Roy Meyer (29) en Henk Grol zijn de beste judoka’s van Nederland in het zwaargewicht. Slechts één van hen mag naar de Olympische Spelen. Na het EK (29 april-2 mei) in Lissabon valt de beslissing. Victoria Koblenko ontmoet Roy in aanloop naar D-day.

Wie jouw Instagram-account bekijkt, kan jou volgen op je spirituele reis. Het heeft iets ontwapenends om een beest van een atleet zo kwetsbaar te zien spreken over waar hij vandaan komt.
“Ik refereer vaak aan mijn moeilijke jeugd, wil jongeren inspireren die in vergelijkbare situaties verkeren als waarin ik heb gezeten. Rolmodellen moeten openlijk spreken over wat hen overkomen is. Ik probeer belangrijke lessen die ik geleerd heb over te brengen. Ik ga ook een-op-een de gesprekken aan, het blijft niet beperkt tot het zenden van mijn boodschap. Als ik met jongeren werk, voel ik me meteen aangetrokken tot degenen die veel verdriet hebben. Na zo’n dag ben ik ook helemaal leeg en kan het dagen duren voordat ik mijn energie weer heb aangevuld. Maar ik doe het met liefde.”

Judo geeft jou de mogelijkheid om de jeugd te inspireren met je levensverhaal, maar hoe kwam judo ooit in jouw leven?
“Ik heb eerst gevoetbald, maar pakte de bal steeds in m’n handen. Al snel werd duidelijk dat voetbal niet voor mij was weggelegd. Ik was als kind heel druk, had extreem adhd, en kon m’n energie niet kwijt. Ik was zeven toen mijn ouders hoorden over een grootmeester in pedagogiek, Willem Cobben. Hij gaf judoles, schudde me door elkaar en zei: ‘Ik was gisteren van plan om met pensioen te gaan, maar voor jou blijf ik een jaartje hangen om te kijken wat er uit jou te knijpen valt.’”

Hoe snel lukte het hem dat talent uit je te knijpen?
“Ik werd de beste van de groep, binnen een jaar werd duidelijk dat ik talent had. Maar de spanning die ik ervaarde voor wedstrijden… Dat ging tot kotsen aan toe. Veel herinneringen aan die tijd zijn wazig vanwege alle stress waar ik toen mee te maken had. Mijn ouders hadden vaak ruzie, er waren altijd spanningen binnen ons gezin. Financieel, met mij; ze konden mijn gedrag niet hanteren bovenop hun eigen problemen. Er was totaal geen gezonde basis voor een kind. Door alle stress en verdriet werd ik op school onhandelbaar. En dat maakte dat mijn ouders niet meer wisten wat ze met me aan moesten. En met elkaar. Ik was aan het ontsporen. Uiteindelijk heb ik zeven jaar lang in de hulpverlening gezeten. Er waren een paar momenten dat ik het weer even thuis mocht proberen, maar al snel bleek dan dat het niet ging.”

Jeugdgevangenis

Vanaf je tiende stopte je noodgedwongen met judo omdat je een groot deel van je jeugd doorbracht in internaten en jeugddetentiecentra.
“Het judo was een paar uur per week een uitlaatklep, meer niet. Ik stond onder invloed van de verkeerde mensen. Een noodkreet van mijn ouders leidde ertoe dat onze gezinsvoogd besloot mij tijdelijk in een internaat op te nemen. Vanaf mijn tiende heb ik het ene internaat na het andere gezien. En op een gegeven moment was daar geen plek meer en kwam ik terecht in een jeugdgevangenis. Daar kon ik verblijven, maar ik werd niet anders behandeld dan de gevangenen. In die tijd had ik nachtmerries. Of ik droomde dat het een grapje was dat ik daar zat, maar als ik wakker werd, bleek het de realiteit. Er was een negatieve groepscultuur, een jongen naast me had zijn vader neergestoken, anderen hadden gewapende overvallen gepleegd. Tussen dat soort mensen zat ik. Je staat op scherp, je staat altijd aan. Heel ongezond.”

Tekst gaat verder onder de foto

Wat heeft die periode in de jeugdgevangenis jou geleerd?
“Ik herken dat roofdierengedrag bij mensen en leerde instinctmatig leven. Daardoor kan ik mensen sneller inschatten. En ik heb geleerd dat een negatieve, agressieve houding veranderen naar positief gedrag, hoewel je niet in een veilige situatie zit, mogelijk is.”

Kun je je het moment herinneren dat je besloot: en nu wordt alles anders?
“Het was gewoon een knop die ik omzette toen ik een jaar of vijftien was, tijdens de piek van mijn eenzaamheid in het detentiecentrum. Ik las de rapporten terug over mezelf en dacht: dit ben ik niet! Ik voelde een noodzaak om te veranderen. Het kon zo niet langer. Ik vertelde mezelf dat ik daar binnen een half jaar weg moest zijn. Ik wist dat ik me daarvoor netjes moest gedragen. Maar hoe dat moest, wist ik niet. Ik ben op mijn tenen gaan lopen. Was dus eerst aan het acteren, maar later werd mijn gedrag oprecht. Ik voelde me beter over mezelf. En ik merkte al snel de voordelen van positief gedrag. De inzichten die daaruit kwamen zijn me heel dierbaar.”

‘Er was een negatieve groepscultuur in de jeugdgevangenis, een jongen had zijn vader neergestoken, anderen hadden gewapende overvallen gepleegd’

Ik las dat je oefeningen deed om liefde te voelen voor de jongens in jouw omgeving aan wie je een hekel had. Hoe deed je dat?
“In mijn cel las ik veel boeken die mijn moeder me stuurde. Die gingen over hoe we als mens in elkaar steken. Over lichaamstaal, meditatie, psychologie; daar was ik intens mee bezig. Die meditatie ging over liefde voelen voor je naasten. Het begon met die mensen voor de geest halen die je liefhebt. De volgende laag is dat je mensen neemt voor wie je neutrale gevoelens hebt en voor hen probeer je liefde te gaan voelen. Het diepste niveau van deze oefening is om jouw liefde te projecteren op mensen die je negatief triggeren.

Er was een begeleider die me frustreerde en een jongen die gemeen was. We probeerden elkaar onder te spugen in de gang. Anti-chemie. In die meditatie ben ik liefde gaan geven aan iemand aan wie ik een hekel had. Dat is zo lastig. Mijn houding naar hen zorgde ervoor dat hun masker af viel. De jongen aan wie ik zo’n hekel had, is uiteindelijk een goede vriend geworden. Ik leerde dat de enige invloed je (innerlijke) houding is. Want je kunt vrijwel niet controleren wat je overkomt maar wel hoe je erop reageert. Die inzicht gaf me een gevoel van controle terug. Wat een vrijheid als je je beseft dat je eigen gemoedsrust en toestand bepaalt wordt door je eigen keuzes en gedrag. Deze inzicht zal me altijd boven water houden.”

Op je zeventiende was de tijd van internaten en jeugddetentie voorbij, toch?
“Klopt. Ik mocht bij mijn moeder gaan wonen, zij en mijn vader waren inmiddels uit elkaar.”

Moest je opnieuw leren leven toen je ‘vrij’ was?
“Ik kwam als het ware uit een oorlogsgebied. PTSS, posttraumatisch stressstoornis, heet het toch? Ik moest opnieuw leren functioneren in een maatschappij. Ik had geen diploma’s, wilde daarom de sociaalpedagogische hulpverlening in. En ik pakte het judo weer op bij mijn oude club. Ik had jaren niet aan sport gedaan, rookte en nam af en toe een pilsje. Ik wist qua judo niets van techniek, worpen kon ik niet maken. Jongens wilden niet met me judoën, want ik was onhandig. Op een gegeven moment vroeg een jongen: ‘Waarom judo je eigenlijk?’ Ik antwoordde: omdat ik mee wil doen aan de Olympische Spelen. Het floepte er zo uit. Ik werd uitgelachen. Als je me toen had zien judoën, had jij ook gelachen.”

Vanaf wanneer verging mensen het lachen?
“Bij een A-toernooi in Bremen in 2009 versloeg ik in de finale bijna een Japanner. Iedereen dacht: wie is die jongen? Ik had een bruine band om, terwijl ik die nog niet eens gehaald had. Ik had nog een blauwe, won het toernooi dus bijna als amateur. Dat was het begin van m’n reis. Ik ben meteen gestopt met roken. Dat gevoel op het podium wilde ik vaker ervaren. Daarna werd ik snel opgenomen in de nationale selectie. En binnen anderhalf jaar werd ik Europees kampioen.”

Wat was er van je geworden als de sport niet zo’n succesvolle bestemming was geworden?
“Daar heb ik veel over nagedacht… Sport heeft me leren leven. Ik kan goed leren, ben geen domme jongen. Ik heb in mijn jeugd alleen keuzes gemaakt die niet stroken met wie ik echt ben. Maar als het met judo niet was gelukt, dan was ik verdergegaan met studeren en was ik mooie dingen gaan doen in de sociaalpedagogische hulpverlening.”

Voel je de zware last van de ervaringen uit je jeugd?
“Jezelf kwetsbaar opstellen kan een krachtige keuze zijn. Op beproevende momenten in mijn leven en wanneer ik veel negatieve druk ervaar dan komen de pijnlijke en verdrietige herinneringen uit mijn jeugd soms weer naar boven. Dit zal altijd een deel(tje) van mij blijven maar hier put ik ook weer motivatie uit. Motivatie om te groeien en te delen.”

Wanneer is die druk het grootst?
“Dat kan een wedstrijd zijn waarin ik het zwaar heb. Of als we thuis onenigheid hebben over de opvoeding van de kinderen. M’n geestelijke belastbaarheid is dan minder en dan komen oude verdedigingsmechanismen tevoorschijn. Het besef dat oud zeer toch nog invloed kan hebben. Ik kan me dan even kinderachtig gedragen.”

Maar hoe ga jij om met de druk van het moeten presteren?
“Als ik een wedstrijd heb, moet ik voor negen uur ’s avonds mijn kamer hebben opgeruimd. Als ik alle mogelijke scenario’s van een wedstrijd in mijn hoofd heb afgedraaid, dan kan ik ‘het’ uitzetten. Ik heb de beste resultaten behaald als het zo ging.”

Is dit een vorm van neurolinguïstisch programmeren?
“Ja, dat zijn ankers. Ik merkte dat ik tijdens wedstrijden het puntje van mijn neus aanraakte om me goed te voelen. Toen ik beelden van mezelf terug ging kijken, zag ik dat ik dat vaak deed. Ik heb zelfs een wedstrijd verloren door het aanraken van mijn neus. Dan is het bijna irritant. Waarom ben je afhankelijk van een tik om je goed te voelen?”

Hoe tem je je geest?
“Voor een wedstrijd moet ik ervan overtuigd zijn dat ik er alles aan heb gedaan. Als het tijdens een wedstrijd moeizaam gaat, komt vaak de gedachte naar boven dat je er niet alles aan hebt gedaan. Zo’n energielek probeer ik te vermijden. In het algemeen vind ik het belangrijk om alles te kunnen relativeren. Ik wil zo graag begrijpen waarom mensen doen wat ze doen. Het is mijn gedrevenheid, of de controle die me drijft. Terwijl juist de controle loslaten de grootste vorm van controle is. Je overgeven aan iets wat geheel onbekend is. Dan kun je tot grootse prestaties komen. Mijn motto is: niets in de wereld is onbereikbaar als je je comfortabel voelt buiten je comfortzone.”

Hoe doe je dat?
“Door boeken te lezen, om zoveel mogelijk invalshoeken te vinden hoe ik sport kan benaderen. Ik doe trainingen met Wim Hof. Sinds ik klein was, speelde ik altijd met blote voeten in de sneeuw. Mijn ouders dachten dat ik ziek zou worden, dat gebeurde nooit.”

Hoe gebruik je Iceman Wim Hofs methode buiten het sporten om?
“Als ik opsta, ga ik eerst drie minuten koud douchen. De ademhalingstechniek van Wim Hof zorgt ervoor dat ik iets in mijn lichaam kan opsporen: spanning of een soort uitstraling. Ik kan het moeilijk omschrijven, maar het is opvallend dat het symbool staat voor waar mijn aandacht de rest van de dag naartoe gaat. Ik kan onder de douche voorspellen of ik ergens last van zou kunnen krijgen. Je raakt intens ‘in tune’ met je lijf daardoor. Mijn lichaam en geest zijn mijn grootste wapens. Als sporter moet je steeds waken voor mogelijk energieverlies. Je moet barrières opsporen. Dat zijn gewoon groeimogelijkheden. Het betaalt zich niet alleen uit op sportief, maar ook op persoonlijk vlak. Ik leef in het moment. Ik heb een sterk vertrouwen dat alles zich voegt naar mijn wensen.”

Liefde

Hoe is de relatie met je ouders nu?
“Met mijn moeder heb ik nog af en toe contact, met mijn vader niet meer. Ik heb een bewuste keuze gemaakt om zijn manipulatieve en toxische eigenschappen niet toe te laten in mijn leven. Ik word er niet gelukkiger van om hem in mijn leven te hebben. Kijk, als ik nou een warme jeugd zou hebben gehad, dan zou ik op visite kunnen gaan, maar wij zijn echt uit elkaar gegroeid.”

Hoe harmonieus is de relatie met je vrouw? Je hebt dat thuis niet af kunnen kijken van je ouders.
“Ik had geen referentiekader, moest zelf uitvinden hoe het werkte in een relatie. Naar mijn vrouw toe, maar ook op het vlak van de opvoeding van onze twee kinderen. Waar we vanaf het eerste moment veel raakvlak in hadden, was het geloof. Niet alleen het katholicisme, maar ook het geloof in de liefde.”

Hoe heb je je zielsverwant ontmoet?
“Dorée was naast me aan het trainen in het fitnesscentrum. Ze was onder de indruk en wilde me in mijn been knijpen. Ik vond het opvallend, want de meeste mensen willen meestal mijn biceps voelen. We zijn daarna een keer samen gaan skaten op de vluchtstrook.”

Jullie eerste date was op de vluchtstrook?
“Nee, het was geen date, we zijn gewoon gaan skaten. Ik heb altijd heel impulsieve ideeën, maar de vluchtstrook was meer praktisch, omdat het asfalt daar lekker rolde. We hadden onwijs veel lol. Totdat ze erachter kwam dat ik zeven jaar jonger was, daar was ze wel een beetje van geschrokken.”

‘Dorée was onder de indruk en wilde me in mijn been knijpen. Ik vond het opvallend, want de meeste mensen willen mijn biceps voelen’

Jij was twintig en aan het studeren.
“Dorée zat in een andere levensfase, was toen al gek op kinderen. Op onze derde date heb ik verteld dat ik haar erg leuk vond. Maar ik vertelde erbij: sport staat op één, studeren op twee en een relatie op drie.”

Viel ze niet achterover van zoveel romantiek?
“In een relatie ervoor had ik een goede match, maar niet op alle vlakken. Daarvan had ik geleerd dat duidelijkheid heel belangrijk is, vooral in het begin. Dus het verschaffen van die duidelijkheid was de enige manier waarop ik een toekomst zag voor ons samen.”

Was je meteen al klaar om vader te worden?
“Ik wilde pas kinderen als ik boven de dertig zou zijn. Daar hebben we in het begin van onze relatie wel een probleem mee gehad. Maar ik wist sowieso dat Dorée de mama zou worden van mijn kinderen. Ik ben met haar gaan samenwonen terwijl ik geen rode cent had. Ze heeft haar spaarpot gebruikt om ons te ondersteunen. Dorée vond het aantrekkelijk aan mij dat ik een passie had. Gelukkig heb ik in korte tijd mijn A-status bij NOC*NSF gehaald, zodat ik een inkomen had. Na de Olympische Spelen van 2016 zouden we kijken of we ouders konden worden. En met onze eerste zoon Micah was dat snel gelukt.”

Jullie zijn twee jaar geleden verloofd waarna jullie tweede zoon Joël is geboren…
“Als topsporter draait alles om een bepaald egocentrisme. Maar ik heb mijn mooiste sportieve prestaties geboekt sinds ik met Dorée samen ben. Een gezin hoeft niet schadelijk te zijn voor de topsport. De vruchten die je plukt zijn juist nog zoeter.”

Waar draait het leven voor jou om?
“Verwondering! Het leven is zo prachtig en zo mooi. Kinderen kunnen zich verwonderen, maar met de jaren verleren ze het. Gelukkig kunnen we het ‘herleren’, we moeten die sluis naar het hart openzetten.”

Wat is voor jou liefde?
“Dat wat alles bij elkaar houdt, onze ware natuur.”

Helden Magazine 56

Het verhaal van Roy Meyer komt voort uit Helden Magazine 56, waar bondscoach van het Nederlands elftal: Frank de Boer zich uitspreekt over het WK in Qatar, Virgil van Dijk, de kansen van ‘zijn’ Oranje, Louis van Gaal, Guus Hiddink en zijn rol als vader van drie dochters.

In deze editie is er wederom aandacht voor turnterreur. Renske Endel, Suzanne Harmes, Verona van de Leur en Gabriëlla Wammes, de turnsters van de Sportploeg van het Jaar in 2001 en 2002, deden tien jaar geleden voor het eerst een boekje open over het gedrag van hun trainers Gerrit Beltman en Frank Louter. Na de bekentenis van geestelijke en lichamelijke mishandeling door Beltman afgelopen zomer is de bom gebarsten én delen de oud-turnsters nogmaals hun schokkende verhalen.

Ook in Helden Magazine 56 een uitgebreid interview met oud-voetbalster Anouk Hoogendijk over de ontwikkeling van het vrouwenvoetbal en een loodzware bevalling. Noa Lang maakte afgelopen zomer de overstap van Ajax naar Club Brugge. En met succes. We legden hem stellingen voor. Nadine Visser werd opnieuw Europees kampioen indoor op de 60 meter horden, wat maakt haar zo goed? Daarnaast was Tom Boonen jarenlang de koning van het voorjaar. We spraken hem over Tom Dumoulin, cocaïne, immense druk en de kick van autoracen.

Verder blikt Stanley Menzo terug op een roerig leven. Is Chantal van den Broek-Blaak in grote vorm, maar heeft ze besloten volgend jaar te stoppen als wielrenster. Doet bokser Peter Müllenberg zijn verhaal en hoopt marathonloper Björn Koreman zicht te kwalificeren voor de Spelen. Erben Wennemars is parkdirecteur tijdens De Droomzomer, in ‘de dag dat alles misging’ blikt Rianne Schorel daarnaast terug op de Spelen van 2016 en staan we stil met Kika van Es in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’.

Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.