Het leven lacht hen toe. Zou je denken. Lieke Wevers haalde in Rio de olympische finale op de meerkamp, tweelingzus Sanne pakte olympisch goud op de balk. De laatste tijd hebben de zussen het nodige te verduren gekregen. Lieke worstelde met een burn-out en Sanne herstelt van een slepende heupblessure. Ze vertellen openhartig over de moeilijke tijd. Lieke: “Het was een hel. Voor mijn gevoel was het de hele dag donker.” Sanne: “Lieke zegt altijd dat niemand kan begrijpen hoe ze zich heeft gevoeld en misschien is dat ook wel zo. Als ze bij me was, moest ze vaak enorm huilen. Het enige dat ik kon doen, was een beetje troost bieden.” Lieke: “Tegelijk wilde ik Sanne niet te veel belasten, want zij moest door met turnen. Ik heb in januari 2018 bij bondscoach Gerben Wiersma aangegeven dat ik me voorlopig niet meer zou laten zien in de turnhal.” Sanne: “Daar was ik heel blij mee. Lieke had naar zichzelf geluisterd, ze ging eindelijk aan haar herstel werken.” Lieke: “De mensen die me zo hebben gesteund, NOC*NSF, de KNGU, het team van experts om me heen, mijn ouders, Sanne en m’n vriend ben ik heel dankbaar. Tegelijk realiseerde ik me dat er maar een was die me echt kon helpen en dat was ikzelf. Ik vind het zelf zo’n rotwoord, kan het ook nauwelijks uitspreken, tot de psychologen me overtuigden dat ik overduidelijk een burn-out had. Ik schaamde me, voelde mezelf een enorme slapjanus en kon het woord burn-out niet horen. Moet dat nou, dat stempel, dacht ik. Maar ja, tegelijk werd wel onderkend wat ik had. Sanne: ‘Als ik naast Lieke stond, miste ik bij haar wat ik wel had: de sprankeling, het plezier, de zin om te presteren’ Ik wilde alles begrijpen om eruit te komen, ik schreef alles op, hield een dagboek bij, maar zelfs daarvoor was ik soms te moe. Ontspannen? Ik kon niets, echt niets. Als ik alleen maar boodschappen had gedaan, was ik al doodmoe. Ik was in die tijd veel bij mijn moeder in Oldenzaal of bij mijn vriend in Amsterdam, daar wilde ik niet de hele dag als een zoutzak op de bank zitten. Ik vond het ook zo onrechtvaardig dat ik me zo zwak voelde, want voor m’n gevoel had ik alleen maar gevochten. Ik zat middenin de shit, moest daar helemaal doorheen. Dat had ik toch niet verdiend na al dat vechten?” WORSTELING Sanne: “Het speelde al lang dat Lieke zich niet goed voelde, maar toch vol doorging in de trainingen om haar oude niveau te halen.” Lieke: “In 2015 had ik mijn topjaar met vier medailles bij de European Games in Bakoe, gevolgd door een geslaagd WK in Glasgow. Daarna voelde ik dat het snel minder werd. In januari 2016, de aftrap van het olympisch jaar, had ik zware griep. Ik was drie weken lang doodziek. Mentaal voelde ik me aanvankelijk goed genoeg om te gaan shinen, maar fysiek hield ik lang last van die griep. Ik miste de controle over mijn lichaam, voelde dat ik het niet meer in de vingers had. Sanne en ik leven heel gedisciplineerd voor het turnen. We eten gezond, doen er alles aan om fit te zijn, alles om ons heen is professioneel en tot in de puntjes geregeld, maar toch kreeg ik mezelf niet op de rit. De stress werd in aanloop naar de Spelen groter en groter.” Sanne: “Die worsteling maakte ik natuurlijk van nabij mee. Als ik naast Lieke stond, miste ik bij haar wat ik wel had: de sprankeling, het plezier, de zin om te presteren.” Lieke: ‘Ik was nergens meer op mijn gemak. Als ik ergens op bezoek was, vluchtte ik soms minutenlang naar de wc omdat ik het niet aankon’ Lieke: “2016 was voor mij een jaar van overleven in plaats van plezier beleven. Ik was alleen maar bezig met vechten. Mijn lijf is een instrument dat ik moet afstellen om zuiver te kunnen spelen, maar bij mij bleef het vals klinken. Natuurlijk heb ik mijn vader op een gegeven moment deelgenoot gemaakt van mijn gevoelens, hij is immers ook onze trainer. Mijn vader wilde natuurlijk niets liever dan een stralende dochter, maar dat lukte niet. Ik voelde alleen maar onmacht.” Sanne: “Je kunt het vergelijken met een kaars waarvan je hoopt dat hij een mooie vlam geeft nadat je hem hebt aangestoken. Lieke bleef een waakvlammetje dat maar niet wilde ontbranden.” Lieke: “Ik wist me ondanks alles wel te plaatsen voor de Spelen. Er was voor mij ook geen andere optie, ik heb het kunnen afdwingen op het juiste moment. In de basis beheerste ik alles, maar het was mede aan mijn killersmentaliteit te danken dat het me lukte om het op het juiste moment te laten zien. Ik denk dat dat me mede is gelukt omdat ik in de basis alles beheerste en daardoor mijn oefeningen kon doen. Alleen miste ik het goede gevoel erbij.” Helden Magazine 46 Het eerste gedeelte van het verhaal van Lieke en Sanne komt voort uit Helden Magazine 46 waar Tom Dumoulin de cover siert. Dumoulin vertelt over zijn huwelijk en hoe hij besloot het plan om helemaal voor de Tour te gaan in 2019 aan te passen ‘’De Giro winnen is fantastisch, maar trouwen gaat verder dan dat’’. Verder in de 46ste editie van Helden, baanwielrenner Harrie Lavreysen over goud op het WK en de Spelen in Tokio, oud-voetballer Jaap Stam blikt terug op voorgaande hoofdstukken in zijn leven, wielrenner Fabio Jakobsen, het dynamische Laura & Lisanne de Witte, beachvolleybalsters Marleen van Iersel & Joy Stubbe, oud-basketballer Michael Jordan, voetbaltrainer José Mourinho, Cor van der Geest over zijn zoons Elco en Dennis, turner Casimir Schmidt, voetballer Dusan Tadic, en Victoria Koblenko ging langs bij coureur Tom Coronel. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Voor Irene Schouten (25) is niets meer hetzelfde sinds 6 november 2016. Op die dag werd haar moeder getroffen en door een zware hersenbloeding. De schaatsster van Clafis moet thuis een groot deel van de taken van haar moeder overnemen en tegelijkertijd bereidt ze zich voor op de Spelen waar ze geldt als favoriet op het nieuwe onderdeel Mass Start. Telefoon Irene Schouten zit op de fiets en ziet dat het haar vader is die belt. Hij weet toch dat ze een training van drie uur gepland heeft op deze zondag? Ze neemt haar telefoon op, maar voordat ze een gesprek kan voeren, valt haar mobiel uit. “Hij was met geen mogelijkheid meer aan te krijgen. Komt straks wel, dacht ik en ik fietste verder.” Eenmaal aangekomen bij het ouderlijk huis, de tulpenkwekerij tussen Andijk en Wervershoof, wacht een nicht haar op. Vreemd. “Ze zei: ‘Schrik niet, je vader, broers en zus zijn naar het ziekenhuis, want je moeder heeft een hersenbloeding gehad.’” Irene trekt snel een joggingbroek aan en racet met haar nicht naar het AMC-ziekenhuis, waar ze huilende familieleden aantreft. Broer Simon, marathonschaatser en ploeggenoot bij Clafis, is er al. Hij was tegelijkertijd met Irene gaan fietsen, maar had voor een andere route door het West-Friese landschap gekozen. “Toen mijn vader hem belde, was zijn eerste reactie: ‘Er is iets met mama zeker?’ Die gedachte was nooit bij mij opgekomen, terwijl daar wel reden toe was.” Haar moeder had al twee weken last van hoofdpijn, was met haar klachten naar de huisarts geweest. ‘Het is stress,’ werd er gezegd. “Die zondag had m’n vader nog gevraagd of het wel goed ging. ‘Je ziet zo wit,’ zei hij. Maar mama antwoordde dat het wel ging.” In de middag van 6 november 2016 hoorde haar vader ineens een snurkend geluid uit de bijkeuken komen. Toen hij ging kijken, trof hij zijn vrouw op de grond bij de wc-deur. “Mama lag in braaksel en bloed, pap heeft meteen 112 gebeld.” Haar moeder wordt meteen geopereerd. Na twee dagen ontwaakt ze uit haar coma. “De artsen vertelden dat mama een heel zware hersenbloeding had gehad. Over haar herstel waren ze niet positief, maar ik had voortdurend het gevoel dat het goed zou komen. Wellicht is dat het positieve denken van mij wat ik mezelf als topsporter heb aangeleerd. Op dag drie na haar hersenbloeding zaten pap en ik allebei aan een kant van haar ziekenhuisbed. We spraken tegen mama. Ze had haar ogen open en ik merkte dat ze reageerde op wat we zeiden. ‘Dat kan niet, dat is wel heel erg vroeg,’ zeiden de artsen, ‘vraag maar eens of ze haar tong uit wil steken.’ Ik vroeg het aan mama en ze stak gewoon haar tong uit! Tot drie keer toe. Mijn vader en ik waren zo blij.” Irene denkt: zie je wel, het gaat goed komen. Of goed... Als ze ooit weer met haar kunnen praten, is het al geweldig. Ook de dagen erna gaat haar moeder vooruit. De artsen blijven zeggen geen voorbarige conclusies te trekken, maar toch... “Als aan haar werd gevraagd of ze haar hand naar haar borst wilde doen, probeerde ze het. Het lukte nog niet helemaal, maar het was hoopgevend.” Haar moeder wordt overgeplaatst naar het ziekenhuis in Hoorn en niet veel later verhuist ze naar een revalidatiekliniek in Den Haag. “Als ik aan m’n vader vroeg hoe het met mama was zei hij telkens: ‘Goed!’ Maar als ik de volgende dag bij haar langsging, dacht ik: het gaat helemaal niet goed. Ze kon steeds minder. Mijn vader wilde dat niet zien. Totdat ik de dingen opsomde die mama een paar weken eerder, snel na de operatie, wél kon. Ze reageerde niet meer als we wat vroegen, haar tong uitsteken deed ze niet meer. Toen ik het allemaal opnoemde, kwam het besef ook bij m’n vader.” De artsen in de revalidatiekliniek komen helaas tot dezelfde conclusie. “‘We kunnen hier niets meer voor haar doen,’ was op een dag de pijnlijke constatering. De eerste reactie van m’n vader was: ‘Ze gaat mee naar huis, heeft 35 jaar lang voor mij gezorgd en nu ga ik de tijd dat ze nog te leven heeft voor haar zorgen.’ Mijn vader moest al snel toegeven dat het niet ging lukken. Hij zou er een dagtaak aan hebben. Mama moest sondevoeding, medicijnen, gewassen worden. Daarnaast heeft hij een groot bedrijf dat hij moet runnen.” Er komt een plekje vrij in verpleeghuis Nicolaas in Lutjebroek, vlakbij Wervershoof, en dat wordt haar nieuwe thuis. “We kochten een bus waar een rolstoel in kan. Bijna elk weekend nemen we mama een dagje mee naar huis. Ze blij dan van zaterdag op zondag bij ons slapen in een ziekenhuisbed in de garage. We zorgen dan met z’n allen voor mama. Heel bijzonder. Maar het is ook erg zwaar. Mijn broertje is 22, werkt de hele week in het bedrijf en wil graag op zaterdagavond lekker uitgaan met z’n vrienden. Maar op zondagmorgen hee mijn moeder sondevoeding nodig. Ik denk vaak: oké, dan doe ik het wel. Maar ik wil ook weleens uitslapen. ’s Nachts moeten we ook een paar keer uit bed om te kijken of het goed gaat met mama. Ze heeft voortdurend verzorging nodig, dag en nacht, en dat vereist goede afspraken. Papa vindt het heel belangrijk dat mama thuis blij komen en dat snap ik. We willen niet dat hij in z’n eentje voor haar moet zorgen, dus helpen we. Als ik in het weekend wat ga doen met vriendinnen dan krijg ik vaak meteen een schuldgevoel.” Irene realiseert zich dat het nooit meer goed zal komen. “Dat kwam pas echt bij me binnen toen mama naar het verzorgingshuis is gebracht. Als ik bij haar in haar kamertje kom, kijkt ze me aan alsof ik een vreemde ben. Ik doe mijn verhaal, maar krijg niets terug. Ik kon altijd alles bij mama kwijt. Als het met sporten even niet ging, was het mama die me opbeurde. En als ik op trainingskamp was, hadden we elke dag app-contact. Ik ben, of was, echt een moederskindje. Ik mis de stem van mama zo. En haar grapjes. Het komt echt niet meer goed, we zijn haar kwijt... Als ik haar zie zitten, krijg ik vaak een brok in m’n keel.” “Wij hebben voordat het misging met mama gelukkig nog allemaal leuke dingen gedaan met het gezin. Normaal gesproken houdt papa helemaal niet van op vakantie gaan, maar na de zomer van 2016 besloten ze ineens een paar dagen naar Italië te komen toen ik daar een trainingskamp had. We gingen als gezin niet vaak uit eten, mijn broers hebben er nooit het geduld voor om een tijd aan tafel te blijven zitten. Vlak voordat mijn moeder de hersenbloeding kreeg, zijn we met de aanhang erbij gezellig gaan eten. En met mijn zus en m’n moeder ben ik ook nog lekker gaan winkelen, even een leuke meidendag. Dat zijn zulke mooie herinneringen, daar denk ik de laatste tijd vaak aan terug. Het is nu alweer meer dan een jaar geleden dat we die dingen met mama hebben gedaan... Het leek ook wel of ze voelde dat er iets te gebeuren stond. Vlak voor haar hersenbloeding zijn m’n vader en moeder nog naar de notaris gegaan om wat zaken te regelen.” Haar moeder was de spin in het web, haar gemis is nog dagelijks voelbaar bij vader Klaas, haar vier jaar ouder zus Cathérine, twee jaar oudere broer Simon, twee jaar jongere broertje Klaas en Irene. “Papa zegt geregeld: ‘Het was beter geweest als het mij was overkomen.’ Alles binnen het gezin draaide om mam, écht alles. Ze kookte voor ons, maakte het huis schoon, deed de was, streek, maakte de bedden op, deed de boodschappen en had voor iedereen een luisterend oor. Daarnaast deed ze de boekhouding en zorgde dat papa volledig met het bedrijf bezig kon zijn. Zij hield het gezin niet alleen draaiende, ze hield het ook bijeen.” De taken van haar moeder proberen ze nu zo goed en zo kwaad als het gaat te verdelen. “Simon, die in de toekomst met m’n broertje het bedrijf over wil gaan nemen, gaat na een training meteen de schuur in om m’n vader en broertje te helpen. Mijn broertje heeft in het begin geprobeerd de boekhouding op zich te nemen. Mijn vader heeft geen flauw idee van de financiën, de boekhouding was bij mijn moeder in goede handen, daar keek hij nooit naar om. Uiteindelijk is de administratie overgedragen, omdat de handjes van m’n broer ook nodig waren in het bedrijf. Mijn zus en ik nemen heel veel van de huishoudelijke taken op ons.” ‘Als ik bij haar in haar kamertje kom, kijkt ze me aan alsof ik een vreemde ben. Ik doe mijn verhaal, maar krijg niets terug’ Ze hebben de hulp van een werkster ingeroepen en ook tantes springen bij, maar er blij genoeg te doen. “Ik was 24 toen mama de hersenbloeding kreeg, ben sindsdien een stuk volwassener en zelfstandiger geworden. Ik doe dingen die ik niet gewend was te doen. De was, boodschappen. Ik kook bijna altijd. Ik weet nog dat m’n broers vaak zeurden over het eten tegen m’n moeder. Hebben ze bij mij ook een paar keer gedaan, heb ik gezegd: ‘Dan doe ik het toch lekker niet!’ We weten nu pas wat we missen. De gehaktballen zullen nooit meer zo lekker smaken als vroeger, toen mama ze maakte.” Het was wel nodig om afspraken te maken. Haar moeder was immers het cement van het gezin. “Mama zorgde ervoor dat we met z’n allen tegelijk aan tafel zaten, wist waar iedereen mee bezig was. Alles kwam ter sprake doordat m’n moeder er aan tafel over begon. Zonder m’n moeder leefden we een beetje langs elkaar heen. Als ik met de jongens aan tafel zat, ging het alleen maar over bloembollen. Dan zei ik cynisch: ‘Mijn dag was ook leuk, leuk dat jullie het vragen.’ Van mij wordt ook verwacht dat ik om zes uur het eten klaar heb staan. Vaak gebeurde het dat iedereen om half zeven opstond en zo de deur weer uitliep. Dat deden ze bij mama ook altijd. Het is toch een kleine moeite om het bord na het eten op het aanrecht te zetten? Ik heb bij mijn tantes aangegeven dat ze niet raar op moesten kijken als ik tijdens het eten niet meer aan zou schuiven. Zij hebben het aangekaart bij m’n vader. Op dit soort zaken probeert iedereen nu wat meer te letten.” Het gezin is tegelijkertijd veel hechter geworden. Ze delen hetzelfde verdriet. “We praten veel over mama aan de keukentafel. Van nature zijn wij allemaal heel nuchter, we zijn opgegroeid met het principe: niet lullen, maar poetsen. Mijn vader is een binnenvetter, uit zich niet in ons bijzijn. Soms zie ik stiekem weleens een traantje bij hem. Maar in het bijzijn van de kinderen laat hij niets blijken. Hij wil zich groothouden. De tranen vloeien vast geregeld als wij er niet zijn. Wat mezelf betreft: als ik ergens mee zat, ging ik altijd naar mama. In het begin dacht ik vaak: wie ga ik nu bellen? Ik kan met m’n gevoelens toch minder goed terecht bij m’n vader en broers. Ik bespreek die dingen nu vooral met m’n zus of ik ga langs bij een van m’n tantes.” Steun is er genoeg van vrienden en familie. “Ze helpen m’n vader in het bedrijf, komen spontaan eten brengen, slaan een arm om ons heen en luisteren. Bij mijn moeder is ook elke dag wel bezoek, ’s ochtends en ’s middags.” Zes dagen na de hersenbloeding van haar moeder staat Irene alweer aan de start voor een wedstrijd. Ze wint de Mass Start in het vernieuwde Thialf. Het hele gezin zit op de tribune. Nou ja, op haar allergrootste fan na dan. “Ik heb niet gejuicht. Voor de wedstrijd zei ik tegen mezelf: ‘Niet aan mama denken.’ Maar dat lukte voor geen meter. Ook op de ijsbaan liet ik traantjes. Een paar weken later werd ik ook nog Nederlands kampioen marathon. Mijn eerste gedachte was: wat jammer dat m’n moeder dit niet ziet.” Haar moeder speelde een belangrijke rol in haar schaatscarrière. “Ze was bij alle lange-baanwedstrijden en veel van de marathons die ik reed. M’n vader was meer fan van de marathons, daar kwam hij vaker bij kijken, maar mijn moeder pushte me juist om voor de langebaan te kiezen. Zij zei altijd dat er in het langebaanschaatsen meer toekomst voor me is, dat je dan kunt meedoen aan EK’s, WK’s en olympisch kampioen worden. Met m’n moeder kon ik ook altijd over schaatszaken praten. Ik overlegde alles met haar. Rond de periode dat het misging met mama werd ik ook benaderd door Red Bull. Ik had zo graag met haar gedeeld dat ze mij gingen sponsoren, had ze geweldig gevonden. Met mijn vader kan ik het daar niet echt over hebben, hij weet vooral veel van tulpen.” Als Irene het over schaatsen wil hebben, klopt ze nu vooral aan bij broer Simon. “Wij voerden voorheen nooit zulke diepzinnige gesprekken. Maar we zitten nu in hetzelfde schuitje, rijden samen op en neer naar de trainingen, hebben het samen over de situatie waarin we zitten.” Het schaatsen is een welkome afleiding. “Ik kon even met m’n eigen ding bezig zijn. In januari werd het me te veel. Iemand hoefde maar met z’n vingers te knippen en ik begon te huilen. Ik had nergens meer zin in. In wedstrijden was ik er met m’n gedachten niet bij. En niet eens altijd omdat ik tijdens het schaatsen bij m’n moeder was. Ik was vaak de hele dag thuis al bezig geweest met dingen regelen en het huishouden, had er al een zware werkdag opzitten. Dat vinnige was ik kwijt. Ik heb het met mijn coach Jillert Anema besproken en hij zei: ‘Als jij er een tijdje tussenuit wil, dan is dat geen enkel probleem. Wat jij meemaakt is vreselijk, dat is niet niks.’ Ik heb één training overgeslagen. Toen meldde ik me weer. Ik wilde schaatsen, dat is het leukste wat er is.” Haar coach bij Clafis noemt ze een grote steun. “Jillert heeft vroeger in het ziekenhuis gewerkt als fysiotherapeut en in die tijd ook mensen geholpen die een hersenbloeding hadden gehad. Jillert is erg begaan met ons, is een paar keer bij ons langs geweest om ons te steunen. Jillert heeft liever dat ik na de training wat vaker in Heerenveen blijf, omdat ik dan meer tot rust kom. Maar tegelijkertijd snapt hij dat ik thuis nodig ben en dat ik ook gewoon daar wil zijn.” Irene deelt met broer en ploeggenoot Simon een huis in Heerenveen. De bedoeling was om in aanloop naar de Spelen in Pyeongchang vaak in Friesland te blijven na trainingen, maar na de hersenbloeding is de planning omgegooid. Broer en zus rijden bijna altijd op en neer. “Ik voel me weleens schuldig als ik voor mijn sport een paar weken van huis ben. Dan denk ik: eigenlijk kan het niet dat ik al die tijd niet bij mijn moeder langsga en thuis niet kan helpen. Als ik dan mijn zus zie: zij steekt zoveel energie in het gezin. Cathérine woont en werkt in Amsterdam, is een dag minder gaan werken om er voor ons te zijn. Dat doet ze ook voor Simon en mij, zodat wij onze sport kunnen blijven beoefenen.” ‘Ik hoorde mijn vader laatst tegen mama zeggen: ‘We hadden zulke mooie dromen, zouden samen Irene aanmoedigen op de Spelen’’ Haar wereld staat al meer dan een jaar op z’n kop. “Het lukt me desondanks alles los te laten als ik het ijs opstap. Ik ben er iets meer aan gewend geraakt. Ik weet dat ik geen appje van m’n moeder zal krijgen voor of na een wedstrijd, zoals vroeger altijd gebruikelijk was. Ik weet ook dat als ik een wedstrijd heb, ik niet thuis moet slapen. Het is beter dat ik m’n rust pak.” Alles draait de komende tijd om de Spelen: daar wil ze voor goud gaan op het nieuwe olympische onderdeel Mass Start. Wellicht kwalificeert ze zich ook voor de 5000 meter. “Ik werd in 2015 de eerste wereldkampioen Mass Start, het zou geweldig zijn om straks de eerste gouden olympische medaille op dit onderdeel te winnen. Ik wil ook heel graag een mooi resultaat neerzetten voor m’n familie. Dat ze zullen denken: het is niet voor niets geweest dat Irene op sommige momenten meer tijd in haar sport dan in mama heeft gestoken. Ik hoop dat ik wat terug kan doen door ze blij en trots te maken.” Als ze zich weet te kwalificeren, dan zal ze in Pyeongchang waarschijnlijk aangemoedigd worden door familie. “Ik hoorde mijn vader laatst tegen mama zeggen: ‘We hadden zulke mooie dromen, zouden samen Irene aanmoedigen op de Spelen.’ Hij wist niet dat ik dat hoorde. De gedachte dat mama er niet bij kan zijn, zal ook zeker door mijn hoofd schieten als ik daar ben.” Pyeongchang zal sowieso niet het eindstation zijn. “Ik vind schaatsen nog veel te leuk. Maar na dit seizoen wil ik eerst weer eens op vakantie. Door wat er met mama is gebeurd, schoot de vakantie erbij in. Volgend jaar heb ik een drieweekse rondreis door Amerika gepland met vriendinnen.” En Irene heeft sinds kort een relatie met een jongen uit de buurt. “Door m’n hoofd schiet soms: wat jammer dat mama hem nooit zal ontmoeten. En als ik later kinderen krijg, zullen ze nooit weten hoe leuk hun oma was. Ze moeten het doen met mijn verhalen.” De toekomst.  Irene weegt haar woorden. “Mama heeft volgens de artsen nog maximaal vijf jaar te leven. Doordat ze niet meer beweegt, houden haar organen er op den duur mee op. Hoe nu verder? We weten dat m’n moeder zo echt niet wil leven. Maar mama heeft ook gewoon haar ogen open... Ik kan nu nog elke dag naar haar toe om m’n verhaal te vertellen. Ik kan haar een knuffel geven, voel toch haar warmte. Ze is er wel, maar ook weer niet. We hebben het er met elkaar over gehad dat het misschien wel het beste is dat het straks voorbij is. Mijn hoofd zegt ook dat het zo is, maar mijn hart... Want dan is ze er echt niet meer.” Helden Magazine 39 Het verhaal van Irene Schouten komt voort uit Helden Magazine 39 waar Tom Dumoulin de cover siert. Dumoulin won de Giro en de wereldtitels tijdrijden met de ploeg en individueel. In het extra dikke nummer is er daarnaast volop aandacht voor onder meer de aankomende Winterspelen in Pyeongchang en een terugblik naar het sportjaar 2017. Verder in de 39ste editie van Helden, Europees kampioen, beste voetbalster van Europa en de wereld Lieke Martens, wielrenster Anna van der Breggen over haar wens: de regenboogtrui, Richard Krajicek over uitvliegende kinderen, coachen en het ABN AMRO WTT, schaatser Sven Kramer, schaatster Ireen Wüst, alpineskiër Maarten Meiners, darter Raymond van Barneveld, voetbaltrainer Peter Bosz, de Nederlandse bobsleemannen, shorttrackster Suzanne Schulting, oud-keeper Patrick Lodewijks, Henk Grol, Dione Housheer, Anish Giri en Wendy Rommedahl. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

De Nederlandse 3x3-basketballers zijn hard op weg de wereld te veroveren. Met de steun van TeamKPN Sportfonds wonnen de Orange Lions deze zomer opnieuw zilver op het WK. Hun droom? Vlammen op de Olympische Spelen in Tokio, waar het 3x3-basketbalL voor het eerst op het programma zal staan. Wij legden de basketballers een aantal stellingen voor. Vergeet de NBA, 3x3-basket-ball is de toekomst Dimeo van der Horst (27), lachend: “Als we net zoveel kunnen verdienen als de spelers in de NBA, zou ik het niet erg vinden!” Jesper Jobse (33): “De NBA is wereldwijd misschien wel de sterkste sportcompetitie. In het basketball komen de beste spelers van de wereld ook echt uit de hele wereld. En de allerbesten daarvan spelen in de NBA. De top of the bill.” Sjoerd van Vilsteren (33): “In de NBA gaat er nog steeds veel meer geld om, maar ook onze sport wordt steeds commerciëler. Er is nu al een pot van anderhalf miljoen euro die verdeeld wordt over verschillende toernooien. En het prijzengeld gaat ieder jaar omhoog. Dat helpt. Onze sport groeit hard en heeft aantrekkingskracht op goede spelers. Dat komt natuurlijk ook omdat het olympisch is geworden. Maar voordat we ons met de NBA kunnen vergelijken, moet er nog een hoop gebeuren. Het 3x3-basketball is ook een heel andere sport.” Aron Royé (30): “Het is een urban sport. Heel laagdrempelig. We spelen tien minuten op een half veld, er is maar één basket in plaats van twee en we wisselen continu door.” Dimeo: “Het IQ van een basketballer komt echt naar boven. Basketballers die minder atletisch zijn, kunnen heel goede 3x3-basketballers zijn, omdat ze precies weten wanneer ze waar moeten staan. In plaats van snel, gaat het om slim bewegen. Slimme jongens zijn soms nog moeilijker te verdedigen dan heel atletische basketballers.” Jesper: “In het traditionele vijf tegen vijf-basketball sta je op een positie, speel je in een structuur van een team en luis- ter je naar een coach. In het 3x3 moet je meer een allround basketballer zijn, zelfsturend. Als je langer dan 2,20 meter bent, heb je niet per se een voordeel. Dan ben je misschien wel net te langzaam om een kleine speler te kunnen stoppen. Bij ons moet je op iedere positie kunnen spelen.” Lachend: “Al zou LeBron James het vast en zeker goed doen, hoor.” Sjoerd: “We hebben in juni voor de tweede keer zilver gewonnen op het WK. We verloren van Servië, een absoluut topland op het gebied van 3x3-basketball.” Dimeo: “Servië heeft een speler die NBA-ster Stephen Curry een keer zoek gespeeld heeft. En zo zijn er nog veel meer goede spelers die op een WK 3x3- basketball uitkomen.” Dimeo: ‘Servië heeft een speler die NBA-ster Stephen Curry een keer zoek gespeeld heeft’ Jesper: “Alle grote landen doen mee, Amerika ook. Vorig jaar versloegen we ze nog op het WK.” Sjoerd: “Amerika kwam aanzetten met twee spelers die een jaar later zijn doorgebroken in de NBA. En Griekenland speelt met spelers die in de EuroLeague spelen, de Champions League van het gewone basketball.” [caption id="attachment_9661" align="aligncenter" width="720"] Dimeo van der Horst[/caption] De nieuwe Rik Smits komt uit het 3x3-basketball Jesper: “De kans is groot dat de nieuwe Nederlandse basketbalheld uit het 3x3 komt, ja. Als we met een team op de Spelen staan, is het 3x3-basketball in één klap meer waard dan dat het 5x5 ooit geweest is in Nederland.” Sjoerd: “Toch denk ik dat kinderen nog altijd zullen beginnen met het 5x5. Daar ligt de traditie. De jeugd kijkt nou eenmaal op tegen de grote sterren uit Amerika.” Jesper: “Maar als Nederlander is het heel moeilijk om de stap naar de top van het 5x5-basketball te maken. Basketbal is een sport die in veel landen enorm in de cultuur verweven is. Wij zijn geen land met een basketbalcultuur als Amerika of Servië. Wij houden van voetbal. De enigen die de top halen, zijn de gasten die richting de 2,10 en de 2,20 meter gaan. Jongens als Rik Smits. Dat type spelers redt het af en toe. Het is ook wel gek, want we zijn het langste volk van de wereld. Eigenlijk zijn we een sleeping giant op het gebied van basketbal.” Jesper: 'We zijn het langste volk van de wereld. Eigenlijk zijn we een sleeping giant op het gebied van basketbal' Dimeo: “In Nederland stonden de pleintjes vroeger ook vol met basketballertjes. Nu nauwelijks nog.” Aron: “Ik denk dat er nog steeds veel basketbaltalent rondloopt in Nederland, maar het grootste probleem is dat er weinig goede trainers en faciliteiten zijn en het ontbreekt aan een goede organisatie.” Jesper: “Onze eredivisie stelt helaas niet veel meer voor. Voorheen konden Nederlanders zich bij de grote clubs in de competitie optrekken aan de buiten- landse spelers, maar ook dat gebeurt niet meer. Successen worden niet meer structureel geboekt.” Aron: “En in het 3x3-basketball doen we wel mee in de wereldtop. Wij staan tegenover basketballers die een cv hebben waar je u tegen zegt. Maar dat wil niet zeggen dat ze van ons winnen.” Jesper: “In Nederland snappen ze niet dat wij goed presteren in het basketbal. Dan horen we: ‘Tweede van de wereld? Er klopt vast iets niet!’” Dimeo: “We zijn vaak mensen aan het overtuigen dat we het goed doen. En dat de competitie sterk is.” Aron: “Alles wat nieuw is, wordt met argusogen bekeken. Ik verwacht dat Nederland deze sport echt gaan omarmen.” Sjoerd: “Maar het is leuk om te zien dat we soms al voorzichtig als helden worden gezien. Fans stellen vragen en willen met ons op de foto. We verdienen inmiddels ook wel erkenning.” Jesper: “Sommigen zien het 3x3-bas- ketball nog als een zomersport. Veel spelers combineren het ook met het 5x5. Maar de bond gaat de kalender op den duur aanpassen, waardoor beide seizoe- nen dwars door elkaar gaan lopen. Dan moeten spelers gaan kiezen.” Sjoerd: “Jesper en ik zijn vijf jaar geleden tegelijk overgestapt, toen de sport net op kwam zetten. Wij speelden eerst in de Nederlandse eredivisie, maar deze vorm van basketbal past ons beter.” Dimeo, lachend: “Zij zijn de fossielen van het 3x3-basketball.” Aron: “Dimeo en ik spelen nog steeds in de eredivisie, bij Apollo Amsterdam. Ik merk dat ik een betere, meer allroundspeler wordt door beide sporten te combineren.” Dimeo: “Ik geniet van beide vormen. Ik ben een jaar geleden aangehaakt bij de jongens. Ik trainde al mee in de zaal om mijn conditie in de zomer op peil te houden. Toen mocht ik een keer invallen. Zo is bij mij het balletje gaan rollen.” Jesper: “Op een gegeven moment kwamen Sjoerd en ik erachter dat als we een volgende stap wilden zetten, er meer concurrentie moest komen. We waren op zoek naar spelers die, net als Dimeo en Aron, het heft in eigen hand nemen en er het maximale uit willen halen.” Aron: “In het voorjaar vroegen de jongens mij erbij. Ik was meteen enthousiast. Na een paar toernooien maakte de bondscoach de keuze uit zes spelers. Hij koos ons vieren.” Dimeo: “Jesper en Sjoerd hebben een klik omdat ze vijf jaar geleden samen zijn begonnen. En Aron en ik speelden al jaren samen.” Sjoerd: “Vanaf het begin was het een perfecte match. We tilden elkaar meteen naar een hoger niveau.” Jesper: “Buiten het veld ben ik misschien de leider. Ik ben dag en nacht met de sport bezig, wil ook dat het 3x3 in Nederland groeit. Maar Aron is de  leider in het veld, hij is de spelverdeler.” Aron: “Ik probeer ons team tactisch aan te sturen. Dimeo is weer de beste scorer, en de beste één-tegen-één-speler.” Dimeo: “En Sjoerd is een beetje de vuilnisman. Hij loopt alle gaatjes dicht, doet het vuile werk.” Sjoerd: “Jesper is weer heel allround. Hij is aanvallend ingesteld, heeft een goede actie en leest het spel goed. Maar het succes van ons team is ook dat we bereid zijn onze ego’s aan de kant te schuiven.” In Tokio staan wij met het goud om onze nek Sjoerd: “Ja!” Jesper: “Als we nu roepen dat we in Tokio met het goud in handen staan, hebben we een iets te grote bek. De sport gaat zich de komende twee jaar verder ontwikkelen. We hebben in 2016 brons gewonnen op het EK, en daarna twee keer zilver op het WK. Mooie prestaties, maar we moeten nu gefocust blijven en doorgroeien.” Dimeo: “Twee weken na het WK wisten we ons niet te kwalificeren voor het EK. Ook dat kan dus. Het was een grote teleurstelling, maar het zet ons wel weer op scherp.” Aron: “Het wordt volgend jaar best spannend wie er voor het Nederlands team uit mag komen. Onze bondscoach Brian Benjamin kan van spelers wisselen. Maar als coach haal je ook niet zomaar twee spelers uit een team en twee uit een ander. Want misschien klikt dat helemaal niet.” Jesper: “Volgend jaar wordt het WK in Nederland gehouden. Daar kijken we naar uit. Daarna kunnen we ons kwalificeren voor de Olympische Spelen. Er mogen acht landen meedoen. De top vier van de landenranking plaatst zich sowieso voor de Spelen. We staan nu zevende. Daarnaast worden er twee olympische kwalificatietoernooien gehouden. Het is realistisch om te zeggen dat we ons gaan kwalificeren, maar we moeten het nog wel even doen.” Sjoerd: “We hopen met z’n vieren in Tokio te staan. En ja, natuurlijk het liefst met die gouden medaille om onze nek.” Helden Magazine 43 Het verhaal van de Nederlandse 3x3 basketballers komt voort uit Helden Magazine 43 waar Max Verstappen de cover siert. Verstappen is nog maar twintig en overal waar hij komt, heerst gekte. Wat als hij wereldkampioen wordt? Verder in de 43ste editie van Helden, alleskunner Mathieu van der Poel over vader Arie, Peter Sagan en meer, de Amsterdamse Kroonjuwelen Donny van de Beek, Frenkie de Jong en Matthijs de Ligt, turner Epke Zonderland, Sepp Blatter, volleybalvrouwen Anne Buijs & Robin de Kruijf, golfer Joost Luiten, voetballer Neymar, Karsten Kroon wil het theater in met zijn vriendin, hockeyers Rizwan Muhammad, Rashid Mehmood en schaatsster Heather Bergsma-Richardson, golfsurfster Eveline Hooft, jong talent Alida van Daalen, wielrenster Ellen van Dijk, oud-voetballer John van ’t Schip over PEC Zwolle, Marco van Basten en Johan Cruijff en Barbara Barend ontmoet Sherida Spitse en haar vrouw, Jolien. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.