijn doel is om een koers te winnen. Wie er tweede of derde wordt, is voor mij niet van belang. Zoals het mij ook niet uitmaakt wie er heeft gewonnen als ik zelf niet de winnaar ben. Maar goed, feit is natuurlijk wel dat als ik wil winnen, ik vaak ook Mathieu moet verslaan.” De rivaliteit tussen de twee wordt flink uitvergroot. Samen hebben ze het daar niet veel over, bekent Van Aert. “Mathieu en ik praten sowieso niet zo heel veel met elkaar. We zijn ook echt rivalen, denk ik. Bij ons is het van jongs af aan al zo dat de een succes van de ander in de weg staat. Het zou goed kunnen dat als we allebei gestopt zijn met koersen de drempel veel minder hoog is om meer contact te hebben met elkaar. Neemt niet weg dat ik heel veel respect voor Mathieu heb. Maar omdat we elkaar al zoveel tegenkomen als de prijzen worden verdeeld, blokkeert dat om buiten de koers om ook met elkaar te appen of zo.” Op de Spelen zullen ze elkaar in elk geval niet in de weg zitten. Van Aert gaat op 24 juli voor olympisch goud in de wegwedstrijd en op 28 juli in de tijdrit. Mathieu liet al een tijd geleden weten dat deelname aan de olympische wegwedstrijd, die nog even in zijn hoofd heeft gespookt, is uitgesloten omdat twee dagen later de olympische mountainbikerace is. Van Aert: “Ik ga Mathieu vol bewondering volgen in Tokio. Mijn ambitie ligt niet in het mountainbiken, maar als ik toch in Tokio ben voor de tijdrit en de wegwedstrijd, zal ik zeker gaan kijken hoe hij het doet.” Overvolle agenda Bart Brentjens hoopt van harte dat hij na 25 jaar een opvolger krijgt als olympisch kampioen mountainbiken met een Nederlands paspoort. Anderhalf jaar geleden zei hij: “Ik zou het jammer vinden als Mathieu met de olympische titel op zak meteen stopt met mountainbiken. En ik hoop dat, mocht hij goud winnen, er een Mathieu-effect komt, waardoor jeugd besluit te gaan mountainbiken.” De wens van Brentjens komt in elk geval uit. “Zoals ik het nu zie zal ik, ongeacht het resultaat in Tokio, wielrennen en mountainbike blijven combineren,” zegt Mathieu, “sowieso tot en met de volgende Spelen in 2024. Het is een uitdaging en ik vind mountainbiken ook gewoon leuk. Ook voor onze fietssponsor Canyon is het goed dat ik blijf mountainbiken, veldrijden en wegwielrennen. Het houdt me fris en ik denk ook dat de combinatie van mij een betere wegrenner maakt. Een mountainbikewedstrijd betekent: anderhalf uur vol gas. Je moet echt heel erg afzien. Dat kun je goed gebruiken in de finale van een wegwedstrijd.” Het combineren van de drie disciplines zorgt zo nu en dan voor hoofdbrekens. Maar het zijn luxeproblemen, aldus Cornelissen. “Het fietsen moet voor Mathieu geen sleur worden.” Koos Moerenhout, bondscoach van de Nederlandse wegrenners, zei daar in Helden anderhalf jaar geleden al over: “Mathieu heeft bewezen dat hij prima overweg kan met een overvolle agenda. Hij is succesvol hoe hij het nu doet. Mathieu is geen traditionele renner, laat hem lekker doen waar hij zich goed bij voelt. Als er telkens maar goed geëvalueerd wordt.” De bondscoach plaatste wel een kanttekening: “Ik zie in hem in eerste instantie een klassiekerrenner. Als Mathieu in de grote rondes echt mee wil doen, zal hij wel keuzes moeten maken. Dat vergt een voorbereiding van maanden, dat doe je er niet even bij.” Vader Adrie desgevraagd: “Mathieu heeft een prima balans gevonden tussen de weg, de cross en het mountainbiken. Om die te behouden, is een strikte planning en organisatie nodig.” De schijnwerpers blijven nog wel even op zijn zoon gericht, wist Van der Poel senior vorig jaar al. “Met die druk gaan we in huize Van der Poel relaxed om. Wat de buitenwereld verwacht, laten wij buiten beeld. Mathieu wil gewoon koersen en ik denk niet dat de favorietenstatus hem meer druk oplegt. Zelfs niet als het om olympisch goud gaat. Het is vooral zaak om zelf je doelen te stellen en de buitenwereld buiten de deur te houden.” En Mathieu? Die zegt zich niets van de druk en hoge verwachtingen aan te trekken. “De druk is er al vanaf het moment dat ik op een fiets ging zitten. Ik ben eraan gewend geraakt en verwacht van mezelf ook niet anders dan het hoogste en beste. Ik kan ermee omgaan en mee leven.” Helden Magazine 57 Het verhaal met en over Mathieu van der Poel komt voort uit Helden Magazine 57. Het dubbeldik zomernummer staat volledig in het teken van de Olympische Spelen in Tokio en het EK voetbal. In Helden Magazine 57 lees je een uitgebreid interview met Dafne Schippers en haar broer Derek over hun speciale band en spraken we keepster en boegbeeld van de Nederlandse handbalsters: Tess Wester over trouwen, de liefde en het moederschap. Met aanvoerder Georginio Wijnaldum, assistent-bondscoach Ruud van Nistelrooij, Denzelf Dumfries en Wout Weghorst blikken we uitgebreid vooruit op het EK. Hoe goed is daarnaast Frenkie de Jong? We vroegen het aan acht kenners. Verder in het EK-gedeelte een interview met Memphis Depay en John Bosman blikt terug op het EK van 1988. Ook in Helden Magazine 57 staat er geen maat op Annemiek van Vleuten meer sinds haar dramatische val tijdens de Spelen in Rio. Praat Sifan Hassan over het geloof, de liefde, haar geheim, de toekomst en goede espresso. Bespreekt chef de mission van de Nederlandse olympische ploeg: Pieter van den Hoogenbandde mensen die hem inspireren. Praat de stille kracht van de hockeysters: Eva de Goede over poseren voor Sports Illustrated en tafelvoetballen met Neymar én wint Marianne Vos minder vaak, maar is ze wel gelukkiger. Verder praten we met de vier krachtpatsers van het baansprinten: Roy van den Berg, Matthijs Büchli, Jeffrey Hoogland en Harrie Lavreysen. Spreekt Vivianne Miedema openhartig over haar wens om ooit voor Feyenoord te spelen, zwaait Epke Zonderland in Tokio af, wist Arno Kamminga zelf lange tijd niet hoe goed hij was én pakten Alexander Brouwer en Robert Meeuwsen in 2016 de eerste Nederlandse olympische medaille in het beachvolleybal. Victoria Koblenko stapte daarnaast met Nicolas Heiner in de boot én staat Sarina Wiegman in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De serenade van Judith Leyster. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.